ยิ่งคิด ยิ่งไม่รู้ หยุดคิด จึงรู้ แต่ต้องอาศัยคิด

เรื่องคิดกับรู้นี้ สามารถเข้าใจได้มากกว่าหนึ่งนัย
ส่วนตัวผมเองชอบที่จะเข้าใจไปตามนัยว่า
ขณะที่คิดจะไม่ใช่ขณะที่รู้ เมื่อระลึกได้ว่าจิตคิดไปแล้ว
จิตทีี่คิดจะดับไป เกิดเป็นจิตที่รู้ว่าเมื่อกี้จิตหลงไปคิด

หรือจะเข้าใจอีกนัยหนึ่งก็ได้ว่า
การจะภาวนาให้เกิดปัญญานั้น ต้องใช้กระบวนการรู้
ไม่ใช่ใช้กระบวนการคิด แต่ในเบื้องต้นก็ต้องใช้กระบวนการคิด
เพื่อให้เข้าใจหลักการภาวนาจนสามารถปฏิบัติภาวนาด้วยการรู้ได้

เมื่อมีจิตรู้ได้แล้ว ก็จะสามารถรู้รูปนามจนเห็นการเกิดดับของรูปนามได้
การเห็นรูปนามเกิดดับซ้ำๆ ไป ก็จะเกิดปัญญา
เข้าใจแจ่มแจ้งความเป็นไตรลักษณ์ได้

(การเข้าใจคำครูบาอาจารย์ในบางคำนั้น สามารถเข้าใจได้หลายนัย
ขึ้นกับภูมิจิตในขณะปัจจุบัน เมื่อหัดภาวนาใหม่ๆ ก็จะเข้าใจไปอย่างหนึ่ง
ภาวนาไปมากเข้าความเข้าใจก็เปลี่ยนไปอีกนัยหนึ่งหรือลุ่มลึกมากขึ้น)

ที่มาhttp://www.dhammada.net/page/66/