ความตาย

จากบางส่วนธรรมเทศนา ๒๗ กัณฑ์ ของ พระนิโรธรังสีคัมภีรปัญญาจารย์ (เทสก์) วัดหินหมากแป้ง หนองคาย พ.ศ.๒๕๐๖

ความตายเป็นปรากฎการณ์ซึ่งไม่ค่อยจะมีเสมอนัก ฉะนั้น เมื่อความตายมาปรากฏเฉพาะหน้า ไม่ว่าจะเป็นคนสนิทใกล้ชิด หรือห่างไกลเราก็ตาม จึงเป็นเหมือนธรรมเทศนา อัปปมาทธรรมของเทวทูตกัณฑ์หนึ่งก็ว่าได้ เป็นของไม่น่าเกลียดและน่ากลัวเลย คนที่เกลียดและกลัวคนที่ตายไปแล้ว เพราะไม่ได้น้อมนำเข้ามาพิจารณาในตน เห็นว่าตนดีกว่าคนที่ตายไปแล้ว ตนสะอาดสวยงาม เป็นของน่ารักน่าใคร่ คนอื่นเห็นเข้าแล้ว เขาจะยินดีพอใจ คนที่ตายไปแล้วเท่านั้นเป็นผีที่น่าเกลียด แต่หาได้รู้ว่าตัวของเราก็เป็นผีสดศพหนึ่งดี ๆ นี่เอง นอกจากจะเป็นผีสดแล้ว ยังเป็นป่าช้าที่ฝังผีของสัตว์ต่าง ๆ มี หมู วัว เป็ด ไก่ เป็นต้น ซึ่งเราขนมาฝังอยู่ทุก ๆ วัน คนที่ตายไปแล้ว เขาไม่ได้เป็นป่าช้าของสัตว์อื่นอีกต่อไปแล้ว...
ส่วนคนที่กลัว ก็วาดภาพขึ้นมาหลอกตัวเองว่า คนที่ตายไปนั้นจะต้องมีหน้าตาบิดเบ้ บู้บี้ อย่างนั้น อย่างนี้ ซึ่งวาดไปแต่ทางที่ไม่น่าดู น่าแล ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่น่ากลัว น่าเกลียด ทั้งนั้น แต่ซากของผู้ตายเองก็หารู้ด้วยไม่ เป็นภาพของผู้กลัวคิดวาดภาพเอาเอง แล้วก็กลัวไปเอง จะเรียกว่าผีหลอกให้คนกลัวได้อย่างไร ควรเรียกว่าคนกลัวนั่นเองหลอกตัวเอง แล้วไปใส่ร้ายผีต่างหาก คนผู้พิจารณาไม่เป็นย่อมไม่เห็นธรรม จึงเป็นของยากที่จะให้เห็นจริงได้...
ธรรมดามนุษย์ทั้งหลายที่เกิดมาเบื้องต้นแล้ว ต้องตายด้วยกันทั้งหมดเป็นที่สุด เมื่อตายแล้วพากันสมมติว่าผี เพราะตนไม่ชอบดังกล่าวแล้ว แต่สัตว์ทั้งหลายมีกุ้ง ปลา หมู เป็ด ไก่ เป็นต้น ตายแล้วทำไมไม่เรียกว่าผี ไม่มีใครเกลียด ใครกลัวเลย กลับชอบใจ ชิงกันซื้อขายวุ่นวายกันไปหมด ผีหมู่นี้มีที่ไหนมากๆ ที่นั่นคนก็จะรุมยุ่งกันทุกแห่ง ดูที่ตลาดสดนั่นซิ วันหนึ่ง ๆ เขาขนผีไปกองไว้ขายนับศพไม่ถ้วน วันไหนผีไม่มีหรือมีน้อย แย่งซื้อไม่ทัน วันนั้นต้องทำหน้าแห้งบ่นกันอู้กลับบ้าน ทำไมจึงไม่พิจารณาให้เห็นเป็นธรรมบ้าง คนเราเป็นเสียอย่างนี้ เห็นคนอื่นเป็นของน่าเกลียด น่ากลัวไปเสียหมด ส่วนตัวของเราเองเห็นเป็นดีไปทั้งนั้น เรากลัวผี วาดภาพคนตายขึ้นมาแล้วกลัว ก็ใส่ร้ายว่าผีหลอก เราอยากผี เอาผีมากินเป็นอาหาร ก็คือว่าเนื้อ ว่าปลา เอร็ดอร่อยชอบใจ แกล้งทำเข้าตนเองแท้ ๆ ... ... ...



เจริญในธรรมครับ