สัตว์เกิดกลับมาเป็นมนุษย์มีน้อย เพราะไม่รู้อริยสัจ

เพราะไม่รู้อริยสัจ จึงต้องแล่นไปในสังสารวัฎ

สัตว์โลกติดข้องอยู่ในภพ ถูกภพบังหน้าแล้ว มีภพโดยความเป็นอย่างอื่น จึงได้เพลิดเพลินยิ่งนักในภพนั้น เขาเพลิดเพลินยิ่งนักในสิ่งใด สิ่งนั้นเป็นภัย เขากลัวต่อสิ่งใด สิ่งนั้นก็เป็นทุกข์ พรหมจรรย์นี้ อันบุคคลย่อมประพฤติ ก็เพื่อการละขาดซึ่งภพ


ภิกษุทั้งหลาย ! เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนี้ว่าอย่างไร : ฝุ่นนิดหนึ่ง ที่เราช้อนขึ้นด้วยปลายเล็บนี้ กับมหาปฐพีนี้ ข้างไหนจะมากกว่ากัน? สัตว์ที่เกิดกลับมาสู่หมู่มนุษย์ มีน้อย : สัตว์ที่เกิดกลับมาเป็นอย่างอื่นจากหมู่มนุษย์ มีมากกว่าโดยแท้. ข้อนั้นเพราะเหตุใดเล่า ? ภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนั้น เพราะความที่สัตว์เหล่านั้นไม่เห็นอริยสัจทั้งสี่.
สัตว์มาเกิดในภูมิประเทศเหมาะสม มีน้อย
สัตว์มีปัญญาจักษุ มีน้อย
สัตว์ไม่เสพของเมา มีน้อย
สัตว์เกิดเป็นสัตว์บก มีน้อย
สัตว์เอื้อเฟื้อมารดา มีน้อย
สัตว์เอื้อเฟื้อบิดา มีน้อย
สัตว์เอื้อเฟื้อสมณะ มีน้อย
สัตว์เอื้อเฟื้อพราหมณ์ มีน้อย
สัตว์อ่อนน้อมถ่อมตน มีน้อย