ข้อ 16.
นรชนผู้มีปัญญา อยู่ใกล้กับความทุกข์แล้ว ไม่พึงตัดความหวัง

เพราะนั่นคือหนทาง แห่งความเจ็บปวดและความตาย

โภคทรัพย์ทั้งหลายของสตรีหรือของบุรุษ หาสำเร็จได้ด้วยความคิดไม่

หากแต่สำเร็จได้ด้วยความเพียร

ข้อ 17.
เขามีส่วน เลวบ้าง ช่างหัวเขา

จงเลือกเอา ส่วนที่ดี เขามีอยู่

เป็นประโยชน์ โลกบ้าง ยังน่าดู

ส่วนที่ชั่ว อย่าไปรู้ ของเขาเลย (พุทธทาสภิกขุ)

ข้อ 18.
พึงใส่ใจแต่ส่วนดี

บุคคลใดมีความประพฤติทางวาจาไม่บริสุทธิ์

แต่มีความประพฤติทางกายบริสุทธิ์

ความประพฤติทางวาจาที่ไม่บริสุทธิ์ของเขาส่วนใด

ไม่พึงใส่ใจส่วนนั้นในเวลานั้น

ส่วนความประพฤติทางกายที่บริสุทธิ์ของเขาส่วนใด

ภิกษุก็พึงใส่ใจแต่ส่วนนั้นในเวลานั้น

เปรียบเสมือนสระน้ำที่ถูกสาหร่ายและแหนคลุมไว้

คนเดินทางมาถูกความร้อนกระทบ ร้อนอบอ้าว

เหนื่อยอ่อน กระหายน้ำ เขาจึงลงสระน้ำนั้น

แหวกสาหร่ายและแหนด้วยมือทั้งสอง

แล้วกอบน้ำขึ้นดื่มแล้วจึงจากไป

ภิกษุพึงกำจัดอาฆาตในบุคคลนั้นอย่างนี้

ข้อ 19.
ผู้ถึงธรรม ไม่เศร้าโศกถึงสิ่งที่ล่วงแล้ว ไม่พร่ำเพ้อถึงสิ่งที่ยังไม่มาถึง

ดำรงอยู่ด้วยสิ่งที่เป็นปัจจุบัน ฉะนั้นผิวพรรณจึงผ่องใส

ส่วนชนทั้งหลายผู้ยังอ่อนปัญญา เฝ้าแต่ฝันเพ้อถึงสิ่งที่ยังไม่มาถึง

และหวนละห้อยถึงความหลังอันล่วงแล้ว จึงซูบซีดหม่นหมอง

เสมือนต้นอ้อสด ที่เขาถอนทิ้งขึ้นทิ้งไว้ในที่กลางแดด

ข้อ 20.
เพราะละความยึดมั่นถือมั่นได้ทั้งหมด ทุกข์จึงไม่เกิด

ข้อ 21.
ท่านด่าเราผู้ไม่ด่าอยู่ ท่านโกรธต่อเราผู้ไม่โกรธอยู่

ท่านมาทะเลาะกับเราผู้ไม่ทะเลาะอยู่ เราไม่รับคำด่าเป็นต้นของท่านนั้น พราหมณ์

ดังนั้นคำด่าเป็นต้นนั้น จึงเป็นของท่านผู้เดียว

ข้อ 22.
พึงชนะความโกรธ ด้วยความไม่โกรธ

พึงชนะคำด่าว่า ด้วยการไม่ด่าว่า

พึงชนะคำตัดพ้อ ด้วยการไม่ตัดพ้อ

พึงชนะความไม่ดี ด้วยความดี

พึงชนะคนตระหนี่ ด้วยการให้

พึงชนะคนพูดเท็จเหลวไหล ด้วยการพูดคำจริง