เศรษฐีผู้หนึ่ง ซึ่งมีภรรยาถึง 4 คน เขาจะรักคนไหนที่สุด???
...กาลครั้งหนึ่ง มีเศรษฐีผู้หนึ่ง ซึ่งมีภรรยา 4 คน
เขารักภรรยาคนที่ 4 มากที่สุด
รองลงมา คือคนที่ 3, 2 และ 1 ตามลำดับ
ดั้งนั้นภรรยาคนที่ 4 ซึ่งเป็นคนล่าสุด สาวที่สุด จึงได้รับความเอาใจใส่ และให้ความสำคัญมากกว่าคนอื่นๆ

ต่อมา เมื่อเศรษฐีแก่ชราลง เขาอยากจะรู้ว่า ในบรรดาภรรยาทั้ง 4 คนนี้ ใครบ้างที่รักเขาจริง เศรษฐีเรียกภรรยาคนที่ 4 มาถามว่า
"นี่น้องพี่ อีกไม่นานพี่คงต้องตายจากไป หากพี่ตายไป พี่อยากจะชวนน้องไปอยู่อยู่ด้วย เพราะพี่รักน้องมากที่สุด น้องจะไปด้วยได้ไหม"

ภรรยาคนที่ 4 ก็ตอบว่า
"จะบ้าหรือพี่ มีใครที่ไหน ที่จะตามคนตายไป พี่ไปของพี่ก่อนเถอะนะ น้องไม่ไปด้วยหรอก"

เศรษฐผิดหวังอย่างหนัก เสียใจอย่างมากเมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้น จึงหันไปถามภรรยาคนที่ 3 ด้วยคำถามเดียวกัน

ภรรยาคนที่ 3 ก็ตอบว่า
"พี่เป็นอะไรไป ถึงคนรักกันปานใด ก็ไม่มีใครยอมตายตามไปด้วยหรอก เชิญพี่ตายไปก่อนเถิดนะ"

เศรษฐีต้องเสียใจซ้ำสอง คิดว่าคนที่รักรองลงมาจะตายตามไปด้วย ก็ผิดหวังอีก จึงหันไปถามภรรยาคนที่ 2 ภรรยาคนที่ 2 ก็ตอบปฏิเสธในทำนองเดียวกัน ทำให้เศรษฐีผิดหวังมากยิ่งขึ้น
เขาจึงหันไปถามคนสุดท้าย ซึ่งเป็นภรรยาคนแรก ซึ่งเขาไม่ค่อยเอาใจใส่ดูแลนัก ทั้งไม่ได้ให้ความสำคัญเท่าไหร่ จึงถามไปอย่างไม่คาดหวังอะไร

แต่ภรรยาคนที่ 1 กลับตอบว่า
"เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต้น ยามสุขก็สุขด้วยกัน ยามทุกข์ก็ทุกข์ด้วยกัน จะทอดทิ้งกันได้อย่างไร ถ้าพี่ตายไป น้องก็จะขอตามไปด้วย"

ในที่สุด เศรษฐีจึงได้รู้ว่า ภรรยาคนแรก ซึ่งเขาไม่เคยให้ความสำคัญเลยนั้น กลับเป็นผู้ที่รักเขาอย่างจริงใจ และมีน้ำใจจะติดตามปรนนิบัติเขาไปทุกหนทุกแห่ง
ส่วนภรรยาผู้ที่เขาทุ่มเทความรักให้อย่างมากมาย กลับมิได้สนใจใยดีในตัวเขาเลย

.

.

.

.

.

ถึงตอนนี้แล้วลองคิดดูให้ดีสิว่า เศรษฐีผู้นี้คือใคร?

.

.

.

.

.
...แท้ที่จริงแล้ว เขามิใช่คนอื่นคนไกลเลย เขาคือ....ตัวเรานั่นเอง

เราทุกคน ต่างเปรียบได้กับเศรษฐีที่มีภรรยา 4 คน โดยที่...

ภรรยาคนที่ 1 คือ จิตใจ

ภรรยาคนที่ 2 คือ ร่างกาย

ภรรยาคนที่ 3 คือ บ้านเรือน สมบัติพัสถาน

ภรรยาคนที่ 4 คือ เสื้อผ้า เครื่องประดับ

เพราะฉะนั้น เลือกเอาเถิดว่าเราจะรักและเอาใจใส่ภรรยาคนไหนให้มากที่สุด
บางคนอาจจะเป็นเศรษฐี ผู้ซึ่งไม่รู้ว่าควรจะรักใคร ดังจะเห็นได้จาก...
บางคนมัวแต่เอาใจใส่ให้เวลากับเรื่องเสื้อผ้า เครื่องประดับ
บ้างก็มัวแต่เฝ้าหวงแหนทรัพย์ ดูแลบ้านเรือน สมบัติพัสถาน
บ้างก็มัวเฝ้าทะนุถนอมบำรุงรักษา แต่เพียงร่างกาย

โดยหารู้ไม่ว่า ตราบใดที่ยังไม่รู้จักวิธีการดูแลรักษาจิตใจที่ถูกต้อง ย่อมเปรียบได้กับเศรษฐีผู้มองข้ามภรรยาคนที่ควรจะรักมากที่สุดไป
แต่สำหรับผู้ที่หมั่นรักษาจิตใจนั้น
-จะทำให้รู้จักวิธีการใช้โลกียทรัพย์ เปลี่ยนเป็นอริยทรัพย์ ตัดความตระหนี่ด้วยการทำทาน
-นำร่างกายที่เกิดเป็นมนุษย์ รักษาศีลให้สมบูรณ์ เพื่อนำความไม่มีโรค ติดตัวไป
-และนำดวงปัญญาที่สว่างไสวไปด้วยการทำสมาธิ ทำใจหยุดใจนิ่ง สู่หนทางพ้นทุกข์
ย่อมจะเป็นทุน เป็นเสบียงที่จะนำความสุข ความสำเร็จให้บังเกิดขึ้นในอนาคตที่ยาวไกลได้

นี่คือชีวิตที่เราเลือกได้ ว่าจะทุ่มเทความรักให้กับสิ่งใด
ระหว่างของชั่วคราวอันน่าหลงใหล กับจิตใจซึ่งจะติดตามเราไปตลอดกาล
.

.

เรามาเริ่มต้นรักษาจิตใจของเรากันเถอะ ด้วยการทำหยุดทำนิ่งให้แก่ใจ โดยการนั่งสมาธิ
ใจของเราจะแข็งแกร่งขึ้นได้ด้วยการหยุดใจนิ่งเฉย ยิ่งใจว่างเปล่าปราศจากความคิดใดๆ ได้มากที่สุด(ขณะมีสติ) จะเป็นช่วงที่เราสามารถพิจารณาตัวเองได้มากขึ้นเท่านั้น ปล่อยใจสบายๆ ขณะทำสมาธิ ไม่ต้องไปคิดกังวลถึงเรื่องใด ๆ ขณะทำจิตให้สงบก็ตัดทุกสิ่งทุกอย่าง ความกังวลเรื่องการเรียน การงาน งานบ้าน ต่างๆ ให้สิ้นเสีย
ซึ่งต่างกับการดูแลร่างกาย ซึ่งยิ่งออกกำลังกายมากเท่าไหร่ร่างกายจะยิ่งแข็งแรง แข็งแกร่งขึ้น
ดังนั้น หากเรายิ่งหยุดนิ่งใจได้มาก ใจแข็งแรง นำมาสู่การสนทนาในเรื่องดีๆ ประพฤติดี พูดดี ทำดี หากทุกคนรอบข้างทำได้เช่นนี้ สังคมเราก็จะสงบสุขขึ้น เพราะเราจะได้ปัญญา อันเกิดจากสมาธิ สามารถสอนสั่งตนเองได้ ให้กระทำในสิ่งที่ถูกต้อง ดีงาม สั่งสมบุญกุศลให้เกิดขึ้นแก่ตนเอง

บรรดาสิ่งอันเป็นที่ตั้งแห่งความใคร่
จะเป็นพวกรูปธรรม คือ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส
หรือที่เป็นพวกนามธรรม เช่น ยศศักดิ์ สรรเสริญ ก็ดี
ที่เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัดรักนั้น เป็นเหมือนเหยื่ออันหุ้มเบ็ดไว้
ความสุขอันเกิดจากสิ่งนี้ จึงเป็นสุขปลอม ไม่จีรังยั่งยืน
เป็นเพียงความเพลิน หรือสุขที่เป็นไปกับด้วยเหยื่อ พระพุทธองค์จึงไม่ยกขึ้นเป็นความสุข

ความกำหนัดรัก เป็นบ่อเกิดของความโศก ความกลัว
ความระแวง ความอาลัย ความสะดุ้ง ความหึง ฯ
เพราะฉะนั้นในนาทีแห่งความรัก
ก็คือนาทีแห่งความชั่วร้ายที่ออกนานมาแล้ว
ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง ในทำนองอันตรงกันข้าม
นาทีแห่งความจืดสนิทจากความรัก ก็คือนาทีแห่งความโปร่งโล่งเยือกเย็นของใจนั่นเอง

พระพุทธองค์จึงตรัสว่า การชนะความรักเป็นความสุข

วิรชัง
โลภโกรธหลงเป็นธุลีคลุกคลีจิต
ให้มืดมิดมัวหมองไม่ผ่องใส
ทั้งสามสิ่งถูกตัดสลัดไป
จิตแจ่มใสบริสุทธิ์ดุจเพ็ญจันทร์ฯ

เขมัง
อาณาจักรจิตใจไร้ขอบเขต
อุปาทานเป็นเหตุแบ่งเขตขัณฑ์
จึงอึดอัดหวาดกลัวอยู่ทั่วกัน
ไม่ยึดมั่นทุกข์ภัยย่อมไม่มีฯ

สาธุ สาธุ สาธุค่ะ

ธรรมะสวัสดีวันพระค่ะ