ผู้ให้คือผู้รับ ฟังดูแล้วอาจรู้สึกขัดแย้งในความหมาย เพราะโดยทั่วไปเราก็รู้สึกว่า ผู้ให้คือผู้มีบุญคุณ ในขณะที่ผู้รับเป็นหนี้บุญคุณ แต่มีคำอธิบายในอีกแง่มุมหนึ่ง คือ ถ้าไม่มีผู้รับ เราก็ไม่ได้ทำสิ่งที่ดีงามแห่งการให้ เพราะมีผู้รับ เราจึงได้ทำบุญ ด้วยวิธีคิดเช่นนี้ก็จะทำให้เราให้ด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน ให้คุณค่าและให้เกียรติแก่ผู้รับ

ตามหลักความคิดของเซ็นก็เช่นกัน ที่มองว่าผู้ให้แท้จริงแล้วคือผู้รับ เพราะการให้การเสียสละ ไม่เพียงแต่สร้างบุญบารมี แลนำความสุขใจมาสู่ผู้ให้เท่านั้น หากยังเป็นเครื่องมือในการขัดเกลาจิตใจของผู้ให้ด้วย

มีเรื่องเล่าของนิกายเซ็น ที่กล่าวถึง อาจารย์ “เฉิงจัว” ซึ่งเป็นอาจารย์ที่ได้รับความเคารพเลื่อมใสมากผู้หนึ่ง ท่านมีความประสงค์จะขยายศาลาปฏิบัติธรรม เพราะที่มีอยู่เดิมคับแคบ ไม่เพียงพอกับผู้ที่มาฟังธรรม มีพ่อค้าผู้หนึ่งตกลงใจที่จะเป็นผู้บริจาคปัจจัยเพื่อเป็นค่าก่อสร้าง เป็นจำนวนเงินถึง ๕๐๐ เหรียญทอง ซึ่งในสมัยนั้นนับว่ามากที่สุดแล้ว เพราะว่าเพียงเงิน ๓ เหรียญทองก็สามารถใช้สอยอยู่กินได้ตลอดปี พ่อค้าได้หิ้วถุงเงินเข้าไปหาท่านอาจารย์ แล้วน้อมถวายบอกความประสงค์ให้ทราบ ท่านอาจารย์ก็กล่าวแต่เพียงว่า

“ดีแล้ว อาตมาจะรับไว้” แล้วก็นั่งนิ่งเงียบ

พ่อค้าผู้นั้นก็ยังนั่งรอ ด้วยความหวังว่าท่านอาจารย์คงจะกล่าวอวยพรให้ตนโชคดี ทำมาค้าขึ้นต่อๆ ไป แต่เห็นท่านอาจารย์ก็ยังคงนั่งนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงนั่งกระสับกระส่ายฟุ้งซ่านต่างๆ นานา แล้วก็ทำใจกล้ากราบเรียนว่า “หลวงพ่อครับ เงินในถุงใส่ไว้ครบ ๕๐๐ เหรียญเลยครับ”

“เธอบอกอาตมาแล้วไม่ใช่หรือ ?”

พ่อค้าเริ่มรู้สึกไม่พอใจ และตัดสินใจพูดอีกครั้งหนึ่งว่า “หลวงพ่อครับ เงินจำนวน ๕๐๐ เหรียญทองนี่ไม่ใช่เงินน้อยๆ ครับ แค่คำขอบคุณสักคำ ท่านก็ไม่กล่าวตอบแทน”

“เธอทำบุญก็เพิ่มพูนบารมีให้ตัวเธออยู่แล้ว ทำไมต้องให้ฉันตอบขอบคุณด้วยล่ะ ผู้ใดเป็นผู้ให้ทาน ผู้นั้นต่างหากที่ควรจะขอบคุณ”



คัดลอกบางตอนมาจาก...
หนังสือธรรมบรรยาย เรื่อง “สุขกาย สุขใจ”
โดย พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก วัดสุนันทวนาราม
https://www.facebook.com/aj.mitsuo

ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก

กราบอนุโมทนาบุญกับท่านผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่านนะเจ้าค่ะ