51559.เพื่อน 2 คน

ฟ้าใสใส

“เพื่อน 2 คน ” :b12:

การทำงานด้านการฝึกอบรม การให้คำปรึกษา จำเป็นต้องมีเรื่องเล่าที่เป็นกรณีศึกษามากๆ เพื่อให้ผู้ฟังมองเห็นภาพ และจดจำเรื่องที่เราพูดได้ง่ายขึ้น ผมจึงต้องหมั่นอ่านนิทานที่ให้แง่คิดต่างๆไว้มากๆ เพื่อให้การหยิบมาใช้เป็นอัตโนมัติ เมื่อพูดถึงก็หยิบนิทานมาเล่าได้ทันที ซึ่งปัจจุบันในเรื่องของการพัฒนาตัวเองนั้นผมก็มีเรื่องเล่า และนิทานต่างๆที่หยิบยืมมาจากที่ต่างๆหลายสิบเรื่องอยู่ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งรู้สึกว่าใช้บ่อยมากในช่วงนี้ และให้ความหมายดีจริงๆ เวลาเล่าแล้วก็รู้สึกเข้าถึงนิทานนั้นด้วย เลยขอมาเล่าให้ฟังครับ

ณ เกาะแห่งหนึ่ง มีเพื่อน 2 คน เดินเที่ยวกันอยู่ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นทั้งสองคน ก็เกิดมีปากเสียงกัน นายอ้น (นามสมมติ) ซึ่งตัวเล็กกว่าได้ถูกคนตัวใหญ่กว่า คือนายกล้า (นามสมมติอีกเช่นกัน) ตบที่ใบหน้าไป 1 ที รู้สึกเจ็บมาก เกิดความโมโหแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรเพราะตัวเล็กกว่ามาก จึงเดินไปหยิบไม้ (ไม่ได้ไปสู้นะครับ เพราะรู้ว่าคงสู้ไม่ได้อยู่ดี) แต่วิ่งไปที่ชายหาด ขีดเขียนข้อความด้วยความโมโหขึ้นว่า

“วันนี้โดนนายกล้าตบหน้า 1 ที รู้สึกเจ็บมาก ทำไมเพื่อนต้องทำรุนแรงกับเพื่อนถึงเพียงนี้ด้วย เจ็บใจจริงๆ เห็นเราตัวเล็กกว่าเหรอ เลยแกล้งกันได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ ”

หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินทางกันต่อไป เมื่อเข้าไปในป่าลึกไปเจอน้ำตก ด้วยอากาศที่ร้อนมากจึงชวนกันเล่นในน้ำตก เล่นกันอยู่พักใหญ่ด้วยการที่ไม่ได้ระวังตัว นายอ้นเกิดเป็นตะคริวขึ้น จึงจมลงไปในน้ำ นายกล้าเห็นเช่นนั้น จึงเข้าไปช่วยไว้ได้ทัน นายอ้นเมื่อได้สติก็ขอบคุณนายกล้าเป็นการใหญ่ นายกล้าก็บอกไม่เป็นไร วันหลังเหนื่อยแล้วต้องพักก่อนจะได้ไม่เป็นตะคริวอีก นายอ้นจึงรีบวิ่งไปที่โขดหินขีดเขียนข้อความสำนึกในบุญคุณว่า

“วันนี้เกือบจมน้ำตายแล้ว ดีที่มีนายกล้าอยู่ข้างๆได้ช่วยชีวิตเราไว้รู้สึกขอบคุณอย่างมาก บุญคุณนี้มีค่ามากคงตอบแทนไม่หมดถ้ามีโอกาสจะคอยช่วยเหลือนายกล้าไปตลอด ขอบคุณจริงๆ”

นายกล้าสังเกตเห็นพฤติกรรมของนายอ้นทั้ง 2 ครั้ง แล้วรู้สึกแปลกประหลาดใจ จึงเอ่ยถามหานายอ้นว่า ทำไมเวลาฉันตบหน้านาย นายโมโหแล้ววิ่งไปที่ชายหาด ส่วนเวลาที่นายขอบคุณฉันที่ได้ช่วยชีวิตนาย นายจึงวิ่งไปที่โขดหิน นายไปทำอะไรของนาย นายอ้นจึงบอกถึงข้อความที่เขียนใน 2 สถานที่ให้นายกล้าฟัง ทำให้นายกล้าเข้าใจนายอ้นมากขึ้น

ทุก ๆ ท่านคงเข้าใจนิทานที่ผมเล่าให้ฟังแล้วนะครับว่า :b33:

การที่เรารู้สึกไม่ดีกับเพื่อน เราเขียนข้อความบนพื้นทราย เพื่อว่าเมื่อลมพัดผ่านพื้นทรายไปแล้ว ข้อความนั้นก็จะหายไปด้วย ซึ่งไม่มีความสำคัญใด ๆ อารมณ์โกรธ อารมณ์โมโห เกิดแล้วเดี๋ยวก็หายไปเอง อย่าได้ไปจดจำมันเลย :b12:

ส่วนเรื่องของความดีที่ได้รับจากเพื่อนนั้น เราต้องจดจำให้นานเท่านาน จึงควรเขียนไว้ที่หินเพราะจะไม่ถูกลบเลือนไป จะยังคงอยู่อย่างนั้นนานเท่านาน

:b18:

ชีวิตคนเราก็เหมือนกัน เราเลือกจำในสิ่งที่ดี ๆ ของผู้อื่นหรือไม่เพื่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับเพื่อนร่วมงาน ลูกน้อง หัวหน้า คงความสัมพันธ์ได้นาน แม้ว่าจะมีบางครั้งที่ความเห็นไม่ตรงกันบ้าง ก็จะเป็นเรื่องชั่วคราว เมื่อเหตุการณ์ผ่านไปก็จะหายไป แต่ความดีซึ่งมีให้เขาเห็นนั้นเราต้องรักษาให้นาน ๆ เชื่อแน่ว่า หากทุกคนปฏิบัติดังนี้แล้ว ท่านจะมีทีมงานที่แข็งแกร่งแน่นอนเลยครับ :b17:

ขอบคุณที่มา :: http://www.pakornblog.com/story.php?act ... storyid=47 :: ภาพจากอินเทอร์เน็ต

:b44:

(♡✿◕‿◕✿♡) กราบอนุโมทนาบุญกับท่านผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่าน ท่านใดมีความทุกข์ขอให้พ้นทุกข์ ท่านมีความสุขขอให้มีความสุขยิ่ง ๆ ขึ้นไป ธรรมรักษา เทวดาคุ้มครอง ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะเจ้าค่ะ (♡✿◕‿◕✿♡) :b8:

กฎการใช้บอร์ด

51559.เพื่อน 2 คน

ผู้ใช้งานขณะนี้


ทั่วไป เว็บธรรมจักร