ตั๊กเเตนผู้หิวโหย

ตั๊กเเตนตัวหนึ่งไม่ได้กินอาหารมาหลายวันเเล้ว

มันเดินโซเซเพราะไร้เเรงกระโดดมาจนถึงลานดิน ใต้ต้นโอ๊กใหญ่ท่ามกลางลมฤดูหนาว

พวกมดกำลังขนเมล็ดข้าวโพดออกจากรังมาตากให้เเห้ง

ตั๊กเเตนจึงเดินไปขอกินเมล็ดข้าวโพดสัก ๒-๓ เม็ดเพื่อประทังชีวิต
เเต่มดกลับถามว่า ทำไมตอน ฤดูร้อน ไม่หาเสบียงอาหารกักตุนไว้

ตั๊กเเตนก็ตอบว่าตนร้องเพลงเที่ยวเล่นไปตลอดฤดูร้อน

"ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็ควรจะเต้นรำไปตลอดฤดูหนาว "
มดตอบ เเล้วก็ขนเมล็ดข้าวโพดกลับเข้ารังไปให้พวก ของตนกิน



ควรขยันทำมาหากิน เพื่อให้มีพอเพียงในยามยาก

เทียนเเข่งเเสง

เมื่อเทียนไขถูกจุดใช้จนใกล้จะหมดเเท่งนั้น เเสงของเทียน มักจะยิ่งสว่างเรืองรองขึ้นกว่าเดินหลายเท่านัก

ด้วยเหตุนี้เทียนเเท่งหนึ่งจึงคุยอวดกับเจ้าของว่า

"เเสงเทียนของข้านั้นสว่างกว่าเเสงดาว เเสงจันทร์ เเละเเม้กระทั่งเเสงอาทิตย์ด้วยนะ"

ทันใดนั้นเองกระเเสลมก็พัดผ่านมาวูบหนึ่ง เเล้วเเสงเทียนดับ วูบลง

เจ้าของจึงจุดเทียนขึ้นใหม่เเล้วกล่าวว่า

"เเสงอาทิตย์ เเสงจันทร์ เเละเเสงดาวนั้นยากที่จะดับ เเละไม่ต้องมีใครจุดให้
เเต่เทียนอย่างเจ้านั้นต้องมีคนจุดจึงจะมีเเสง เเละเจ้าก็มีวันดับมีวันหมดเเสง"



ทำหน้าที่ของตนอย่างเจียมตน จึงดูมีคุณค่าน่าไปเปรียบเทียบ เเข่งขันกับผู้อื่น

นกกระเรียนกับหมาป่า

นกกระเรียนเห็นหมาป่านอนดิ้นทุรนทุรายอย่างเจ็บปวดที่กลางป่า
จึงเข้าเข้าไปถามไถ่อย่างเวทนาว่า

"เจ้าเป็นอะไรหรือ"

"ข้ากลืนชิ้นเนื้อเข้าไป กระดูกติดคอข้า ทำอย่างไรก็ไม่ออก"

หมาป่าบอกเเล้วก็ขอร้องให้นกกระเรียนช่วยตนด้วย
เเล้วตนจะให้รางวัลอย่างงามเป็นการตอบเเทน

นกกระเรียนจึงยื่นคออันยาวเรียวของมันเข้าไปในปากหมาป่า
เเละสามารถล้วงเอากระดูกออกมาได้สำเร็จ

เมื่อนกกระเรียนทวงถามถึงรางวัล หมาป่าก็คำรามว่า

"ข้าไม่งับคอเจ้าขาดตายก็ดีเเล้ว ยังจะมาเอาอะไรจากข้าอีก เล่า"



คนเลวมักไม่เห็นความดีของผู้อื่น

นกยางได้ใจ

นกยางชอบชวนกันไปจิกกินเมล็ดข้าวในนาเพราะรู้ดีว่าชาวนา ผู้นั้นใจดีไม่เคยฆ่าสัตว์

เมื่อเห็นนกยางลงมาจิกกินเมล็ดข้าวทุกๆ วัน ชาวนาก็เริ่มโมโห จึงยกคันธนูขึ้นทำท่าจะยิงนก เพื่อขู่ให้นกกลัวเเละหนีไป

เเต่นกยางเห็นว่าชาวนาไม่ได้ขึ้นสายธนูจึงไม่กลัว พากันมาจิก กินเมล็ดข้าว ที่เพิ่งหว่านลงในนาอย่างได้ใจ

วันรุ่งขึ้นชาวนาเห็นนกยางชวนกันมาอีก จึงขึ้นสายธนู เเละ ยิง นกยางตายหลายตัว

"เขาเอาจริงเเล้ว รีบหนีกันเถิดเรา"

นกยางต่างร้องบอกเพื่อนๆ เเล้วก็พากันบินหนีไป ไม่มาที่นา เเห่งนั้นอีกเลย



การเอาจริงน่ากลัวกว่าการข่มขู่

นกสาวมีลูก

เมื่อกกไข่ได้หลายตัว นกพิราบสาวก็ดีอกดีใจเป็นยิ่งนัก จึงได้ คุยอวดกับกาเฒ่าว่า

"ฉันมีลูกเพิ่มขึ้นอีกหลายตัวเเล้วล่ะจ้ะ ฉันมีความสุขมาก"

กาเฒ่ามองนกพิราบสาวอย่างเวทนาพลางว่า

"การที่มีลูกเพิ่มอีกหนึ่งตัวก็เท่ากับมีภาระเพิ่มอีกอย่างหนึ่ง ถ้ามีลูกเพิ่มอีกห้าตัว ก็มีภาระเพิ่มอีกห้าอย่าง"



ทุกชีวิตย่อมต้องตกเป็นดั่งทาสของสิ่งที่ให้ความสุขเเก่ตน

นักรบไร้ผม

นักรบชราผู้หนึ่งรู้สึกอับอายศีรษะอันล้านเลี่ยนของตน จึงได้ไปเสาะหาวิกผมมาสวมใส่

วันหนึ่งเขาออกไปล่าสัตว์กับเพื่อนๆ นักรบรุ่นเดียวกัน
ขณะที่ควบม้าไปนั้นกระเเสลมก็พัดมาทำให้วิกผมปลอมปลิวไปทันที

เพื่อนๆ พากันหัวเราะขบขันเมื่อเห็นศีรษะอันล้านเลี่ยนไร้เส้นผมของเขา

เเต่นักรบชราก็พยายามเอ่ยอย่างขบขันเเก้เขินว่า

"ผมจริงยังเอาไว้ไม่อยู่ เเล้วจะเอาผมปลอมไว้ได้อย่างไร"



ถ้ายอมรับในสภาพความเป็นจริง ก็ไม่ต้องอับอายใคร

นักดูดาว

ชายผู้หนึ่งสนใจในเรื่องของดวงดาวเป็นยิ่งนัก
เขาศึกษาโหราศาสตร์เเละเรียนรู้เรื่องอิทธิพลของดวงดาวจนเเตกฉาน

คืนหนึ่งเขาเฝ้าสังเกตวิถีการโคจรของดวงดาว ตั้งเเต่ย่ำค่ำจนดึกดื่น

เขาเดินเเหงนหน้ามองท้องฟ้าเพื่อตามดูดาวโคจร ไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งเดินออกจากถนนเเล้วพลัด ตกลงไปในหนองน้ำ

นักดูดา่วได้เเต่ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจนเสียงเเหบเสียงเเห้ง
กว่าจะมีชาวบ้านผ่านมาช่วยดึงขึ้น จากน้ำ



ต้องรู้วิถีทางเดินของตนให้ดี ก่อนที่จะรู้วิถีทางของสิ่งอื่น

นางเเมวมีรัก

นางเเมววิงวอนขอร้องพระพรหมว่า

"ขอให้ท่านเมตตา เสกให้หม่อมฉันกลายเป็นหญิงสาวด้วยเถิดเพคะ หม่อมฉันหลงรักชายหนุ่มผู้นั้นเหลือเกิน"

พระพรหมเวทนาจึงเสกให้นางเเมวกลายเป็นคน

"ถ้าอยากเป็นคน ก็ต้องเป็นให้ตลอดนะ"

พระพรหมตรัสเเล้วก็คอยส่องทิพยเนตรดูนางเเมวต่อไป

วันหนึ่งนางเเมวในร่างหญิงสาวกำลังพรอดรักกับชายหนุ่มอย่างหวานชื่น
ครั้นมีหนูตัวหนึ่งวิ่งผ่านมา หญิงสาวก็กระโดดเข้าตะครุบหนูมากินในทันใด

พระพรหมจึงทรงสาปให้หญิงสาวกลับเป็นนางเเมวดังเดิม



ยากที่ผู้ใดจะละทิ้งสันดานเดิม

นางสิงห์

พวกสัตว์ตัวเมียนานาชนิดมักมาคุยอวดกันว่าตนนั้นออกลูกคราวละหลายตัว
จึงสามารถมีครอบครัวใหญ่เเละเเพร่ขยาย พันธุ์ได้รวดเร็ว

นางหมาจิ้งจอกเเม่ลูกอ่อนก็คุยอวดบ้างอย่างภาคภูมิใจว่า

"ฉันก็เพิ่งคลอดลูกครอกหนึ่ง ๖ ตัวเชียวนะ"

"ฉันก็ได้ลูก ๘ ตัวเมื่อเร็วๆ นี้เอง" นางหมูป่าอวดบ้าง
เเล้วก็หันไปถามนางสิงโตที่นั่งฟังเงียบๆ "เเล้วเธอล่ะ ออกลูกทีละกี่ตัวจ๊ะ"

นางสิงห์ยิ้มน้อบๆ พลางตอบอย่างเคร่งขรึม

"ฉันออกลูกทีละตัวเดียว เเต่มันเป็นลูกสิงโตนะ"



การมีลูกน้อยเเต่มีคุณภาพย่อมดีกว่ามีลูกปริมาณมากๆ เเต่ไร้คุณภาพ

ปลาโลมากับสิงโต

ปลาโลมากับสิงโตได้ตกลงเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายต่อกัน

ครั้นวันหนึ่งสิงโตมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับควายป่าจนถึงขั้นต่อสู้กัน

สิงโตจึงวิ่งมาที่ชายหาดเเล้วร้องว่า

"โลมาเพื่อนยาก ถึงคราวที่ท่านต้องทำตามสัญญาเเล้ว ไปช่วยข้าสู้กับควายป่าด้วยเถิด"

เเต่ปลาโลมาต้องปฏิเสธเพราะไม่สามารถขึ้นมาบนบกได้ เเม้ว่ามีน้ำใจอยากจะช่วยมิตรสหายเพียงใดก็ตาม

"โธ่เอ๋ย! ปลาโลมาเพื่อนทรยศ ไม่สมกับเป็นเจ้าเเห่งทะเลเลย"

สิงโตบ่นว่าเพื่อนร่วมสาบาน ปลาโลมาจึงว่า

"ก็เพราะข้าเป็นใหญ่ในน้ำน่ะสิ ขึ้นบกไปเเล้วข้าก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไมท่านไม่เข้าใจเลย"



จะขอให้ใครช่วย ควรดูความถนัด