วิบากกรรม จาก ปัจจุบันชาติ ตามทัน อย่าได้ประมาท

ถึงหน้าตาผมจะเป็นแบบนี้ แต่ผมจะขออาสาทำดีจนวันตาย

คุณทนุธรรม จันโทกุล วัย 56 ปี ผู้เสียโฉมจากเหตุการณ์รถแก๊สระเบิดบนถนนเพชรบุรี
เมื่อปี 2533 และจากความช่วยเหลือที่ได้รับ ก่อให้เกิดแรงบันดาลใจซึ่งทำให้ นายทนุธรรม
ต้องการที่จะทำงานกับมูลนิธิป่อเต็กตึ๊ง ซึ่งแม้ว่าอาการบาดเจ็บจะทำลายร่างกายของเขา
ไปถึง 40% จนแพทย์สั่งให้เขารักษาตัวต่อในโรงพยาบาลอย่างน้อย 4 ปี แต่หลังจาก 4 เดือน
ของการรักษาตัวในโรงพยาบาล และผ่านการผ่าตัดมาถึง 9 ครั้ง นายทนุธรรมก็หนีออกจาก
โรงพยาบาล และตั้งใจจะเข้าไปทำงานที่ป่อเต็กตึ๊งด้วยสภาพของเขาที่หูซ้ายไม่ได้ยิน
ตาขวามองไม่เห็น

แต่ถึงอย่างนั้น ก็เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่นายทนุธรรมเกิดความรู้สึกอยากจะเลิกทำอาสากู้ภัย
หลังจากที่เขาออกเดินทางไปช่วยคนอื่น แต่บ้านของเขากลับโดนน้ำท่วมกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง
ไปจนหมด ทำให้เกิดความคิดว่า เขาช่วยคนอื่นแต่ทำไมเขากลับโดนน้ำท่วมเสียเอง
แต่ถึงอย่างนั้น หลังจากได้รับกำลังใจจากเพื่อนร่วมงาน นายทนุธรรมก็ตัดสินใจ
นำเงิน 30,000 บาท ซึ่งเป็นเงินก้อนสุดท้ายมาเลี้ยงอาหารผู้ประสบภัยแทน
โดยมีคนอื่น ๆ คอยช่วยหาทุนและวัตถุดิบเพิ่มเติมให้

หากถามว่าเสียใจไหมที่ใบหน้าเป็นเช่นนี้ เขาบอกเลยว่าไม่เสียใจและทำใจได้
โดยคิดว่าคงเป็นเพราะผลกรรมเก่าที่ตอนเด็ก ๆ เคยนำน้ำร้อนไปลวกงูไว้
สำหรับงานในมูลนิธิป่อเต็กตึ๊งนี้ เขาก็ทำมาได้ 4 ปีแล้ว และตั้งใจว่าจะทำต่อไปจนวันตาย

Thank you for sharing. This story keeps me going through difficult times.

No matter what happens to our life, we must keep doing good/ skillful things, speaking only skillful words, thinking skillful thoughts.

GOOD LUCK EVERYONE.

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปัน เรื่องนี้ทำให้ฉันจะผ่านเวลาที่ยากลำบาก

ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเราไม่มีเราจะต้องให้ทำสิ่งที่ดี / เก่งคำพูดและทักษะความชำนาญเฉพาะความคิดความคิดและทักษะความชำนาญ

ทุกคนโชคดี

"ความสุข" ไม่คงที่ แต่..."ความดี" สิคงทน

♡(✿◠‿◠✿)♡ กราบอนุโมทนาบุญกับท่านผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่าน ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป ธรรมรักษา เทวดาคุ้มครองนะเจ้าค่ะ ♡(✿◠‿◠✿)♡

อกุศลวิบาก ผลของบาปกรรมเป็นสิ่งน่าสพึงกลัวมากคะ

ตอนเป็นเด็กคุณน้องก็เคยเอาเคียวเกี่ยวข้าวไปปาดท้องงูที่มากินเบ็ดตกปลา ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องจำได้ว่ายังไม่เข้าโรงเรียนด้วยซ้ำ รู้แต่ว่าตากะยายก็เกี่ยวข้าวไม่ได้สนใจเรา ปล่อยเราเล่นไปตามประสาเด็ก เราก็เดินไปที่สระน้ำ และด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเด็ก ก้ไปเจอคันเบ็ด เราก็หยิบขึ้นมาดูว่ามีปลามากินเหยื่อมั้ย พอดึงสายเบ้ดขึ้นมาก็เห็นเป็นงูเลย น่าจะงูปลาธรรมดา ด้วยความเป็นเด็กตอนนั้นตกใจกลัว แต่การกลัวของเราทำให้เราเอาเคียวนั้นไปปาดท้องงู งุมันยังไม่ตายและมันก็รัดเคียวแน่น ยิ่งงุรัดแน่นเราก็ยิ่งดึงเคียวเพื่อให้หลุดออกมา และพอเราดึงเคียวหลุดออกมาได้ เราก็รีบวิ่งหนีไปเลย วิบากกรรมนั้นส่งผลตอนคุณน้องเริ่มโตเป็นวัยรุ่น คุณน้องมักจะเจ็บท้องไม่รู้สาเหตุ เจ็บจนหน้ามืดแล้วก็เป็นลมหมดสติทุกครั้ง
วิบากกรรมนั้นส่งผลอยู่หลายครั้ง แต่ตอนนี้คุณน้องไม่มีอาการดังกล่าวแล้วมันหายไปเองแปลกเหมือนกัน(เคยคิดว่าเป็นเพราะโรคกระเพราะ) คุณน้องก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า อาการปวดท้องเหมือนมีอะไรมาบิดกระเพราะของเรา เราปวดจนหน้ามืดและหมดสติไป มันคงจะคล้ายกับตอนที่เราเอาเคียวไปปาดท้องงู ทุกวันนี้คุณน้องเป็นโรคกลัวงู แม้แต่ในฝันถ้าฝันเห็นงูคุณน้องจะสติกระเจิดกระเจิงในฝันและพยายามวิ่งหนีงูสุดชีวิต ทั้งที่เค้าบอกว่าฝันเห็นงูหมายถึงจะเจอเนื้อคู่ ยอมให้งูรัดแต่โดยดี ก็จะได้อยู่ร่วมกันกับเนื้อคู่ แต่ฝันเห็นงูทีไรวิ่งหนีทุกที ไม่เคยตั้งสติได้เลย 555

คุณน้อง


เวลาเราระลึกได้ถึงกรรมเก่าๆที่เราทำไม่ดี
ก็ส่งผลต่อจิตใจเราเหมือนกับเวลาที่เราระลึกถึงกรรมดีในอดีตเลยว่าไหมคะ

อย่างเคยทำบุญใหญ่ๆไว้ แม้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน มานึกทีไรก็ชื่นใจซะทุกที
ทางเดียวกัน นึกถึงความชั่วในอดีต ก็ยอกหัวใจ ชวนให้อกุศลจิตเกิดซ้ำๆยิ่งนัก

ตั้งแต่เด็กๆมา ฮานาโกะนี่ไม่เคยทำร้ายใครถึงบาดเจ็บโดยเจตนา
เท่ากับครั้งที่ตอกตะปูใส่รองเท้าคุณแม่บ้านเลย
เคยกระทบกระทั่งกับเพื่อนในห้องเรียนบ้างก็ไม่ได้ถึงขั้นเลือดตกยางออก
ทำให้เวลามานึกเหตุการณ์ตอกตะปูนี้ทีไร ใจก็แขยงไปทุกที
ต้องพยายามรักษาใจไว้ นึกขึ้นมาเมื่อไรก็อธิษฐานจิตลงไป..
ข้าพเจ้ากระทำลงไปเพราะตกในอำนาจโทสะและตอนนี้รู้แล้วว่าไม่ดี
ต่อไปนี้ข้าพเจ้าไม่เบียดเบียนผู้อื่นอีก
นึกขึ้นมาทีไรก็อธิษฐานจิตลงไปทุกครั้ง
หลายๆครั้งเข้า ใจก็นึกถึงได้โดยไม่แขยงอะไรแล้ว เหมือนทบทวนเรื่องเก่าๆเฉยๆ

ดีที่ไม่ระลึกได้ไปถึงชาติก่อนๆ

เรื่องอดีตที่เคยทำกรรมกับงู คุณน้องระลึกถึงเพราะบังเอิญมีเหตุปัจจัยก็ระลึกขึ้นได้ แต่คุณน้องไม่ได้รู้สึกเศร้าหรือเสียใจกับการกระทำนั้นแล้วเพราะคุณน้องอธิษฐานจิตและแผ่บุญกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร และคุณน้องก็รู้สึกดีขึ้นแล้วและคุณน้องก็เสวยผลวิบากกรรมนั้นแล้ว ที่คุณน้องกระทำลงไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์เพราะเป็นเด็กและทำลงไปเพราะตกใจกลัว ไม่ได้มีจิตคิดอกุศลว่า อยากทำ..เพราะความโกรธหรือนึกสนุกหรือเจ็บแค้นงูตนนั้น..เพราะเหตุนี้วิบากกรรมเลยส่งผลคุณน้องไม่มากเพราะไม่ได้เจตนา(ขนาดไม่มากยังเจ็บท้องจนหน้ามืด ) ในเวลาที่คุณน้องมีสติสัมปชัญยะครบถ้วนงูไม่สามารถทำให้คุณน้องกลัวได้เลยค่ะ แต่เวลาสติสัมปชัญยะขาดหาย คือเวลาตนฝัน เราจะตกใจกลัว มีวิธีเดียวที่จะเอาชนะงูที่ชอบมาหลอกเราในฝันได้คือ มีสติขจัดความกลัวออกไปและยอมให้งูมาฉกหรือมากัดหรือทำอะไรก็ทำไปเลยในฝันโดยไม่คิดจะดิ้นรนหลีกหนี เหมือนเรากลัวว่าจะโดนทำร้ายเราก็จะป้องกันตนเอง แต่บางครั้งเค้าอาจจะไม่ได้ทำร้ายเรา เราคิดไปเอง ถึงเค้าจะทำร้ายเราจริงๆ ก็คงมีวิธีเดียวคือ อภัยทานและไม่ผุกโกรธ ไม่มีเวรแก่กัน
แต่คุณน้องแปลกใจเหมือนกันว่า ฝันเห็นงูเรากลัวแล้ววิ่งหนี แต่ฝันเห็นพวกผีปีศาจน่าตาน่าเกลียดน่ากลัวไม่วิ่งหนีมันจะทำร้ายคุณน้อง คุณน้องก็วิ่งเข้าใส่ เหอๆ งงอ่ะไม่เข้าใจตนเอง

เอกอนก็เช่นกันกับทั้งสองคน

อ่านแล้ว...ก็เลย...พลอยซึ้งไปด้วย

จริง ๆ นะ
เอกอนชอบอ่านเรื่องเล่าอย่างนี้ของสมาชิก...

เอกอนชอบชื่นชมความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ในจิตใจของคน
จริง ๆ แล้วความเมตตา ความกรุณา ความปราณี มันไม่ได้อยู่ไกล
ที่ที่ความโกรธ เกลียด ชิงชัง ริษยา ความกลัวปรากฎ
ความเมตตา กรุณา ปราณี ก็ปรากฎที่นั่นเช่นกัน
เมื่อพิจารณาเข้าไป
มันก็เหมือนกับว่า ในใจเรานั้น เลี้ยงสัตว์เอาไว้
ซึ่งเราเลี้ยงให้อาหารมัน มันก็ยอมก็เติบโตแข็งแรง
มันกินอาหารที่เราให้ มันก็โตใหญ่ และแสดงวรรณะไปตามลักษณะแห่งอาหาร
ช้าง ปลาวาฬ ไดโนเสาร์ ต่อให้มันตัวโตแค่ไหน มันก็มีขอบเขต
แต่สัตว์ที่อยู่ในใจ มันโตใหญ่กว่ากายมันได้ไม่รู้กี่เท่า
มันเป็นสัตว์ที่ตระกระ และมันดูเหมือนจะไม่รู้จักอิ่ม
พฤติกรรมของมัน อาหารคำต่อไปมันจะเป็นคำที่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ
จนใหญ่กว่าตัวมัน ใหญ่กว่าบ้านมัน ใหญ่กว่าประเทศมัน
จนมันกินโลกได้ คำต่อไปมันก็จะไปกินดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์
จนมองไปไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลยในจักรวาลที่จะทำให้มันอิ่มได้

แต่...มันมีสิ่งที่หยุดมันได้...
คือ...เรา...งัย

ในวันที่เราต่างรู้สึกว่าได้พลาดพลั้งไป
เราก็มาคำนึงในเรื่องอาหารการกินกันใหม่...

สัตว์ที่มีวรรณะที่ทราม ก็ด้วยอาหาร
สัตว์ที่มีวรรณะงาม ก็ด้วยอาหาร
สัตว์ที่มีวรรณะที่ปราณีต ก็ด้วยอาหาร

จะมีใครมีเรื่องดี ๆ มาเล่าให้ฟังอีกน๊าาาาา



อยากอ่านอีก ...

...ใช่...



เห็นผู้อื่นมีความสุข ก็พลอยมีความสุข...

ขอโมทนากับทุกท่านด้วยครับ