ความหมายของคำว่าเหตุมี ๔ อย่าง คือ
๑. เหตุเหตุ คือเหตุที่เป็นมูลเป็นรากเหง้า หมายถึงเหตุ ๖ คือ
โลภเหตุ โทสเหตุ โมหเหตุ อโลภเหตุ อโทสเหตุ อโมหเหตุ (หมาย
เฉพาะเหตุปัจจัยเท่านั้น)
๒. ปจฺจยเหตุ คือเหตุเฉพาะปัจจัย หมายถึงเหลือปัจจัยที่ยังผล
ธรรมให้กิดขึ้น (เป็นได้ทั้ง ๒๔ ปัจจัย) เช่นมหาภูตรูป ๔ -> อุปาทายรูป
๒๔ หรือมหาภูตรูป ๔ เป็นเหตุ เรียกชื่อว่า รูปขันธ์ ฯลฯ มหาภูตรูปก็จัด
เป็นปัจจัยเหตุ
๓. อุตฺตมเหตุ คือเหตุอันสูงสุด เหตุที่เป็นประธาน เพราะให้ผล
แก่ตน ๆ ได้แก่กรรม คือ กุศลกรรม อกุศลกรรม เป็นเหตุให้เกิดวิบาก
๔. สาธารณเหตุ คือเหตุที่เป็นสาธารณะทั่วไป เช่น อวิชชาเป็น
เหตุให้กิดสังชาร ๓ ให้ทำบุญบ้าง ทำบาปบ้าง เพราะมือวิชชาเป็นเหตุทั้ง
นั้น อวิชชา จึงจัดว่าเป็นสาธารณเหตุ หรือสาธารณปัจจัย เพราะในปัจจัย
๒๔ บางทีก็แบ่งเป็น ๒ ปัจจัย คือ สาธารณปัจจัย กับ อสาธารณปัจจัย
สาธารณปัจจัย หมายถึงปัจจัยที่เป็นสาธารณะทั่วไปไม่ทั้ง
ปวง เช่น ธรรมทั้งหลายที่เกิดขึ้น จะมีแต่ลำพังอย่างเดียวไม่ได้ จำต้อง
ประกอบด้วยธรรมหลายอย่าง เพราะฉะนั้นธรรมทั้งหลายจะขาดสหชาตปัจจัย
ไม่ได้ สหชาตปัจจัย ก็จัดเป็นสาธารณปัจจัย หรือว่าจิตทุกดวงต้องมีอารมณ์
อารัมมณปัจจัย ก็จัดเป็นสาธารณปัจจัย

ส่วนอสาธารณปัจจัย หมายถึงปัจจัยที่ไม่สาธารณะทั่วไปไม่
ทั้งปวง เช่น เหตุปัจจัย คือ เหตุ ๖ ย่อมไม่เป็นสาธารณปัจจัย เพราะบาง
ปัจจัยก็มี บางปัจจัยก็ไม่มี เพราะฉะนั้นธรรมใดที่ไม่เป็นสาธารณะทั่วไป
ในธรรมทั้งปวง ก็จัดว่าเป็นอสาธารณปัจจัย

ในหตุ ๔ อย่างนี้ เหตุปัจจัย ได้แก่ เหตุเหตุ คือ เหตุ ๖ เท่านั้น
ส่วน คำว่าปัจจัย หมายเอาธรรมที่เป็นอุปการะให้เกิดผล ได้แก่ปัจจัยทั้ง ๒๔

คำที่เกี่ยวข้องกับเหตุ อีกอย่างหนึ่ง คือ
คำว่า เหตุ หมายถึงธรรมที่เป็นมูล เป็นรากเหง้า ได้แก่ เหตุ
๖ คือ โลภเหตุ โทสเหตุ โมหเหตุ อโลภเหตุ อโทสเหตุ อโมหเหตุ ซึ่ง
คำว่า น เหตุ หมายถึงธรรมที่ไม่ใช่เหตุ ได้แก่ จิต ๘๙ เจ. ๔๖
(เว้นเหตุ ๖) รูป ๒๘ นิพพาน ชื่อว่า น เหตุ
คำว่า อเหตุ หมายถึงธรรมที่ไม่ประกอบด้วยเหตุ ได้แก่
อเหตุกจิต ๑๘ อัญญสมานาเจ.๑๒(เว้นฉันทะ) โมหเจ.ที่ในโมหจิต ๒
รูป ๒๘ นิพพาน ชื่อว่า อเหตุ
คำว่า สเหตุ หมายถึงธรรมที่ประกอบด้วยเหตุ ได้แก่
สเหตุกจิต ๗๑ เจ.๕๒ (เว้นโมหเจ.ในโมหจิต ๒) ชื่อว่า สเหตุ