34 คืนหนึ่ง,สมณะรูปหนึ่งกำลังสวดมนต์ “พระสูตรคำสอนมรดกของกศปยพุทธเจ้าเสียงสวดมนต์ของเขาฟังแล้วเต็มไปด้วยความเศร้า เขาสำนึกผิดและดูถูกตนเองที่ตัวเขาเกิดความปรารถนา

พระพุทธเจ้าตรัสถามเขาว่า “ก่อนที่เธอจะมาบวชเป็นพระ ได้ทำอะไรมาก่อน?”

สมณะทูลตอบ “ฉันเล่นพิณมาก่อน”

พระพุทธเจ้า “จะเกิดอะไรขึ้น หากสายพิณที่เธอเล่น เกิดหย่อนลงไป”

สมณะทูลตอบ “มันก็จะไม่มีเสียง”

พระพุทธเจ้า “และถ้าเธอขึงสายพิณให้ตึงเกินไปล่ะ”

สมณะทูลตอบ “เสียงก็จะถูกบีบ ฟังไม่ไพเราะ”

พระพุทธเจ้า “และถ้าสายพิณนั้นไม่หย่อนไม่ตึงเกินไป เสียงที่ได้จะเป็นอย่างไร”

สมณะทูลตอบ “เสียงก็จะเป็นปกติ”

ในเรื่องนี้ พระพุทธเจ้าจึงตรัสขึ้นมาว่า “มันก็เป็นเหมือนกันสมณะผู้ศึกษาพระธรรม หากจิตของเขาได้รับการปรับเปลี่ยนให้เหมาะสม เขาผู้นั้นก็จะสามารถบรรลุธรรมได้ แต่หากเขาบังคับตัวเองเพื่อที่จะบรรลุพระธรรม จิตของเขาก็จะเหน็ดเหนื่อย และความเหน็ดเหนื่อยนั้นเองจะทำให้ความนึกคิดของเขากลายเป็นความหงุดหงิดรำคาญใจ และด้วยความหงุดหงิดรำคาญใจนี้ จะทำให้การกระทำของเขาเสื่อมลงและด้วยการกระทำที่เสื่อมลงนี้ จะทำให้ความชั่วร้ายทั้งปวงเข้าสู่จิตของเขา แต่ถ้าหากว่าเขาผู้นั้นศึกษาพระธรรมอย่างเงียบๆ และมีความสุขไปกับพระธรรมนั้น เขาก็จะไม่ออกนอกเส้นทางแห่งพระธรรมนั้น

ศรีภัทรกีรติ
บทแปล ธรรมบท 42 บท จากภาษาอังกฤษซึ่งเขียนโดย ศาสตราจารย์ จอร์น โบเฟลด์ (John Blofeld) พระคณาจารย์จีนเย็นบุญมอบให้ผ่านความทรงจำที่ฮ่องกง
ที่มา http://www.mahayana.in.th/

อนุโมทนาสาธุ

พอดี แล้วจะ ดีพอ