จงถามตัวเองทุกๆวันว่า
...เกิดมาเพื่ออะไร ตายไปแล้วจะไปไหน ที่มาอยู่ที่นี่ต้องการอะไร ตายไปแล้วจะเอาอะไรไปบ้าง
ขณะนี้ที่อยู่อยู่แล้วมีความทุกข์หรือสุข ถ้าสุข สุขจริงๆไหม ถ้าทุกข์ ทุกข์จริงๆไหม เราจะสุขเพื่ออะไร
ใครจะรู้บ้าง เราจะทุกข์ เพื่ออะไร ใครจะรู้บ้าง (ความทุกข์ตามธรรมดานั้นมันมีอยู่เต็มเปี่ยมแล้ว
ตามธรรมชาติแต่ความสุขนั้นมันมาแทรกเรื่อยๆดันทุกข์ไว้ จึงมองไม่เห็นทุกข์ในขณะนั้น
แต่จงรู้ไว้นั่นมันปนทุกข์เมื่อความสุขนั้นเข้ามามันอยู่ไม่ทนมันไม่เที่ยงความสุขมันจะค่อยๆหาย
จนในที่สุดความทุกข์มันก็เข้ามาแทนที่ ของมันเองตราบใดที่เรายังหลง ความทุกข์นั้น
เป็นของเที่ยงแท้แน่นอน เราไม่อยากได้แต่มันยังอยู่ ส่วนเจ้าตัวความสุขนั้น
เราต้องแสวงและค้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดถึงจะได้มา ส่วนความทุกข์เราไม่ต้องการ
มันดันอยู่ของมันเต็มเปี่ยมไม่หนีไปไหนไม่ต้องแสวงมันอยู่ของมันอยู่แล้วรออยู่
ทุกข์เป็นของเที่ยงสำหรับมนุษย์ทุกคนตราบใดที่ยังหลง หลง หลง ในวังวนนี้ ทุกข์เป็นตัวตั้ง
ความสุขเป็นตัวแปร
ความสุขนั้น มันสุขไม่เที่ยง ทุกข์ เป็นของเที่ยงแท้ไม่หายไปไหนคงอยู่ตลอดของมันเอง
แต่ความสุขมันลดหายไปได้ตามวันและเวลาผ่านไปกลายเป็นทุกข์อย่างเดิมแพ้มันทุกที)

ทุกอย่างไม่เที่ยงจริง ๆ ครับ มีเกิด ก็ต้องมีดับ มีทุกข์ได้ ก็หายทุกข์ได้ มีสุขได้ ก็หายสุขได้ เจริญธรรมครับ