เมื่อวันที่ 1 มิถุนายน เป็นวันเกิดของแม่ ตัวเราเองมัวแต่ทำงาน แม่โทรฯมาหาเมื่อวันที่ 30 พค. ก็ไม่ได้เฉลียวใจอะไร คิดว่าโทรฯหาปกติ ... น้องสาวโทรฯมาถามว่า จำได้ไม๊วันนี้วันอะไร เราก็บอกว่าจะรู้ไม๊เนี่ย น้องบอกว่า วันนี้วันเกิดของแม่ ทำไมถึงลืมได้ ... อื่มมม .. จริงๆแล้ว เราไม่เคยจำหรอกนะ เรื่องวันเกิดอะไรเนี่ย เราโทรฯหาแม่ประจำ บอกรักและคิดถึง กับแม่ตลอด เราเองไม่เคยให้ความสำคัญในเรื่องพวกวันต่างๆ ขนาดวันเกิดเราเอง เรายังลืมเลย .. เรามองว่าวันไหนๆก็เหมือนกัน ไม่มีความแตกต่างกันเลย ... เรื่องนี้ได้รับมาจากทางเมล์ .. เลยนำมาแบ่งปันให้อ่านกัน นึกถึงภาพคนชราที่หมู่บ้านที่เขานำพ่อแม่หรือคนชราไปไว้กันแล้วให้รู้สึกสะเทือนใจทุกครั้ง

ต้นแอปเปิ้ล กับ เด็กน้อย


นานมาแล้ว มีต้น แอปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นนึง
และก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนนึง
ชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆและเล่นรอบๆต้นไม้นี้ทุกๆวัน
เขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม้ และก็กินผลแอปเปิ้ล

และก็นอนหลับไปภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิ้ล
เขารักต้นไม้ และต้นไม้ก็รักเขา
เวลาผ่านไป เด็กน้อยโตขึ้น และเขาไม่มาวิ่งเล่นรอบๆต้นไม้ทุกวันอีกแล้ว
วันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมาหาต้นไม้ เด็กน้อยดูเศร้า
' มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ ' ต้นไม้ถาม
' ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะ ฉันไม่อยากเล่นรอบๆต้นไม้อีกแล้ว
ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากได้เงินไปซื้อของเล่น ' เด็กน้อยตอบ
' ฉันไม่มีเงินจะให้ .... เก็บลูกแอปเปิ้ลของฉันไปขายสิ
เพื่อเอาเงินไปซื้อของเล่น ' ต้นไม้ตอบ

เด็กน้อยตื่นเต้นมาก เขาเก็บลูกแอปเปิ้ลไปหมด และจากไปอย่างมีความสุข
หลังจากเขาเก็บแอปเปิลไปหมดแล้ว เขาไม่กลับมาหาต้นไม้อีกเลย
ต้นไม้ดูเศร้า ....
วันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมา เขาดูโตขึ้น
ต้นไม้รู้สึกตื่นเต้นมาก
' มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ ' ต้นไม้ถาม
ฉันไม่มีเวลามาเล่นหรอก ฉันมีครอบครัวแล้ว
ฉันต้องทำงานเพื่อครอบครัวของฉันเอง
เราต้องการบ้าน ช่วยฉันได้ไหม '

' ฉันไม่มีบ้านจะให้ แต่ ... ตัดกิ่งก้านของฉันไปสิ .... เอาไปสร้างบ้าน '
ดังนั้นเด็กน้อยตัดกิ่งก้านทั้งหมดของต้นไม้ไป และจากไปอย่างมีความสุข
อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้เดียวดาย และเศร้า ....
วันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กน้อยกลับมา ต้นไม้ดีใจมาก
' มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ ' ต้นไม้ถาม
' เปล่า ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิต และเริ่มแก่ขึ้น
ฉันอยากแล่นเรือไปพักผ่อนไกลๆ ให้เรือฉันได้ไหม '
' ใช้ลำต้นของฉันได้ เอาไปสร้างเรือ เพื่อเธอจะได้เล่นเรือไปและมีความสุข '
ต้นไม้ตอบ

ดังนั้น เด็กน้อยตัดลำต้นของต้นไม้ไปสร้างเรือ
เขาล่องเรือไป และไม่เคยกลับมาอีกเลย
หลายปีผ่านไป ในที่สุดเด็กน้อยกลับมา
คราวนี้เขาดูแก่ลงไปมาก





' ฉันเสียใจ ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว
ไม่มีผลแอปเปิ้ลให้ ... ฉันไม่มีลำต้นให้ปีนอีกแล้ว '



' ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว
ฉันปีนไม่ไหว และฉันก็แก่แล้ว ' เด็กน้อยตอบ

' ฉันไม่มีอะไรเหลือให้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือ มีเพียงรากที่กำลังจะตาย '
' ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่อยากได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว '
' รากของต้นไม้แก่ๆ จะเป็นที่พักพิงของหนูได้
...... มาสิ นั่งลงข้างๆฉัน ... หลับให้สบาย ...'
เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม ... และน้ำตาไหล ........
นี่เป็นเรื่องสำหรับทุกๆคน ต้นไม้ในเรื่องคือพ่อแม่
เมื่อเราเป็นเด็กตัวเล็กๆ เรารักที่จะเล่นกับพ่อกับแม่ ...
เมื่อเราโตขึ้น เราทอดทิ้งพ่อ และแม่ และกลับมาหาท่าน
เมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่าง หรือเมื่อเรามีปัญหา
ไม่ว่าอย่างไร ... พ่อ และแม่ของเราก็จะอยู่และให้ทุกสิ่งอย่างที่ท่านทำได้
หวังเพียงเรามีความสุข
คุณอาจจะคิดว่า ' เด็กน้อย ' ในเรื่องโหดร้าย
แต่นั่นคือความจริงที่สะท้อนให้เห็นว่าพวกเราทำกับผู้มีพระคุณอย่างไร ?
........ แล้วต้นไม้ของคุณล่ะ ....... เด็กน้อย .....???

เป็นเรื่องน่าประทับใจจริง ๆ ครับ...
apple ทำให้ผมนึกไปถึงเหตุการณ์ 2 อย่างที่เกิดขึ้นในชีวิต
ซึ่งเป็นจุดผลักดันให้ผมเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ

apple แรก แทนด้วย พ่อกับแม่
ชีวิตท่านมีเรื่องราวอื่น ๆ มากมาย จนไม่มีค่อยได้สนใจผม
มีเรื่องราวมากมายที่ร้องเรียกเอาเวลาของท่านไป
และมันก็คงจะหนักสำหรับท่าน...มากพอแล้ว
มากพอที่ผม...เลือกที่จะเงียบ...และไม่เรียกร้อง...
และเลือกที่จะรักและดูแลตัวเอง...อย่างเงียบ ๆ ...แทนท่าน...


apple สอง แทนด้วย เพื่อนของผม
เพื่อนผมคนนี้ เป็นจุดพลิกผันที่ทำให้ผมหันมาศึกษาธรรมครับ...


ผมมักจะมีเพื่อนประหลาด ๆ ครับ ...
เป็นคนน่ารักอย่างประหลาด ๆ ...
เป็นคนดีแบบประหลาด ๆ ...
และมันก็ทำให้ชีวิตผมเวียนหัว...อย่างประหลาด ๆ ...
และผมก็คงต้องทำใจทนรับมันให้ได้...อย่างประหลาด ๆ ...
และสักวันผมคงได้แปลงกายเป็นสัตว์...ประหลาด ๆ...หะ หะ...
...กิ้งกือ พ่นไฟ ...

สาธุ สาธุ สาธุค่ะ...คุณ walaiporn
ที่นำแง่คิดและธรรมะดีดีมาฝากญาติธรรมเสมอ

ดูแลผู้มีพระคุณกันเถิดนะคะ...ท่านเหนื่อยกับเรามามากแล้ว
ดูแลท่านทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ
พยายามช่วยท่านให้ท่านใฝ่ธรรมะ จะได้ช่วยเป็นที่พึ่งของท่านได้นะคะ

ลูกโป่งนำบทกวีมาฝากนะคะ

พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จําจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน

ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แค่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป

ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน

ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตาช่วยอาทร
ให้กินและให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ

เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน

เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม

ขอโทษถ้าทําผิด ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย

ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง


อ.สุนทรเกตุ


เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปนะคะ

ธรรมะสวัสดีค่ะ

สาธุครับ