ทุกข์มีอยู่ทุกที่ทุกเวลา มองเราดูมันเราจะเห็น
มันน่าดูกว่าผีเห็นง่ายกว่าผีแปลกกว่าผีมันอำเราตลอดเวลา
แต่เราดูมันไม่ทุกเวลา แต่มันก็มาให้เราเห็นเองบางเวลา
มีคำที่เปป็นจริงที่สุดพระพุทธเจ้าบอกไว้แต่เราชอบเถียง
ท่านบอกว่า"ไม่อะไรเกิดนอกจากทุกข์ ไม่มีอะไรดับนอกจากทุกข์"สรุปโลกนี้ไม่มีอะไรนอกจากทุกข์ เราก็เถียงอย่างมีเหตุผลว่า"ก็บางครั้งฉันก็สุข จะมีแต่ทุกข์อย่างไรได้"
พระพุทธเจ้าไม่เคยสอนธรรมที่ผิด มันมีแต่ทุกข์จริงๆ มีทุกที่ทุกเวลา แต่เราไม่มองมันทุกเวลา
เช่นเมื่อเราเงินหมดเราจะเห็นมัน เราบาดเจ็บ เราไม่สะบายกายสะบายใจเราถึงจะเห็นมัน
เมื่อให้ยกตัวอย่างทุกข์ที่ใกล้ตัวที่สุดส่วนมากจะบอกว่า"เมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการ"นั่นยังไกลมามากนะ
ทุกที่แท้มันอยู่กับเราตลอดเวลาไม่เลือกว่าจะต้องรอว่าเมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการถึงจะทุกข์ไม่ใช่
มันมีตลอดแต่มันถูกบังคือ"กิเลสบังทุกข์"ไอ้นี่มันก็บังตลอดเราเลยไม่เห็นทุกข์ อ้าวแล้วทำไมเราถึงยังทุกข์ล่ะ ก็ตอนนั้นเรามองทุกข์เพราะอาจเป็นทุกข์ใหญ่ หรือเรามีสติมีสมาธิจดจ่อ มองไปเจอทุกข์
ข้อพิสูจน์ ว่าทุกข์มีตลอดเวลาแตกิเลสบัง
ทุกข์มีทั้งขณะนั่งขณะนอน ยืน ว่ายน้ำ กินข้าวมีหมด
เวลานอน เราทุกข์เพราะปวดเมื้อย กิเลสก็จะบังด้วยการพลิกตัว เรายืนทุกข์คือเมื้อยกิเลสก็บัง
ด้วยการย่อนขาหรือนั่ง นั่งทุกข์เพราะเมื้อยกิเลสก็บังด้วยการขยับตัว เป็นต้น
จะเห็นได้ว่าเราแทบไม่ทุกข์หรือไม่เห็นทุกข์เลยเพราะกิเลสมันบัง
แต่ลองเรายืนในที่ที่นั่งไม่ได้ย่อนขาไม่ได้สิ เช่นทหาร หรือในห้องประชุมที่ต้องนั่งนานๆทั้งที่อยากนอนเต็มแก่ หรือนั่งสมาธิโดยอธิษฐานว่าจะพิจารนากายไม่ลุกไปไหนสักชั่วโมง
เป็นต้นอันนี้กิเลสจะบังไม่ได้มันอยากบังแต่บังไม่ได้เราจะเห็นทุกข์ได้ชัดเพราะไม่มีกิเลสบัง
หรือในการนั่งสมาธิที่มุ่งแค่สงบ พอนั่งไปถึงขั้นมันว่างมันสุขแล้วอันนี้ก็บัง ยิ่งแย่ไม่ใช่แค่บังบางคนยังหลงยึดติด พอมาทีหลังก็มานั่งอยากว่างอยากสุขแบบเดิมแต่มันไม่ได้มันยึดติดบางท่านเป็นบ้าบางคนทุกข์หนังอยากได้อยากเป็นอยากสุขอยากว่าง บางคนพอสงบหน่อยคิดว่าเป็นอรหันไป ครูสายวัดป่า(หลวงปู่มั่น)ท่านให้พิจารณาหาใช่แคเอากิเลสมาบังทกข์แค่ให้สงบไปวันๆ
ธรรมแท้ไม่รู้อะไรไม่ได้ หลักธรรมสูงสุดของพระพุทธศาสนาไม่ใช่ไหว้พระขอพรให้มีแต่ความสุข
แต่คืออริยสัจ เห็นทุกข์ รู้จักทุกข์ เข้าใจทุกข์ ดับทุกข์

ควรไม่ควรแล้วแต่ผู้รุ้จะวินิจฉัย
พุทธบาล