นิทานเก่าๆได้รับมาจาก forword mail เผื่อว่าบางคนอาจจะยังไม่ได้อ่าน




***นิทานความรักของแมลงปอ***



. . . มีเมืองเล็กๆ ที่สวยและสงบสุขเมืองหนึ่ง มีคู่รักคู่หนึ่งที่รักกันมาก

ทุกวันพวกเขาจะพากันไป ดู ชม พระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาด


และไปส่งพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าที่ชายหาดตอนโพล้เพล้

ทุกคนที่เคยพบเจอพวกเขาจะมองด้วยสายตาอิจฉาในความรักของคนคู่นี้เสมอ..

แต่แล้ววันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุรถชนขึ้น

หญิงสาวผู้โชคร้ายได้รับบาดเจ็บสาหัส

เธอนอนเงียบๆอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล

วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า เธอก็ยังคงไม่ฟื้นคืนมา

ตอนกลางวัน

ชายหนุ่มจะมาเฝ้าอยู่ที่หน้าเตียง

ร้องเรียกคนรักของเขาเสมอ ทั้งๆ ที่เธอไม่ตอบสนองใดๆ เลย


ตกกลางคืน


ชายหนุ่มจะไปสวดภาวนาอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าที่โบสถ์นอกเมือง


เขาร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง ไม่มีจะไหลออกมาอีกแล้ว


ผ่านไป 1 เดือน

หญิงสาวยังคงหลับใหลไม่ฟื้นเหมือนเดิม

ส่วนชายหนุ่มก็ดูจะซูบเซียวขึ้นทุกวัน

แต่ก็ยังคงสวดอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าอยู่เสมอไม่หยุด

แต่แล้ววันหนึ่ง



พระผู้เป็นเจ้าก็เกิดเห็นใจในรักของชายหนุ่ม

และตกลงที่จะประทานพรให้แก่เขา พระผู้เป็นเจ้าได้ถามชายหนุ่มว่า


“เจ้ายอมที่จะแลกพรนี้ด้วยชีวิตของเจ้าไหม”

ชายหนุ่มตอบโดยไม่ลังเลว่า “ ผมยอมครับ”

พระผู้เป็นเจ้าพูดว่า “งั้นดีละ ฉันจะให้คนรักของเจ้าฟื้นขึ้นมา

แต่เจ้าต้องแลกกับการกลายเป็นแมลงปอเป็นเวลา 3 ปี เจ้าจะตกลงยอมไหม”

ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้น แต่ก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม “ผมยอมครับ”



ฟ้าสางแล้ว

ชายหนุ่มได้กลายเป็นแมลงปอสวยงามตัวหนึ่ง

เขาบอกลาพระผู้เป็นเจ้าแล้วรีบบินกลับไปที่โรงพยาบาล

หญิงสาวฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ

มีนายแพทย์หนุ่มยืนอยู่ข้างๆ เธอ คุยเรื่องอะไรกันสักอย่างหนึ่ง

แต่ช่างเสียดายที่เขาไม่สามารถที่จะได้ยิน..

หลายวันผ่านไป

หญิงสาวแข็งแรงพอที่จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

แต่เธอดูไม่มีความสุขเลย เธอออกตระเวนหาข่าวคราวของชายหนุ่ม

แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าชายหนุ่มหายไปอยู่ที่ไหน

หญิงสาวยังไม่ละความพยายามที่จะตามหาชายคนรักของเธอ

ชายหนุ่มซึ่งอยู่ในร่างของเจ้าแมลงปอได้แต่บินวนเวียนอยู่รอบตัวหญิงสาวไม่ห่าง

ทว่า เขาไม่สามารถที่จะส่งเสียง ไม่สามารถโอบกอดเธอ

เขาทำได้แค่เพียงเฝ้ามองดูหญิงสาวไม่ให้คลาดสายตาเท่านั้น

ฤดูร้อนผ่านไปแล้ว

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดใบไม้ปลิวร่วงหล่นจากต้นไม้ใหญ่

เจ้าแมลงปอจำต้องจากที่นี่ไปแล้ว

นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้บินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาว

เขาอยากใช้ปีกของเขาลูบไล้ใบหน้าของหญิงสาว

อยากใช้ปากเล็กๆ จูบที่หน้าผาก

แต่อย่างไรก็ดีร่างเล็กบอบบางในคราบของแมลงปอ

ก็ไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากหญิงสาวได้

แค่พริบตา ฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือน

เจ้าแมลงปอรีบบินกลับมาหาคนรักของเขา

เพื่อจะพบว่าร่างอันคุ้นตานั้น บัดนี้ได้ยืนเคียงคู่อยู่กับชายหนุ่มรูปร่างสันทัดคนหนึ่ง

ภาพๆ นั้นทำให้เจ้าแมลงปอเกือบจะบินตกลงมาจากอากาศเลยทีเดียว

ชาวบ้านต่างกล่าวขานถึงเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้หญิงสาวได้รับบาดเจ็บสาหัส

ทำให้ได้พบกับแพทย์หนุ่มที่น่ารัก และ ใจดี คนนั้น

และยังกล่าวถึงความรักของคนทั้งคู่ที่เหมือนถูกกำหนดมาอย่างไรอย่างนั้น

แน่นอนพวกเขายังคงพูดถึงหญิงสาวที่สดใสร่าเริงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากมายนัก

เจ้าแมลงปอรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก

หลังจากนั้นไม่กี่วัน

แมลงปอเห็นแพทย์หนุ่มผู้นั้นพาคนรักของตนไปชายทะเลเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น

พลบค่ำก็อยู่ที่ชายหาดเพื่อดูพระอาทิตย์ตก

แต่สำหรับเขาแล้ว

นอกจากบินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาวแล้ว เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

หน้าร้อนของปีนี้ช่างยาวนานนัก

เจ้าแมลงปอบินต่ำลงๆ ทุกวันด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

เขาไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพอที่จะบินเข้าใกล้ หญิงอันเป็นที่รัก

ท่าทางการพูดคุยกันอย่างสนิทสนมของคนทั้งคู่


เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทั้งคู่ ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งนัก



ย่างเข้าฤดูร้อนของปีที่ 3

เจ้าแมลงปอไม่ค่อยไปเฝ้าดูคนรักของเขาแล้ว

บ่าของเธอบัดนี้ถูกโอบกอดด้วยมือของแพทย์หนุ่ม

ใบหน้าถูกประทับจูบอย่างเบาๆ จากเขาผู้นั้น

ดูท่าทางแล้วไม่มีทางเลยที่หญิงสาวจะมีเวลาที่จะไปคิดถึงแมลงปอที่เจ็บปวดตัวหนึ่ง

และไม่มีทางที่จะไปคิดถึงอดีตที่ผ่านไป

วันครบรอบปีที่ 3 ที่พระผู้เป็นเจ้ากำหนดไว้ใกล้มาถึงแล้ว

คนรักของเจ้าแมลงปอกับนายแพทย์หนุ่มได้จัดพิธีแต่งงานขึ้นในวันสุดท้ายนั้นเอง

เจ้าแมลงปอค่อยๆ บินเข้าไปในโบสถ์ และไปเกาะที่บ่าของพระผู้เป็นเจ้า

เขาได้ยินเสียงของคนรักที่ดังมาจากข้างล่างตอบรับคำสาบานของพระผู้เป็นเจ้าว่า

“ฉันยอมรับ”

เขาเห็นแพทย์หนุ่มคนนั้นสวมแหวนให้คนรักของเขา

ตามด้วยจุมพิตที่แสนหวานของคนทั้งคู่

เจ้าแมลงปอปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมา

พระผู้เป็นเจ้าถามแมลงปอว่า “เจ้ารู้สึกเสียใจไหม”

เจ้าแมลงปอเช็ดน้ำตาแล้วตอบว่า “เปล่า”

พระผู้เป็นเจ้าถอนหายใจแล้วพูดต่อว่า

“งั้นพรุ่งนี้เจ้าก็ได้กลับเป็นเจ้าคนเดิมแล้ว”

เจ้าแมลงปอส่ายหน้าอย่างช้าๆ ก่อนตอบว่า



“ขอผมเป็นแมลงปออย่างนี้ไปตลอดชีวิตเถอะครับ”

บางบุพเพ(ชะตา) ถูกกำหนดมาเพื่อที่ต้องสูญเสียไป

บางบุพเพ ตอนจบไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด

รักคน ๆ หนึ่ง ไม่จำเป็นต้องได้รับรักตอบ แต่

เมื่อได้รับรักจากใครคนหนึ่งเราต้องดูแลรักษามันไว้อย่างดี



บนบ่าของคุณมีแมลงปอไหม....

เฮ้อ ! เศร้าจัง ...แต่ก็เป็นธรรมชาติของชีวิต