สูญเสียแฟนไปเมื่อวันที่ 2 พ.ย. 2555 ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ แฟนเสียชีวิตระหว่างนำส่งโรงพยาบาล (เท่าที่มูลนิธิที่ไปช่วยแฟนเล่าให้ฟัง) โรงพยาบาลโทรบอกเรา เราแทบไม่เชื่อว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับเรา รับไม่ได้ เหมือนโดนกระชากวิญญาณออกจากร่าง แต่ก็พยายามตั้งสติ คิดว่าแฟนรอเราอยู่โรงพยาบาล พยายามบอกแฟนในใจตลอดเวลาที่เดินทางไปโรงพยาบาล “ป๊ารอหนูนะ หนูกำลังไปหาแล้ว” มันเจ็บปวดแบบบอกไม่ถูก เห็นร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่มีบาดแผลเลย บอกตัวเองว่าเค้าไปดีแล้ว ไม่เจ็บ ไม่ปวดหรอก เหลือแต่เรานี่แหละต้องทำหน้าที่เฉพาะหน้าตรงนี้ให้ดีที่สุด ให้แฟนเราไม่ห่วงเรา พยายามตั้งสติเท่าที่ทำได้ เพื่อส่งดวงวิญญาณของแฟนให้ไปอย่างหมดห่วง ทุกวันนี้ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้ว แต่ลึกๆ ในใจบอบช้ำมาก ยังคิดถึงแฟนเสมอๆ ตั้งใจจะแต่งงานกันต้นปี 56 เราคบกันมา 6 ปีแล้ว แฟนไม่เคยทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจเลยสักครั้ง เราสองคนตั้งใจเก็บเงินเพื่อสร้างอนาคตร่วมกัน เราสองคนชอบไปไหนมากันสองคน แค่ได้เดินจับมือกันไปในสวนสาธารณะก็ทำให้เราสองคนยิ้มได้แล้ว เราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรักกันมากมายขนาดนี้ เป็นคนง่ายๆ ทั้งคู่ ไม่ชอบความหรูหรา นิสัยเรา 2 คนคล้ายกันมากๆ เคยคุยกันเล่นๆ ว่าถ้าสักวันแฟนจากไปก่อนเราจะอยู่ยังไง จะอยู่ได้ไหม (แฟนแก่กว่าเรา 14 ปี) แต่วันนั้นก็ไม่ได้คำตอบหรอก เพราะเรานึกภาพไม่ออก คิดว่าจะอยู่กันไปจนแก่เฒ่า อยู่กันสองตายายจนกว่าจะตายจากกัน คงผิดเองที่เราคาดหวังกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึงมากเกินไป ทุกวันนี้เหมือนอยู่ไปวันๆกับชีวิต เช้ามาก็จะตื่นมาใส่บาตรทุกเช้าไม่เคยขาด ทุกๆ วันพระเราจะถือศีลอุโบสถ ตอนเย็นก็จะไหว้พระสวดมนต์ที่วัด ชีวิตมีแค่นี้จริงๆ พี่สาว (ลูกลุง) หรือพี่สะใภ้จะพยายามชวนไปไหนมาไหนด้วยตลอด แต่มันเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากไปเลย วันๆก็ทำได้แค่นั่งอ่านอะไรไปเรื่อยเปื่อย มีภาพแฟนในหัวตลอดเวลา เจ็บปวดมากกับเหตุการณ์นี้ เหมือนเรากำลังจะสร้างครอบครัวแต่ทุกอย่างต้องพังลงไปเพียงชั่วข้ามคืน เราเข้ามาเพื่อขอพื้นที่ระบายความเจ็บปวดในหัวใจ รู้ว่าทุกอย่างเป็นอนิจจังแต่เหมือนจะคิดไปเองว่ามันเร็วเกินไป

มนุษย์ไม่สามารถแก้ไขหรือย้อนอดีตได้ มีแต่ปัจจุบันเท่านั้น ที่เราจะกำหนดให้ตัวเราทุกข์หรือสุขได้ค่ะ

อดีตไม่ได้ทำร้ายคุณ แต่ "ใจ" คุณต่างหาก ที่กำลังทำร้ายตัวเอง ด้วยการคิด คิด คิดและคิดถึงความเศร้าโศรกอยู่ตลอดเวลา คิดถึงแต่สิ่งดีๆ เก็บความทรงจำดีๆที่เคยมีต่อกัน ไว้เป็นแรงบันดาลใจให้อยู่ต่อไปอย่างมีความสุขดีกว่าค่ะ

เหตุการณ์เพิ่งผ่านไปไม่ถึง 2 เดือน คงอยู่ในช่วงแห่งความทุกข์ระทมไม่น้อย เมื่อไรที่ร้องไห้จนพอแล้ว ก็ตั้งหน้าตั้งตาปรับปรุงวิถีชีวิตใหม่ ทำจิตใจให้เบิกบาน เพื่อสู้กับชีวิตต่อไปนะคะ

ขอเป็นกำลังใจให้ก้าวพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ

ขอบคุณคุณมะกอกมะนาวมากนะค่ะ ที่ช่วยพูดเตือนสติ เราจะพยายามอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด ไม่เอาใจไปผูกติดกับอดึต ยอมรับว่าทุกข์ใจมากแต่ก็จะพยายามอยู่ต่อไปให้ได้ ในเมื่อเราไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่ผ่านไปแล้วได้ ก็จะนำเอาความทรงจำดีๆมาช่วยให้มีแรงก้าวต่อไปในอนาคต ขอบคุณจริงๆนะค่ะ ^^