ในพระนครราชคฤห์เมื่อครั้งอดีตกาลนานมาแล้ว มีหญิงคนหนึ่งหาเลี้ยงชีวิตด้วยอาชีพที่ไม่บริสุทธิ์ โดยการหลอกลวงชาวบ้านว่า ตนเองเป็นแม่มดมีฤทธิ์เป็นคนทรงเจ้า เป็นเจ้าพ่อเจ้าแม่ต่างๆ หลอกลวงชาวบ้านให้ได้รับความเดือดร้อน

เมื่อนางตาย ได้ไปเกิดเป็นสัตว์นรก เสวยทุกข์รับโทษอยู่ในนรก ครั้นหมดกรรมพ้นจากขุมนรกนั้นแล้ว ด้วยยังมีเศษกรรมชั่วเหลืออยู่จึงต้องมาเกิดเป็นเปรต มีกลิ่นเหม็นสาบ มีรูปร่างน่าเกลียด น่าขยะแขยง ถูกพวกนกแร้งนกการรุมกัดจิกทึ้งอยู่ตลอดเวลา ได้แต่ส่งเสียงร้องครวญครางอยู่อย่างน่าเวทนาเป็นที่สุดจนกว่าจะสิ้นกรรม

พระวินัยปิฎก เล่ม ๑ มหาวิภังค์ ปฐมภาค


เครดิต : หนังสือ "สุขทุกฤดู"
ส่งเสริมคุณธรรม พัฒนาชีวิต นึกถึงธรรมะ คิดถึงพุทธะดอทเน็ต

เรื่องมังคุลิตถีเปรต
โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเวฬุวันวิหาร อันเป็นสถานที่
พระราชทานเหยื่อแก่กระแต เขตพระนครราชคฤห์ ครั้งนั้น ท่านพระลักขณะกับท่านพระมหา-
โมคคัลลานะ ...
ท่านพระมหาโมคคัลลานะกล่าวว่า อาวุโส ผมลงจากคิชฌกูฏบรรพต เขตพระนคร-
ราชคฤห์นี้ ได้เห็นมังคุลิตถีเปรตหญิง มีรูปร่างน่าเกลียด มีกลิ่นเหม็น ลอยไปในเวหาส์
ฝูงแร้ง เหยี่ยว และนกตะกรุม พากันโฉบอยู่ขวักไขว่ จิกสับโดยแรง จิกทึ้ง ยื้อแย่ง สะบัด
ซึ่งเปรตหญิงนั้นอยู่ไปมา เปรตหญิงนั้นร้องครวญคราง ...
ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ... เปรตหญิงนั้น
เคยเป็นแม่มดอยู่ในพระนครราชคฤห์นี้เอง ...

พระไตรปิฎก ฉบับบาลีสยามรัฐ (ภาษาไทย) เล่มที่ ๑
พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑ มหาวิภังค์ ภาค ๑
หน้าที่ ๔๓๒ ข้อที่ ๒๙๕