ธรรมะ เสมือนลมหายใจ



“อาจารย์ครับ ผมก็ปฏิบัติธรรมมานานแล้ว ทำไมผมรู้สึกไม่ก้าวหน้าในการปฏิบัติ ธรรมเลย ผมรู้สึกท้อแท้ครับอาจารย์”

“ก่อนที่ครูจะสอนเธอต่อไป ในความคิดของเธอ เธอคิดว่าการปฏิบัติธรรมนี้เปรียบเสมือนการกระทำอะไร ดังต่อไปนี้ ?”

“เสมือนการเรียนในโรงเรียน
เสมือนการรักษาโรคทางใจ
เสมือนการสั่งสมบุญ
เสมือนการได้พักใต้ร่มเงาไม้ใหญ่หรือ ศาลาริมทาง
เสมือนการเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางที่ตั้งใจไว้

สิ่งแรกที่เธอทำผิดในการปฏิบัติธรรมก็คือการที่เธอตั้งความหวังในการปฏิบัติธรรม
จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อน อันเป็นตัณหาที่คอยขัดขวางการปฏิบัติอันเป็นสภาวธรรมที่เธอยังไม่เข้าใจ และอาจารย์จะเทียบกับสภาพต่างๆที่เธออาจตั้งความหวังเอาไว้ในใจคือ ถ้าเธอเปรียบการปฏิบัติธรรม เสมือนสิ่งต่อไปนี้คือ

การเรียนในโรงเรียน เธอจะคิดว่าฉันต้องการเรียนให้ได้คะแนนสูงๆ เกรดดีๆ กว่าใครๆอยากได้เกรด เอ ทุกวิชา เธออยากจบไวๆ อยากบรรลุธรรมไวๆ เธอจะมีแต่ความโลภ ความเร่าร้อน นี่คือโทษของการคิดแบบนี้

ถ้าเธอมองว่าเป็นยารักษาโรคทางใจ เธอจะเฝ้าเพียรถามหมอว่าเมื่อไหร่โรคจะหายเสียที ฉันเสียเงิน เสียเวลามามากแล้วนะ เธอจะมีแต่ความโกรธ นี่คือโทษของการคิดแบบนี้

เสมือนการสั่งสมบุญ เธอจะมีเวลาให้การปฏิบัติน้อย แต่มุ่งแต่จะสั่งสมบุญเพื่อเป็นเสบียงเพื่อเดินทางในภพหน้า เพราะมิใช่เป้าหมายที่เธอหวัง นี่คือโทษของการคิดแบบนี้

เสมือนการได้หยุดพักใต้ร่มเงาไม้ใหญ่หรือศาลาริมทาง เธอจะพอใจที่จะพักใจคลายทุกข์ชั่วคราว แล้วก็จากไป หรือเธออาจจะภูมิใจในความสุขอันเนื่องจากสมาธิ จะทำให้เธอไม่ก้าวหน้าในการเจริญปัญญา เพราะความหลงเพลินในสมาธิสุขทำให้เธอเสียเวลาจากการหยุดพัก และเธอก็อาจไม่อยากเดินทางต่อไป เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทาง เพราะคิดว่าสิ่งนี้เป็นเป้าหมายของตนในการปฏิบัติธรรม นี่คือโทษของการคิดแบบนี้

เสมือนการเดินทางอันเร่งรีบเพื่อไปยังจุดหมายปลายทางที่ตั้งใจไว้ เธอจะจ้องแต่เป้าหมายด้วยจิตใจที่รุ่มร้อน อยากให้ถึงเส้นชัยเร็วๆ เธอจะไม่ใช้ชีวิตในปัจจุบัน เธอจะขาดสติ นี่คือโทษของความคิดแบบนี้”

“แล้วผมควรคิดอย่างไรดีครับ ?” ลูกศิษย์ใจร้อนถาม

“เธอควรคิดว่า ธรรมะนี้คือการมีชีวิตเพื่อที่จะเรียนรู้ความจริงของชีวิต มีชีวิตเพื่อที่จะมีชีวิต มีเพียงขณะปัจจุบันเท่านั้น ที่เราจะใช้เพื่อเรียนรู้กายและใจ เราเป็นเพียงผู้เรียนรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริงในปัจจุบัน ไม่เร่งรีบ ไม่มุ่งหวัง ไม่ตั้งความปรารถนาใดๆให้ใจเราเร่าร้อน แต่ก็เต็มไปด้วยความสนุกที่จะได้เรียนรู้ เธอจะเห็นการทำงานของใจที่ทำงานทางกายเช่นทางตา ทางหู และทางความคิด ไม่ว่าจะดีหรือร้ายพอใจหรือไม่พอใจเมื่อเราได้เรียนรู้เราจะได้สติขึ้นมาในปัจจุบันขณะนั้นเอง เราจะเห็นว่าทุกอย่างล้วนไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ตั้งอยู่ไม่ได้ สิ่งหนึ่งเกิดขึ้น สิ่งหนึ่งก็แตกสลายแปรเปลี่ยนสภาพไป ตัวเราที่จริงแท้ไม่มีอยู่จริง ใจเธอก็จะคลายความยึดติด และ ใจก็จะค่อยๆเบาขึ้น
ถ้าเปรียบแล้วธรรมะคงเสมือนลมหายใจของเธอ ที่มีติดตัวเธอมาตั้งแต่เกิดทีเดียว เธอจะขาดเขาไม่ได้ และเขาจะอยู่กับเธอจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต ลมหายใจนี้มีอยู่และเป็นจริงในปัจจุบันนี้เท่านั้น ไม่ว่าเธอจะสนใจเขาหรือไม่ เขาก็จะอยู่กับเธอ เป็นเพื่อนเธอ เพียงแต่เธอใส่ใจกับเขา เรียนรู้ที่จะมีสติระลึกถึงเขาเสมอๆ ก็จะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอมีชีวิตในปัจจุบัน เธอไม่มุ่งหวังอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ไม่อาลัยอดีตที่ล่วงไปแล้ว และเขาจะทำให้เธอกลับมารู้กายและใจในปัจจุบัน

เธอย่อมไม่ทวงถามเขาว่าเมื่อไหร่ ฉันจึงจะจบหลักสูตรการปฏิบัติธรรมเสียที อย่างเนรคุณ เพราะไม่ว่าอย่างไร เธอก็ยังต้องหายใจอยู่ ตลอดชีวิต

เธอย่อมไม่ทวงถามว่าเมื่อไหร่ฉันจะหายจากโรคทางใจเสียที เพราะเขาจะยังอยู่เป็นเพื่อนเธอต่อไปแม้เธอจะหายจากโรคคือกิเลสและความทุกข์ อย่างไรเธอก็ยังต้องอยู่กับการปฏิบัติธรรมตลอดไป

เธอย่อมไม่มัวหลงในบุญ ที่สุด เพราะการกำหนดลมหายใจนี้ เลยขั้นทานและศีลแต่เลยไปถึงขั้นภาวนา เธอย่อมได้รับผลบุญอันคือความ ปีติในปัจจุบันนี่เอง

เพราะการกำหนดลมหายใจ จะพาเธอสู่การปฏิบัติที่ลัดสั้นที่สุดอยู่แล้ว เธอไม่ต้องกลัวว่า วิถีทางนี้จะเนิ่นช้าแต่อย่างไร

ถ้าจะสรุปสั้นๆ ให้จำง่ายๆ ก็คือ ธรรมะเสมือนลมหายใจของเรา การปฏิบัติธรรมก็คือ การมีชีวิตที่จะเรียนรู้กายและใจ เสมือนการหายใจอยู่ในปัจจุบัน นั่นเอง

เธออาจคิดว่าสิ่งนี้ยากเกินไปที่จะทำได้ อยากถามว่า เธอเสียลมหายใจไปเท่าไหร่แล้วในชาตินี้ และ เสียมาแล้วกี่ชาติ ทำไมเธอไม่สำนึกถึงคุณค่าของเขา เรียนรู้และมีสติกับเขาเพื่อที่เขาจะได้เป็นเพื่อนที่ดีกับเธอไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต ”

“ครับอาจารย์ “ ลูกศิษย์จ้องมองใบหน้าของอาจารย์ ดวงตาฉายแววนักสู้ อิ่มเอิบด้วยกำลังใจ ก่อนเดินจากไปด้วยกิริยานอบน้อม ผมจะจำคำสอนของอาจารย์ไว้

“ธรรมะเสมือนลมหายใจของเรา การปฏิบัติธรรมก็คือ การหายใจอยู่ในปัจจุบัน”

อนุโมทนา สาธุ ด้วยครับ ท่าน อิกคิว

ขอบคุณ คุณอมิตาพุทธที่แวะเข้ามาอ่านเป็นคนแรกเลย
เจริญธรรมเช่นกันครับ

ผมไม่ได้เข้ามาเป็นคนแรก และก็ไม่ใช่คนที่สอง
แต่ผมขอเสนอหน้า แสดงความคิดเห็นเป็นคนที่สองนะครับ

เป็นกระทู้ที่นำเสนอสิ่งที่สวยงามมากครับ...

ลมหายใจ ณ ปลายจมูก
เป็นคำที่ผมชอบใช้ในการปฏิบัติของตัวเอง
มันแสดงถึง ธรรมอันละมุน อยู่ใกล้เราแค่เพียงปลายจมูก นี่เอง...

สงสัยจัง ธรรมอาสา น่ารักอย่างคุณทุกคนเลยหรือครับนี่
คือจริง ๆ ผมเห็นน่ารักกันทุกคนเลย...

แหมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ไม่ได้ดูคำอนุโมทนา ทำให้พลาดไปหลายคน
ต้องขอบคุณสำหรับคำอนุโมทนาของคุณ Nopromise คุณ yahoo แล้วก็
คุณ ลูกโป่งด้วยครับ แหะๆ ขอโทษจริงๆครับ



คุณ yahoo ใช้ชื่อเรียกการปฏิบัติได้ดีครับ

ส่วนใหญ่เนื้อเรื่องที่แต่งพวกนี้เกิดจากปัญหาในการปฏิบัติธรรมของผมเอง
อยากให้คำตอบกับตัวเอง แล้วก็เผื่อเป็นความห่วงใยไปให้เพื่อนกัลยณมิตรที่
มีปัญหาเช่นกัน คิดว่าเป็นการแบ่งปันเพื่อให้การปฏิบัติธรรมดำเนินไปด้วยกัน
เป็นหน้าที่ในฐานะกัลยณมิตรน่ะครับ

ความจริงแล้วผมชอบเขียนให้ตัวเองอ่านบ่อยๆ เวลามีปัญหาในชีวิตเข้ามา
บางเรื่องก็คิดว่าน่าจะมีประโยชน์กับเพื่อนๆ เพราะเป็นธรรมะกลางๆ ไม่เป็น
เรื่องส่วนตัวเกินไป เลยเหมาะกับการเป็นธรรมอาสามากกว่าน่ะครับ บางทีอาจ
ไม่ค่อยมีเวลาไปแสดงความเห็นกระทู้อื่นๆ ด้วยข้อจำกัดของเวลา ยังรู้สึกว่า
ไม่ได้ทำหน้าที่สมาชิกที่ดีเท่าไหร่ ผมว่าทุกคนก็มีส่วนดีในตัวเองนะครับ

...ถ้าจะสรุปสั้นๆ ให้จำง่ายๆ ก็คือ ธรรมะเสมือนลมหายใจของเรา
การปฏิบัติธรรมก็คือ การมีชีวิตที่จะเรียนรู้กายและใจ
เสมือนการหายใจอยู่ในปัจจุบัน นั่นเอง

เธออาจคิดว่าสิ่งนี้ยากเกิน ไปที่จะทำได้
อยากถามว่า เธอเสียลมหายใจไปเท่าไหร่แล้วในชาตินี้
และ เสียมาแล้วกี่ชาติ
ทำไมเธอไม่สำนึกถึงคุณค่าของเขา
เรียนรู้และมีสติกับเขา
เพื่อที่เขาจะได้เป็นเพื่อนที่ดีกับเธอไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต...

ขอบคุณนะคะ...คุณอิกคิว
สำหรับธรรมะดีดีที่หมั่นนำมาฝากกันค่ะ...จะรออ่านนะคะ



ลูกโป่งว่าคุณ yahoo ก็เป็นหนึ่งในกัลยาณมิตร ณ บ้านหลังนี้
ที่ลูกโป่งแอบตามไปอ่านคำตอบคุณบ่อยๆ...ให้ข้อคิดและน่ารักมากค่ะ

ลูกโป่งว่า ณ บ้านหลังนี้ บ้านแห่งความรัก ความอบอุ่น
ความเอื้ออาทรที่มี มีกัลยาณมิตรที่ดีดีหลายคน ที่น่ารัก
ที่เสียสละ ที่ห่วงใยกัน ที่ช่วยค้ำจุนพระพุทธศาสนา ... ประทับใจค่ะ

เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปนะคะ

ธรรมะสวัสดีค่ะ

ขอร่วมอนุโมทนาสาธุ... กับธรรมมะที่คุณอิกคิวมอบให้
เปรียบเสมือนแสงสว่างที่นำไปสู่ความสุขสงบที่แท้จริง ขอขอบคุณจริงๆๆค่ะ
ขอเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปค่ะทุกท่าน

ขอบคุณสำหรับธรรมะดีๆครับ
สาธุครับ

“เธอควรคิดว่า ธรรมะนี้คือการมีชีวิตเพื่อที่จะเรียนรู้ความจริงของชีวิต มีชีวิตเพื่อที่จะมีชีวิต มีเพียงขณะปัจจุบันเท่านั้น"


อนุโมทนาค่ะ สำหรับบทความดีๆ ที่นำมาให้อ่าค่ะ

แหมรู้สึกว่ากระทู้นี้จะมีคนมาอ่านมากเป็นพิเศษเลย
ขอบคุณ คุณ ariyachon คุณ ลูกโป่ง
คุณkae คุณ หมูตอน
ที่แวะเข้ามาอ่านและช่วยแสดงความเห็นนะครับ

เห็นด้วยกับคุณลูกโป่งนะครับ ในนี้มีแต่เพื่อนกัลยณมิตร
มีสิ่งอะไรดีๆ ก็ช่วยกันชี้ช่วยกันบอก เหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน
เราต่างก็ทำเพื่อพระศาสนา เพื่อความสงบสุขของตัวเรา จะได้มีที่ที่
สงบสุขร่มเย็นไว้ที่หนึ่งครับ

อนุโมทนาสาธุกับคุณอิกคิวด้วยครับ

เจริญธรรมเช่นกันนะครับ คุณวรานนท์

อนุโมทนาสาธุ คุณอิกคิว