บุญคือเหยื่อล่อ ยิ่งกว่าเหยื่อล่ออย่างอื่น
ท่านพุทธทาสภิกขุ
สวนโมกขพลาราม (วัดธารน้ำไหล) จ.สุราษฎร์ธานี

สิ่งที่เรียกว่าบุญก็ยังจัดไว้ในพวกที่เป็นเหยื่อในโลก
เพราะเป็นครื่องล่อให้บุคคลหลงใหลพอใจในตัณหา
หรือความต้องการที่ไปเกิดในสุคติ
หวังความสุขสนุกสนาน หรือสบายอย่างนั้นอย่างนี้

ในบรรดาสิ่งเครื่องล่อใจทั้งหลาย
ย่อมไม่มีอะไรล่อใจผู้คนให้หลงใหลเมามัวยิ่งไปกว่า "บุญ"

ดังนั้น ผู้ที่ทำอะไรพื่อหวังเอาบุญนั้น
ควรพิจารณาเรื่องบุญกันเสียใหม่ให้ดีๆ

เพราะพระพุทธเจ้าท่านกล่าวว่า

ผู้ใดกำจัดความอยากเสียได้
ผู้นั้นย่อมกินซึ่ง “เวลา”
แทนที่จะถูก “เวลา” กัดกิน

ข้อนี้เป็นธรรมะในข้อที่เป็นเครื่องทำให้เรา
ออกไปจากวัฏฏะ การเวียนว่ายตายเกิด
หรือนำขึ้นสู่ภาวะเรียกว่า
อยู่เหนือโลกโดยประการทั้งปวง

ที่ว่า เวลาครอบงำหรือกัดกินคนนั้นหมายความว่า

เวลาเป็นเครื่องทำให้สัตว์เดือดร้อนทนทุกข์ทรมาน
เมื่อยังไม่ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ
ก็ร้อนใจเหมือนกับตกนรก

ครั้นได้มาแล้วก็กลัวจะวิบัติพลัดพรากไป
และในที่สุดก็วิบัติพลัดพรากไปจริงๆ
เพราะอำนาจของเวลา
แล้วก็เกิดความทุกข์ขึ้นมาอีก




(ที่มา : การให้ทานที่ไม่ต้องเสียเงิน แล้วยังได้นิพพาน โดย ท่านพุทธทาสภิกขุ
จัดพิมพ์โดย สำนักพิมพ์เลี่ยงเชียง เพียรเพื่อพุทธศาสน์, หน้า ๑๔)