ลักษณะที่ ๒ คือ เรื่องของความเป็นสากล

พระพุทธศาสนามีลักษณะสำคัญอย่างหนึ่ง คือ ความเป็นสากล เป็นสากลทั้งความคิด และการปฏิบัติ

เหมือนอย่างที่เป็นสายกลางทั้งความคิด และการปฏิบัติ

ในแง่ความคิดในที่นี้ หมายถึง เรื่องสัจธรรม หรือคำสอนเกี่ยวกับสัจธรรม

พระพุทธศาสนานั้น สอนความจริงเป็นกลางไม่ขึ้นต่อบุคคล กลุ่ม เหล่า พรรคพวก

แม้แต่ตัวพระพุทธศาสนาเอง เช่น ท่านสอนว่า การฆ่าสัตว์เป็นบาป การทำปาณาติปาต เริ่มแต่ฆ่า

คนเป็นต้นไปเป็นบาป ก็สอนเป็นกลางๆ ว่า ไม่ว่าฆ่าคนไหนก็ตามเป็นบาปทั้งนั้น ไม่ได้จำกัดว่า

นับถือศาสนาไหน ไม่มีแบ่งพรรคแบ่งกลุ่มแบ่ง

ประเภทว่า ถ้านับถือศาสนาอื่น เป็นพวกของมารร้าย แล้วก็ฆ่าได้ไม่บาป แต่ถ้าเป็นพวกชาวพุทธ

ด้วยกัน ฆ่าไม่ได้เป็นบาป อย่างนี้ไม่มี

ท่านสอนความจริงเป็นสากลเป็นกลางๆ อันนี้เป็นลักษณะที่ชัดเจน คือการสอนความจริงเป็นกลางๆ

และสอนอย่างเป็นกลาง คือสัจธรรมเป็นความจริงอย่างไร ก็ต้องเป็นความจริงอย่างนั้น ไม่สามารถ

แบ่งเป็นพวกเป็นประเภท เป็นหมู่เป็นเหล่าได้

ในทางปฏิบัติก็เหมือนกัน เช่นสอนให้คนมีกรุณาอย่างสากล เมื่อสอนว่าการทำปาณาติบาตเป็นสิ่งที่

ไม่ดี เป็นโทษ เพราะมีความจริงอันเป็นสากลว่า สัตว์ทั้งหลาย รักสุข เกลียดทุกข์ ด้วยกันทั้งหมด

แล้วก็สอนให้เผื่อแผ่ความกรุณาแก่สัตว์ทั้งหลายทั่วกันหมด ชาวพุทธจะต้องมีกรุณาต่อสรรพสัตว์

ตั้งต้น แต่มนุษย์ ก็ต้องมีกรุณาต่อมนุษย์ทุกคนเหมือนกัน ไม่ได้มีการแบ่งพรรคแบ่งพวก แบ่งเหล่า

แบ่งชาตินั้น แบ่งศาสนา และในแง่สัตว์โลกด้วยกัน ก็ให้เผื่อแผ่ความกรุณานี้แก่สัตว์ทุกประเภท ไม่ใช่

เฉพาะมนุษย์ด้วยกันเท่านั้น อันนี้ก็เป็นเรื่องของความเป็นสากลอย่างหนึ่ง

นอกจากนั้น พระพุทธศาสนาแสดงธรรมเหล่านี้ เป็นกลางๆ ไม่บังคับให้ทำ และไม่ขู่ด้วยการลงโทษ

ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ก็ไม่บังคับใคร สอนให้รู้ว่า ความจริงเป็นอย่างนั้น การกระทำแล้วเกิดผลดี หรือ

ผลเสียก็เป็นไปตามธรรมดาของมันเอง เป็นเรื่องทุกคนสามารถพิจารณาด้วยสติปัญญาของตนเอง

ความเป็นสากลนี้ ว่าที่จริงก็เป็นสายกลางอย่างหนึ่ง คือ สอนเป็นกลางๆ ตามความเป็นจริง