เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ผมกับเค้าเราเลิกกันตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อน หลังจากที่เลิกกันนั้น มันก็ใช้เวลานานเหมือนกันกว่าที่ผมจะทำใจได้ จนวันนึงผมคิดว่าผมสามารถอยู่คนเดียวได้โดยที่ไม่ต้องคิดถึงเค้า... และผมก็อยู่มาคนเดียวตลอดโดยที่ยังไม่มีใคร จนมาวันหนึ่ง... เมื่อประมาณ 1 เดือนที่แล้ว.. จู่ๆ...เค้าก็โทรมาหาผม เค้าก็บอกว่า เค้าไม่มีใครแล้ว เค้าเสียใจมาก..เค้าร้องไห้ด้วย และเค้าก็จะมาหาผม เค้าก็ถามว่าผมอยู่ใหน แต่ผมก็ไม่ได้บอกว่าผมอยู่ไหน ตอนนั้นผมสับสนมาก และผมก็คิดในใจว่าเราไม่ควรที่จะเจอกันเลยมันน่าจะดีกว่า แล้วผมก็ไม่ได้พูดกับเค้า จากนั้น ผมก็เลยวางหูไป แล้วก็หลายวันต่อมาผมก็คิดว่า ไม่เป็นไรหรอก ถึงเราเลิกกันแล้วแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนคุยกันได้นิ.. จากนั้นผมก็โทรไปหาเค้า หลังจากนั้นเค้าก็ระบายเรื่องต่างๆนาๆ สรุปก็คือเค้าเลิกกันแฟนเค้า เพราะแฟนเค้าโกหกเพราะมีคนอื่น ตอนนั้น ผมคุยกับเค้าผมก็ยังเสียใจนิดๆ เหมือนกัน จนเค้าสบายใจขึ้น ผมก็รู้สึกดีเหมือนกันแต่มันก็ยังเจ็บนิดๆ อยู่ แล้วเค้าก็มาถามผมอีกว่า ยังรักเค้าอยู่ไหม ผมก็บอกไปว่า มันก็ยังมีอยู่... เค้าก็ถามอีกว่า คิดถึงเค้าไหม ก็ตอบเค้าไปว่า ก็ยังคิดถึงอยู่... อีกอย่าง เค้าถามอีกว่า มีใครใหม่หรือยัง ผมก็ตอบอีกว่า ยัง.. แต่ในใจผมก็รู้ว่าเราคงกลับไปเหมือนเดิมกันไม่ได้หรอก เ้ค้าก็คงจะคิดเหมือนกันกับผม อีกอย่างผมก็บอกกับตัวเองว่า... ที่เค้ามาหาเราเพราะเค้าไม่มีใครเค้าแค่ ต้องหาคนที่ระบายความรู้สึกแย่เฉยๆ... ถ้าเค้าหายดีเค้าก็คงจะไป อีกอย่าง เราก็ยังสามารถเป็นเพื่อนคุยกันได้นิ จากนั้นเราก็คุย กันบ่อย ผมก็รู้สึกดีสบายใจมากขึ้นนะ เพราะตอนเราเลิกกันตอนนั้นมันก็จบแบบไม่ดีเท่าไหร่คือ เราโกรธกันไปเลยน่ะครับ แบบว่าไม่ต้องคุยกันไม่ต้องติดต่อกันเลย...ประมาณนั้นครับ

แต่พักหลังผมกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกกับเค้า เหมือนที่บอกกับตัวเองอีกแล้ว ผมกลับคิดถึงเค้ามากขึ้น แต่เรา 2 คน ต่างก็รู้ดีว่า เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน คงจะกลับไปเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้หรอก... มันเลยยิ่งทำให้ผมลำบากใจมากขึ้น บางที่ก็โมโหตัวเองเหมือนกัน แล้วมาพักหลังนี้เราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะเค้าไม่ค่อยว่าง ผมก็เข้าใจเพราะงานเค้าเยอะ แต่มันกลับทำให้ผมคิดถึงเค้ากว่าเดิมซะอีก... หลายครั้งโทรไป เค้าก็ไม่ค่อยจะรับ ก็บอกเค้าไปว่า บอกหน่อยก็ดีว่าไม่ว่าง ไม่ใช่ไม่รับ ไม่บอกอะไรเลย แต่ก็มาฉุกคิดได้ว่า เรามันเป็นแค่เพื่อนคุยเค้านี่หว่า เราไม่มีสิทธิจะบอกเค้าด้วยซ้ำ...

ผมควรทำไงดี...

ขออนุญาตช่วยตอบค่ะ
ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ค่ะ
บางครั้งความสุขจากการไม่มีก็สงบร่มเย็นกว่าการมีนะคะ
เราทุกคนมีศักยภาพที่จะมีความสุขด้วยตัวเราเองได้ค่ะ
สุขโดยที่ไม่ต้องพึ่งการกระทำของคนอื่น
สุขโดยที่ไม่ต้องให้ผู้อื่นมาสร้างให้ค่ะ
ดิฉันเชื่อว่าคุณมีศักยภาพพอในการสร้างสุขด้วยตนเองค่ะ
เมื่อใดความสุข ความรัก ที่เกิดขึ้นจากตัวคุณเองกลายเป็นกระแสที่ร่มเย็นแล้ว
วันนั้นกระแสแห่งความร่มเย็นนั้นจะดึงดูดความรักดีๆเข้ามาหาตัวคุณเองค่ะ
รักตัวเอง รักครอบครัว อย่าเบียดเบียนตัวเอง อย่าเบียดเบียนผู้อื่น
สุขใดก็ไม่สงบร่มเย็นเท่าสุขที่เกิดจากธรรมะนะคะ
ลองเดินทางธรรม ควบคู่กับทางโลก อย่างมีสติดูนะคะ
แล้ววันนึงสิ่งดีๆ ความสงบร่มเย็นจะเกิดขึ้นค่ะ จริงๆ นะคะ

ที่ยังคิดถึงเขาอยู่ ก็เพราะยังรักเขาอยู่เหมือนเดิม หายโกรธเคืองกัน ความไม่พอใจก็ออกไป ความสบายใจความรักก็เลยมาแทนที่...ต้องอ่านธาตุแท้อารมณ์ของตัวเองให้ออก แล้วถ้าเกิดว่าคุณเป็นเขา
หมดที่พึ่งทางใจคุณจะโทรมาหาแฟนเก่าที่เคยรักกันไหม ผมว่าก็ต้องทำเหมือนกัน แต่ถ้าไม่อยากให้กลับเป็นเหมือนเดิมคุณก็เฉยๆ หรือแข็งใจแบบที่เป็นอยู่นี่แหละ... แต่ว่าคววรให้อภัยเขานะครับเป็นผม
คงใจอ่อนและเห็นใจแฟนเก่าถ้าผมเป็นคุณ เป็นแค่เพื่อนก็ทำได้หน้าที่ได้ไม่แพ้แฟนหรอก คุณอยากจะบอกเธออะไรก็บอกได้ตามปกติเหมือนเดิม บางครั้งสิ่งที่แฟนอยากรู้จากคุณ ก็คือสิ่งที่คุณไม่กล้าบอกนั่นแหละ มัวแต่คิดว่าเป็นแค่เพื่อน ....

ลืมบอกว่าคุณก็ต้องดูว่าเมื่อเธอหายเหงาเนื่องจากไม่มีใครแล้ว เธอยังดีกับคุณเหมือนกับตอนนี้หรือเปล่า เพราะว่าคุณพูดถุกอยู่อย่างผู้หญิงคนนี้เค้าอาจจะคุยดีกับเราเพราะตอนนี้ไม่มีใครแต่ถ้ามีใครที่มาแทนที่แล้วเทออาจจะกลับไปทำแบบเดิมให้คุณต้องทุกข์ใจอีกครั้ง

ให้มองอะไรที่เป็นกลางๆ แล้ว ให้เลือกจะทำในสิ่งที่ใจตัวเองคิดแว๊บแรก อยากทำก็ทำแล้วไม่ต้องสนใจหรอกว่าเราจะโดนหลอกหรือทำให้เจ็บใจอีกครั้ง........ความสุขที่แท้ก็คือสละความเศร้าหมองและการ
คิดเล็กคิดน้อยออกจากใจไปให้หมด เราถึงจะเข้าถึงความเย็นกายเย็นใจ ใครๆ ก็คงอยากจะสมหวังใน
ความรัก มากกว่าผิดหวังด้วยกันทุกคนน่ะ

ผมอ่านกระทู้ของคุณนึกถึงธรรมนิยาย "7 เดือนบรรลุธรรมของคุณดังตฤณ" มีอยู่ตอนหนึ่งในเล่มพูดถึงแฟนเก่าโทรมาคืนดี หลังจากที่ไม่ติดต่อกันเป็นเวลาหลายปี แต่สิ่งดีๆ ก็ยังคงมีอยู่เหมือนเดิมทำให้เกิดภาพเก่าๆ ในอดีตแว๊บขึ้นมาในหัว อ่านแล้วเหมือนเรื่องของคุณเลย ผมนึกว่าก๊อปจากนิยายนี้มาซะอีก.....ผมเป็นกำลังใจให้คุณมองปัญหาออกแล้วกัน เพราะวันนี้กำลังใจผมมีเกิน 100% มานิดๆ....หวังว่าคงจะเข้าใจความรู้สึกอันนี้

ขอบคุณมากเลยครับ ทั้งคุณ di_dee แล้วก็คุณ อินทรีย์5 สำหรับคำแนะนำ...



ผมก็เข้ามาพึ่งลานธรรมจักรประจำครับ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ... แล้วก็จะอยู่อย่างมีสติ...



ชอบตรงนี้มากเลยครับ ผมก็คิดว่าอะไรที่เราทำให้เค้าแล้ว เค้ารู้สึกดีเราก็รู้สึกดีไปด้วย แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว... อะไรที่ผมทำไปแล้วมันสบายใจผมก็อยากทำๆไป หุหุ...

ตอนนี้ผมรู้สึกดีสบายใจขึ้นเยอะเลย...

หวัดดีครับ
ผมว่าการเริ่มต้นใหม่...กับคนเก่า น่าจะทำได้ง่ายกว่า
การเริ่มตนใหม่...กับคนอื่น (ความคิดของผมเองนะ)

ลองให้โอกาสแก่...คนเก่าอีกสักครั้งสิครับ
บางที่...มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณคิดก็ได้
"ใด ๆ ในโลกล้วนอนิจจัง"

ขอบคุณครับ สำหรับความคิดเห็น... มันก็เคยคิดบ้างเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากไปคาดหวังอะไรมากนักน่ะครับ

ขออนุญาตตอบตรงๆ และหากไม่ชอบใจ ก็ขออโหสิกรรมด้วยครับ

คนที่สองจิตสองใจ ไปแล้วที่พึ่งหมดเลยวกกลับมา..แสดงให้เห็นท่าทีว่าคุณไม่มีคุณค่าในสายตานัก แต่เป็นเพียงตัวเลือกอันดับรองที่อาจใช้แก้เหงายามว่าง. .แสดงธาตุแห่งความโลเลไม่แน่นอน ..เมื่อมีครั้งหนึ่งได้ครั้งต่อไปก็ไม่ยาก เพราะเขาย่อมทราบว่าคุณเป็นตัว "เผื่อเลือก" เมื่อเขาหมดทางอื่นอีก..

และหากคุณคิดว่าสามารถทำใจรับได้ ก็ลองดูครับ

อย่าลืมหาธรรมะไว้ป้องกันตัวด้วยครับ เพราะคราวต่อไปคุณจะได้มีภูมิคุ้มกันไม่ต้องขอกำลังใจจากใครๆและเข้าใจความจริงที่เกิดในชีวิตว่าสิ่งทั้งปวงแปรเปลี่ยนไปตามเหตุปัจจัยตลอดเวลา มีมาก็มีไป มีได้ก็มีเสียเป็นธรรมดา

น่าเห็นใจคุณ ลองศึกษาเรื่องการเจริญสติดู
อาการของความ ยึดในตัวเขาจะคลายลง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่มีใครทำร้ายเราได้ นอกจากใจ
ของเราเอง

แถมอีกนิดลองเข้าไปอ่านเรื่องมุมมองเกี่ยวกับความรัก
ที่หลากหลายได้ที่นี่ค่ะ http://www.dungtrin.com/watha_love

ขอบคุณครับ... ไม่เป็นไรครับ เพราะผมก็คิดเหมือนกัน



ขอบคุณครับ

14 พฤษภาคม

สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดครับ คุณ hellboyjaa
ขอให้ผ่านพ้นปัญหาทุกอย่างไปได้นะครับ
ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไปครับ

ขอบคุณมากครับ...

กรณีนี้เป็นเรื่องส่วนตัวนะครับไม่มีใครตัดสินใจได้ดีเท่าตัวคุณเองครับ ขอให้มองด้วยใจที่ว่างใสเย็น คิดด้วยการมีสติ ในตอนนั้นคุณจะเป็นตัวของตัวเองที่สุด ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ

ที่เล่ามา ก็เข้าใจว่าสภาพตอนนี้ของคุณ ก็คงเป็นแค่ตัวสำรองนะครับ

พยายามตัดใจเถอะครับ โอกาสที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ให้ยั่งยืนคงยาก

เวลาผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าของกระทู้เป็นยังไงบ้างแล้ว
เราเองก็ไม่ต่างจากคุณเท่าไหร่ อีกทั้งพึ่งผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้ไม่นาน
ก็ได้ลานธรรมแห่งนี้แหละค่ะช่วยได้เยอะเลย
ถ้าเป็นเมื่อก่อนป่านนี้เราคงยังนั่งน้ำตาไหลซึมเศร้าอยู่แน่ๆ
หรือไม่ก็อาจจะนอนป่วยไปเลย แต่ตอนนี้เรากลับรู้สึกสงบได้มากขึ้น

ตอนนี้เราก็ยังคิดถึงคนที่บอกลาเราไปอยู่นะคะ อย่างเราไปเจอของที่เค้าชอบกินก็ยังนึกถึงอยู่
ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ หรือบางทีก็คิดว่าตอนนี้เค้าทำอะไรอยู่นะ
เมื่อก่อนก็คิดแบบนี้เหมือนกันนะคะแต่มันจะมีความคาดหวังอย่างอื่นอยู่ด้วย เช่นจะรอว่าเมื่อไหร่จะโทรมา
จะติดต่อมาดึกดื่นแค่ไหนก็ยอมนั่งรอ ขอให้ได้ยินเสียงสักนิดนึง หรือคิดอยากให้เค้าทำแบบนั้นแบบนี้
หวานๆกันสักหน่อย โลกก็เป็นสีชมพูแล้ว

พอลองกลับมาดูบางครั้งมันก็เป็นความคิด ความรู้สึกที่เรารู้สึกไปเอง
ความคาดหวัง ความอยากให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าได้ตามอารมณ์ที่เราคิดรู้สึก มันก็ถูกใจ
แต่ถ้าไม่ใช่ ก็คือผิดหวัง มันอยู่นอกเหนือความสามารถของเราที่จะไปบังคับใจคนอื่นว่าเค้าจะรู้สึกกับเราอย่างไร

ถ้าเราไม่อกหัก เราก็คงไม่เข้าใจว่ามันทุกข์ทรมานใจยังไง ป่านนี้เราก็อาจจะยังอยู่ในโลกสีชมพูที่เรานึกคิด
และคาดหวังต่างๆนาๆอยู่ก็ได้ แต่เพราะเราไม่ได้อยู่ในโลกแบบนั้นเลยทำให้เรามีโอกาสได้กลับมามองใจตัวเองบ้าง ทำให้รู้สึกดีขึ้นมากเลยค่ะ

ตอนนี้เราก็ยังรักเค้าอยู่นะคะ ยังคิดถึงอยู่อย่างที่บอกไป แต่เราปล่อยวางความยึดติดในตัวเค้าไปได้บ้างแล้ว ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องเป็นยังไงอีก ว่าเค้าจะกลับหรือไม่กลับมา หรือจะต้องเป็นแบบไหน มันก็เลยไม่ค่อยรู้สึกเศร้าเสียใจแล้ว แต่บางครั้งก็ยังมีอยู่บ้างยังทำใจได้ไม่เต็มร้อยค่ะ แต่เมื่อรู้ตัวก็จะดึงใจตัวเองกลับมา
ตอนนี้เราอาจจะยังมีแผลอยู่ แต่ถ้าเราไม่เก็บความทุกข์นั้นมาทิ่มแทงตัวเองอีก เดี๋ยวแผลที่มีอยู่ก็จะหายได้เอง
ก็ยังหวังแบบนี้อยู่ค่ะ

ตอนนี้ก็เลยพยายามฝึกตัวเองอยู่ค่ะ เพราะวันที่เราเริ่มรู้สึกดี มันก็อาจจะมีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้นมาอีกก็ได้

เราไม่เก่งในการบรรยายอะไรเท่าไหร่ หรือจะยกข้อธรรมะมาพูดด้วยก็ยิ่งไม่ถนัดค่ะ
ถือเป็นการแชร์ความรู้สึกและประสบการณ์สู่กันฟัง เป็นกำลังใจและหาทางออกไปพร้อมๆกันนะคะ