พระคณาจารย์พระป่ากัมมัฏฐานสายท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต ได้รับอาราธนาจากทางสำนักพระราชวัง เพื่อไปในงานพระราชพิธีบำเพ็ญพระราชกุศลในวโรกาสครบรอบ ๓๐ ปีวันบรมราชาภิเษกสมรส วันจันทร์ที่ ๒๘ เมษายน ๒๕๒๓ ทั้งหมดจำนวน ๕ รูปด้วยกัน คือ หลวงปู่บุญมา ฐิตเปโม, พระอาจารย์วัน อุตฺตโม (พระอุดมสังวรวิสุทธิเถร), พระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ, พระอาจารย์สิงห์ทอง ธมฺมวโร และพระอาจารย์สุพัฒน์ สุขกาโม พระคณาจารย์พระป่ากัมมัฏฐานทั้งหมดท่านจึงได้ไปรวมกันที่ จ.อุดรธานี เพื่อขึ้นเครื่องบินโดยสารแอฟโร ๔ ของบริษัทเดินอากาศไทย (ซึ่งในเวลานั้นยังไม่ได้มารวมกิจการกับบริษัทการบินไทย) เที่ยวบิน TG 231 สายนครพนม-กรุงเทพฯ ซึ่งเป็นเครื่องบิน ๒ ใบพัด รุ่น HS-748 รหัส HS-THB บินออกจากท่าอากาศยานนครพนม จะไปลงที่ท่าอากาศยานดอนเมือง เพราะลูกศิษย์ลูกหาต้องการถวายความสะดวกและความรวดเร็วในการเดินทาง เมื่อวันอาทิตย์ที่ ๒๗ เมษายน ๒๕๒๓

ครั้นเมื่อเครื่องบินมาถึงท้องนาทุ่งรังสิต เขตหมู่ที่ ๔ ต.คลองสี่ อ.คลองหลวง จ.ปทุมธานี เหลือระยะทางประมาณ ๒๐ กิโลเมตรเศษ เครื่องบินได้ตั้งลำและลดเพดานบินเพื่อเตรียมลงสู่สนาม แต่เนื่องจากเครื่องบินได้ประสบพายุหมุน ประกอบกับมีพายุฝนตกลงมาอย่างหนัก มีลมกระโชกแรง เกินที่นักบินจะควบคุมเครื่องให้ลงจอดได้อย่างปลอดภัย สุดท้ายจึงเสียการควบคุมตกลงมากระแทกกับพื้นดินบนท้องนาทุ่งรังสิต อุบัติเหตุเครื่องบินตกในคราครั้งนี้เป็นเหตุทำให้ผู้โดยสารบนเครื่องบินจำนวน ๕๓ คน เสียชีวิตลงพร้อมกันทั้งสิ้น ๔๐ คน ในจำนวนนี้มีพระสงฆ์มรณภาพ ๗ รูป เป็นพระคณาจารย์ดังกล่าว ๕ รูป เมื่อเวลาประมาณ ๑๔.๐๐ นาฬิกา


พระอาจารย์วัน-พระอาจารย์จวน-พระอาจารย์สุพัฒน์




ซากเครื่องบินที่ประสบอุบัติเหตุ


สำหรับผู้โดยสารที่รอดชีวิตจำนวน ๑๓ คนนั้นเป็นผู้ที่นั่งทางส่วนหางหรือส่วนท้ายของเครื่องบิน เพราะส่วนหางหรือส่วนท้ายของเครื่องบินยังอยู่ในสภาพดี ในจำนวนนี้มี “นายสมพร กลิ่นพงษา” ผู้ว่าราชการจังหวัดนครพนม ตำแหน่งในขณะนั้น ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ถือเอกสารราชการลับของประเทศ

เมื่อพระคณาจารย์ทั้ง ๕ รูปได้ถึงแก่มรณภาพแล้ว มีการนำศพไปตกแต่งบาดแผลที่โรงพยาบาลภูมิพลอดุลยเดช แล้วนำศพไปตั้งบำเพ็ญกุศลที่วัดพระศรีมหาธาตุ วรมหาวิหาร เขตบางเขน กรุงเทพฯ โดยอยู่ในพระบรมราชานุเคราะห์ทั้ง ๗ วัน วันแรกพระราชทานหีบทองทึบ วันต่อมาสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ รับสั่งให้เปลี่ยนใหม่เพราะทรงเห็นว่าไม่สวยงาม จึงได้เปลี่ยนเป็นหีบลายทอง

หลังจาก ๗ วันแล้ว ในวันที่ ๕ พฤษภาคม ๒๕๒๓ สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก (วาสน์ วาสโน) สมเด็จพระสังฆราชพระองค์ที่ ๑๘ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ วัดราชบพิธสถิตมหาสีมาราม ทรงเป็นเจ้าภาพ และในวันที่ ๖ พฤษภาคม คณะรัฐบาลซึ่งมีพลเอกเปรม ติณสูลานนท์ เป็นประธาน พร้อมด้วยคณะศิษยานุศิษย์ของพระคณาจารย์ที่มรณภาพดังกล่าวซึ่งอยู่ในกรุงเทพฯ ร่วมกันเป็นเจ้าภาพ นับว่าเป็นเกียรติประวัติแก่พระคณาจารย์ทั้ง ๕ รูปที่จากไปอย่างยิ่งยวด ยังความปลื้มปิติยินดีแก่ญาติพี่น้อง เพื่อนสหธรรมิก คณะศิษยานุศิษย์ และผู้ที่เคารพนับถือของพระคณาจารย์ทั้ง ๕ รูปอย่างหาที่สุดมิได้


ศพพระคณาจารย์ที่ตั้งบำเพ็ญกุศลที่วัดพระศรีมหาธาตุฯ


สมเด็จพระสังฆราช (วาสน์ วาสโน) วัดราชบพิธฯ
ทรงเป็นเจ้าภาพบำเพ็ญกุศลที่วัดพระศรีมหาธาตุ


สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ
เสด็จร่วมบำเพ็ญกุศลที่วัดพระศรีมหาธาตุ


สมเด็จพระเจ้าลูกเธอ เจ้าฟ้าจุฬาภรณวลัยลักษณ์ฯ
เสด็จร่วมบำเพ็ญกุศลที่วัดพระศรีมหาธาตุ


รถพยาบาลหลายคันจากโรงพยาบาลในกรุงเทพฯ เชิญศพพระคณาจารย์ต่างๆ
เดินทางจากวัดพระศรีมหาธาตุ เขตบางเขน ไปถึงวัดโพธิสมภรณ์ จ.อุดรธานี
บรรดาพระภิกษุ สามเณร และประชาชนไปคอยเคารพศพอยู่อย่างคับคั่ง


เมื่อครบกำหนดการบำเพ็ญกุศลอุทิศถวายที่วัดพระศรีมหาธาตุ วรมหาวิหาร เขตบางเขนแล้ว ก็ได้อัญเชิญศพพระคณาจารย์ทั้ง ๕ รูปกลับไปสู่ยังวัดเดิมของแต่ละท่าน โดยทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้หัวหน้าแผนกพระราชพิธีเป็นผู้ดูแลโดยตลอด สำหรับรถยนต์ที่เชิญศพพระคณาจารย์ต่างๆ คุณหมอปัญญา ส่งสัมพันธ์ แห่งโรงพยาบาลแพทย์ปัญญา เป็นผู้จัดหา และได้รับความร่วมมือจากโรงพยาบาลต่างๆ เป็นอย่างดียิ่ง

วันพุธที่ ๗ พฤษภาคม ๒๔๒๓ เวลา ๐๔.๐๐ นาฬิกา รถเชิญศพได้เคลื่อนออกจากวัดพระศรีมหาธาตุ วรมหาวิหาร เขตบางเขน โดยมีรถตำรวจทางหลวงนำ ถัดมาเป็นรถหลวง รถพระอาจารย์สมชาย ฐิติวิริโย และรถเชิญศพพระคณาจารย์ทั้ง ๕ รูป ตามลำดับ เมื่อเวลาประมาณ ๐๗.๐๐ นาฬิกาเศษ ขบวนเชิญศพได้มาถึง จ.นครราชสีมา มีคณะพระภิกษุสามเณรโดยการนำของพระราชสังวรญาณ (หลวงพ่อพุธ ฐานิโย) เมื่อครั้งดำรงสมณศักดิ์ที่ พระชินวงศาจารย์ และพระครูคุณสารสัมบัน (หลวงพ่อสมาน ชิตมาโร) แห่งวัดป่าศรัทธารวม พร้อมด้วยอุบาสกอุบาสิกา ได้นำข้าวห่อมาต้อนรับคณะเชิญศพและมาเคารพศพกันเป็นจำนวนมาก


สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช (วาสน์ วาสโน)
สมเด็จพระสังฆราชพระองค์ที่ ๑๘ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์


พระอาจารย์สมชาย ฐิติวิริโย


พระราชสังวรญาณ (หลวงพ่อพุธ ฐานิโย) เมื่อครั้งดำรงสมณศักดิ์ที่
พระชินวงศาจารย์ ได้นำคณะพระภิกษุสามเณร-อุบาสกอุบาสิกา
มาเคารพศพพระคณาจารย์ ๕ รูปที่ถึงแก่มรณภาพลงพร้อมกัน
เมื่อครั้งขบวนรถคณะเชิญศพได้เดินทางมาถึงยังจังหวัดนครราชสีมา


หลังจากพระฉันอาหารและเจ้าหน้าที่รับประทานอาหารเสร็จแล้ว ขบวนเชิญศพได้ออกเดินทางต่อไปถึงวัดโพธิสมภรณ์ อ.เมือง จ.อุดรธานี เมื่อเวลา ๑๒.๓๐ นาฬิกา ทางวัดโพธิสมภรณ์และชาวอุดรธานีได้จัดต้อนรับเป็นอย่างดี ผู้ว่าราชการจังหวัดอุดรธานีได้นำประชาชนหลายจังหวัดมารอเคารพศพ ซึ่งแล้วเสร็จเวลาประมาณ ๑๔.๐๐ นาฬิกาเศษ รถเชิญศพจึงได้แยกย้ายกันไปยังวัดต่างๆ อันเป็นวัดเดิมของแต่ละพระคณาจารย์ ดังนี้

๑. หลวงปู่บุญมา ฐิตเปโม ศพตั้งบำเพ็ญกุศลที่
วัดสิริสาลวัน บ้านโนนทัน ต.โนนทัน อ.เมือง จ.หนองบัวลำภู

๒. พระอาจารย์วัน อุตฺตโม (พระอุดมสังวรวิสุทธิเถร) ศพตั้งบำเพ็ญกุศลที่
วัดถ้ำอภัยดำรงธรรม (วัดถ้ำพวง) ต.ปทุมวาปี อ.ส่องดาว จ.สกลนคร

๓. พระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ ศพตั้งบำเพ็ญกุศลที่
วัดเจติยาคิรีวิหาร (วัดภูทอก) ต.นาสะแบง อ.ศรีวิไล จ.บึงกาฬ

๔. พระอาจารย์สิงห์ทอง ธมฺมวโร ศพตั้งบำเพ็ญกุศลที่
วัดป่าแก้วชุมพล บ้านชุมพล ต.ค้อใต้ อ.สว่างแดนดิน จ.สกลนคร

๕. พระอาจารย์สุพัฒน์ สุขกาโม ศพตั้งบำเพ็ญกุศลที่
วัดป่าประสิทธิ์สามัคคี บ้านต้าย ต.บ้านต้าย อ.สว่างแดนดิน จ.สกลนคร

นับว่าการเชิญศพถึงวัดได้รับความสะดวกสบายปลอดภัยทุกประการ

ท่ามกลางความเศร้าสลดอาลัยของคณะสงฆ์ เพื่อนสหธรรมิก คณะศิษยานุศิษย์ และสาธุชนทั่วไปเป็นยิ่งนัก ถือได้ว่าเป็นการสูญเสียของวงการสงฆ์ครั้งใหญ่มากอีกครั้งหนึ่งของเมืองไทย


พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ และสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ
พร้อมด้วยสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
และสมเด็จพระเจ้าลูกเธอ เจ้าฟ้าจุฬาภรณวลัยลักษณ์ อัครราชกุมารี
ทรงบำเพ็ญพระราชกุศลอุทิศถวายแด่พระคณาจารย์ที่มรณภาพด้วยเหตุเครื่องบินตก
ณ ตึกติสสมหาเถร วัดพระศรีมหาธาตุ วรมหาวิหาร เมื่อวันที่ ๒ พฤษภาคม ๒๕๒๓


รวบรวมและเรียบเรียงเนื้อหามาจาก...
(๑) หนังสืออนุสรณ์งานพระราชทานเพลิงศพ
พระอุดมสังวรวิสุทธิเถร (พระอาจารย์วัน อุตฺตโม)
เมื่อวันที่ ๒๕ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๒๔
(๒) หนังสือกุลเชฏฐาภิวาท ฉบับสมบูรณ์
ชีวประวัติ ปฏิปทา และธรรมเทศนา ของท่านพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ
วัดเจติยาคิรีวิหาร ภูทอก อำเภอศรีวิไล จังหวัดบึงกาฬ ๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๖
คุณหญิงสุรีพันธุ์ มณีวัต ผู้เขียนและเรียบเรียง

เคยมีผู้เล่าให้ฟังว่า

ท่านอาจารย์จวน... ท่านเคยปารภเชิงเล่นๆ กับครูบาอาจารย์รูปอื่นว่า ท่านน่ะตายสูงน่ะ
ยังมีผู้คิดกันว่า ภูทอกอยู่ในที่สูง ....ท่านกล่าวเช่นนี้ คงหมายจะละขันธ์บนภูทอก

และ ก่อนที่ท่านจะลงมา กทม. กับเที่ยวบินนั้น
ท่านเขียนหนังสือไว้เล่มหนึ่ง. ตอนจะเดินทาง มีคนถามว่า
แล้วท่านไม่นำหนังสือเล่มนี้ติดตัวไปด้วยหรือ ?
ท่านตอบว่า เอาไว้ที่นี่ล่ะ เดี๋ยวจะมีคนมาเอาไปเอง

ฟังแล้วใจมันหวิวๆโหวงๆ
สะเทือนใจอย่างมากเลย

ขอบคุณครับได้ความรู้..

เป็นความรู้ใหม่ เพราะไม่เคยทราบมาก่อนจริงๆ
อาจเป็นเพราะสมัยนั้น เรายังไม่ได้สนใจใฝ่ธรรมะจริงจัง

อนุโมทนากับท่านเจ้าของกระทู้ ด้วยนะจ๊ะ

เป็นบุพกรรมของท่าน ที่แม้รู้ว่าต้องตาย ก็ต้องไป

ในห้องแสดงอัฐบริขารในเจดีย์พิพิธภัณฑ์ท่านพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐนั้น มีการแสดงบริขารกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเป็นบริขารที่ท่านครองอยู่ หรือที่ท่านนำมาเวลาเครื่องบินตกถึงแก่มรณภาพ เมื่อวันที่ ๒๗ เมษายน ๒๕๒๓ ได้แก่ สบง จีวร อังสะ สังฆาฏิ กลด มุ้งกลด กระติกน้ำ ย่าม บาตร รองเท้า เป็นต้น

ที่มีรอยฉีก ขาด เสียหายบ้าง ก็เช่น เครื่องผ้าอย่างสบง จีวร แต่ที่ดูเสียหายมากจนเห็นชัด คือ บาตรและฝาบาตร ที่แม้เป็นโลหะ แต่ก็บุบยุบลงไป แสดงถึงแรงกระแทกเมื่อเครื่องบินตกลงกระทบพื้นดิน

บาตรและฝาบาตรที่บุบยุบลงไป หรือที่จะเรียกกันต่อไปสั้นๆ ว่า “บาตรบุบ” นี้เอง เป็นเรื่องที่ประหลาด “ไม่ธรรมดา” อีกเรื่องหนึ่งที่สมควรบันทึกไว้

คงจะต้องเล่าทวนความจำกันหน่อยว่า ศพของท่านและครูบาอาจารย์องค์อื่นที่มรณภาพพร้อมกันนั้น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานพระบรมราชานุเคราะห์ บำเพ็ญพระราชกุศลพระราชทาน ตลอดเวลา ๗ วัน ณ วัดพระศรีมหาธาตุวรวิหาร บางเขน

บริขารที่ท่านครองนอกจากฉีกขาดบ้างแล้ว ยังอยู่ในสภาพเปื้อนโคลนมาก เพราะขณะเกิดเหตุนั้นมีฝนตกใหญ่ ได้มีการจัดนำสบง จีวรชุดใหม่มาเปลี่ยนให้ท่าน สำหรับชุดเดิมทางพระแต่ละวัดก็นำมาซัก ทำความสะอาด เก็บรักษาไว้ ส่วนบริขารอื่นๆ ที่ยังหาไม่ได้ เข้าใจว่าคงตกกระจัดกระจายอยู่ในทุ่งนา อย่างเช่น ย่าม บาตร รองเท้า กลด...เหล่านี้ ทางพระลูกศิษย์จึงออกติดตามไปยังที่เกิดเหตุ

ถึงจะมีพระที่มรณภาพพร้อมกันหลายองค์ แต่บรรดาศิษย์ต่างก็จำบาตร ย่าม เครื่องใช้ของท่านอาจารย์ของตนได้ จึงไม่เป็นปัญหาอะไร

ระยะนั้น นอกจากเวลาทั้งสิ้นแล้วผู้เขียนอยู่ที่วัดตลอด เพียงกลับมาอาบน้ำแต่งตัวเท่านั้น ทราบข่าวเป็นระยะๆ ว่า บริขารชิ้นใดที่หาได้แล้ว และบริขารชิ้นใดที่ยังหาไม่พบ ที่การหาไม่ง่ายดายนัก ก็เพราะสถานที่เกิดเหตุเป็นโคลน ซากเครื่องบินอยู่ในสภาพพังยับเยิน บางอย่างพบบนดิน บางอย่างก็ต้องไปงัดซากเครื่องบินบางส่วนออก

สุดท้าย บริขารของท่านอาจารย์จวนก็หาได้ครบ ยกเว้นแต่รองเท้าข้างเดียวที่หาอย่างไรก็ไม่ได้ เข้าใจว่าคงถูกแรงอัดของเครื่องบินจมหายลงไปในดิน

บาตรซึ่งมีฝาบาตรปิดอยู่ บุบยุบลงไปด้วยกัน ต้องงัดเป็นการใหญ่ จึงสามารถเปิดออกมาได้

สังฆาฏิ บริขารอาศัย พับอยู่อย่างเรียบร้อยภายในบาตร รวมทั้งเครื่องใช้อื่นๆ ที่ท่านใช้เป็นประจำ เช่น ซองผ้าใส่ช้อนส้อม กลักสบู่ ในเวลาเดินทางพระธุดงค์ท่านใช้บาตร เหมือนกับที่พวกเราใช้กระเป๋าเดินทาง จึงไม่ประหลาดที่พบของเหล่านี้

แต่ที่ประหลาด คือ พบซองจดหมายหนาปึกอยู่ซองหนึ่ง วางอยู่ข้างบนอัฐบริขารทั้งหมด รวมอยู่ในบาตรด้วย

เป็นซองราชการ ผนึกอย่างดี และตีตราลับ...!

พระท่านก็นำมาให้ผู้เขียนดู ไม่ทราบว่าของใคร นำมาฝากท่านอาจารย์ไว้

ผู้เขียนเห็นตรากระทรวงมหาดไทย เห็นมุมซองแสดงว่าเป็นเอกสาร

จากผู้ว่าราชการจังหวัดนครพนม ก็ร้องด้วยความดีใจ

เราหากันแทบจะพลิกแผ่นดิน (ตรงบริเวณเครื่องตก) เอกสารซองนี้...!

อยู่ในบาตรท่านอาจารย์นี่เอง...!

คุณสมพร กลิ่นพงษา...ขอประทานออกนาม ท่านผู้ว่าราชการจังหวัดนครพนม-ตำแหน่งในขณะนั้น บัดนี้ท่านเป็นรองปลัดกระทรวงมหาดไทย ได้เดินทางมาในเครื่องบินลำที่เกิดเหตุนี้ด้วย ท่านนั่งทางท้ายเครื่องบิน จึงโชคดีไม่เสียชีวิต แต่ก็บาดเจ็บสาหัส เมื่อมีผู้ไปช่วยเหลือท่านยังมีสติอยู่ จึงพอทันบอกความกับผู้ที่ไว้ใจได้ว่า ท่านได้นำเอกสารสำคัญชิ้นหนึ่งติดตัวมาด้วย เอกสารนี้เป็นความลับของประเทศ หากตกไปอยู่ในมือของฝ่ายตรงข้าม จะเกิดอันตรายเป็นผลเสียหายอย่างร้ายแรง ขอให้ช่วยหาให้ได้

เจ้าหน้าที่กระทรวงมหาดไทยหาไม่พบ ก็มาติดต่อกับผู้เขียนให้ช่วยหาด้วย

เมื่อไม่พบกันจริงๆ ก็ได้แต่ภาวนาขอให้เอกสารนั้นถูกอัดหายเข้าไปในดินโคลนตม สูญหายไปเลย ดีกว่าจะถูกค้นพบ ตกไปอยู่ในมือฝ่ายตรงข้าม หรือถูกนำไปเปิดเผยให้เสียหายแก่บ้านเมือง

สองวันเต็มๆ ที่ใจคอไม่ดีกันแล้วก็มาพบได้...!

จึงโทรศัพท์เชิญทางกระทรวงมหาดไทยมาดู ท่านก็ยืนยันว่า ใช่...เป็นเอกสารที่ต้องการจริงๆ

ขณะนั้นนึกเพียงว่าประหลาด ทำไมคุณสมพรนึกยังไงถึงได้เอาซองเอกสารสำคัญมาฝากท่านอาจารย์ไว้ ไม่เก็บไว้กับตัว หรือเกิดสังหรณ์อะไร จึงฝากไว้ หรือท่านอาจารย์ “รู้” ล่วงหน้า ก็เลยเรียกให้ไปฝากไว้

ว่าจะถาม แต่คุณสมพรก็เจ็บหนัก ไม่ควรไปกวน ต่อมาเมื่อท่านหายเจ็บแล้ว...ตามวิสัยคนกรุง เรื่องผ่านไปแล้ว ก็ลืมไปเลย พบคุณสมพรภายหลัง ก็พูดคุยกันเรื่องอื่นไปหมด

จนกระทั่งเมื่อจะจัดตั้งเครื่องบริขารในห้องพิพิธภัณฑ์ คิดจะแยกเป็นกลุ่ม แสดงบริขารที่ท่านใช้วันเครื่องบินตกโดยเฉพาะ เห็นบาตรบุบจึงนึกขึ้นได้

ว่าจะเรียนถามท่านสักหน่อย ว่าคุณสมพรเอาไปฝาก หรือท่านอาจารย์เรียกให้เอาไปฝาก

โทรศัพท์ติดต่อกับท่านได้เมื่อต้นเดือนพฤศจิกายน ๒๕๓๒ นี้เอง ท่านอุทานดังลั่นเมื่อทราบเรื่อง

“อะไรนะครับ ซองเอกสารนั่นหรือครับ ได้มาจากบาตรท่านอาจารย์จวน...!”

“ค่ะ”

“ผมไม่ทราบเลย เพิ่งทราบจากพี่เดี๋ยวนี้เอง โอ...ผมขนลุกไปหมด”

“ทำไมคะ”

“ก็ผมไม่ได้เอาไปฝากท่าน อยู่กับตัวผมตลอดเวลาจนเครื่องตก เอกสารลับเป็นความเป็นความตายอย่างนั้น ใครจะให้คลาดจากตัว ! แล้วเข้าไปอยู่ในบาตรท่านได้อย่างไร ผมขนลุกจริงๆ...! พี่บอกว่า บาตรบุบยุบอัดแน่น เปิดไม่ได้ จนพระต้องช่วยกันงัด...! เท่ากับท่านช่วยไว้ไม่ให้ใครไปพบก่อนพวกเราจะพบ...!”

แล้วคุณสมพรก็เล่าเท้าความเรื่องเดิมให้ฟังว่า วันเกิดเหตุนั้นท่านเดินทางมาจากนครพนม จะมารับรางวัลชนะเลิศการปราบยาเสพย์ติด (กัญชา) ซึ่งกำหนดจะมีการมอบรางวัลกันในวันที่ ๒๘ เมษายน ๒๕๒๓ ปกติทางบริษัทเดินอากาศไทยซึ่งเวลานั้นยังไม่ได้มารวมกิจการกับบริษัทการบินไทย จะสำรองที่นั่งไว้ให้ผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นเก้าอี้แถวที่หนึ่งเสมอ

มาถึงอุดรฯ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็มาขอร้องให้ยกที่นั่งให้คณะท่านอาจารย์ที่ขึ้นเครื่องบินที่นั่น คุณสมพรก็ย้ายไปอยู่กลางลำ เกิดมีสองสามีภรรยามาบอกว่า เดินทางมากับลูกเล็กอีกคนหนึ่ง ได้ที่นั่งตรงข้างคุณสมพรเพียง ๒ ที่ จึงอยากจะขอแลกเพื่อได้มาอยู่รวมกัน คุณสมพรเห็นใจก็เลยยอมย้ายไปนั่งแทนตรงท้ายเครื่องบิน

กลายเป็นโชคดีไป เพราะผู้โดยสารทางส่วนท้ายของเครื่องบินรอดตายหลายคน...!

“แล้วสามคนพ่อแม่ลูกนั่นล่ะคะ?”

“หมดเลยครับ ผมยังต้องทำบุญให้เขา เท่ากับเขามาตายแทนผมแท้ๆ เชียว...โธ่”

เลยปลอบว่า “คุณไม่ได้เป็นคนไปขอแลกที่กับเขา เขามาขอแลกที่กับคุณอง แปลว่า เขาจะถึงที่เองต่างหากค่ะ”

“เรื่องเอกสารนั้น พอเจ้าหน้าที่เขามาบอกว่า หาได้แล้ว เอามาให้ผมดูให้รู้ว่า ใช่ ก็โล่งใจ ให้จัดส่งกันไปตามระเบียบ โอย...ไม่ทราบจริงๆ ว่าท่านอาจารย์เอาเข้าไปไว้ในบาตรให้”

“คุณเรียนท่าน หรือระแคะระคายให้ท่านทราบเรื่องเอกสารนี่ไหม”

“โธ่...พี่จะเรียนท่านได้อย่างไร เอกสารลับ...นะครับ”

บอกคุณสมพรว่า ความจริงเราก็ทราบแล้ว ผู้ถือเอกสารลับย่อมต้องรักษาสุดชีวิต ยอมแม้ตัวจะตายก็ต้องยอม แต่ที่ถามย้ำเพื่อให้แน่ใจสิ้นสงสัยในประเด็นของท่านอาจารย์ต่างหาก

⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱

ท่านอาจารย์ทราบได้อย่างไร ว่าคุณสมพรมีเอกสารนั้น?

...และในวินาทีที่ความเป็นความตายกำลังคุกคามทุกคนอยู่...ท่านอาจารย์ก็อยู่ในวินาทีแห่งความเป็นความตายกำลังคุกคามองค์ท่านเองด้วย ท่านจะมีเวลารับกระแสภาวนาอ่านจิตทุกคน ตลอดไปทั้งเครื่องบินได้ไหม...?

ทุกคนในเครื่องบินกำลังภาวนาหาที่พึ่ง

ข่ายอริยญาณของท่านแผ่ไปเป็นปริมณฑลโดยรอบ เห็นควรช่วยคุณสมพรซึ่งกำลังกังวลถึงเอกสารลับของประเทศ

ท่านเลยช่วย...?

ต้องคิดด้วย...จะช่วยวิธีใด...?

ในขณะจิตนั้นเอง...วินาทีแห่งความเป็นความตายนั้นเอง ท่านก็จะต้องทำจิตของท่านด้วย...

หรือว่าท่านผู้สิ้นไปแล้วจากอาสวกิเลสทั้งหลาย เป็น “ผู้เสร็จกิจจบพรหมจรรย์ ไม่มีกิจอื่นที่จะต้องทำอีกต่อไป” เวลาจะละขันธ์ ท่านไม่ต้องระวังรักษาจิตของท่าน?

เราเคยได้ยินกันแต่เรื่องที่ท่านเมตตาช่วย...ในเวลาอื่น

เมตตาช่วย...ในเวลาขณะจิตที่กำลังละขันธ์นี้ ท่านทำอย่างไร...?

หรือ...ฯลฯ...?

หรือ...ฯลฯ...?

โอ...นี่เอง ที่สมเด็จพระพุทธองค์ท่านทรงตรัสไว้ว่า เป็นอจินไตย เป็นของไม่ควรคิด ด้วยเหลือวิสัยที่ปุถุชนคนธรรมดาคนใดจะคิดได้ ทำได้ เข้าใจได้ ขืนคิดไปจะเป็นบ้า


อันที่จริงยังมีเรื่องราวที่ “ไม่ใช่ธรรมดา” อีกหลายเรื่องด้วยกันที่น่าสนใจควรบันทึกไว้ แต่เมื่อเขียนมาถึงเรื่อง “บาตรบุบ” นี้แล้ว ผู้เขียนก็คิดว่า ไม่จำเป็นจะต้องบันทึกเรื่องอื่นใดต่อไปอีก

บารมีธรรมของท่านเปี่ยมล้นแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงพลังจิตที่กล้าแข็ง เด็ดเดี่ยว

ไม่ต้องพูดถึงกำหนดจิตที่ว่องไว เฉียบคม

ไม่ต้องพูดถึงญาณของท่าน ที่รอบรู้ อนาคต อดีต ปัจจุบัน รู้จิตผู้อื่น

เมตตาธรรมของท่านนั้นมากมูลล้นเหลือ แม้ในวาระสุดท้ายแห่งชีวิต ท่านก็ยังเอื้อมหัตถ์มาปกป้องคุ้มครองงานแผ่นดิน

ไม่จำเป็นจะต้องบันทึกเรื่องอื่นใดอีกต่อไป

⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱

อย่างไรก็ดี ผู้เขียนคิดว่า ก่อนจะยุติข้อเขียนชุดนี้ ควรจะบันทึกเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งลงไว้ ณ ที่นี้ด้วย

เป็นเวลากว่า ๙ ปี ที่ผู้เขียนได้รับคำถามเกี่ยวกับการเดินทางมาประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกของท่าน เมื่อวันที่ ๒๗ เมษายน ๒๕๒๓

“ท่านรู้ล่วงหน้าไหม...?”

“ถ้ารู้แล้วทำไมจึงมา...?”

พระระดับนี้ ทำไมต้องมาตายอย่างนี้

แรกๆ คำถามจะเป็นไปในทำนองก้าวร้าว ดูแคลน แต่เมื่อเวลาล่วงไปเกียรติคุณของท่านเริ่มประจักษ์...พระธาตุของท่านเริ่มปรากฏ...น้ำเสียงของคำถามค่อยเปลี่ยนไป นอบน้อมขึ้น คารวะขึ้น แต่ก็ยังสงสัยอยู่บ้างตามวิสัยปุถุชนธรรมดา

ท่านรู้...ทำไมจึงเดินทางมา? ยังเป็นคำถามที่ผู้เขียนได้รับรู้ และไม่กล้าตอบให้ถึงใจ

วันนี้น่าจะถึงเวลาที่ควรบันทึกเหตุการณ์นี้ไว้ ถ้าเป็นสำนวนของท่านอาจารย์เอง...ท่านจะว่า “เพื่อให้เรื่องสมบูรณ์”

ผู้เขียนขอเล่าภาพเหตุการณ์ในคืนวันที่ ๒๗ เมษายน ๒๕๒๓ คืนแรกที่ตั้งศพท่าน และท่านอาจารย์ทุกองค์ ที่วัดพระศรีมหาธาตุฯ เรากำลังเตรียมตัวคอยรดน้ำศพด้วยใจอันโศกสลด...ท่านผู้ใหญ่ในแผ่นดินท่านหนึ่ง เห็นหน้าผู้เขียน ก็เรียกไปหาอย่างเมตตา เป็นการปลอบใจมิให้เศร้าโศกเสียใจจนเกินไป แล้วท่านก็บอกความข้อหนึ่งให้ฟัง

“โหรหลวงเขาทำนายไว้ ว่าปีนี้ชะตาเมืองไทยจะตกต่ำถึงขีดสุด อาจจะมีข้าศึกยกเข้ามาในเมืองไทย หรือมิฉะนั้นก็จะต้องเสียพระอริยเจ้าหลายองค์ในเวลาเดียวกัน”

ท่านมองเรานิ่งอยู่ อย่างเห็นใจในความทุกข์ และปลอบประโลมใจ

ผู้เขียนหายใจขัดๆ โหรหลวงจะให้คำทำนายแม่นยำถูกต้องหรือไม่...นั้นอย่างไรก็เป็นขอนไม้ที่ลอยมาขอนแรกให้เราเกาะนั่นแหละ กราบเรียนถามท่านว่า โหรหลวงได้ทำนายไว้แต่เมื่อใด

ท่านบอกว่า โหรบอกไว้แต่เมื่อก่อนปีใหม่

ผู้เขียนกราบแทบเท้าท่าน

โอ...ชะตาเมืองไทยจะตกต่ำถึงขีดสุด อาจจะมีข้าศึกยกเข้ามาในเมืองไทย...เมืองไทยของเราจะประสบชะตากรรมถึงกระนั้นเชียวหรือ...?

ทางเลือกยังมี...

หรือมิฉะนั้นก็จะต้องเสียพระอริยเจ้าหลายองค์ในเวลาเดียวกัน !...โอ้...ท่านอาจารย์

เมื่อเรายังเป็นเด็กรุ่น เรียนอยู่จุฬา ญี่ปุ่นยกเข้ามาในเมืองไทย รองเท้าบู๊ตของมันย่ำลงในผืนแผ่นดินไทย เหมือนย่ำลงบนหัวใจเรา กรีดลึกปวดแปลบแทบจะขาดใจ

เราเคยคิด ขอให้เราตายไป...จะต้องตายอีกสักกี่ครั้ง...เพื่อแลกกับอิสรภาพของชาติ เราก็ยินดีแลกชีวิตทุกชาตินั้น เพื่ออิสรภาพของชาติไทยเพียงหนเดียว

ท่านอาจารย์แทบทุกองค์มีชีวิตอยู่ในสมัยเดียวกับเรา ก่อนบวชก็คงเป็นเด็กหนุ่มที่มีเลือดรักผืนแผ่นดินไทยร้อนระอุเหมือนๆ พวกเรา

ทำไมชะตาบ้านเมืองจึงต้องการของแลกที่มีราคาแพงอย่างนี้

แต่นั่นแหละ ของที่เรารักที่สุด ของที่เราหวงแหนที่สุด ก็ต้องประเมินค่าที่จะต้องแลกด้วยรัตนะอันมีค่าที่สุด

เลือกรัตนะอันเปรียบด้วย “เพชรบนยอดมงกุฎแห่งอีสาน” เทียวหรือ

โอ...ท่านอาจารย์ของเราทุกองค์

ใน “มหาการุณิโก นาโถ” ผู้เขียนก็เล่าไว้แล้วว่า ท่านอาจารย์บอก ท่านกับท่านอาจารย์วันต่างเข้าที่พิจารณา ได้ความตรงกันว่า จะมีอายุยืนมาก เฉพาะท่านนั้นจะอยู่จนอายุ ๙๒ ปีทีเดียว ท่านพูดเช่นนี้ตลอด จนเดือนกุมภาพันธ์ปลายเดือนจึงเปลี่ยนมาเริ่มพูดถึงการพลัดพรากจากกัน

นิมิตเรื่องที่ท่านเดินทางไปพบแม่น้ำใหญ่ขวางหน้าอยู่ น้ำไหลเชี่ยวมาก ท่านอธิษฐานว่า ขอให้ข้ามไปถึงฝั่งตรงข้ามให้ได้นั้น เป็นนิมิตที่นักกัมมัฏฐานย่อมเข้าใจได้ดีว่า ท่านจะสามารถข้ามแม่น้ำแห่งโอฆสงสารไปพระนิพพานได้ (ถ้าเร่งความเพียร...!)

ในเทปประวัติที่ท่านอัดไว้แต่เมื่อปี ๒๕๒๓ ไม่มีเรื่องนี้ ท่านเพิ่งยอมเล่าเมื่อเดือนมีนาคม ๒๕๒๓ เพียง ๑ เดือนก่อนมรณภาพ จำได้ว่าเสียงต่ำเบา เผอิญอัดเทปไว้ได้

เรื่องท่านพระอาจารย์มั่นพยากรณ์ท่านว่า กาเยนะ วาจายะ วะเจตะ วิสุทธิยา อันมีความหมายว่า ท่านจวนเป็นผู้มีกายและจิตสมควรแก่ - วิสุทธิยา ความบริสุทธิ์หลุดพ้นนี้ ท่านเพิ่งเล่าให้ผู้เขียนฟัง เมื่อวันที่ ๗ เมษายน ๒๕๒๓ เพียงหนึ่งวันก่อนเราเดินทางกลับจากภูทอก และไม่ได้พบท่านอีกเลย โดยท่านสิ้นชีวิต

นิมิตทำนองนี้ก็ดี คำพยากรณ์ของพ่อแม่ครูจารย์ก็ดี ในเรื่องเช่นนี้ปกติจะไม่ค่อยมีใครยอมบอกให้ผู้อื่นฟัง ในเทปประวัติจึงไม่มี เป็นไปได้ไหม...ครั้นเมื่อท่านคิดเปลี่ยนใจไม่อยู่จนอายุ ๙๐ กว่า คิดจะปลงสังขารในเวลาเดือนเมษายนแล้ว ท่านจึงยอมบอกให้ศิษย์ทราบ...!

สำหรับผู้เขียนนั้น เมื่ออ้อนวอนเซ้าซี้ซักโน่นถามนี่ อันเป็นเรื่อง “ลึกซึ้ง” มากๆ โดยอ้างว่า เพื่อทำประวัติอันจะเป็นประโยชน์แก่ผู้อยู่หลัง ท่านก็หลุดปากออกมา ๒-๓ ครั้งว่า เอาเถอะ ไว้อาตมาจวนจะตายแล้วจะบอก !

การไปอยู่ภูทอกเที่ยวหลังสุด ต้นเดือนเมษายนนั้นเอง ท่านก็ถึงกับถามผู้เขียนว่า

“ช่วยทำศพให้อาตมาด้วยได้ไหม”

ท่านถามย้ำถึง ๒ ครั้ง เมื่อผู้เขียนอ้างว่า จะทำศพได้อย่างไร ท่านจะอยู่ถึง ๙๐ กว่า ตัวผู้เขียนก็จะอายุ ๘๐ กว่า จะทำอย่างไร ท่านก็ว่า

“ก็ถ้าเผื่อมันต้องเปลี่ยนแปลงล่ะ !”

การพิจารณาอนาคตของท่านอาจารย์วันและท่านอาจารย์ไม่เคยพลาด...

ท่านบอกว่า ท่านจะมีอายุถึง ๙๐ กว่า แต่แล้วในเดือนเมษายนก่อนหน้าเสียชีวิต ท่านก็บอกขอให้ศิษย์คนหนึ่งช่วยทำศพให้ โดยบอกว่า “ถ้าเผื่อมัน ต้อง เปลี่ยนแปลง”

ทำไม ต้อง เปลี่ยนแปลง?

นิมิตและคำพยากรณ์สำคัญที่ท่านยอมบอก และท่านเคยว่าจะบอกให้ตอนจวนจะตาย...!

เป็นไปได้ไหม ว่าท่านปลงสังขารใหม่แล้ว และท่านเตรียมละขันธ์...?

...ท่านสั่งตั้งเจ้าอาวาสล่วงหน้า

...ท่านพูดแล้วว่า มากรุงเทพฯ คราวนี้ ก็อยู่แค่วัดพระศรีฯ (ซึ่งกลายเป็นที่ตั้งศพของท่าน)

แน่นอน...ท่านย่อมทราบ...

ปัญหามีเพียงว่า ทำไมท่าน ต้อง เปลี่ยนแปลงกำหนดละขันธ์ของท่าน?

ลูกโซ่ทุกห่วงต่อเนื่องกันมา 'ห่วง' ที่ขาดหายไป คือ 'ห่วง' ซึ่งผู้เขียนไม่เคยเขียนเล่าเรื่องการทำนายของโหรหลวงนั่นเอง

เป็นไปได้ไหม...ถ้าคำทำนายของโหรหลวงแม่นยำ และญาณของท่านอาจารย์ทุกองค์ก็สอดคล้องกับความนี้ มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาอาราธนาเชิญท่านไปเพื่อแลกให้กับความสงบสุขของบ้านเมือง...?! ท่านจะไม่ยินดีไปกระนั้นหรือ

ที่ท่านอาจารย์ใช้คำว่า ต้องเปลี่ยนแปลง นั้นน่าคิด !

ระหว่างแรกๆ ที่ศรัทธาของคนส่วนใหญ่คลอนแคลน แต่ศรัทธาของผู้เขียนนั้นมีแต่จะมั่นคงยิ่งขึ้น

ยิ่งมีกรณีของ “บาตรบุบ” มาอธิบายเพิ่มเติมอีก

พลังจิตของท่านแกร่งกล้าขนาดนี้

อิทธิปาฏิหาริย์ของท่านยิ่งใหญ่ แม้กำลังจะละขันธ์ยังสามารถคุ้มครองปกป้องงานแผ่นดินได้

เรื่องเล็กขนาดนี้ ท่านยังแผ่เมตตาให้ เรื่องใหญ่ขนาดซึ่งเกี่ยวพันกับความเป็นความตาย ความสุขสบายของชาติ ท่านจะไม่เมตตาเลยหรือ

ในปี ๒๕๒๓ นั้นเอง ญวนยังบุกเข้ามาถึงโนนหมากมุ่น ! คิดเล่นๆ ว่า ถ้าท่านอาจารย์ทุกองค์ไม่จากไป เหตุการณ์แผ่นดินจะวิกฤตเพียงไหน...!

โอ้...พระคุณของท่าน !

ผงธุลีเล็กๆ ชิ้นนี้ ช่างมีบุญเสียจริงหนอ ที่ปลิวไปแทบบาท...
- ได้กราบท่าน
- ได้รู้จักท่าน
- ได้เข้าไปใกล้
- ได้ฟังธรรมที่ท่านเมตตาสั่งสอน
- ได้สัมผัสกระแสแห่งเมตตาธรรมที่ท่านแผ่ไปโดยไม่มีประมาณ

⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱⊰⊱

คัดลอกเนื้อหามาจาก...หนังสือกุลเชฏฐาภิวาท ฉบับสมบูรณ์
ชีวประวัติ ปฏิปทา และธรรมเทศนา ของท่านพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ
วัดเจติยาคิรีวิหาร ภูทอก อำเภอศรีวิไล จังหวัดบึงกาฬ ๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๖
คุณหญิงสุรีพันธุ์ มณีวัต ผู้เขียนและเรียบเรียง

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
เทศนาธรรมเมื่อเช้าวันที่ ๔ กรกฎาคม ๒๕๕๒
ณ วัดป่าบ้านตาด ต.บ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี

ท่านอุปคุตฝันไม่ดี

ท่านสุพัฒน์ก็ตกเครื่องบินตาย ท่านสิงห์ทองก็ตกเครื่องบินนะ ท่านสิงห์ทองนี้อัฐิกลายเป็นพระธาตุนะ ท่านจวนอัฐิก็กลายเป็นพระธาตุเหมือนกัน นี่บ่งบอกแล้ว จะตายด้วยกันกี่คนที่ตกเครื่องบินตายด้วยกัน แล้วแยกออกมาแล้วมีที่อัฐิกลายเป็นพระธาตุเพียงสองราย คือ ท่านจวน-ท่านสิงห์ทอง นี่บ่งบอกแล้ว อัฐิลงได้กลายเป็นพระธาตุแล้ว คือเป็นพระอรหันต์ล้วนๆ ตกเครื่องบินตอนนู้นมีสององค์นะ (ที่อัฐิเป็นพระธาตุ) หมดไปๆ ละวงกรรมฐานเรา ผู้นำที่ดีงามนะหมดไป การแนะนำสั่งสอนผู้สอนต้องแม่นยำ ความรู้ในขั้นไหนก็สอนไปถึงขั้นนั้น เลยนั้นไปก็ไม่แน่นัก ลูบๆ คลำๆ ถ้าอยู่ในภูมิธรรมที่เจ้าของรู้แล้ว สอนไปตรงไหนถูกต้องไปตรงนั้น ท่านสิงห์ทองก็อัฐิกลายเป็นพระธาตุ ท่านจวนก็เหมือนกัน มีอยู่สององค์ ท่านจวนตกเครื่องบิน ท่านสิงห์ทองตกเครื่องบิน อัฐิกลายเป็นพระธาตุสององค์

ตกเครื่องบินไปงานอะไรไม่รู้ ท่านอุปคุตท่านฝันแม่นยำมากนะ ที่ท่านจะไปตายคราวนี้ ไปเกาะไหนก็พัง คือท่านฝันกลางคืนนี้จนตื่นเต้นตกใจเสียใจ ทำไมถึงฝันร้ายขนาดนี้ ท่านว่าอย่างนั้นนะ ไม่เคยฝันอย่างนี้เลย ฝันร้ายกาจไม่มีชิ้นดีเลย ท่านว่าอย่างนั้น แล้วเขามานิมนต์ให้ไปในงานนี้ละ แล้วกันกับความฝันมันเข้ากันได้แล้ว ไม่ใช่จะเอาเราไปตกเครื่องบินตายเหรอ ท่านพูดอย่างนั้นเลย ท่านเลยหาที่เกาะ ไปนิมนต์อาจารย์สิงห์ทอง ถ้าท่านสิงห์ทองไปเราถึงจะไป เกาะตรงนั้นนะ ถ้าท่านไม่ไปเราก็ไม่ไป เขาไปนิมนต์ท่านสิงห์ทอง ท่านสิงห์ทองรับเขาแล้วก็พังไปเลย ถ้าหากว่าท่านสิงห์ทองไม่ไปท่านจะไม่ไป ชีวิตท่านก็จะยังอยู่ เลยตายในระยะนั้นละ

ท่านฝันแปลกประหลาดมาก พอตื่นขึ้นมานี้ดูอาการโศกเศร้าเหงาหงอย มันฝันร้ายเหลือเกิน ท่านว่าอย่างนั้นนะ แต่ท่านไม่พูดเรื่องฝันร้ายว่าเป็นอย่างไรๆ แต่มันฝันร้ายไม่มีชิ้นดีเลย ท่านบอกอย่างนั้น มีแต่ล้มพังทั้งนั้น พอดีเขาก็มานิมนต์ ท่านก็ไปเกาะท่านสิงห์ทอง ท่านสิงห์ทองไปเราก็จะไป พอดีไปนิมนต์ท่านสิงห์ทอง ท่านก็รับเขา เรียกว่าเกาะแล้วพังเลย ตายด้วยกันทั้งสอง ท่านอุปคุตนี่สำคัญ ท่านฝันไม่ดีเลยท่านว่า เขามานิมนต์โดยลำพังท่าน ท่านจะไม่รับท่านบอก ทีนี้เพราะความเคารพกันเกี่ยวกับท่านสิงห์ทอง ท่านรับ แล้วท่านเลยต้องรับไปด้วย แล้วก็ไปตายด้วยกัน

หมายเหตุ : หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน ได้ตั้งฉายาประจำตัวให้พระอาจารย์สุพัฒน์ สุขกาโม ว่า “ท่านอุปคุต” เนื่องด้วยมีครั้งหนึ่งในงานครูบาอาจารย์ พระอาจารย์สุพัฒน์ท่านได้นั่งภาวนาฟังธรรมแล้วเกิดสัปปะหงกล้มลง จนส่งเสียงดัง แล้วมีคนเห็นเหตุการณ์อยู่พอสมควร แต่ท่านก็รีบลุกขึ้นนั่งหลับตาฟังธรรมต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงถูกองค์หลวงตามหาบัวนำมายกเป็นเหตุเตือนหมู่คณะ และให้ฉายาแก่ลูกศิษย์ของท่านองค์นี้ใหม่ว่า “ท่านอุปคุตปราบมาร” เพื่อเตือนสติให้ท่านสำรวมระวังและตั้งใจภาวนาด้วยความมีสติ


พระอาจารย์สุพัฒน์ สุขกาโม วัดป่าประสิทธิ์สามัคคี จ.สกลนคร
ซึ่งองค์หลวงตาได้ตั้งฉายาประจำตัวให้ใหม่ว่า “ท่านอุปคุต”


ขอขอบพระคุณที่มาของข้อมูล...
เว็บไซต์ http://www.luangta.com

จะเข้ามาบอกว่า ยังมีพระที่พอถึงเครื่องบินแล้วไม่ไปด้วยเพราะท่านรู้ว่าท่านจะต้องอยู่ต่อไป และไม่ใช่กรรมของท่าน นั่นคือ...หลวงพ่อผาง จิตฺตคุตฺโต วัดอุดมคงคาคีรีเขต จ.ขอนแก่น