หายไปนานเลยครับ

ตอนที่ ๓๖ เก็บหมากพริก

มื้อนึง พระราชาพร้อมทั้งเสนาอำมาตย์ สนมนางกำนัลทั้งหลาย พากันไปเที่ยว สวนอุทยาน เป็นการพักผ่อนหย่อนใจ ว่าซั่นเถาะ เซียงเมี่ยง กะได้ไปนำขาเจ้าคือเก่านั่นล่ะ
กะพากันย่างชมสวน ชมนก ชมไม้ เว้านัวหัวม่วนไปเรื่อย ๆ เด้

พาเจ้าเข้า ไปชมหมู่นก ฮ้องป๊กป๊ก เขาว่านกสบ จักแมนมันจบ นกแจนปากแหย่ ฮ้องแต่แต่ แมนนกกะทา อีนกกะทา ดากลายพ้อยๆ มันฮ้องอ่อย เอาแต่ตั๊กแตน นกแจนแวน เสียงขันแจ๊กๆ หมู่นกแทด ดากแดงฮวนๆ มันอยู่ตามสวน ตามห้วยตามเหล่า หมู่นกเค้า เค้าหูดเค้าหู บ่เป็นตาดู แมนนกเค้าบักกอก มันฮ้องว่า หอกสัก หอกสัก จับอยู่หลัก เค้าโมนโตน้อย แหลวขี้อ่อย ขี้อ่อยเอาหนู นกเขาคู ขันม่วนก้องป่า นกจอกฟ้า ฮังงามอ้อนต้อน เป็นตาสะออน เสียงกาเหว่าฮ้อง มันฮ้องมา กาเหว่าหาคู่ นกอีจู้ โตเหลืองอ่อยห่อย ... (ซุมเด็กน้อย อย่าไปยิงมันเด้อ จื่อเอา จำไว้)...

พอย่างมาฮอด เดิ่นหญ้าหม่องนึง พระราชากะชวนเสนาอำมาตย ์เล่นตีคลีกันเนาะ เซียงเมี่ยงกับพวกสนมกำนัล บ่ได้เล่นนำเขาดอก เป็นกองเชียร์ตั้ว
บัดได๋ที่พระราชาตีได้ดีๆ คนทั้งหลายกะพากัน ตบมือยอย่อง แต่ว่าเซียงเมี่ยงบัด ยืนเสย (บ่พอใจที่ถืกขังคุก กะบ่จัก)
บัดได๋ที่พระราชาตีบ่ดี หรือตีหลุย คนทั้งหลายกะเงียบ แต่ว่า เซียงเมี่ยงบัดตบมือ หัวเราะชอบใจ (เป็นทำนองเยาะเย้ยนั่นล่ะ)
พระราชาสังเกตเห็นอยู่เด้ ... (โหย.. บ่สังเกตกะเห็นเดิ้ก แสดงออกชัดเจนปานนั้น) ... กะฮู้สึกบ่ค่อยพอใจเซียงเมี่ยง แต่ว่ากะเก็บความฮู้สึกไว้ บ่แสดงออก คอยหาโอกาส เล่นงานมันทีหลัง นั่นล่ะ
หลังจากตีคลีกันจนพอใจแล้ว กะย่างต่อเข้าไปนั่งพักอยู่ศาลา เว้านัวหัวม่วนกันต่อ เว้าไปเว้ามา เว้ามาเว้าไป กะโสโหล่กันเรื่องอาหารการกิน เฮ็ดให้พระราชาอยากกิน แจ่วพริกดิบ (ใส่แมงดา) เด้ นางสนม ที่ดูแลอาหารการกิน กะเลยทูลว่า
“ แจ่วพริกดิบน่ะ เฮ็ดบ่ยากดอก แต่ว่าตอนนี้ อยู่ในครัว บ่มีพริกดิบเลย คันสิเฮ็ด กะต้องให้คน ไปเก็บหมากพริกมา สาก่อน” พะนะ
พระราชา บ่ค่อยพอใจเซียงเมี่ยงอยู่แล้ว กะเลยให้เซียงเมี่ยง เป็นคนไปเก็บหมากพริก
“ ไป เซียงเมี่ยง เจ้าไปเก็บหมากพริก มาให้แม่ครัวเฮ็ดแจ่ว ไป”
พระราชา ใช้ไปเฮ็ดงาน สิบ่ไปกะบ่ได้ จั่งได๋กะต้องไป ฉะนั้น เซียงเมี่ยง กะเลยต้องจำใจไป ทั้งๆ ที่บ่อยากไป
“ ผู้อื่น มีตั้งวะหลายคน เป็นหยังบ่ใช้ เรื่องง่ายๆ แค่เก็บหมากพริก ส่ำนี้ ใช้ผู้อื่นผู้ได๋ไป กะได้เดิก”
เซียงเมี่ยง คึดแบบคนบ่พอใจเด้
หลังจากย่างไปดนเติบ จนวะฮอดสวนหมากพริก พุ่นล่ะ กะทำทรงเป็นก้มๆ เงยๆ ด้อมๆ มองๆ สอดส่องสายตา หาหมากพริกนั่นน๋า.... หาต้นนั้นแล้วกะแล้ว ต้นนี้แล้วกะแล้ว ย่างเลาะหา จนเหมิดสวนหมากพริก กะบ่ได้บักพริกพอหน่วย กะยังว้ากะยังว่า ... ตั้งวะดนเติบพุ่นล่ะแหม... จั่งค่อยย่างกลับ ไปหาพระราชา แบบบ่ ได้บักพริกจักหน่วย ว่าซั่นเถาะ
“ เซียงเมี่ยง ไสล่ะบักพริกเด้” พระราชาถามขึ้นก่อน
“ บ่มีจักหน่วยดอก พะเจ้าค่า”
“ หา... บ่มีบักพริกจักหน่วยวะติ๊.... มึงเอาหยังมาเว้า บักเซียงเมี่ยง บักพริก หน่วยดกกะด้อ”
“ บักพริก หน่วยที่อยู่เทิงต้นน่ะ ดกอีหลียุ พะเจ้าค่า แต่ว่า บักพริก หน่วยที่หล่นข่วนน่ะ บ่มีจักหน่วย กะเลยเก็บบ่ได้... คันสิเด็ดเอาจากต้น กะย่านเป็นการล่วงละเมิดคำสั่ง ของพระองค์ กะเลยต้องกลับมากะต่าเปล่า นี่ล่ะ พะเจ้าค่า”
พระราชา ได้ยินคำแก้โตจั่งซั่น กะเลยบ่เอาโทษ อีหยังกับเซียงเมี่ยง แต่คันสิให้มันกลับไป เด็ดบักพริกอีก กะย่านมันเฮ็ดอีหยังไปทั่วอีก กะเลยใช้ผู้อื่นไปแทน แต่ว่ากะยังเก็บความบ่พอใจเซียงเมี่ยง ไว้ในใจอยู่เด้
"บักเซียงเมี่ยงเอ้ย... เดี๋ยว..เดี๋ยว.. ฝากไว้ก่อน ฝากไว้ก่อน”

ตอนที่ ๓๗ ติเฮือนพระราชา

ช่วงนึง พระราชาเพิ่นสร้างเฮือนหลังใหม่ ช่างกะออกแบบ แล้วกะสร้างได้งามอย่างคัก งามปานเฮือนเทวดาเอาโลด (บ่แมนเฮือนเทวดาเสาเดียวเด้ล่ะ)
หลังจากสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผู้นั้นกะชม ผู้นี้กะยอ ผู้ได๋เห็นกะย่อง ว่างามคักงามแน่ งามแท้งามอีหลี เซียงเมี่ยง ได้ยินจั่งซั่น กะคันหู คันแข่ว คันปาก (คือบ่เกาล่ะหือ?) กะเลยเว้าออกมาว่า
“ เฮือนหลังนี้ รูปแบบมันกะงามดีอยู่ดอก เสียแต่ว่ามันเป็น เฮือนตาย เป็นเฮือนบ่มีชีวิต ท่อนล่ะ .... คนเฮา ถ้าสิให้ดี กะต้องเป็นคนมีชีวิต เฮือนกะคือกัน ถ้าสิให้ดีสมบูรณ์แบบ กะต้องเป็น เฮือนที่มีชีวิต”
พระราชากะเลยว่า
“ เออ เออ แมนคือเจ้าว่าอีหลีน้อ เซียงเมี่ยง... คันจั่งซั่น ให้เจ้าสร้างเฮือนเป็น ให้เฮาจักหลังแหน่เด้อ... เฮือนเป็นนี้ มันสิดีเป็นตาอยู่ส่ำได๋”
เซียงเมี่ยง กะเลย ขอคนของพระราชา มาเป็นลูกมือ ในการเฮ็ดเฮือนเป็น หลังจากจัดเตรียมอุปกรณ์ เรียบร้อย กะลงมือสร้างเฮือนเป็น ซั่นแหล่ว
พอเฮ็ดเสร็จเรียบร้อย กะไปทูลพระราชาเด้... พระราชา พร้อมทั้งเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะยุรยาตรย้าย ดุ่มเดิน ดิ่งไปเฮือนที่เซียงเมี่ยงบอกว่า “เฮือนเป็น” เพื่อสิไปพิสูจน์
รูปแบบเฮือน เบิ่งภายนอก กะงามเติบของเลาอยู่เด้ล่ะ แต่ว่า ลองมาเบิ่งว่า เซียงเมี่ยง เฮ็ดเฮือนเป็นจั่งได๋เนาะ....
...ตามไปซอม...
เฮือนหลังนี้ เลาสร้างไว้กลางสระน้ำ ที่มีดอกบัวตูมบัวบาน สีแดง สีขาว สีฟ้า...เด้
คันได หรือว่าสะพานย่างจากฮิมสระไปเฮือน เลาปักหลักไว้ ช่วงกลางระหว่างเฮือน กับฮิมสระ แล้วกะเอาขอนไม้ วางก่าย เฮ็ดคือจั่งโดดเดี่ยงด้างนั่นแมะ …. คันสิย่างไปเฮือน กะต้องย่างไต่ ขัวเดี่ยงด้างนี้ไปเด้
ส่วนไม้สำหรับปูพื้นเฮือน... อยู่นอกชานเฮือน เลาเอาลำไม้ไผ่กลมๆ มาวางเรียงกันซื่อๆ นี้ล่ะ บ่มีการตอกลิ่ม หรือมัดไว้เลยว่าซั่นเถาะ.... อยู่พื้นเฮือนในบ้าน เลาเอาง่าไม้ ลิแขนงมันออกดีๆ แล้วกะเอามาวางก่าย ปูเป็นพื้นเฮือน บ่มีการมัดหรือตอกลิ่มคือกัน แล้วกะ ง่าไม้ซุมนี้ มันกะคดโง งอ บ่ซื่อ น้อ....
(ผู้อ่านกะพยายามจินตนาการเอาเองโลดเด้อ...ขะน้อย)
จากนั้นพระราชา กะย่างไต่ขัวเดี่ยงด้าง
พอเหยียบ มันกะเดี่ยง เบิ๊บ วะนึง... เสียหลักเกือบล้มพุ่นล่ะแมะ... จากนั้น กะค่อยๆ ไต่ไป พอย่างเลยหลักกลาง มันกะเดี่ยงลงอีก... พระราชาเลาเสียหลัก เซแล่นไต่ขัวไป จนฮอดเฮือนหม่องนอกซาน... พอตีนเลาเหยียบถืกลำไม้ไผ่ ลำไผ่กะพลิกหมุนกลิ้ง... พระราชากะเลยก้นขี้ทั่ง บั๊บ วะนึง ทางปากกะจ่มให้บักเซียงเมี่ยง ไปนำ ลุกย่างเข้าไปเบิ่งในเฮือนไปนำ
พระราชาเจ้า ย่างเข้าไปฮอดในเฮือน เหยียบหม่องได๋ ไม้หม่องฮั่นกะหมุนกลิ้ง ดิ้นไปดิ้นมา จนสิเซซวนล้ม ฝูงหมู่อำมาตย์ไท้ พากันกลิ้ง กอดกัน หกขะเมน ก็มี หั้นถ่อน คนผู้ย่างสำบายแท้ เทิงเฮือนนี้ บ่ได้มี จักคน แท้แหล่ว .... ซัวสิลงเฮือนได้ เจ็บคิงถ้วน ทั่วทุกคน ว่าเด้...
ลางคนนั้น ย่างบ่ดีเหยียบไม้เดี่ยง เลาเลยคาดลาดล้ม ตกต้าม ลงน้ำหนอง ซั่นแหล่ว …
ฝ่ายว่าเซียงเมี่ยงนั่น ยืนแท้แล้ อยู่ตอฝั่ง ซอมส่งเสียงเทิงปีบฮ้อง หัวร่อจนแอวงอ นั้นเด้อ...
กะจั่งว่านั่นล่ะ แต่ละคนที่ย่างเข้าไปเบิ่ง เฮือนเป็น ที่เซียงเมี่ยงสร้างขึ้น ซัวสิกลับมาฮอดฝั่งสระน้ำได้ กะเจ็บคิง กันเหมิด ผู้ลังคน กะเปียกน้ำ.... พากันจ่มให้เซียงเมี่ยง กันเป็นแถว
พระราชาเลาสูน กะเลยว่า
“ เฮือนแบบนี้บ้อ ที่มึงว่า เฮือนเป็น ที่มึงว่าสมบูรณ์แบบ เฮือนแบบนี้ เขาเอิ้นว่า เฮือนที่เฮ็ดบ่ทันแล้ว เพราะว่า ไม้ที่เอามาปูพื้น กะยังบ่ทันได้ตอกลิ่ม บ่ทันได้มัดเลย”
เซียงเมี่ยง กะอธิบายแก้โตไปว่า
“ คนตายแล้ว ดิ้นบ่ได้ ติงบ่ได้ คนเป็นจั่งดิ้นได้ ติงได้ เฮือนที่ดิ้นบ่ได้ ติงบ่ได้ คือเฮือนตาย ส่วนว่าเฮือนที่ดิ้นได้ ติงได้ กะคือเฮือนเป็น พะเจ้าค่า .... แล้วกะเฮือนหลังนี้ มันดิ้นได้ ติงได้ มันกะคือเฮือนเป็น เป็นเฮือนที่มีชีวิต จั่งได๋ล่ะ พะเจ้าค่า”

ตอนที่ ๓๘ ไก่กะโต๊ก

พระราชาเจ้า เทิงเสนาอำมาตย์ใหญ่ ถืกเซียงเมี่ยงหลอกต้ม เจ็บคิงถ้วน ทั่วกัน เฮือนดิ้นได้ ย่างไป ก็ล้มท่าว เหยียบบ่ดี ย่างบ่คอบ เป๋ล้ม ตกป่อง ก็มี บางพ่องเหยียบส้นไม้ ไม้เดี่ยง เสียหลัก คาดลาดโจน ลงน้ำ ก็มี...
ทุกคนที่เสียทีเซียงเมี่ยง กะบ่พอใจเซียงเมี่ยง เป็นอย่างหอง พระราชาเอง กะบ่พอใจคือกัน กะเลยวางแผน สิแกล้งเซียงเมี่ยงคืน ว่าซั่นเถาะ …. พระราชา เลาเอิ้นเสนาอำมาตย์ทั้งหลายมา แบบลับๆ บ่ให้เซียงเมี่ยงฮู้เห็นนำ ปรึกษาวางแผนกันเรียบร้อยเด้... แต่ละคน กะไปเตรียมการของเจ้าของเอง...
มื้อลุนมา ทุกคน กะมาเข้าเฝ้าพระราชา คือเก่านั่นล่ะ หลังจากประชุมหารือ ข้อราชการแล้วแล้ว พระราชากะเลยว่า
“ มื้อนี้ อากาศฮ้อนน้อ.. เฮามาพากันไปเล่นน้ำ ให้ชุ่มเย็น ดีบ่”
“ ดี พะเจ้าค่า ” เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย เห็นดีนำ
จากนั้น ทุกคน รวมทั้งเซียงเมี่ยง กะเดินทางไปท่าน้ำ แล้วกะพากันเล่นน้ำ ต้ามๆ เด้ ลังคนกะมุดน้ำเล่น ลังคนกะลอยเล่น ลังคนกะเกียกปลาจิ๊เดิด ลังคนกะแล่นโดดน้ำเล่น...
ได้เวลาพอสมควรแล้ว พระราชา กะเอิ้นเสนาอำมาตย์ทั้งหลายมาซุมกัน แล้วกะเว้าว่า
“ ลอยน้ำ มุดน้ำเล่นซื่อๆ มันบ่ม่วนเนาะ.... เอาจั่งซี้ เฮามาเล่นบัก ไก่ออกไข่ ดีบ่”
“ ดี ดี พะเจ้าค่า ” พวกเสนาอำมาตย์ เห็นดีนำ
“ คันจั่งซั่น... ให้ทุกคนเบ่งไข่ออกมา ผู้ได๋ไข่ออกมาแล้ว ให้ยกมือ ชูไข่ไก่ขึ้น แล้วกะฮ้อง กะต๊าก กะต๊าก เด้อ …. คันผู้ได๋ หาไข่ไก่บ่ได้ บ่มีไข่ไก่ ผู้นั้น ต้องถืกทำโทษ.. โก่งดากใส่อีตาเว็น ให้ผู้อื่นเอาขี้ตมมาทาดาก ..เด้อ …. เข้าใจกติกากันดีแล้ว กะลงมือเลย”
พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันแล่นโดดลงน้ำ แล้วกะลอยหามุดงุมเอาไข่ ที่เจ้าของเอามาฝังเซี่ยง ไว้ก่อนแล้ว ผู้นั้นกะหาพ้อ ผู้นี้กะหาพ้อ สมควรกะ
“ กะต๊าก กะต๊าก ”
กะต๊าก แล้ว กะต๊าก อีก เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย หาไข่ได้เกือบครบเหมิดซุคนแล้ว ว่าซั่นเถาะ
ฝ่ายเซียงเมี่ยง บ่ฮู้อีโหน่อีเหน่ หยังนำเขา กะหาไข่ไก่บ่พ้อแหล่ว เลากะเลย ทำทรงมุดน้ำหาผู้นั้นผู้นี้ แล้วกะโดดขึ้นขี่หลังขาเจ้า นั่นแหม
พอขาเจ้าฮ้อง “ กะต๊าก ” เซียงเมี่ยงกะฮ้อง “กะโต๊ก”
หาโคม หาขี่หลังผู้นั้นผู้นี้ ไปเรื่อย จนผู้อื่นได้ไข่ไก่เหมิด เหลือเจ้าของผู้เดียว บ่ได้ไข่ไก่นำหมู่ ว่าซั่นเถาะ
พระราชา กะฮ้องถาม มาจากฝั่งว่า
“ เป็นจั่งได๋ล่ะ เซียงเมี่ยง ยามได๋ สิไข่ออกมาล่ะ”
เซียงเมี่ยงกะเลยว่า
“ กะโต๊ก กะโต๊ก ไก่โตผู้บ่มีไข่ดอกพะเจ้าค่า.... ผู้อื่นเล่นเป็นไก่โตแม่ กะเลยมีไข่ แต่ว่าที่ไข่ออกมาได้ กะย่อนข้าพระองค์นี่ล่ะ เป็นผู้เซิง... กะโต๊ก กะโต๊ก”
“ เออ กะแม่นคือเซียงเมี่ยงว่า เด้ล่ะบะได๋”
เทื่อนี้ พระราชา กะเลยบ่สามารถหาทางเล่นงานเซียงเมี่ยงได้
แล้วกะ พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันอาย ที่เป็นไก่โตแม่ ให้เซียงเมี่ยงเซิง จนคนเอาไปเว้าพื้นกันไปดนเติบ สะล่ะล่ะ

ตอนที่ ๓๙ ผ้าลายตีนแต้ม

พระราชา เพิ่นพยายามหาทางเล่นงาน เซียงเมี่ยงอยู่เรื่อยๆ เป็นการทดลองทดสอบ ปัญญาเซียงเมี่ยงไปนำนั่นล่ะว๋า แต่กะยังบ่สามารถ สิเล่นงานเซียงเมี่ยงได้จังๆ จะๆ จักเทื่อ
อยู่มามื้อนึง มีพ่อค้าผ้าเอาผ้าไหมลายงามๆ มาถวายพระราชาเด้ มื้อนั้น กะเลยพากันโสเหล่เรื่องผ้า ว่าซั่นเถาะ อย่างเช่นว่า ผ้าแบบได๋หายาก ผ้าแบบได๋เนื้อดี (เฮ็ดลาบแซบ หรือว่าย่างแซบ.... เว้าไปทั่วไปทีบหลายน้อ เจ้ากะดาย ... เว้าไปทั่วไปทีบจั่งได๋เดียวเนียะ ผ้าขี้ริ้ว ข้อยกะว่าแซบเติบอยู่เด้ล่ะ.... เอ้อ เอ้อ อยู่เฮือนข้อยกะมีหลายผืนยุดอกเด้อ ผ้าขี้ริ้วกะดาย เดี๋ยวสิเอามาฝากดอก...) พอดีมีอำมาตย์ผู้นึงแสดงความเห็นว่า
“ เว้าพื้นผ้านี่เนาะ ที่มีคุณค่าที่สุดกะคือ ผ้าลายตีนแต้ม เพราะว่าผ้าลายตีนแต้ม เป็นลายเฉพาะโต เลียนแบบได้ยาก หรือเลียนแบบกันบ่ได้เลย กะว่าได้ พะเจ้าค่า”
ทุกคน พร้อมทั้งพระราชา นั่นล่ะหวา กะเห็นด้วย ตามเหตุผลของอำมาตย์ผู้นั้น เด้
พอเว้าฮอดหม่องหนี่ พระราชา เพิ่นกะคิดแผนใหม่ ที่สิเล่นงานเซียงเมี่ยงได้ ซั่นแหล่ว
พระราชา กะเอาผ้าลายตีนแต้ม ผืนงามๆ ลายงามๆ ที่มีอยู่ออกมา ... เพราะว่าผ้าลายแบบนี้ พระราชาฮู้ดีว่า มีอยู่ผืนเดียวในโลก คันสิเลียนแบบ เฮ็ดขึ้นมาใหม่ กะต้องใช้เวลาดนพอสมควร.... จากนั้นกะเว้าว่า
“ ผ้าลายตีนแต้มผืนนี้ ลายงามดี เฮาอยากมีไว้ อีกจักผืนนึง เฮาคิดเบิ่งแล้ว ผู้ที่สิหาให้เฮาได้ กะมีแต่เซียงเมี่ยง ท่อนล่ะ ฉะนั้น เฮามอบหมายให้เซียงเมี่ยง ไปหาผ้าลายตีนแต้ม ลายแบบนี้ มาให้เฮา ภายใน สามมื้อ ถ้าหามาบ่ได้ ต้องถืกลงโทษ”
เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันคึดว่า “ เทื่อนี้ เซียงเมี่ยง เสร็จพระราชาคักๆ บ่มีผู้ได๋สิทอผ้าลายตีนแต้ม เลียนแบบลายได้ แล้วภายในสามมื้อ แน่ๆ"
“ เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว พระราชา หาทางเล่นงานเฮาอีกแล้ว... เทื่อน ี้เฮาสิเฮ็ดจั่งได๋น้อนอ...”
เซียงเมี่ยง คึดหาทางออก หาทางสิเฮ็ด ผ้าตีนแต้มลายแบบนั้น แต่กะคึดบ่ออก ไปถามช่างหูก ขาเจ้ากะเฮ็ดบ่ได้ ผู้ที่พอสิเฮ็ดได้ กะบอกว่า ต้องใช้เวลาเป็นเดือน พะนะ พระราชาให้เวลาแค่สามมื้อ มันเฮ็ดบ่ทัน ซั่นแหล่ว
ย่างเลาะหาแล้วกะแล้ว กะบ่มีลายแบบนั้น ในเมื่อมันเฮ็ดบ่ได้ กะบ่เฮ็ดท่อนตั้ว สิเฮ็ดจั่งได๋ได้ เทื่อนี้ เซียงเมี่ยง หาของตามที่พระราชาสั่ง บ่ได้อีหลี
พอครบกำหนดสามมื้อแล้ว กะเข้าเฝ้าพระราชามือเปล่า
พระราชากะถามว่า
“ ไสล่ะ ผ้าลายตีนแต้มเด้"
เซียงเมี่ยงกะเลยว่า
“ ผ้าลายตีนแต้ม บ่มีดอก พะเจ้าค่า.... ข้าพระองค์ ย่างถามมาเหมิดเมืองแล้ว บ่มีผู้ได๋เอาตีนแต้มผ้า พะเจ้าค่า มีแต่เอามือแต้ม"
“ ผ้าผืนนี้ กะคือกัน พะเจ้าค่า เป็นผ้าลายมือแต้ม บ่แมนตีนแต้ม... ฉะนั้น คำสั่งพระองค์ ถือว่าเป็นโมฆะ เพราะว่าใช้คำบ่ถืกต้อง”
พระราชา ได้ฟังคำแก้โตจั่งซั่น กะบ่มีคำสิเถียง กะเลยบ่ได้ลงโทษเซียงเมี่ยง ถือว่าแล้วๆ กันไป ว่าซั่นเถาะ

เณรน้อย เชียงเมี่ยง ของหลวงพี่สุเมโธ ก็น่ารักน่าอ่านเจ้าค่ะ
โดยเฉพาะภาษาท้องถิ่น น่าสนใจมากๆ

..............หากมีเวลา จะมาปุจฉาหลวงพี่นะคะ บางคำก็แปลไม่ออกค่ะ

หลวงพี่สนใจการโพสต์รูปภาพ คงต้องสอบถามข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับเว็บบลาวเซอร์
ที่ท่านใช้อยู่ในปัจจุบันก่อนค่ะ ดิฉันจะส่งตัวอย่างไปให้ทาง Letter box นะเจ้าคะ
หลวงพี่กรุณาตอบด้วยค่ะ