บอกไว้ก่อนคือปกติผมไม่ใช่คนธรรมมะ เลยนะครับ แต่คิดว่าตัวเองไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน ธรรมมะก็ไม่เคยศึกษา มีแต่พี่สาวที่เข้าัวัดเข้าวากับเขา

เรื่องของผมมีอยู่ว่า วันก่อนผมนอนไม่หลับ ผมก็เลยลองทำสมาธิเล่นๆ ดู (ชีวิตนี้เคยทำจริงๆจังประมาณ 2ครั้ง เพราะว่าพี่สาวอยากให้ทำ) ปรากฏว่า รู้ตัวเองว่าหลับอะครับ คือร่างกายมันหลับอะครับ แต่ตัวเองยังมีสติอยู่ รู้ว่าร่างกายพลิกตัวไปมา ร่างกายขยับเองได้ อะไรประมาณนี้อะครับ คิดๆแล้วก็ตลกดี ตื่นขึ้นมาก็ยังมีสติอยู่

อยากถามว่า่ ในสถานะการณ์นี้ ในทางธรรมมะเรียกว่าอะไร หรือ ว่าผมมันคนบ้า --__--""

แล้วเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ผมต้องทำอย่างไรต่อไปหรือเปล่าเพื่อเกิดประโยชน์ในทางธรรม เพราะตอนที่ร่างกายมันนอนอยู่ผมก็ยังคิดได้ปกติ บวกเลข ลบเลข

ปล.ขอรบกวนห้องนี้และกัน คนเห็นเยอะดี

ดีแล้วครับ ทำให้เกิดบ่อย ๆ

แล้วก็เริ่มศึกษาธรรมมะ ว่า คืออะไร ให้อะไร

แล้ว ทำด้วยอาการอย่างไร จึงเกิดสิ่งนี้ขึ้นมา ต้องเริ่มค้นคว้า หาตัวตนของตัวเองแล้วล่ะครับว่า

เกิดมาทำไม เพราะเกิดแล้วก็ต้องตายกันทุกคน

เมื่อก่อนเราเคยเจอแบบนี้อะนะ คือนอนแล้วหลับไปแล้วมันมีสติ แล้วเหมือนจิตมันตื่นอยู่ มันก็เลยดิ้นๆพยายามจะออกจากกาย แต่ว่าออกไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้เลย
ตอนนั้นก็กลัวมากน่ะ ก็เลยตัดสินใจอยากนอนหลับให้สนิท หลังจากนั้นก็ไม่เจออีกเลย

บุญหนักจริงๆนะครับ ขออนุโมทนาอย่างยิ่ง
ภาวนาทีสองทีก็ได้ขนาดนี้แล้ว
คนอื่นภาวนาแทบเป็นแทบตาย หลายสิบปีก็มี
นี่คงจะเคยภาวนามามากแล้วในกาลก่อน ขาตินี้มาต่อ

อย่างนี้แหละครับ เรียกว่า "ผู้รู้ ผู้ตื่น" แต่ยังไม่ถึงขั้นเบิกบานเท่านั้นเอง
จิตที่ทำอย่างนี้ เรียกว่า "จิตตั้งมั่น" ตั้งมั่นรู้กาย รู้ใจ

พยามศึกษาธรรมจากครุบาอาจารย์ได้เลยนะครับ
ถ้าเป้นไปได้ก็ไปขอกรรมฐานจากท่านที่มีชีวิตอยู่ ถือเป้นโชคดีของเรา อย่าประมาท นิ่งนอนใจ ผลัดวันไป
เด๊่ยวท่านจากไปแล้วจะยากลำบากเนิ่นช้า
เช่นที่มีชีวิตอยู่ก็หลวงตามหาบัว / หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี /หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชโช /

ที่ล่วงลับไปแล้วแต่หาคำสอนไม่ยากเลย ก็เช่น
หลวงปู่ดูลย์ อตุโล /หลวงพ่อพุธ ฐานิโย หลวงพ่อ /หลวงปู่เทสก์ เทสก์รังสี
หลวงปู่มั่น /หลวงพ่อชา สุภัทโท/

ถ้า"จิตตื่นแบบนี้ได้เอง" นี่เรียกว่าไปต่อไม่ยากเลย
มรรคผลนิพพานอยู่ในความสามารถแน่นอนครับ

ง่ะ อิจฉาจังเลยครับ

ตัวผมเองหากมีสติแล้วหลับ หลับไม่ลงอ่ะครับ มันจะตื่นอยู่ทั้งคืนเลย... แถมปล่อยจิตก็ทำไม่เป็นอีก
เลยไม่ค่อยกล้านั่งสมาธินาน ๆ ตอนกลางคืนเท่าไหร่ครับ สงสัยบุญไม่พอ ต้องพยายามต่อไป

ขออนุโมทนาบุญในโอกาสที่ท่านได้นั่งสมาธิด้วย

พี่ผมติดต่อคนที่รู้จักธรรมมะให้แล้วครับ จะลองศึกษาต่อยอดดูครับ

ขอบคุณมากๆครับ

ปล.โอยหนังสือธรรมมะเพียบเลยตอนนี้

ขออนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ

สวัสดีครับ คุณshankaren
ผู้ที่ มีนิวรณ์ ครอบงำจิต ไม่ว่ากายจะตื่น จิตจะหลับ หรือกายจะหลับ จิตจะตื่น อะไรก็แล้วแต่ที่ท่านเข้าใจ. ผู้ที่ยังไม่ละนิวรณ์ ก็ล้วนแล้วแต่เป็นผู้หลับ

ผู้ตื่นเป็นอย่างไร
ผู้ตื่นคือผู้มีจิตตั้งอยู่ใน สัมโพชฌงค์ 7 อันเป็นเครื่องนำออกจากกิเลส ตัณหา

แต่สิ่งที่ท่านเจ้าของกระทู้ คิดว่าเป็นการทำสมาธินั้น แท้ที่จริงแล้ว คือความกระสับกระส่ายแห่งจิต จิตนั้นก็ยังเรียกว่า "หลับ"

เจริญธรรม

แสดงว่านี่ไม่ใช่สมาธิ ใช่มั๊ยครับ ผมคิดฟุ้งซ่าน ไปเอง อธิบายง่ายๆหน่อยก็ดีครับ ผมไม่รู้เรื่องเลย พวกคำศัพท์

เวลาที่มีสติ นั่นแหละครับสมาธิ

ขอตอบง่ายๆให้คุณ shankaren เข้าใจนิดนึงเลยครับ

ถ้าในขณะนั้นรู้สึกว่า กายเบาจิตเบา กายสงบจิตสงบ นั้นก็คือจิตอยู่ในสมาธิครับ เพราะว่าองค์ประกอบของสมาธิ กายต้องเบาจิตต้องเบา อันนี้เป็นจิตที่อยุ่ในขั้นอุปจารสมาธิ(มี ปีติและสุขตลอดเวลา) ถ้าจิตเข้าไปสู่อัปปนาสมาธิกันจริงๆแล้ว ความรู้สึกว่า กายกับลมหายใจ จะไม่มี จะมีแต่ความนิ่งสงบ รู้อยู่เฉพาะที่จิตอย่างเดียวเท่านั้น
...ขอกล่าวเฉพาะขั้นของสมาธิเท่านั้นครับ

แล้วถ้าเกิดว่าจะมาปฎิบัติธรรม ผมขอแนะนำว่า ให้เรียนรู้ เฉพาะข้อวัตรปฎิบัติก็พอ

แลัวก็รับฟังจากประสบการณ์การปฎิบัติธรรมของครูบาอาจารย์
ที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ดังที่คุณ ชาติสยามกล่าวถึง ยิ่งดีครับ

เช่น หลวงตามหาบัว / หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี /หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชโช /

ส่วนที่ล่วงลับไปแล้วก็หาอ่านหาฟังได้ ก็เช่น
หลวงปู่ดูลย์ อตุโล /หลวงพ่อพุธ ฐานิโย /หลวงปู่เทสก์ เทสก์รังสี
หลวงปู่มั่น /หลวงพ่อชา สุภัทโท/

ขอให้เน้นการปฎิบัติเป็นหลัก ส่วนปริยัติเป็นรอง
ดังที่ท่านอาจารย์เสาร์-อาจารย์มั่น
ท่านได้สอนลูกศิษย์ของท่านว่า(ที่เคยอ่านมานะครับ)
"ให้วางปริยัติลง(ลืมไปก่อน) แล้วหันมาปฎิบัติเป็นหลัก เมื่อปฎิบัติดีแล้ว ปริยัติก็จะตามมาเอง" ...ข้อความนี้ ถูกผิดประการใดก็ขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับ

ขอเจริญในธรรมทุกๆท่านครับ

สวัสดีครับ คุณshankaren


ถูกแล้วครับ คุณฟุ้งซ่าน คุณไม่มีสมาธิ ไม่มีแม้แต่่สติ จิตคุณซัดส่ายไป ตามความจำได้หมายรู้ ในความคิดคำนึง โดยคุณเชื่อ่ว่า การมีความรู้สึกเช่นนี้เกิดกับคุณคือ การมีสติ เป็นสมาธิ

จิตที่ไม่สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม ย่อมไม่อาจมีสติ

แม้แต่กายคุณก็ยังกระสับกระส่าย พลิกตัวไปมา
แม้แต่จิต คุณก็ตามไป ดูไปรู้กายกระสับกระส่ายนั้น

จิตอันมีนิวรณ์หนาแน่นปานนี้ ย่อมเป็นจิตที่หลับ ครับ

ข้อความนี้ ผิดจริงๆ ครับ
เจริญธรรม

ช่วยขยายความนะครับ
หลวงปู่ท่านสอนให้รู้จัก"ประพฤติธรรมสมควรแก่ธรรม"

- ปกติกายหลับใจหลับไปด้วย แต่"ตอนนั้น" เกิดมาไม่เคยเจอ กายหลับจริงๆ แต่ใจไม่หลับ
ขยับตัวรู้ เสียงอื่นใดภายนอกรู้ เสมือนว่าเป็นผีไปเข้าร่างนี้อยู่ เขาพลิกยังไงรู้หมด
- ไม่ใช่ฝัน รู้ได้ชัดว่าไม่ใช่ฝัน
- ทั้งหมดนี้ทรงตัวอยู่เพียงวาระหนึ่ง ไม่นานนักก้จบไป จะอยากให้มีอีก จะทำอีกก็ไม่ได้
- กายเขาพลิกของเขาเอง เราไม่มีความจงใจใส่เข้าไปเลย
- "ผู้ที่รับรู้ความหลับของกาย" ไม่มีรูปร่าง เป็นเพียงความรับรู้อยู่เฉย
- รู้ชัดว่ากายส่วนหนึ่ง ผู้รู้กายก็ส่วนหนึ่ง แยกกันแต่อยู่ด้วยกัน

ใช่อย่างนี้ไหมล่ะ