“ยาแก้ทุกข์ใจ” ของพระพุทธเจ้า
สาเหตุ คุณหมอในโรงพยาบาลทั้งหลายรักษาได้แต่ความเจ็บป่วยของ “ตัวกาย” ของท่านเท่านั้น แต่ความเจ็บป่วยของ “จิตใจ” หรือ “ตัวใจ” นั้น ท่านต้องใช้ “ยาแก้ทุกข์” ของพระพุทธเจ้า จึงจะช่วยได้ เมื่อท่านรับประทานยาแก้ทุกข์ขนานนี้ของพระพุทธเจ้าเพื่อรักษา “โรคใจ” ของท่านแล้ว ท่านอาจจะมีโรคทางกายน้อยลงด้วย ไม่ต้องมาให้คุณหมอฉีดยา ให้น้ำเกลือผ่าตัดให้เจ็บตัวกายเปล่า ๆ ทำให้สิ้นเปลืองเงินทองอีกต่างหาก
อาการของโรคใจ หากท่านมีความรู้สึกกลุ้มใจ เครียด วิตกกังวล ซึมเศร้า เหงาหงอย เบื่อโลก สารพัดกลัว (กลัวแก่ กลัวจน กลัวความมืด กลัวตาย) ขาดความมั่นใจในตัวเอง ฯลฯ นั่นคือ สภาวะที่ตัวใจของท่านกำลัง “หลงทาง” อยู่ใน “ป่าดงดิบ” ของความจำ ความคิด และความรู้สึก ของท่านเอง ทำให้เป็นทุกข์ อาการเหล่านี้ใช้ยาของหมอไม่ได้ผล ต้องใช้ยาแก้ทุกข์ ของพระพุทธเจ้าเท่านั้น
ชื่อยา ยารักษาโรคใจขนานนี้ชื่อ สติปัฏฐานสี่ หรือ วิปัสสนา หรือ พาตัวใจกลับบ้าน คือ พาตัวใจ ที่หลงทางในป่าให้กลับถึงบ้านด้วยความปลอดภัย ความทุกข์ใจก็จะหายไป
ตัวยาทำด้วย ลมหายใจ ความรู้สึกของร่างกาย มือของท่าน ลูกประคำ และ ความพยายามของท่าน
เมื่อยาออกฤทธิ์ ท่านจะหายฟุ้งซ่าน หายคิดมาก หายวิตกกังวล หายกลุ้มใจ หายเครียด หายซึมเศร้า หายกลัว ไม่ต้องพึ่งยากล่อมประสาท ไม่ต้องพึ่งบุหรี่และเหล้า ไม่อมทุกข์ ไม่ต้องคิดฆ่าตัวตาย ท่านจะสามารถยิ้มได้เสมอในทุกสถานการณ์ของชีวิต แม้กำลังเจอสภาวะวิกฤตก็ตามแต่ ทำให้เกิดปัญญา สามารถมองปัญหาเล็กน้อยเป็นเรื่องฝุ่นผง มองปัญหาระดับกลางเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย และมองปัญหาใหญ่ระดับคอขาดบาดตายเป็นเรื่องเล็กน้อย สามารถแปรวิกฤตให้เป็นโอกาส ได้อย่างง่ายดาย ยาวิเศษขนานนี้จะทำให้ท่านมีอริยทรัพย์ที่ไม่ได้ขึ้นลงกับเศรษฐกิจของโลก คนปล้นเอาไปไม่ได้ จะทำให้ท่านร่ำรวยยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ท่านสามารถเป็นที่พึ่งทางใจให้แก่คนใกล้ชิด ครอบครัวอยู่เย็นเป็นสุขมากขึ้น
เข้าใจชื่อยา สติ คือ ตัวใจ
ฐาน คือ บ้าน
สติปัฏฐาน 4 คือ การเอาสติมาตรึงไว้ที่ฐานทั้ง 4 หรือ การพาตัวใจกลับบ้าน 4 หลังนั่นเอง
วิ แปลว่า รอบ ปัสสนา ผันมาจาก ทัศนา คือ การเฝ้าดูโดยรอบ
การทำวิปัสสนา คือ การฝึกดูวิว ทิวทัศน์ ในโลกของใจนั่นเอง ซึ่งมีลมหายใจ การเคลื่อนไหวของกาย ความรู้สึกของกาย
ใครคือผู้รับประทานยารักษาโรคใจ
เนื่องจากเป็นยารักษาโรคของใจ (รักษาตัวใจ) ผู้รับประทานยาจึงเป็นตัวใจ ไม่ใช่ตัวกาย
จึงต้องทำความรู้จัก “ตัวใจ” ก่อน ดังนี้
1. นั่งตัวตรง หลังตรง บนเก้าอี้สบายๆ และพักผ่อนกล้ามเนื้อตาของท่านโดยปิด “ตาเนื้อ”
2. เมื่อ “ตาเนื้อ” ปิด ท่านยังมีความรู้สึกว่า “ตัวเรา” มีอยู่
ความรู้สึกตัวทั่วพร้อม นั่นแหละคือ “ตัวใจ” ของท่าน
ตัวกายมีแค่ไหน ตัวใจก็มีแค่นั้น
3. ตาเนื้ออยู่ตรงไหน “ตาใจ” ของ “ตัวใจ” ก็อยู่ตรงนั้น ฉะนั้น ทำความรู้สึกเหมือนตรงเบ้าตาของท่านมี “ตาใจ” ที่สามารถใช้มองโลกภายในใจของท่าน และเริ่มใช้ ตาใจของตัวใจ ฝึกมองภาพวิว ทิวทัศน์ที่อยู่ภายในใจของท่านได้แล้ว
วิธีรับประทานยาแก้ทุกข์ที่ทำด้วย “ลมหายใจ” ทำดังนี้คือ
1. หลับตาเนื้อ
2. หายใจเข้า-ออกลึกๆ แล้วใช้ “ตาใจ” มองไปที่ลมหายใจ
3. ทำให้ชัดเจนว่า ตาใจ เป็นผู้มอง และ ลมหายใจ เป็นสิ่งที่ถูกมอง ถูกเห็น
4. ตามีไว้ดู ตาพูดไม่ได้ ฉะนั้น ใช้ตาใจมองลมหายใจเฉยๆ โดยไม่ต้องคิดอะไรในหัว
5. ทำเพียงเท่านี้ ก็เท่ากับท่านกำลังรับประทานยารักษาโรคทุกข์ใจที่ทำด้วยลมหายใจแล้ว หรือท่านได้ “พาตัวใจกลับบ้านที่ ๑” แล้ว บ้านคือ “ลมหายใจ”
6. เมื่อตัวใจของท่านกลับบ้านได้ ตัวใจก็ไม่หลงทาง จึงไม่กลุ้ม ไม่ทุกข์ ไม่กลัว ไม่กังวล
7. ลมหายใจยังเป็นทัศนียภาพในโลกของใจของท่านด้วย เท่ากับท่านได้ทำวิปัสสนา หรือ วิทัศนาแล้ว
วิธีรับประทานยาแก้ทุกข์ที่ทำด้วย “ลูกประคำ”
1. เอาลูกประคำห้อยไว้ที่นิ้วทั้ง 4 แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือเคลื่อนลูกประคำทีละเม็ดเข้าหาตัว เริ่มต้นด้วยการทำช้าๆ ก่อน ควรทำอย่างปิดตาเนื้อก่อน เพื่อฝึกใช้ตาใจให้เก่ง ๆ
2. ในขณะที่กำลังเคลื่อนลูกประคำทีละเม็ดนั้น ก็ให้ ตาใจ ดูไปที่การเคลื่อนไหวและความรู้สึกที่บริเวณนิ้วหัวแม่มือ ทำให้ชัดเจนว่า ตาใจเป็น “ประธาน” หรือเป็นผู้ดู การเคลื่อนไหวและความรู้สึกที่นิ้วเป็น “กรรม” หรือ เป็นสิ่งที่ถูกดู ถูกเห็น
3. ดูเฉยๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรในหัวเลย ในหัวเงียบกริบ ไม่มีเสียง
4. ในระหว่างที่เคลื่อนลูกประคำนั้น ก็ขอให้ท่านหายใจลึกๆ เป็นครั้งคราวด้วย ตาใจสามารถเห็นลมหายใจด้วยก็ได้
5. ทำเพียงเท่านี้ ก็เท่ากับท่านกำลังรับประทานยารักษาโรคทุกข์ใจที่ทำด้วย “ลูกประคำ”แล้ว เท่ากับท่านกำลัง “พาตัวใจกลับบ้านที่ ๑-๒” แล้ว
6. บ้าน ๑ คือ การเคลื่อนไหวของนิ้ว บ้าน ๒ คือ ความรู้สึกที่นิ้วมือ
7. ทั้งการเคลื่อนไหวและความรู้สึกที่นิ้วมือ คือ ทัศนียภาพในโลกของใจ เท่ากับท่านได้ทำวิปัสสนาแล้ว ง่ายมาก
วิธีรับประทานยาแก้ทุกข์ที่ทำด้วยมือ
1. ฝึกทำตอนแรกควรหลับตาเนื้อก่อน เพื่อฝึกฝนการใช้ตาใจให้เก่ง ๆ
2. เอามือทั้ง ๒ มาลูบเข้าหากันช้า ๆ จะลูบอย่างไรก็ได้
3. ในขณะที่ลูบมือเข้าหากันนั้น ใช้ตาใจมองไปที่อาการเคลื่อนของมือ (บ้าน ๑ หรือ ภาพวิวในโลกของใจ) และความรู้สึกของมือที่ลูบกัน(บ้าน ๒ หรือ ภาพวิวในโลกของใจ)
4. ตาใจมองเฉย ๆ ไม่ต้องพูดอะไรในหัว เงียบกริบ ไม่มีเสียงในหัว ตาใจดูอย่างเดียว
5. เมื่อเบื่อการลูบมือ จะใช้วิธีการกดเล็บของแต่ละนิ้วก็ได้ เพื่อกระตุ้นให้เลือดเดินดี โดยใช้หลักการเดิม คือ ใช้ตาใจมองไปที่อาการกดเล็บ (บ้าน ๑) และความรู้สึกของเล็บ (บ้าน ๒)
6. หายใจลึก ๆ เป็นครั้งคราวในขณะลูบมือหรือกดเล็บ ทุกครั้งที่หายใจ ตาใจก็เห็น ลมหายใจ (บ้าน ๑) ด้วยก็ได้
7. ทำเพียงเท่านี้ ก็เท่ากับท่านกำลังรับประทานยาแก้ทุกข์ที่ทำด้วยมือแล้ว
8. ตราบใดที่ตัวใจมีบ้านอยู่ ตัวใจของท่านก็จะไม่หลงทางไปกับความคิดฟุ้งซ่านของท่าน ทำให้
จิตใจรู้สึกโล่ง โปร่ง เบา สบาย สงบ มากขึ้น
9.ยาขนานนี้ยิ่งกินมากก็ยิ่งดี ยิ่งทำบ่อยๆ ก็เท่ากับท่านกำลังรับประทานยาแก้ทุกข์ ของพระพุทธเจ้าบ่อยๆ จะทำให้ความทุกข์ใจของท่านหายไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งจะเป็นผลดียิ่งต่อการรักษาอาการป่วยทางกายของท่าน
ต้องเชื่อฟังหมอ
การดูแล “ตัวใจ” ที่เจ็บป่วยก็เหมือนการดูแลรักษา “ตัวกาย” ที่เจ็บไข้ได้ป่วยของท่าน คือ ต้องรับประทานยาตามที่คุณหมอสั่ง ฉะนั้น ขอให้พยายามพาตัวใจกลับบ้าน 1-2 โดยการดูลมหายใจ เคลื่อนลูกประคำ หรือ ลูบมือ กดเล็บ เช่นนี้บ่อย ๆ ทำครั้งละ 10-15 นาที อย่างน้อยวันละ 3 ครั้ง ทำก่อนนอน ได้ด้วยก็ยิ่งดี
คุณสามารถรับประทานยาขนานนี้ในขณะที่กำลังรอ เช่น รอรถเมล์ รอหมอ รอพยาบาล รอรับยา รออาหาร ฯลฯ หรือในขณะคุยกัน หรือแม้ในขณะกำลังดูโทรทัศน์ หากท่านสามารถรับประทานยารักษาโรคใจได้เช่นนี้แล้ว อาการคิดมากจนทำให้กลุ้มใจ วิตกกังวล กลัว สรุปว่าความทุกข์ใจของท่านจะน้อยลง อย่างเห็นได้ชัด ลองรับประทานยาวิเศษขนานนี้ดู เพื่อให้รู้แจ้งเห็นจริงกับตัวท่านเองนะครับ

ด้วยความปรารถนาดี
จาก
คณะแพทย์ กลุ่มงานศัลยกรรม โรงพยาบาลราชบุรี 10 กุมภาพันธ์ 2552
(หากท่านรับประทานยารักษาโรคใจของพระพุทธเจ้าขนานนี้ได้ผลดี ความกลุ้มใจน้อยลงไปบ้างแล้ว และอยากให้ความทุกข์ใจหายไปมากกว่านี้อีก ท่านจำเป็นต้องเพิ่มความแรงของตัวยา และรับประทานยาให้บ่อยขึ้น จึงใคร่แนะนำให้ท่านหาข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อรับยาได้ที่ http://www.supawangreen.in.th หรือที่ชมรมพาตัวใจกลับบ้าน โทร.0866100001)

คนเราทุกข์เพราะความ "อยาก"

อนุโมทนาด้วยครับ