ทุกวันนี้ สังคมเรามักจะเอาแบบฝรั่ง พ่อแม่แก่แล้วก็ปล่อยให้ตกระกำลำบาก ไปดูเถอะที่สถานสงเคราะห์คนชราบ้านบางแค ลองไปนั่งคุยเดี๋ยวก็ร้องไห้ บางรายมีลูกหญิงก็พึ่งพาไม่ได้ มีลูกชายก็ไม่ได้พึ่ง "ไปพึ่งลูกชายลูกสะใภ้เขาติง หันไปพึ่งลูกหญิงเจ้าเขยมันก็ด่า จะกินจะนอนน้ำตานองหน้า" ฉะนั้นตัวอย่างนี้เป็นเรื่องสำคัญ ท่านจะต้องกตัญญูให้ลูกดู

มีครอบครัวหนึ่งอยู่กันสามคน มีพ่อ ลูก และปู่ ลูกชื่อเจ้าป้อง ตลอดเวลาสังเกตเห็นอะไรผิดปกติก็เก็บมาคิดคำนึง เพราะบ้านที่อยู่ใหญ่โตโอ่อ่า แต่ทำไมหนอ? พ่อจึงให้ปู่ไปอยู่กระต๊อบหลังเล็ก และทุกวันป้องจะเป็นคนนำอาหารไปส่งปู่ ที่ป้องสังเวชใจมากก็คือ ภาชนะที่ใส่อาหารไปให้ปู่คือ กะลา!!

วันหนึ่งป้องถามพ่อว่า...

ป้อง... "ทำไม? พ่อไม่ให้ปู่อยู่เรือนหลังใหญ่ ทำไมให้อยู่กระต๊อบริมรั้ว บ้านหลังใหญ่นี้ปู่เป็นผู้สร้างไว้มิใช่หรือ?

พ่อ... "ก็ปู่ของเจ้าแก่แล้ว อยู่ไปเดี๋ยวก็ทำสกปรกเลอะเทอะ ให้แกไปอยู่คนเดียวนั่นแหละดีแล้ว แกจะได้ทำอะไรได้ตามใจชอบ"

ป้อง... "แล้วภาชนะที่ใส่อาหารให้ปู่ ทำไมไม่เอาที่ดีๆ ทำไมจึงใช้กะลา"

พ่อ... "อ๋อ...ก็ปู่เจ้าแก่แล้ว เอาของดีๆ ใส่ไปเดี๋ยวทำแตกหมด เพราะฉะนั้น กะลาก็ดีแล้วนี่ลูก"

เรื่องนี้ฝังใจเจ้าป้องมานาน จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อพาไปนากลับมาไม่พบป้องก็ร้องเรียกหา ไปเจอเจ้าป้องสาละวนทำอะไรอยู่ พ่อก็เข้าไปหาแล้วถามว่า

พ่อ..."เจ้ากำลังทำอะไร?"

ป้อง.."ผมกำลังนั่งขัดกะลาอยู่ครับ"

พ่อ..."เจ้าจะขับกะลาทำไม? ของปู่แตกแล้วหรือ?"

ป้อง..."ไม่แตกหรอกครับ"

พ่อ..."อ้าว...ไม่แตกแล้วเจ้าขัดทำไม?"

ป้อง..."ขัดเตรียมไว้ครับ"

พ่อ..."เตรียมไว้ทำไม?"

ป้อง..."เตรียมไว้ให้พ่อครับ"

พ่อ..."อ้าว...นี่เจ้าจะให้พ่อกินข้าวกับกะลาหรือ? พ่อยังไม่แก่นะลูก"

ป้อง..."แล้วพ่อจะหนุ่มอย่างนี้ตลอดไปหรือครับ อีกไม่กี่ปี พ่อต้องแก่เหมือนปู่ เมื่อถึงเวลานั้นผมจะได้ไม่ต้องเสียเวลามานั่งขัด ก็เลยขัดเตรียมไว้เลยครับ"

ถ้าไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนป้อง ก็อย่าทำอย่างนั้นกับพ่อแม่!!!


พระพิจิตรธรรมพาที (ชัยวัฒน์ ธมฺมวฑฺฒโน)