อย่ามัวอ่านสรรพคุณยาจนลืมกินยา

อีกอย่างหนึ่ง เปรียบเหมือนหมอยายื่นขวดยาให้คนไข้
ข้างนอกขวดเขาเขียนบอกสรรพคุณของยาไว้ว่า แก้โรคชนิดนั้นๆ
ส่วนตัวยาแก้โรคนั้นอยู่ข้างในขวด
ที่คนไข้มัวอ่านสรรพคุณของยาที่ติดไว้ข้างนอกขวด
อ่านไปตั้งร้อยครั้งพันครั้ง คนไข้ผู้นั้นจะต้องตายเปล่า
โดยไม่ได้รับประโยชน์จากตัวยานั้นเลย
และเขาจะมาร้องตีโพยตีพายว่าหมอไม่ดี
ยาไม่มีสรรพคุณ แก้โรคอะไรไม่ได้
เขาจึงเห็นว่ายาที่หมอให้ไว้ไม่มีประโยชน์อะไร
ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยเปิดจุกขวดรินยาออกกินเลย
เพราะมัวแต่ไปติดใจอ่านฉลากยา
ซึ่งติดอยู่ข้างขวดเสียจนเพลิน
แต่ถ้าหากเขาเชื่อหมอจะอ่านฉลากครั้งเดียวหรือไม่อ่านก็ได้
แต่ลงมือกินยาตามคำสั่งของหมอ
ถ้าคนไข้เป็นน้อย เขาก็หายจากโรค
แต่ถ้าหากเป็นมาก อาการของโรคก็จะทุเลาลง
และถ้าหากกินบ่อยๆ โรคก็จะหายไปเอง
ที่ต้องกินยามากและบ่อยครั้ง ก็เพราะโรคเรามันมาก
เรื่องนี้เป็นธรรมดาเหลือเกิน
ดังนั้นท่านผู้อ่านจงใช้สติปัญญาพิจารณาให้ละเอียดจริงๆ จึงจะเข้าใจดี


สรีรโอสถและธรรมโอสถ

พวกแพทย์พวกหมอเขาปรุงยาปราบโรคทางกาย
จะเรียกว่า สรีรโอสถ ก็ได้
ส่วนธรรมของพระพุทธเจ้านั้นใช้ปราบโรคทางใจ
เรียกว่า ธรรมโอสถ
ดังนั้นพระพุทธองค์จึงเป็นแพทย์
ผู้ปราบโรคทางใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก
โรคทางใจเป็นได้ไวและเป็นได้ทุกคน ไม่เว้นเลย
เมื่อท่านรู้ว่าท่านเป็นไข้ใจ จะไม่ใช้ธรรมโอสถรักษาบ้างดอกหรือ


ที่มา...การสอนธรรมะของครูบาอาจารย์...(หลวงพ่อชา สุภัทโท)
อ่านฉบับเต็มได้ที่
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=6&t=25899

อนุโมทนาสาธุด้วยครับคุณลูกโป่ง