เราใช้ชีวิตคู่กับสามี โดยไม่ได้ศึกษากันนานเท่าใด เรียกได้ว่ารักกันไม่ถึงปี ก็ตกลงปลงใจ
และมีลูกด้วยกันเลย ขยันทำำงาน มีความรับผิดชอบดี อยู่ด้วยกันตลอดเพราะทำงานที่เดียวกัน 3 ปี
และตำแหน่งหน้าที่เรา และเขาก็ระดับกลาง และเป็นที่เกรงใจกับเพื่อนร่วมงานและคนรอบข้าง
ด้วยความรักลูก และไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก เราก็ตัดสินใจออกจากงานนั้นมาทำงานบริษัทที่ใกล้บ้าน
คือไม่ได้อยู่ด้วยกันกับสามี กลับมาหาเดือนละ 2 ครั้ง ผ่านไป 2 ปี เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป มีผู้หญิงอื่น และเป็นคนที่เรารู้จักดี แต่ทีแรกไม่ยอมรับ หลังๆ บอกว่ารักสามีเราดีสารพัด แค่รักกัน(ผู้หญิงแก่กว่า6 ปี)
ทันทีที่เรารู้เรื่อง เราเสียใจมากๆ ไม่มีสติจะทำอะไรต่อไปได้ เรายอมรับไม่ได้ ไม่คาดคิดว่าจะเป็นไปได้ ที่ผ่านมาเราเอาใจทุกอย่าง ดูแลทุกเรื่อง ยอมให้ทุกอย่าง แล้วยังมาทำกันได้ กลับมาเจอกัน เราตบแบบไม่นับเลย แม้จะไม่ยอมรับ โวยวายใส่เรา จนสุดท้ายก็จำยอมด้วยหลักฐานที่เราไปสืบมา และขอให้เรายอมรับอีกคน ให้เราเป็นหนึ่งขอแบ่งให้คนนั้นทั้งเวลา ทั้งเงิน 30% เราไม่ตกลง ถ้าไม่อยู่ 100% ก็จบกัน เรายอมได้ทุกเรื่องแต่เรื่องนี้ไม่มีทาง และขอหย่าค่ะ จ่ายค่าเลี้ยงดูให้เรากับลูกด้วย 50%ของรายได้เขา แล้วเขาก็ไม่ยอมหย่า และสัญญาว่าจะเลิก ใหม่ๆ ก็มีแอบติดต่ออยู่บ้าง แต่เรารู้ก็ตามโวยตลอด ให้หย่ากับเราแล้วจะไปไหนก็ไป จนเขาเบื่อที่จะแอบคบกัน และหันไปหาคนอื่นอีก แต่ไม่มีแบบจริงจัง เพราะเราจับได้ตลอด แต่หลัง ๆ ผู้หญิงไม่มีใครอยากยุ่งด้วย เพราะรู้ว่ามีลูกเมียแล้ว และผู้หญิงก็จะเป็นคนโทรมาบอกเองว่า เขาไปจีบ เราเคยเจ็บมาแล้ว ให้อภัยไปแล้ว ยังมาเกิดเรื่องอีก แม้จะไม่ใหญ่โตเท่าครั้งแรก เราก็ไม่ยอม ขอเลิกอย่างเดียว เบื่อที่จะทน ไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว ถ้าไม่เลิกกัน เราก็จะลาออก ไม่ทำงานแล้ว จะไปอยู่ใกล้เขา ดูแลลูกและเปิดร้านของตัวเอง ไม่อยู่ไกลๆ แบบนี้อีก แล้วเขาก็เงียบ ไม่พูดมีความเห็นอะไร เราก็รอดูเขาต่อไป จนเมื่อเราคลอดลูกคนที่ 2 เขาก็มาดูแลตลอด เราลางานเลี้ยงลูกอยู่ 2 เดือนกว่าๆ เขาไม่ค่อยกลับบ้าน จากปกติเดือนละ 2-3 ครั้ง กลายเป็นเดือนละครั้ง แต่ก็โทรคุยทุกวัน เราเหนื่อยและยุ่งกับการเลี้ยงลูก ทั้งวันทั้งคืน ก็ไม่มีเวลาไปคิดอะไรมากนัก เพราะลูกเราก็ไม่สมบูรณ์นัก จึงเหนื่อยมากหน่อย กลางคืนพอลูกกินนมเสร็จเราก็หลับเป็นตาย บางครั้งเขามาขโมยเงินในกระเป๋าที่อยู่ข้างเตียงเรายังไม่รู้สึกตัว และเราไม่รู้เลยว่าขณะที่เราเลี้ยงลูกอยู่นั้น เขาไปทำอะไรที่ไหน เข้าใจแค่ว่า เขาทำงานหนัก เหนื่อยทุกวัน กินข้าวแล้วก็นอนหลับที่พักบริษัททุกวัน แต่ความจริงแล้ว วันหนึ่งเขากลับมาสารภาพ กับเราเอง เขาโทรมาบอกว่ามีเรื่องไม่สบายใจ อยากกลับบ้าน ก็กลับมาแล้วไม่พูดอะไรสักคำ จนหลับไป พอตื่นขึ้นมากลางดึก ก็พูดมาว่า ขอโทษนะ ทำผิดต่อเราอีกแล้ว เราได้แต่เงียบฟังเขาเล่า ทีแรกใจคิดว่าไปว่า เขาไปทำใครท้องมาหรือเปล่า ไม่ใช่ แต่เขาไปติดเมียเพื่อนที่มีลูก 2 คน แล้วก็เป็นเพื่อนเรียนมาด้วยกัน เพราะผู้หญิงคนนี้เที่ยวเก่ง กินเหล้าเก่ง ชอบให้พาเที่ยว กินเหล้า ใจกล้า ขออะไรได้หมด สุดท้ายก็ไปมีอะไรกัน เกิดเรื่องมา เดือนกว่าแล้ว ช่วงนี้ให้เค้าใช้จ่ายเอง ไม่ได้ยุ่ง เขาหมดไปเกือบ2หมื่น จากปกติใช้ส่วนตัวแค่เดือนละ 5พัน ที่มันเป็นเรื่องทำให้เขากลุ้มใจ กลับมาเพราะเขาถูกผู้ใหญ่ในบริษัทเรียกคุย ถึงเขาจะปฎิเสธทุกเรื่อง แต่มันมีมูลเหตุ ผู้ใหญ่คงสืบมานานแล้ว ถึงได้เรียกคุย เพราะทำงานในบริษัทเดียวกัน เขาแค่เตือนก่อน ยังไม่ลงโทษ และวันลงโทษก็มาถึงเมื่อวันที่เขาบอกว่าจะกลับบ้าน หลังเลิกงานตอนเย็น แต่เขาไม่กลับ มาถึงตอนเช้า เราโทรตามทั้งคืน ก็ไม่รับสาย พอเช้าบริษัทเขาโทรมาถามว่าถึงบ้านหรือยัง เราก็ตรงๆ ว่าไม่รู้ ยังไม่เห็น พอติดต่อได้ตอนเช้า เค้าก็เครียดๆ มาถึงสายๆ ไม่รู้ว่าไปไหนมา ไม่ยอมบอก สุดท้ายบริษัทก็ลงโทษ ย้ายที่ทำงาน ลดตำแหน่ง และลดเงินเดือนหายไปเกือบ1หมื่น เขาก็อับอายคนที่ทำงานด้วยก็ไม่มีใครคุย คนที่เคยสนิท เพื่อนก็ไม่มีใครคบ มาขอกำลังใจจากเรา ไม่ให้โกรธเกลียดเขา เขาไม่มีใคร ทั้งๆ ที่มาทำให้ครอบครัวต้องเดือดร้อน หักหลังเราทุกอย่าง ไม่อยากคุยด้วยก็ยังทนฟัง พูดอะไรกับใครก็ไม่ได้ อยากเลิกเขาก็ไม่ยอมหย่าให้ และบอกจะดูแลครอบครัวต่อไป แต่ใจเราไม่เอาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็เงียบๆ ไป คงอายคนทำงานที่นั่น และกลัวสามีเธอรู้ความจริง... ทั้งๆที่เราชอบทำบุญเป็นประจำ เวลาไม่สบายใจมากๆ ก็ไปวัด เพื่อสงบจิตใจ หมั่นไปทำบุญเรื่อย ๆ อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร การที่เรา ไม่เอาเรื่อง ไม่โวยวาย ปล่อยให้มันเป็นไป ทำให้เขา สรุปเอาเองว่า มีปัญหาเมื่อไหร่ เขาจบ เรายอมรับได้ รับรู้เรื่องทุกอย่าง ทำอะไรไม่เกรงใจเรา และเหมือนว่าเราตัดเขาไม่ขาด เขาอยากมาก็มา อยากไปก็ไป เห็นเราเป็นอะไร ให้เราอภัย กลายเป็นเรื่องอดีต ไม่อยากพูดถึงทุกที
ทั้งๆ ที่เขาทำทุกอย่างเพราะเห็นแ่ก่ตัวที่ไม่มีความยั้งคิด ทำให้เราเดือดร้อนไปด้วย....
ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวเราใช่ไหม เลือกจะอยู่ ก็ต้องทำใจ ถ้าอยากอยู่ด้วยก็ต้องทนเจ็บกับอดีต
เพราะเราเลือกที่จะรักษาครอบครัวไว้ เอาเวลาส่วนใหญ่ไปดูแลคนที่เรารักดีกว่า

วันหนึ่งถ้ายังไปด้วยกันไม่ได้ ก็จบ ลูกเราก็ดูแลไป สามีถ้าไม่รักดี ก็ไม่ต้องรักเขา
ไม่อยากเสียเวลา ถ้าเขาไม่อยู่กับเรา ไม่อยู่เป็นคู่ชีวิตกับเรา ก็ยังมีคนที่ดี ที่พร้อมจะรักเรา
ถ้ามันต้องจบจริง ๆ ก็ทำใจ และเปิดใจศึกษาคนใหม่ ที่รับเราได้ พร้อมจะอยู่กับเราจนแก่เฒ่า...

เดือนเป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้ความดีที่คุณทำทั้งในอดีตและปัจจุบจงส่งผลให้คุณสามารถแก้ปัญหาและหาทางออกที่ดีที่สุดค่ะ ขอให้ผ่านไปได้อย่างมีสตินะคะ ตอนนี้เดือนคิดว่าสามีคุณคงได้รับผลกรรมที่เค้าทำไว้แล้วค่ะที่โดนลดหน้าที่ ลดเงินเดือน และเพื่อนๆก็ไม่คบ หากเค้าคิดได้เค้าคงจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นค่ะ สู้ สู้ นะค่ะ

เป็นกำลังใจให้อีก 1 คนคะ สู้นะคะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากกัลยาณมิตร
ทุกวันนี้ อยู่เพื่อลูกจริงๆ ค่ะ
แม้ว่าเราทำดีมากมายแค่ไหน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่นอกใจ
มันมีหลายเหตุผล ความไม่รู้จักพอ สภาพแวดล้อมพาไป (โดนยั่ว)
ไม่มีจิตสำนึกที่ดีๆ รักสนุกไม่มีสติ สุดท้ายก็จะสูญเสียสิ่งดีๆ ที่เรามีให้
สูญเสียครอบครัวที่ดีไป แต่ถึงแม้จะไม่เสียไป ความรักความสุขก็จะไม่มีเหมือนเดิม

ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนน่ะ คิดถึงลูกเราไว้น่ะค่ะ ไม่รู้จะแนะนำอะไรเพราะเจอปัญหาเช่นเดียวกัน สวดมนต์ไหว้พระและฟังธรรมะช่วยใจสงบ

ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ และกำลังใจจากหลายๆท่าน
ตอนนี้ก็มีจิตตกบ้าง และยุ่งๆ กับภาระหน้าที่แม่ลูก2
ปกติจะโทรหาเขาทุกวันตอนเย็น บางครั้งเขาก็โทรมา
คุยกับลูกๆ แต่เมื่อ 5 วันก่อนนี้ทะเลาะกับเขาเรื่องกินเหล้า
ที่บอกว่าจะเลิกแล้ว แต่ก็ยังกินทุกวัน งานก็หนัก ก็เหนื่อยแล้ว
ยังทำร้ายตัวเอง และคอยเทคแคร์ลูกน้องมากมาย
เวลาจะโทรหาลูกไม่ค่อยมี ไปทำแต่เรื่องอื่น
พูดกันไม่รู้เรื่อง ก็เลยไม่โทรคุยอีกเลย
ก็รู้สึกอึดอัดบ้าง แต่อีกอย่างก็สบายใจ
ไม่ต้องทะเลาะ ไม่รับรู้ จะอยู่จะไป ทำอะไร
ความรู้สึกดี หมดไปแล้ว เหลือแค่ภาระหน้าที่
ที่ต้องรับผิดชอบ ไม่มีภาระนี้ก็ดูเหมือนแค่คนอื่นทั่วไป