เ อ า ใ ห้ และ ใ ห้ เ อ า

ถ้าเราเป็นผู้ให้ ก็จะมีผู้มาให้ “ ผู้ให้ ”
คนที่มาก็จะมาให้ ใคร ๆ ที่มาก็มีแต่จะมาให้
มีแต่จะเอามาให้ เพราะเห็นเราเป็นผู้ให้จึงทนไม่ได้ที่จะไม่ให้
ทนนิ่งดูดายไม่ได้ จะต้องมาให้ “ ผู้ให้ ” ให้ได้ จะเอามาให้ให้ได้

แต่ถ้าเราเป็นผู้เอา ก็จะมีมาเอาจาก “ ผู้เอา ”
ถ้าเรามีแต่จะเอา ก็จะมีแต่ผู้ที่จะมาเอาจากผู้เอา
คนที่มาก็คือจะมาเอก ใคร ๆ ที่มาก็คือผู้ที่จะมาเอา
แถมเป็นการจะเอาให้ได้อีกด้วย จะต้องเอาให้ได้ ไม่ได้ไม่ยอม
เพราะเห็นเราเอานั่นเอง จึงทนไม่ได้เหมือนกันที่จะมาเอา
ทนนิ่งดูดายไม่ได้ จะต้องมาเอาให้ได้ มาเอากับผู้เอาให้ได้

ดังนั้นการ “ ให้ ” นี่แหละจึงเป็นการได้มาอย่างแท้จริง
และการ “ เอา ” ก็เป็นการสูญเสียอย่างถาวรด้วย
ฉะนั้น...เราจะเอาหรือเราจะให้?
หรือเราจะทำทั้งสองอย่าง..คือเอาให้และให้เอา
ถ้าได้ก็เอา เมื่อมีผู้ให้ก็เอา ถ้าจะต้องได้อะไรและอะไรก็ “ เอา ”
ยอมรับที่จะรับเอา ไม่ทำทีเป็นเสแสร้งแกล้งปฏิเสธแบบว่า “ ปากว่า ตาขยิบ ”

โดยความจริงนั้น เมื่อถึงคราวที่จะต้องได้อะไรก็ต้องได้
ควรที่จะได้รับอะไรก็ต้องได้รับ ส่วนการจะรับได้หรือไม่นั้น
ก็ขึ้นอยู่กับตัวของผู้รับเอง เขาก็ทำหน้าที่เพียงเอาผลมาส่งเท่านั้น
เขามีหน้าที่เพียงส่งผล คือเอาผลมาส่งให้เท่านั้น
เขาก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะมาทำให้ผู้รับเป็นหรือไม่เป็นอะไร
การที่ผู้รับเป็นหรือไม่เป็นอะไรนั้น ผู้รับนั่นแหละเป็นเอง




เหตุดังนั้น...เมื่อถึงวาระที่จะได้รับอะไรและอะไรก็พึงรับเถิด
พึงรับมาเถิด และเมื่อรับมาแล้วหรือเมื่อเอามาแล้วก็ควรเอามาให้
คือเอามาเพื่อการเอามาให้ ไม่ได้เป็นการเอามาเพื่อการ “ เอา ”
เป็นการได้มาเพื่อที่จะได้มาให้ หรือรับมาเพื่อที่จะได้มีให้
เพราะถ้าอะไร ๆ ไม่มีแล้วจะให้อะไรและอะไรได้อย่างไร?

เมื่อไม่มีก็ให้ไม่ได้ อยากจะให้ก็มีแต่ความอยาก แต่ให้ไม่ได้
อยากจะมีให้ก็ให้ไม่ได้ อยากจะให้ก็มีแต่ความอยาก แต่ให้ไม่ได้
ดังนั้นเอามาเถิด...รับมาเถิด..จะได้มีเพื่อการให้ จะได้ได้ให้
และเมื่อให้แล้วก็ชื่อว่าได้ให้ ได้รับการ “ ได้ให้ ” เป็นผล
ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือการได้ให้ ชื่อว่าจบแล้ว ได้รับผลเรียบร้อยแล้ว

ท่านที่รักทั้งหลาย...ให้โอกาสแก่ตัวเองในการเป็นผู้ให้บ้าง
ให้โอกาสกับตัวเองในการที่จะได้ให้บ้าง ให้ได้มีโอกาส “ ได้ให้ ” บ้าง
เมื่อให้โอกาสตัวเองได้ให้ นั่นแหละคือการให้ “ ตัวเอง ”
เป็นการให้ “ ตัวเอง ” ได้ให้ “ ตัวเอง ”
ไม่ใช่ให้คนอื่นให้ตัวเอง ไม่รอให้ใครให้ ไม่รอการให้จากใคร

ไฉน...ไยต้องไปรอที่จะให้ใครให้ด้วย
อย่าไปรอให้ใครให้เลย
เพราะถ้าต้องรอให้ใครให้แล้วเมื่อไรจะได้
โอกาสแห่งการให้โอกาสกับตัวเองได้มาถึงแล้ว
วันคืนล่วงไป...ล่วงไป บัดนี้เรากำลังทำอะไรอยู่
กำลังรออะไรอยู่กระนั้นหรือ?
เหตุสมควรรออะไรและอะไร หรืออะไร ๆ ไม่มีในโลก !



ที่มา : http://www.kanlayanatam.com/sara/sara105.htm

ขอบคุณค่ะ...คุณกุหลาบสีชา...ผู้น่ารักเสมอ
ขอบคุณค่ะ...สำหรับสาระดีดีที่นำมาฝากเช้าวันนี้

ลูกโป่งขออนุญาตนำคำสอนหลวงพ่อจรัญมาฝากนะคะ
ยิ่งให้ ยิ่งได้ ยิ่งหวง ยิ่งอด...หมดไม่มา
ไม่หวง ไม่อด...หมดมาเรื่อยๆ

เจริญยิ่งๆขึ้นไปทั้งในทางธรรมและในทางโลกนะคะ

ธรรมะสวัสดีค่ะ

เป็นบทความที่ซึ้งกินใจค่ะ ขออนุโมทนาด้วยกั๊บ

ใช่ครับ

ยิ่งให้ก็ยิ่งได้ พอให้แล้ว เราก็ได้ให้ อิอิ


อนุโมทนาครับ

สวัสดีค่ะ คุณกุหลาบสีชา
วันนี้ได้อ่านบทความนี้ 3.....รอบ เลยค่ะ
อ่านครั้งแรก...งง มากค่ะ เพราะคำว่า เอาให้ ให้เอา ที่จริงเหมือนง่ายนะคะ
แต่ O.wan ถ้าเราจะใช้ความหมายสำหรับสองคำนี้ให้ได้เกิดบุญกุศลจริงๆแล้ว ต้องทำความเข้าใจมากๆเลยค่ะ