นมัสการท่านสิริมงคล ร่วมสร้างกุศล
แก้ไขวรรคหลังให้โยม

ถูกความเผอเรอจู่โจม โทสะกระโหม
ด้วยระวังแต่สัมผัสใน

ลงหก ขึ้นห้า ทันใด แล้วมิแก้ไข
ทำให้พลั้งไปไม่ดี

เพราะบอร์ดผู้อ่านมากมี ตัวอย่างไม่ดี
อาจทำให้ผิดพลั้งไป

ขออนุญาตย้อนกลับแก้ไซร้ เพื่อความเข้าใจ
ผู้อ่านได้ถูกต้องการณ์

สำหรับคำตอบที่จาร พลั้งไปเมื่อวาน
ตีสองย่องแต่งแก้ตัว

ขอขมาทำให้กระทู้สลัว ม่านขาวหมองมัว
เปลี่ยนฝนสู่นัยอื่นไป

ท่านสิริมงคลคงเข้าใจ และให้อภัย
กวีหวานถูกรานเปลี่ยนความ


เจริญในธรรมค่ะ

นมัสการท่านสิริมงคล เพียรสร้างกุศล
ร่วมอนุโมทนาทันใด

กระบี่กราบขออภัย งานโลกรุมไล้
ขออนุญาตทำการงาน

มื้อเย็นจักมาร่วมจาร ถ้อยคำอ่อนหวาน
โต้ตอบชอบด้วยกวี

กราบนมัสการลาทันที พบกันค่ำนี้
กระบี่ฯนมัสการลา




เจริญในธรรมค่ะ

แม้ไม่ร้อยเรียงเป็นกวี แต่ใจจันทร์ฯนี้
สัมผัสธรรมคุณกระบี่ฯได้

ไม่มีโทษใดต้องอภัย ธรรมอยู่ที่ใจ
รู้สึกได้หากใจหยั่งถึง

แม้จันทร์ฯสนใจซาบซึ้ง กวีธรรมหนึ่ง
อีกหนึ่งคือกัลยามิตร

แต่กาพย์กลอนไม่อยู่ในจิต ต้องใช้เวลาคิด
นานมากจนต้องปวดหัว^^

ขอตามอ่านธรรมในตัว อักษรถ้วนทั่ว
ที่สองกวีธรรมนำแสดง

แหะๆได้แค่นี้ค่ะ ขออ่านอย่างเดียวต่อนะคะ ไม่ขอตอบเป็นกาพย์หรือกลอนแล้ว
เดี๋ยวพากระทู้เจ้าสายลมเข้ารกเข้าพงซะก่อน^^
อนุโมทนาสาธุค่ะคุณสิริมงคลและคุณกระบี่ไร้เงา

ป.ล.ขออภัยค่ะ เพิ่งเห็นหน้าที่สองหลังจากแต่งเสร็จแล้ว
และเพิ่งสังเกต..
กราบนมัสการค่ะพระคุณเจ้า หากมีข้อความใดที่ล่วงเกิน ดิฉันขออภัยและขออโหสิกรรมค่ะ:b8:

สายลมยามค่ำแผ่ว พริ้วไหว
ฝนโปรยโรยรดใบ พลบค่ำ
นกน้อยซุกปีกไซร้ แม่นก อุ่นนา
บัณฑิตน้อมจิตฉ่ำ เสพรสพระธรรม

น้อมธรรมสู่จิตเจ้า กัลยาฯ
ธรรมสื่อธรรมน้อมพา จิตนี่
พรหมจรรย์แห่งกัลยา ณมิตร ธรรมเฮย
หากได้สหายเช่นนี้ เร่งสร้างรังสรรค์

แม้ได้คบสหายผู้ บัณฑิต
ร่วมผูกจิตสู่จิต .. มั่นไว้
อริยทรัพย์ปันให้มิตร มอบให้ เพื่อนเฮย
เพิ่มพูนปัญญาไซร้ .. เร่งเร้าเข้าหา

แม้นต้องจากพรากบัณฑิต เพื่อนมา
เพียงแต่เื่ชื่อมจินตนา. เพื่อนแท้
อยู่เดี่ยวเพียงเอกา ดีกว่า คบพาล
ชักอบายเสื่อมแท้ สู่ห้วงอบายภพ





เป็นศัตรูกับคนที่เป็นบัณฑิต
ดีเสียกว่าเป็นมิตรกับคนที่โง่เขลา
เพราะถ้าได้สหายที่เป็นบัณฑิต
ก็ควรอยู่กับท่านผู้เป็นเช่นนั้น
หากหาไม่ได้แล้วไซร้
อยู่ซะคนเดียว.... ประเสริฐกว่า




เจริญในธรรมค่ะ

ผู้มีปัญญายิ่ง ปัณฑิตา
กล่าวถ้อยร้อยวาจา ชี้โทษ
ดั่งชี้แหล่งอริยา ทรัพย์ยิ่ง จริงนา
คือมิ่งมิตรเจิดจ้า ควรเข้าคบหา


ปณฺฑิตา นญฺจ เสวนา
ควรคบหา ในบัณฑิต ที่จิตมั่น
มงคลชีวิต ได้กล่าว ไว้เช่นกัน
บัณฑิตนั้น พาจิตเจ้า เข้านิพพาน

เพราะการคบ บัณฑิต จิตพิสุทธิ์
ช่วยยื้อยุด ความเขลา เข้าเผาผลาญ
ชี้ครรลอง คลองธัมมา พาพ้นพาล
ชีพสราญ ความเสื่อมสิ้น สู่ถิ่นธรรม





[๑๖]บุคคลพึงเห็นผู้มีปัญญา มักชี้โทษ
มักพูดปรามไว้ เหมือนผู้ชี้บอกขุมทรัพย์
พึงคบบุคคลผู้เป็นบัณฑิตเช่นนั้น
เพราะว่าเมื่อคบบัณฑิตเช่นนั้น
ย่อมมีแต่ความเจริญ ไม่มีความเสื่อมเลย






เจริญในธรรมค่ะ

หนึ่งเว้นการคบค้า.......... สมาคม
กับพาลพานนิยม........... สิ่งชั่ว
พาตัวมั่วหมองตรม......... ตามเช่น พาลนา
ดุจตองห่อเหม็นกลั้ว........ มั่วย้อม ย่อมเหม็น
สองเลือกเฟ้นคบผู้......... นรชน
บัณฑิตเป็นมิตรตน......... มั่นไว้
กัลยาณมิตรดล........... ผลาเลิศ
ดุจตองห่อหุ้มไล้.......... แก่นไม้ กฤษณา
สามบูชาสิ่งที่.............. ควรบูชา
องค์พระไตรรัตนา.......... นอบน้อม
อีกบิดามารดา............. สูงส่ง ท่านเฮย
อาจารย์สอนสั่งพร้อม........ นอบไหว้ ควรนา
[color=#800000](จาก กวีนิพนธ์ พ่อฉันเป็นชาวนา โดยสิริมงคล หน้า ๗๗)

เจริญพร คุณจันทร์ ฯ คุณกระบี่ ฯ การฝึกคิดเพื่อเขียนกลอน
หรือบทร้อยกรองต่าง ๆ ก็ถือว่าเป็นการฝึกสมาธิอย่างหนึ่ง
ถ้าใจไม่สงบจริงก็อาจเขียนไม่ได้ แต่ บางครั้ง การคิดและเขียน
ลักษณะนี้ก็เป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติธรรมได้เช่นกัน
ดังนั้น คุณจันทร์ ฯ ไม่ต้องกังวลหรอก แค่เข้ามาแลกเปลี่ยนความ
คิดเห็นระหว่างกันก็ถือว่า เป็นกัลยาณมิตรแล้ว
เจริญพร
หลวงตาสิริมงคล[/color]

ที่ตั้งแห่ง คำพูด ควรศึกษา
คือ กถา วัตถุสิบ หยิบมาให้
สิ่งควรพูด สิ่งควรกล่าว ควรเข้าใจ
ธ ตรัสไว้ อย่าซัดส่าย เพ้อในคำ

ดิรัจฉาน กถา อย่ามากล่าว
พาจิตเขลา เมา หม่น มัว มั่วถลำ
เพราะพาจิต ฟุ้งไป ให้ไกลธรรม
พบ ทางดำ มืดไซร้ ไร้ปัญญา

เพราะถ้อยคำ เหล่านี้ ล้วนมีโทษ
ไม่ประกอบ ด้วยประโยชน์ โทษหนักหนา
เป็นถ้อยคำ ไม่เอื้อใน พรหมจรรยา
เป็นกถา ที่ไม่พา สู่นฤพาน

ไม่เป็นไป เพื่อความหน่าย คลายกำหนัด
ไม่สลัด ไม่ดับ สงบ กลบคำขาน
ไม่เป็นไป เพื่อรู้ยิ่ง ดิ่งสู่กราน (ไฟ)
ไม่เป็นไป เพื่อนิพพาน สู่กาฬธรรม



หนึ่ง............อปฺปิจฺฉกถา

ความมักน้อย ในปัจจัย ที่ได้พบ
ปัจจัยสี่ ที่ประสบ ควรสิกขา
ทั้งอาหาร เครื่องนุ่งห่ม บ่มกายา
อปฺปิจฺฉกถา เป็นวาจา สนทนากัน

ทรงตรัสไว้ ภิกษุใด ที่มักน้อย
ความเสื่อมถอย อกุศล ดลสู่สัมม์
เป็นบ่อเกิด กำเนิด กุศลธรรม
ความครอบงำ แห่งอกุสลา มาสิ้นไป




สอง ....... สนฺตุฏฺฐิกถา

ความสันโดษ มากประโยชน์ ไร้โทษแน่
จิตมุ่งแต่ ความพอเพียง เลี่ยงตัณหา
สันโดษใน ปัจจัยสี่ ที่มีมา
สนฺตุฏฺฐิ กถา พาพ้นกาม

สันโดษใน เรื่องอาหาร แห่งการกิน
ไม่ถวิล ฟุ้งเฟ้อไป ให้เข็ดขาม
ทั้งเสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่ม เคยบ่มกาม
ถิ่นอาศัย ในเขตคาม ใช้ตามมี

เพราะจิตที่ ประกอบด้วยศีลขันธ์
สติมั่น สำรวมกาย ไม่สิ้นศรี
สัมปชัญญ์มั่น สังวรไว้ ในอินทรีย์
กถาวาที สิ่งที่สอง โปรดตรองดู

....ฯลฯ ....


http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=8&t=31699&start=0



สนทนา ร้อยแก้ว หรือร้อยกรอง
แม้ไตร่ตรอง ตั้งไว้ ให้จิตมั่น
ในกถา ที่องค์ พระทรงธรรม์
มิปิดกั้น ทางตรง ลงมรรคา

จันทร์ ณ ฟ้า ทอแสง สว่างไสว
กล่าวคำไซร้ ให้เห็น เด่นในกถาฯ
ที่ตั้งไว้ ทั้งสิบ ของศาสดา
ใช่กถา กั้นมรรคา อย่างแน่นอน



เจริญในธรรมค่ะ

ใช่แล้ว คุณกระบี่ ฯ ดังนั้นคุณจันทร์ ณ ฟ้า จึงไม่จำเป็นต้องเกร็ง
(แหะๆได้แค่นี้ค่ะ ขออ่านอย่างเดียวต่อนะคะ
ไม่ขอตอบเป็นกาพย์หรือกลอนแล้วเดี๋ยวพากระทู้เจ้าสายลม
เข้ารกเข้าพงซะก่อน^^ อนุโมทนาสาธุค่ะคุณสิริมงคลและคุณกระบี่ไร้เงา )
ในการที่จะเขียนตอบเป็นกลอนก็ได้ เมื่อเข้าใจในธรรมแล้ว
ย่อมเป็นดังเช่น คุณกระบี่ กล่าวไว้ ว่า

สนทนา ร้อยแก้ว หรือร้อยกรอง
แม้ไตร่ตรอง ตั้งไว้ ให้จิตมั่น
ในกถา ที่องค์ พระทรงธรรม์
มิปิดกั้น ทางตรง ลงมรรคา

จันทร์ ณ ฟ้า ทองแสง สว่างไสว
กล่าวคำไซร้ ให้เห็น เด่นในกถาฯ
ที่ตั้งไว้ ทั้งสิบ ของศาสดา
ใช่กถา กั้นมรรคา อย่างแน่นอน(กระบี่ ฯ เขียน)

สาธุ อนุโมทนาค่ะ

ลมหายใจเข้าออก
บอกเรื่องราวหลากหลาย
รอนร้าวราวนิยาย
ระบายการเกิดมี

นับหนึ่งจึงนับสอง
นับสามต้องตามเป็นสี่
ห้าหกเจ็ดจากนี้
เลือนลับลมหลงคิด

หลุดไหลไปในสมมติ
สังขารผุดปรุงจิต
ทุกข์ทับท่วมท้นชีวิต
เธอจึงต้องคิดปลิดปราณ

ลมสั้นยาวนี้มีค่า
โปรดอย่าปล่อยทิ้งผ่าน
เป็นเพื่อนแท้ตราบสิ้นกาล
กุญแจไขดาลกรงใจ

(พอดีมีแรงบันดาลใจค่ะ เกี่ยวกับลมเหมือนกัน^^ ขอนำมาร่วมในกระทู้สายลมนี้ด้วยนะคะ)

อ่านคล้าย กลอนหก ยกกล่าว
เรื่องราว ลมปราณ หาญสู้
เข้าออก ยาวสั้น พลันรู้
พรั่งพรู กรูกราน ลาญลง

นอนดู นับอยู่ กับลม
ดุจบ่ม สัญญา ให้หลง
เริงร่าย ยักย้าย ไม่คง
ไม่ช้า ดับลง ตรงลม

ลมเร้า ชีวี เริงร่า
หันมา ปล่อยวาง ห่างขม
น้อมจิต พินิจ ธรรมคม
เพาะบ่ม อินทรีย์ ปรีดา

ลมนอก กระฉอก น้ำไหว
ลมใน กระฉอก ใจล้า
หยุดมอง ลมนอก พัดพา
หยุดคว้า ลมใน ใคร่วาง


เจริญในธรรมค่ะ

นมัสการ ท่านสิริมงคล ยิ่ง
แต่งกลอนไม่เป็นแต่ชอบอ่านครับ
มองเห็นภาพเลย เพราะผมเองก็เด็กบ้านนอก
ที่เคยใช้ชีวิตเหมือนท่านร่ายมา
นึกถึงวันเก่า ๆ ขึ้นมา มันช่างสนุกปนเศร้า
เช้า ๆ ฝนตกไม่อยากตื่น แต่ต้องไป
พอพ้นบ้านสู่ท้องนา ความรู้สึกเปลี่ยน
มันช่างสดชื่น สดใส ได้วิ่งเล่นแต่เช้า
ถึงอาหารการกินจะธรรมดา แต่รสชาติ
อร่อยมาก อาหารเกิดใหม่ ๆ จากการเดินตามรอยไถ
ปูกี่ เขียดน้อยกี่ กบน้อยกี่ ปลาน้อยกี่ หอมหวาน
แม้ตอนนี้ขออโหสิกรรมที่ทำมา แต่ก็ยอมที่จะให้เขาเหล่านั้น
เอาคืนได้ทุกเมื่อ
ขอบพระคุณมากที่เตือนสติเด็กบ้านนาให้กลับมาให้คิดถึง
วันเก่า ๆ ฝึกควายเข้าไถ มันพระเจ้าข้า จริง ๆ

แสนยินดีปรีดา
ลมใดพัดมา
พบสองกัลยาณมิตรอีกครั้ง
(canto จบเดียว^^)