จุฬาภินันท์คิดว่า อวิชชา ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสำหรับคนที่มี แต่มีประโยชน์สำหรับคนที่ไม่มี เพราะคนที่ไม่มีจะพิจารณาทุกอย่าง แม้กระทั่งว่า ตนนั้นมีอวิชชาหรือไม่ และจะทำอย่างไรให้พ้นจากการมีอวิชชาค่ะ

ที่สำคัญ คนที่จะอยู่ในระดับที่ไม่มีอวิชชา ใจของคนผู้นั้นต้องปราศจากแล้วซึ่งอคติค่ะ

อวิชชา ทั่วทั่วไป ใครใครรู้
รู้จากครู อาจารย์ ท่านกล่าวไข
อวิชชา อิงแอบ แนบชิดใจ
ทุกคนไม่ มีรอด ปลอดอวิชชา

นอกจากพระอรหันต์ ท่านหมดจด
สิ้นกำสรด สิ้นกิเลส สิ้นตัณหา
ทุกผู้คน ก่นประณาม หยามอวิชชา
ไร้ราคา ต้องถอนราก ออกจากใจ

อวิชชา ที่ว่าท่าน นั้นรู้จัก
ที่คนมัก เกลียดชัง ดังว่าไว้
เป็นเหตุทุกข์ เหตุโทษ โจษกันไป
แท้จริงไซร้ มีประโยชน์ ใช่โทษทราม

อวิชชา ที่เป็นประโยชน์ ใช่โทษนั้น
คือยึดมั่น ในไตรรัตน์ แก้วทั้งสาม
จึ่งพากเพียร สร้างกุศล ทุกโมงยาม
เพื่อให้บุญ หนุนตาม ข้ามวัฏฏา

ทั้งทำทาน รักษาศีล มิให้พร่อง
อวิชชาจอง จับจิตไว้ ไม่กังขา
สังขารจึง ปรุงจิตเจ้า เคล้ามายา
ทั้งวิญญาณ นาม รูป พา กันเนื่องไป

สู่แท่งกรรม แห่งปฏิจจ สมุปบาท
ไม่ประมาท จิตจึ่งมั่น ไม่สั่นไหว
เกิด สัทธา ต่อจาก ทุกข์ทันใด
ปราโมทย์เกิด ปีติไซร้ ให้ตามมา

จิตปีติ ก็เกิดสุข กายระงับ
ปัสสัทธิจับ ดวงจิต ใช่มิจฉา
จิตตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว ในสัมมา
เกิด ยถาภูตญาณฯ ในจิตพลัน

ย่อมถึงความ เบื่อหน่าย ในวัฏฏะ
จิตใคร่ละ กามไป ไม่รังสรรค์
วิราคะ วิเวกใจ บังเกิดพลัน
เป็นทางบั่น รากเหง้า แห่งอวิชชา

ที่กล่าวมา น่าจะเป็น เห็นประโยชน์
ใช่เพียงโทษ จึงชวน ควรสิกขา
กระบี่ฯ ตอบไป ถูกหรือไม่ โปรดพิจารณา
ท่านมหาฯ จะว่า หรือชมเชย ( กลอนพาไปนะคะ)




เจริญในธรรมค่ะ

เพราะอวิชชา เป็นปัจจัย เกิดสังขาร
แล้ววิญญาณ เกิดตามไป ไม่สับสน
นามรูปจึง ก่อเกิด กำหนดตน
เกิดตามหน ตามเหตุ ตามปัจจัย

เพราะนามรูป เป็นปัจจัย ก่อสฬายตนะ
สฬายตนะ ก่อผัสสะ มิละได้
เวทนาเกิด เพราะผัสสะ เป็นปัจจัย
ตัณหาไซร้ จึงก่อ เกิดตามมา

เพราะตัณหา เป็ันปัจจัย ให้เกิดภพ
จึงประสบ ถึงเกิดชาติ ตามสาสนา (คำสอน)
ดั่งพวกเรา จึ่งกำเนิด เกิดกายา
ให้ได้พบ พุทธศาสนา ที่งดงาม

คำตอบนี้ ตอบคำถาม แบบดื้อดึง
มิอ้อมค้อม ตอบถึง ในคำถาม
คือประโยชน์ อวิชชา ใช่ว่าทราม
ตอบคำถาม อีกนัยให้ มหาราชันย์



เจริญในธรรมค่ะ