การกินเนื้อสัตว์เป็นบาปมากไหม และกินอย่างไรจึงจะไม่เป็นบาป

การกินเนื้อสัตว์นั้น จะเป็นบาป หรือไม่บาป ก็ต้องดูองค์ประกอบของการกระทำของเราเอง พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ว่า ประเภทของเนื้อนั้นมี 2 ประเภท



1. อุทิสมังสะ เนื้อที่อุทิศเฉพาะ คือ เนื้อที่เขาฆ่ามาเฉพาะบุคคลนั้น เช่นว่า เราเข้าไปในร้านอาหารซีฟู้ดที่มีสัตวืเป็นๆ ไว้อคยบริการลูกค้า เช่น กุ้งเผา ปูเผา ปลาเผา

ซึ่งร้านอาหารพวกนี้ ก็ต้องนำเอาสัตว์เป็นๆมาปรุงอาหาร เป็นต้น

หรือสัตว์เหล่าใดก็แล้วแต่ ที่เขาฆ่ามาเพื่อให้เราโดยเฉพาะ หรือเราสั่งให้เขาฆ่าเพื่อเราก็ดี และเราก็เห็นเขาฆ่า ได้ยินเขาฆ่าและเขาบอกจะฆ่าเพื่อให้เรา มีองค์ประกอบคือ
เราเห็นเขาฆ่าสัตว์นั้น

เราได้ยินเสียงเขาฆ่าสัตว์ตัวนั้น

เราสั่งให้เขาฆ่าเพื่อตัวเรา

เขาฆ่าสัตว์ตัวนั้นมาเพื่อเราโดยเฉพาะแม้เราไม่ได้สั่งก็ตาม

ดังมีเรื่องหนึ่งในสมัยหลวงพ่อชา สุภทโท ท่านไปบิณฑบาตในหมู่บ้าน ขณะที่ท่านกำลังเดินกลับจากบิณฑบาตท่านเดินผ่านทุ่งนา แล้วเห็นชาวบ้านจับปลาในทุ่งนา แล้วท่านก็เดินผ่านไป

พอตอนสายๆโยมที่จับปลาอยู่เมื่อเช้านี้ นำอาหารมาถวายท่านที่วัด ปรากฏว่าเป็นต้มยำปลาช่อนที่ท่านเห็นเมื่อเช้า ท่านก็ไม่รับประเคน ท่านบอกให้โยมนำกลับไป ซึ่งพระสงฆ์ทั้งหลายสงสัยว่า เพราะเหตุใดหลวงพ่อจึงสั่งให้โยมนำอาหารหรือต้มยำปลานั้นกลับไป

หลวงพ่อได้บอกกับลูกศิษย์ว่า เมื่อเช้าที่ท่านกำลังเดินกลับจากบิณฑบาต ท่านได้เห็นชาวบ้านคนนี้กำลังจับปลาในทุ่งนา

พอตอนสายท่านเห็นชาวบ้านคนนี้นำอาหารมาถวายและท่านพิจารณาดูแล้วว่าเป็นปลาที่ท่านได้เห็นเมื่อเช้านี้ ท่านก็เลยไม่รับประเคน เพราะถ้าท่านรับประเคนอาหารนั้น ท่านก็ต้องอาบัติ เพราะว่าท่านได้เห็นเขาจับสัตว์นั้นแล้ว

นี่คือ อุทิสมังสะ เป็นเนื้อที่กินไปแล้วย่อมเป็นอกุศล



2. ปวัตตะมังสะ เนื้อทั่วไป คือ เนื้อที่ขายอยู่ตามท้องตลาด ตามห้างสรรพสินค้าทั่วๆไป มีองค์ประกอบดังต่อไปนี้

เราไม่ได้เห็นเขาฆ่าสัตว์ตัวนั้น

เราไม่ได้ยินเขาฆ่าสัตว์ตัวนั้น

เราไม่ได้สั่งเขาฆ่าสัตว์ตัวนั้น

เราไม่ได้ฆ่าสัตว์ตัวนั้นมาเพื่อเราโดยเฉพาะ

ดังนั้น เนื้อประเภทนี้ ถ้าเราซื้อมากินแล้วย่อมไม่ผิด เพราะเราไม่รู้ เราไม่เห็น ไม่ได้ยิน และไม่มีใครฆ่ามาให้โดยเฉพาะเราเพียงคนเดียว ก็เชื่อว่าเราไม่ได้เบียดเบียนสัตว์เหล่านั้น นี่คือ ปวัตตะมังสะ เป็นเนื้อที่กินได้ไม่เป็นบาป

การกินเนื้อปวัตตะมังสะ ก็เท่ากับว่าเป็นการสนับสนุนให้มีการฆ่ามิใช่หรือ เพราะถ้าไม่มีคนซื้อก็ไม่มีคนขาย แล้วก็ไม่มีคนทำ สัตว์ทั้งหลายย่อมอยู่เป็นสุข

ธรรมชาติทั้งหลายย่อมมีกรรมเป็นของตัวเอง กำหนดแต่ละชีวิตไป ดังนั้น การที่สัตว์เหล่านั้นต้องถูกเขาฆ่า เพื่อเอาเนื้อไปเป็นอาหารก็ถือว่า เป็นกรรมของสัตว์โลกเหล่านั้น ที่ได้ประกอบมาแต่ในอดีต เพราะการที่สัตว์แต่ละชนิดเกิดมา ก็เพราะผลแห่งอกุศลกรรมทั้งนั้น การที่เขาถูกคนอื่นฆ่า ก็ถือเป็นเรื่องปกติ

ถึงแม้ว่าเราจะไม่ฆ่าสัตว์ แต่สัตว์เหล่านั้นถึงเวลาก็ต้องตาย และแม้เราจะไม่ซื้อเนื้อสัตว์นำมาทำอาหาร สัตว์เหล่านั้นก็ต้องย่อมตายอยู่ดี ไม่เร็วก็ช้า เป็นธรรมชาติ วัฏฏจักรแห่งการหมุนเวียนของสัตว์ทั้งหลายเหล่านั้น

จาก อยากเป็นคนบนฟ้า โดยพระอาจารย์วิเชียร วชิรปัญโญ