เมื่อวันที่พายุแห่งใจนี้ ราบเรียบสงบ นิ่ง แห่งวันที่ 2
สิงหาคม ปี พุทธศักราชที่ 2552 จึงปรากฏคำถาม ขึ้นในใจ จึงถาม
ท่านพระพุทธะ ว่า

ศิษย์พุทธะ :เห็นกายนี้ ใจนี้ วัฏฏะสาสารนี้ เป็นทุกข์
จิตจึงปล่อยวาง ทั้งอารมณ์สุขและทุกข์ทั้งปวง จิตจึง
สงบ นิ่ง ราบเรียบ โดยไม่ต้องนั่งสมาธิ เดินจรงกรม
ใดๆทั้งสิ้น

พระพุทธะ: เป็นอุเบกขารมณ์ แต่ถ้าไม่พัฒนา/เจริญ
มันจะเสื่อม วิธีการพัฒนาก็คือ ต้องรู้ไปถึงต้นเหตุแห่ง
ปัญหา และ ตัณหา คือ ปัญหาเกิดขึ้นได้ด้วยเหตุปัจจัย
อะไร ตัณหาเกิดขึ้นได้ด้วยเหตุปัจจัยอะไร
ทำได้ขั้นนี้ก็ถือว่าอยู่ปากประตูแห่งโคตภู
ญาณ คือ ญาณข้ามภพข้ามชาติ
ถ้าพิจารณาได้ดั่งนี้ เรียกว่า ก้าวข้ามธรณีประ
ตูไปแล้ว ถ้าข้ามแล้วภูมิแห่งพุทธภูมิจะหายไปทันที จะ
โดนทำลายด้วยโคตภูญาณ บารมีธรรมทั้ง 10 ประการ
ก็จะลดลง เพราะการบรรลุอรหันตสาวก ไม่ต้องอาศัยกำ
ลังบารมีถึง 10 ทัศ เพียงแค่ ศีล สมาธิ ปัญญา ก็เพียง
พอแล้ว
ยืนอยู่หน้าธรณีประตูโคตภูญาณ ก็ถือว่าเป็น
ที่พักจิต หากยังปรารถนาพุทธภูมิอยู่ หลวงปู่ ยืนพิงบ้าง
ยืนพักบ้าง แถวๆหน้าประตู ถ้าไม่พัก ก็จะโดนเครื่องล่อ
เครื่องอยากในทางโลก กัดกิน

ณ วันที่ 12 สิงหาคม ปี พุทธศักราช ที่ 2552 ข้าพเจ้า ได้เห็นประจักษ์แจ้งในทุกข์ทั้งปวงแล้ว ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงแสวงหาทางดับทุกข์ อย่างจิงๆจังๆ

อริยสัจสี่ พระพุทธองค์ทั้งปวงทรงตรัสรู้และสั่งสอน
ทุกข์ คือ สิ่งที่ทนได้ยาก
สมุทัย คือ เหตุให้เกิดทุกข์
นิโรธ คือ ความดับทุกข์
มรรค คือ ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์

ไตรลักษณ์
อนิจจัง คือ ความไม่เที่ยง
ทุกขัง คือ ความเป็นทุกข์
อนัตตา คือ ความไม่มีตัวตน

อริยสัจข้อที่ 4 ก็คือ อริยมรรค 8 ประการ อันแปลว่า ข้อปฏิบัติให้ถึงซึ่งความเป็นอริยะ นั่นเอง

อนุโมทนาครับ...