"ความรักเป็นสิ่งสวยงาม" แต่มีทั้งสุข และ ทุกข์ อยู่ที่เดียวกัน
ถ้ามองให้เป็น ก็ไม่ทุกข์ค่ะ คุณกำลังใช้ความอยาก..อยู่ค่ะ
คืออยากให้เค้าแคร์เรา มองเรา สนใจเรา นั่นคือความอยากของเรา

แต่ถ้าลองมองอีกมุมนึง คือมองอย่างเดียว อย่าอยาก.. อย่าอยากนะ
มองเห็นเค้ามีความสุข ไม่ต้องการให้เค้าทุกข์ แค่นั้น เราก็พอใจแล้ว
ถ้ามองแบบนี้ได้ ใจเราจะสบาย ใจเราจะไม่ทุกข์ร้อน

ค่อยๆ ลองฝึก ทำใจให้นิ่งนะคะ เข้าใจว่ายากอยู่ เดี๋ยวจะดีขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ

...สวัสดีค่ะ...คุณwaraluk pinagapo...ที่ใดมีรักที่นั่นย่อมมีทุกข์...
...รักมาก...ทุกข์มาก...ถ้าถูกทำให้เสียใจ...ก็จะเสียใจมากเช่นกัน...
...คนรักที่พูดถึงใช่สามีหรือเปล่า...ความสัมพันธ์ลึกซึ้งขนาดไหน...
...ตอนแรกที่รู้จักกับตอนหลังเหมือนเดิมหรือต่างจากเดิมไป...
...ต้องดูก่อนว่าเราเข้าใจไปเองไหม...ว่าเขาไม่สนใจเรา...

เขาอาจจะกำลังตำหนิเราอยู่ในใจเบา ๆ ก็ได้นะครับ
ว่า "เธอนี่ไม่รุ้จักดูแล ไม่รุ้จักใส่ใจตัวเองก่อนล่ะ? แล้วจะให้ฉันไปสนเหรอ เห็นแก่ตัวหรือเปล่า?"
สบายใจไวไว นะครับ
อนุโมทนาครับ

อย่าไปยึดติดว่ากี่ปี
เราต้องรรักตนเองก่อน ต้องทำให้ได้
แล้วแผ่ความรักไปยังพ่อแม่ ญาติผู้ใหญ่ที่เราเคารพ ครูอาจารย์
แล้วก็แผ่ให้สัตว์ทั้งหลายไม่เลือกหน้า
นี่แหละความรัก

***

อยากให้เข้าใจว่าคนแต่ละคนแปลความหมายคำว่า
แคร์ ต่างกันนะค่ะ บางคน (อาจเป็นคนที่คุณกำลังกล่าวถึง)
เขาอาจจะคิดว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้คือการแคร์คุณก็ได้
แต่บังเอิญคุณให้ความหมายคนละแบบ

ดิฉันว่าลองคุญ เปิดใจกันดูก็จะดีว่าคุณต้องการแบบไหน
เขาเป็นอย่างไร แล้วจะเจอกันได้ตรงไหน ที่ถือว่ายอมรับได้ทั้งสองฝ่าย

**

ไม่ต้องลืมค่ะ ไม่ต้องให้ แค่ไม่คาดหวังก็พอ

ที่ทุกข์เพราะรัก ก็เพราะคาดหวังทั้งนั้นค่ะ คาดว่าเขาจะดีกับเรา ทำให้เรา อยู่ใกล้เรา เมื่อคาดหวัง แล้วไม่ได้หวัง ก็ผิดหวัง ก็ทุกข์

เอาแบบจุฬาภินันท์สิคะ

จุฬาภินันท์พบเขาครั้งสุดท้ายจังๆเมื่อประมาณสิบปีก่อน รู้จักเขามาสิบเจ็ดปีได้ แล้วตอนนี้ก็มาพบเขาสองครั้งแบบผ่านๆช่วงเดือนกว่านี่เองค่ะ เขาคนนั้นเป็นคนรักของจุฬาภินันท์ค่ะ เป็นว่าที่สามี เราจะแต่งงานกันวันวาเลนไทน์ค่ะ

เชื่อมั้ยคะ อาทิตย์ที่แล้ว เขาเดินผ่านแล้วจ้องจุฬาภินันท์แค่แป๊บเดียว แล้วก็ผ่านไป เพราะแม่จุฬาภินันท์อยูด้วย เรายังไม่ได้บอกแม่เลยว่าจะแต่งงาน

แนวโน้มของจุฬาภินันท์อาจไม่ได้แต่ง เพราะอะไรๆก็ไม่แน่นอน แต่จุฬาภินันท์ไม่ได้ทุกข์ เพราะคาดหวัง แต่ไม่สนใจว่าหวังนั้นจะได้หรือเปล่า จุฬาภินันท์ก็ทำงานของจุฬาภินันท์ไปเรื่อยๆ จุฬาภินันท์ส่งความคิดถึง สื่อจิตถึงเขา คนมีความผูกพันกัน จิตย่ิอมสื่อกันได้ค่ะ แค่นี้ จุฬาภินันท์เชื่อว่าเขารับรู้ เพราะจุฬาภินันท์ก็รู้เหมือนกัน

จุฬาภินันท์ไม่ได้เพ้อฝัน แต่จุฬาภินันท์อยู่กับความจริงทางธรรมที่เกิดขึ้นได้เสมอ จุฬาภินันท์ก็ไม่ทุกข์ เพราะจิตสื่อกับเขารู้ว่า เราจะแต่งงานกันแน่นอนค่ะ แต่ถ้าไม่ได้แต่งวาเลนไทน์ ก็เลื่อนออกไปอีกหน่อย

ทุกอย่างมีเหตุให้เป็นไปค่ะ ลองพิจารณาเหตุดีมั้ยคะ อย่าเพิ่งไปหวังถึงผล จะแก้ผล ก็ต้องแก้ที่เหตุค่ะ

แต่ตอนนี้.