ประกาศธรรม
เรื่อง มิตร
การมีเพื่อนดี อันเป็น กัลยาณมิตร คือ
- ช่วยแนะนำสั่งสอน
- ให้คำปรึกษาที่ดี ที่ถูกต้องที่ควร
- เป็นผู้มีปัญญา มีความสามารถ
- ช่วยสนับสนุนให้ใฝ่ดี
- เป็นแบบอย่างที่ดี
- อุดหนุนช่วยเหลือ เกื้อกูลกันและกัน
- นำไปสู่สังคมและสิ่งแวดล้อมที่ดีงาม
ในช่วงชีวิตของเรา ถ้าโชคร้าย พบเพื่อนที่นำไปสู่ความไม่ดี ชักชวนไปสู่อบายมุข เวลาที่สูญเสียไป คงไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้
ก่อนคบใครเป็นมิตรคู่ใจ จงพิสูจน์ตรวจสอบ และใฝ่หาคบค้าสมาคม เฉพาะผู้เป็นกัลยาณมิตร เถิด

หลักธรรมนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนสามารถนำไปปฏิบัติกันได้ เพราะคนเราทุกคนต้องมีมิตร ไม่ว่าจะเป็นสมัยเรียน สมัยทำงาน หรือโอกาสใดๆก็ตาม ทุกคนก็คงจะต้องมีเพื่อนแน่นอน ซึ่งเมื่อราได้อ่านหลักธรรมนี้แล้วจะทำให้เรารู้จักการคบเพื่อน รู้จักที่จะแยกแยะว่าบุคคลใดเป็นมิตรแท้ หรือเป็นมิตรเทียม ถ้าหากบุคคลใดเห็นว่าหลักธรรมนี้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นแล้วล่ะก็ ช่วยกันเผยแพร่ด้วยนะคะ
ที่มา หนังสือมนุษย์ โดย ผศ.นภาจรี นำเบญจพล

โพสต์โดย น.ส.วนัชพร ID 5104101106

กัลยาณมิตรของพระองค์เอง

อานนท์! ภิกษุผู้ชื่อว่า มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ย่อมเจริญ
ทำให้มาก ซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์แปด โดยอาการอย่างไรเล่า?
อานนท์! ภิกษุในศาสนานี้ ย่อมเจริญทำให้มากซึ่งสัมมาทิฏฐิ...สัมมาสังกัปปะ...สัมมาวาจา
...สัมมากัมมันตะ ...สัมมาอาชีวะ ...สัมมาวายามะ ...สัมมาสติ ...สัมมาสมาธิ
ชนิดที่วิเวกอาศัยแล้ว ชนิดที่วิราคะอาศัยแล้ว ชนิดที่นิโรธอาศัยแล้ว
ชนิดที่น้อมไปรอบเพื่อการเลิกถอน.
อานนท์! อย่างนี้แล ชื่อว่าภิกษุผู้มีมิตรดีสหายดี เพื่อนดี
เจริญทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์แปด.
อานนท์! ข้อนั้นเธอพึงทราบด้วยปริยายอันนี้เถิด คือว่า พรหมจรรย์
นี้ทั้งหมดนั่นเทียว ได้แก่ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี,ดังนี้.
อานนท์! จริงทีเดียว, สัตว์ ท. ผู้มีความเกิดเป็นธรรมดา ได้อาศัย
กัลยาณมิตรของเราแล้วย่อมพ้นหมด จากชาติ, ผู้มีความแก่ชรา...ความเจ็บ
ป่วย...ความตาย.ความโศกความคร่ำครวญ ความทุกข์กาย ความทุกข์ใจ ความ
แห้งผากใจ เป็นธรรมดาครั้นได้อาศัยกัลยาณมิตร ของเราแล้ว ย่อม
หลุดพ้นหมด จากความแก่ชรา...ความเจ็บป่วย...ความตาย...ความโศก
ความคร่ำครวญ ทุกข์กาย ทุกข์ใจ ความแห้งผากใจ.
อานนท์! ข้อนั้น เธอพึงทราบโดยปริยายอันนี้เถิด คือว่า พรหมจรรย์นี้
ทั้งหมดนั่นเทียว ได้แก่ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ดังนี้.

โกสลสํยุตต์ สคาถ. สํ. ๑๕/๑๒๗/๓๘๓. ตรัสแก่พระอานนท์ แล้วทรงนำมาเล่าแก่
พระเจ้าปเสนทิโกศล.