ผมสงสารป้าแกจริง ๆ บางครั้งก็ช่วยอุดหนุนแก เพื่อให้แกขายของหมด จะได้กลับบ้านไปพักผ่อน แต่ช่วยทุกวันก็ไม่ได้ ลำพังเงินเดือนผมก็เพียงแค่เลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวันๆ ส่วนที่จะหวังให้มีเงินเก็บคงยากเหมือนกัน วันนี้เป็นโอกาสดี จึงขอเรียนทุกท่านช่วยหาทางช่วยป้าแกด้วยเถอะครับ ... นึกเสียว่าได้ช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยาก กุศลจะได้เกิดกับทุกท่าน เพราะผมนี่จนปัญญาจริงๆ หลาย ๆ คนช่วยกันคิด น่าจะดีกว่าครับ ผมฝากทุกท่านด้วยครับ.

จะให้แกมานั่งสวดมนต์ ทำสมาธิเดินจงกรม คงเป็นไปไม่ได้ เพียงลำพังแค่เวลาจะนอนพักผ่อน ยังไม่มีเลย

"กรรมนั้นจะหมดไปได้ ก็ต่อเมื่อได้ชดใช้กรรมนั้นแล้วเท่านั้น"

คุณใหญ่เข้าใจถูกต้องแล้ว ...เรื่องแก้กรรมนั้นในทางปฏิบัติมีได้วิธีเดียวคือการได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้วปรินิพพาน(ตาย)เท่านั้น ทีนี้ สำนวนว่าแก้กรรมนั้น หมายถึงการทำกรรมที่จะส่งวิบากตรงข้ามกับวิบากที่กำลังได้รับอยู่ อันเป็นความทุกข์ร้อน พูดง่ายๆคือทำกุศลเพื่อให้ได้รับวิบากดีๆมา"เบียดแซง"การให้ผลของบาปเก่าซึ่งทำได้ หากกุศลใหม่นี้มีกำลังพอ..นะครับ

แล้วการที่พระท่านสอนว่า การสวดมนต์การนั่งสมาธินั้น
จะช่วยให้กรรมนั้นทำอะไรเราไม่ได้ แต่ถ้าเราหยุด
กรรมนั้นก็จะเกิดผล ถ้าเรานั่งสมาธิสวดมนต์
จนสำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้ว เมื่อนั้น..ถือว่ากรรมนั้นไม่สามารถจะทำอะไรเราได้

พระมหาปาละถือเนสัชชิกธุดงค์
ในวันจำพรรษา๑- พระเถระเรียกภิกษุเหล่านั้นมา (พร้อมกัน) แล้วถามว่า “ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ท่านทั้งหลายจักให้ไตรมาสนี้น้อมล่วงไปด้วยอิริยาบถเท่าไร?”
ภิกษุทั้งหลายเรียนตอบว่า “จักให้น้อมล่วงไปด้วยอิริยาบถครบทั้ง ๔ ขอรับ.”
ถ. ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ก็ข้อนั้นสมควรละหรือ? เราทั้งหลายควรเป็นผู้ไม่ประมาทไม่ใช่หรือ? เพราะเราทั้งหลายเรียนพระกรรมฐานมาจากสำนักของพระพุทธเจ้า ผู้ยังทรงพระชนม์อยู่. แลธรรมดาว่า พระพุทธเจ้าทั้งหลาย อันคนมักอวดไม่สามารถจะให้ทรงยินดีได้, ด้วยว่า พระพุทธเจ้าทั้งหลายนั้น อันคนมีอัธยาศัยงาม (จำพวกเดียว) พึงให้ทรงยินดีได้, และขึ้นชื่อว่าอบายทั้ง ๔ เป็นเหมือนเรือนของตัวเองแห่งคนผู้ประมาทแล้ว, ขอท่านทั้งหลายจงเป็นผู้ไม่ประมาทเถิด ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย.
ภ. ก็ท่านเล่า ขอรับ.
ถ. ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ข้าพเจ้าจักให้ (ไตรมาสนี้) (น้อม)ล่วงไปด้วยอิริยาบถ ๓, จักไม่เหยียดหลัง.
ภ. สาธุ ขอจงเป็นผู้ไม่ประมาทเถิด ขอรับ.
____________________________
๑- วสฺสปนายิกทิวเส

จักษุของพระมหาปาละพิการ
เมื่อพระเถระไม่หยั่งลงสู่นิทรา, เมื่อเดือนต้นผ่านไปแล้ว, โรคในจักษุก็เกิดขึ้น. สายน้ำไหลออกจากตาทั้ง ๒ ข้าง เหมือนสายน้ำอันไหลออกจากหม้ออันทะลุ. ท่านบำเพ็ญสมณธรรมตลอดราตรีทั้งสิ้นแล้ว ในเวลาอรุณขึ้น เข้าห้องนั่งแล้ว. ในเวลาภิกขาจาร ภิกษุทั้งหลายไปสู่สำนักของพระเถระเรียนว่า “เวลานี้เป็นเวลาภิกขาจาร ขอรับ.” พระเถระตอบว่า “ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ถ้าอย่างนั้น ท่านทั้งหลายถือบาตรและจีวรเถิด” ดังนี้แล้ว ให้เธอทั้งหลายถือบาตรและจีวรของตนออกไปแล้ว.
ภิกษุทั้งหลายเห็นตาทั้งสองของพระเถระนองอยู่ จึงเรียนถามว่า “นั่นเป็นอะไร ขอรับ”
ถ. ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ลมแทงตาของข้าพเจ้า.
ภ. ท่านขอรับ หมอปวารณาเราไว้ไม่ใช่หรือ? เราควรบอกแก่เขา.
ถ. ดีละ ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย.

หมอปรุงยาให้หยอด
เธอทั้งหลายจึงได้บอกแก่หมอ. เขาหุงน้ำมันส่งไปถวายแล้ว. พระเถระเมื่อหยอดน้ำมันในจมูก นั่งหยอดเทียวแล้วเข้าไปภายในบ้าน.
หมอเห็นเรียนถามว่า “ท่านขอรับ ได้ยินว่า ลมแทงตาของพระผู้เป็นเจ้าหรือ?”
ถ. เออ อุบาสก.
ม. ท่านเจ้าข้า ข้าพเจ้าหุงน้ำมันแล้วส่งไป (ถวาย) ท่านหยอดทางจมูกแล้วหรือ?
ถ. เออ อุบาสก.
ม. เดี๋ยวนี้ เป็นอย่างไร ขอรับ.
ถ. ยังแทงอยู่ทีเดียว อุบาสก.

พระมหาปาละนั่งหยอดยา
หมอคิดฉงนใจ “เราส่งน้ำมันเพื่อจะยังโรคให้ระงับได้ด้วยการหยอดเพียงครั้งเดียวเท่านั้นไปถวายแล้ว, เหตุไฉนหนอแล โรคจึงยังไม่สงบ?” จึงเรียนถามว่า “ท่านเจ้าข้า น้ำมันนั้น ท่านนั่งหยอดหรือนอนหยอด.”
พระเถระได้นิ่งเสีย, ท่านแม้หมอซักถามอยู่ ก็ไม่พูด.
หมอนึกว่า “เราจักไปวิหารดูที่อยู่เอง” ดังนี้แล้ว กล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้น นิมนต์ไปเถิด ขอรับ” ผละพระเถระแล้ว ไปสู่วิหารดูที่อยู่ของพระเถระ เห็นแต่ที่จงกรมและที่นั่ง ไม่เห็นที่นอน จึงเรียนถามว่า “ท่านเจ้าข้า น้ำมันนั้น ท่านนั่งหยอดหรือนอนหยอด" พระเถระได้นิ่งเสีย. หมออ้อนวอนซ้ำว่า “ท่านผู้เจริญ ขอท่านอย่าได้ทำอย่างนั้น, ธรรมดา สมณธรรม เมื่อร่างกายยังเป็นไปอยู่ ก็อาจทำได้, ขอท่านนอนหยอดเถิด.”

พระมหาปาละปรึกษากรัชกาย
พระเถระตอบว่า “ไปเถิด ผู้มีอายุ ข้าพเจ้าจักปรึกษาดูก่อนแล้ว จึงจักรู้.” ก็ในที่นั้นไม่มีญาติสาโลหิตของพระเถระเลย ท่านจะพึงปรึกษากับใครเล่า? ถึงอย่างนั้น ท่านปรึกษากับกรัชกาย๑- อยู่ดำริว่า “แน่ะ ปาลิตะผู้มีอายุ ท่านจงว่ามาก่อน, ท่านจักเห็นแก่จักษุหรือจักเห็นแก่พระพุทธศาสนา, ก็ในสังสารวัฏอันมีที่สุดอันใครตามค้นไปก็รู้ไม่ได้ การคณนานับตัวท่านผู้บอดด้วยจักษุหามีไม่, และพระพุทธเจ้าทั้งหลายก็ล่วงไปหลายร้อยหลายพันพระองค์แล้ว ในพระพุทธเจ้าเหล่านั้น พระพุทธเจ้าแม้แต่พระองค์เดียวก็กำหนดไม่ได้, ท่านได้ผูกใจไว้เดี๋ยวนี้เองว่า “จักไม่นอน จนตลอด ๓ เดือนภายในฤดูฝนนี้; เหตุฉะนั้น จักษุของท่านฉิบหายเสียหรือแตกเสียก็ตามเถิด ท่านจงทรงแต่พระพุทธศาสนาไว้เถิด อย่าเห็นแก่จักษุเลย”
เมื่อกล่าวสอนภูตกาย ได้ภาษิตคาถาเหล่านี้ว่า :-
“จักษุที่ท่านถือว่าของตัว เสื่อมไปเสียเถิด หูก็
เสื่อมไปเสียเถิด, กายก็เป็นเหมือนกันอย่างนั้นเถิด,
แม้สรรพสิ่งอันอาศัยกายนี้ ก็เสื่อมไปเสียเถิด, ปาลิตะ
เหตุไฉน ท่านจึงประมาทอยู่. จักษุที่ท่านถือว่าของตัว
ทรุดโทรมไปเสียเถิด, หูก็ทรุดโทรมไปเสียเถิด, กาย
ก็เป็นเหมือนกันอย่างนั้นเถิด, แม้สรรพสิ่งอันอาศัย
กายนี้ ก็ทรุดโทรมไปเสียเถิด, ปาลิตะ เหตุไฉน ท่าน
จึงประมาทอยู่. จักษุที่ท่านถือว่าของตัวแตกไปเสียเถิด,
หูก็แตกไปเสียเถิด, รูปก็เป็นเหมือนกันอย่างนั้นเถิด,
แม้สรรพสิ่งอันอาศัยกายนี้ก็แตกไปเสียเถิด, ปาลิตะ
เหตุไฉน ท่านจึงประมาทอยู่.”
____________________________
๑- แปลว่า กายอันเกิดแต่ธุลีมีในสรีระ

หมอเลิกรักษาพระมหาปาละ
ครั้นพระเถระให้โอวาทแก่ตนเองด้วย ๓ คาถาอย่างนี้แล้ว ได้นั่งทำนัตถุกรรม๑- แล้วจึงเข้าไปบ้านเพื่อบิณฑบาต หมอเห็นแล้วเรียนถามว่า “ท่านเจ้าข้า ท่านทำนัตถุกรรมแล้วหรือ?”
ถ. เออ อุบาสก.
ม. เป็นอย่างไรบ้าง ขอรับ.
ถ. ยังแทงอยู่เทียว อุบาสก.
ม. ท่านนั่งหยอดหรือนอนหยอด ขอรับ.
พระเถระได้นิ่งเสีย, ท่านแม้อันหมอถามซ้ำ ก็ไม่พูดอะไร.
ขณะนั้น หมอกล่าวกะท่านว่า “ท่านผู้เจริญ ท่านไม่ทำความสบาย ตั้งแต่วันนี้ ขอท่านอย่าได้กล่าวว่า ‘หมอผู้โน้นหุงน้ำมันให้เรา’ แม้ข้าพเจ้าก็จักไม่กล่าวว่า “ข้าพเจ้าหุงน้ำมันถวายท่าน.”
____________________________
๑- คือเป่าน้ำมัน

พระเถระเสียจักษุพร้อมกับการบรรลุพระอรหัต
พระเถระถูกหมอบอกเลิกแล้ว กลับไปสู่วิหาร ดำริว่า “ท่านแม้หมอเขาก็บอกเลิกแล้ว ท่านอย่าได้ละอิริยาบถเสียนะ สมณะ” แล้วกล่าวสอนตนด้วยคาถานี้ว่า
“ปาลิตะ ท่านถูกหมอเขาบอกเลิกจากการรักษา
ทิ้งเสียแล้ว เที่ยงต่อมัจจุราช ไฉนจึงยังประมาทอยู่เล่า?”
ดังนี้แล้ว บำเพ็ญสมณธรรม.
ลำดับนั้น พอมัชฌิมยามล่วงแล้ว, ทั้งดวงตา ทั้งกิเลส ของท่านแตก (พร้อมกัน) ไม่ก่อนไม่หลังกว่ากัน. ท่านเป็นพระอรหันต์สุกขวิปัสสก๑- เข้าไปสู่ห้องนั่งแล้ว.

บุรพกรรมของพระจักขุปาลเถระ
พระศาสดาตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย ถ้าอย่างนั้น ท่านทั้งหลายจงฟัง” ดังนี้แล้ว (ตรัสเล่าเรื่องว่า)
ในอดีตกาล ครั้นพระเจ้าพาราณสีดำรงราชย์อยู่ในกรุงพาราณสี หมอผู้หนึ่งเที่ยวทำเวชกรรมอยู่ในบ้านและนิคม เห็นหญิงทุรพลด้วยจักษุคนหนึ่ง จึงถามว่า “ความไม่ผาสุกของท่านเป็นอย่างไร”?
หญิงนั้นตอบว่า “ข้าพเจ้าไม่แลเห็นด้วยดวงตา.”
หมอกล่าวว่า “ข้าพเจ้าจักทำยาให้แก่ท่าน”
ญ. ทำเถิด นาย.
ม. ท่านจักให้อะไรแก่ข้าพเจ้า?
ญ. ถ้าท่านอาจจะทำดวงตาของข้าพเจ้าให้กลับเป็นปกติได้, ข้าพเจ้ากับบุตรและธิดา จักยอมเป็นทาสีของท่าน.
ม. รับว่า “ดีละ” ดังนี้แล้ว ประกอบยาให้แล้ว. ดวงตากลับเป็นปกติ ด้วยยาขนานเดียวเท่านั้น.
หญิงนั้นคิดแล้วว่า “เราได้ปฏิญญาแก่หมอนั้นไว้ว่า ‘จักพร้อมด้วยบุตรธิดา ยอมเป็นทาสีของเขา’ ก็แต่เขาจักไม่เรียกเราด้วยวาจาอันอ่อนหวาน เราจักลวงเขา.” นางอันหมอมาแล้ว ถามว่า “เป็นอย่างไร? นางผู้เจริญ” ตอบว่า “เมื่อก่อน ดวงตาของข้าพเจ้าปวดน้อย เดี๋ยวนี้ปวดมากเหลือเกิน.”
หมอคิดว่า “หญิงนี้ประสงค์ลวงเราแล้วไม่ให้อะไร ความต้องการของเราด้วยค่าจ้างที่หญิงนี้ให้แก่เรา มิได้มี, เราจักทำเขาให้จักษุมืดเสียเดี๋ยวนี้” แล้วไปถึงเรือนบอกความนั้นแก่ภรรยา. นางได้นิ่งเสีย. หมอนั้นประกอบยาขนานหนึ่งแล้วไปสู่สำนักหญิงนั้น บอกให้หยอดว่า “นางผู้เจริญ ขอท่านจงหยอดยาขนานนี้.” ดวงตาทั้งสองข้างได้ดับวูบแล้วเหมือนเปลวไฟ.
หมอนั้นได้ (มาเกิด) เป็นจักขุปาลภิกษุแล้ว.
พระศาสดาตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย กรรมที่บุตรของเราทำแล้วในกาลนั้น ติดตามเธอไปข้างหลังๆ. จริงอยู่ ขึ้นชื่อว่า บาปกรรมนี้ย่อมตามผู้ทำไป เหมือนล้ออันหมุนตามรอยเท้าโคพลิพัท (คือโคที่เขาเทียมเกวียนบรรทุกสินค้า) ตัวเข็นธุระไปอยู่”
ครั้นตรัสเรื่องนี้แล้ว พระองค์ผู้เป็นพระธรรมราชา ได้ตรัสพระคาถานี้สืบอนุสนธิ ดุจประทับพระราชสาสน์ ซึ่งมีดินประจำไว้แล้ว ด้วยพระราชลัญจกรว่า
๑. มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฺฐา มโนมยา
มนสา เจ ปทุฏฺเฐน ภาสติ วา กโรติ วา
ตโต นํ ทุกฺขมเนฺวติ จกฺกํว วหโต ปทํ.
“ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็นใหญ่
สำเร็จแล้วด้วยใจ, ถ้าบุคคลมีใจร้าย พูดอยู่ก็ดี
ทำอยู่ก็ดี, ทุกข์ย่อมไปตามเขา เพราะเหตุนั้น
ดุจล้อหมุนไปตามรอยเท้าโค ผู้นำแอกไปอยู่ฉะนั้น.”

เรียนท่าน...bbby (ไม่รู้อ่านออกเสียงยังไง..ไม่ค่อยถนัดภาษา)

สวัสดีท่าน bbbyที่เคารพ ... อิ่มใจกับความเมตตาที่ท่านbbbyเลี้ยงลูกนกมากๆๆๆนะครับ ถือโอกาสตรงนี้อนุโมทนาด้วยอย่างมากๆๆๆๆนะขอรับ โอ้ ปลื้มแบบขนลุกเลยทีเดียวนะนี่ ...

การสวดมนต์ นั่งสมาธิ..หรือการทำกุศลกรรมใดๆ..การปฏิบัตินั้นเป็นกุศลอยู่แล้ว..และมีอานิสงส์คือความสงบ เย็น..จนถึงได้ปัญญา..สามารถแก้กรรมหรือตัดกรรมได้หรือ??...เพราะผู้ปฏิบัตินั้นมีกรรมเก่าทั้งกุศลกรรมและอกุศลกรรมกันทุกคน...แก้หรือตัดกรรมเก่านั้นคงไม่ได้แน่...แต่ถ้าวันนี้เรา
ได้สร้างแต่กุศลกรรม(เติม..เพิ่ม..เสริม..กรรมดีเรื่อยๆ)...เชื่อว่าวิบากกรรมที่เป็นฝ่ายอกุศลที่เรากลัวๆอยู่นี่...อาจจะยังไม่ส่งผล..เพราะกรรมดีฝ่ายกุศลนั้นทั้งอดีตก็มีเกื้อหนุนอยู่แล้ว..แถมปัจจุบันก็ยังสร้างเสริมความดีเรื่อย ๆ วิบากกรรมที่เป็นฝ่ายอกุศลเลยส่งผลมาไม่ทัน เหมือนกับเราวิ่งไปไกลแสนไกลแต่อีกคนหนึ่งตามเราไม่ทัน แต่สรุปเมื่อเราหยุดเขาก็จะตามทันอยู่ดี

มีตัวอย่่างเรื่องพระสาวกของพระพุทธเจ้าหลายองค์ที่ปฏิบัติกิจเพื่อความเป็นพระอรหันต์แต่ก็ยังถูก วิบากจากบาปเก่าเบียดเบียนได้ในเวลานั้น..เช่นพระพาหิยะ กรรมเก่าแรงมากจนถึงกับตัดรอนชีวิตทันทีหลังจากบรรลุเป็นพระอรหันต์ทีเดียว อ่านเรื่องที่นี่ครับ http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=7555...

แฟนของเราซึ่งยืนดูอยู่งงค่ะ!
พูดคำว่า "มีอย่างนี้ด้วยเหรอ เป็นไปได้ยังไง?ไม่น่าเชื่อ" (ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เรากับแฟนไม่คุยกัน)

เค้าก็พูด จิ๊บๆๆๆ ตอนนั้นความรู้สึกคือ เหมือนเค้ามาบอกว่า
เค้าจะไปที่ไกลๆ อาจจะไม่กลับมาอีก
เราก็พูดว่า "ระวังตัวเองด้วยน่ะลูก ถ้าหนูลำบาก กลับมาหาแม่น่ะ"

แล้วเพื่อนๆเค้า ที่อยู่บนสายไฟก็เรียกเค้า เค้าก็หันไปมองเพื่อน
แล้วหันมามองเรา เราก็เอาแก้มของเราไปแนบที่ตัวเค้า
แล้วบอกว่า "แม่รักหนูน่ะลูก" เค้าก็เหมือนเอาปากมาจิกที่แก้ม
แล้วก็บินไปกับเพื่อน

ผมจับได้อย่างหนึ่งคือความเป็นผู้มากด้วยเมตตาอย่างแท้จริงประจำใจของคุณbbbyนั่นเอง จึงแม้แต่สัตว์ก็สัมผัสได้..อ่านเรื่องของคุณ bbbyมาหลายๆเรื่องและเห็นจุดเด่นนี้ชัดเจนครับ..ขออนุโมทนาในคุณนี้ด้วยอย่างยิ่งครับ