เราผู้ปฏิบัติธรรม เห็นเพื่อนร่วมชาติ โดยเฉพาะชาวไร่ ชาวนาไม่มีเงินเดือน ความหวัง ทั้งหมด เงินทองที่กู้เขามามันจมอยู่ใต้น้ำ จะทำอย่างไรกันดี จะช่วยกันได้อย่างไร.....เจโตวิมุติ

ทุกข์แรก คือสิ่งที่ลงทุนลงแรงไปได้จมหายไปต่อหน้าต่อตา
ทุกข์ที่สอง คือความเจ็บปวดที่ได้เห็นสิ่งที่ตนเองทุ่มเทอย่างสุดใจนาน ๆ

ผมก็เป็นลูกชาวนานะครับ
แต่ว่าโชคดีที่บ้านน้ำไม่ท่วม เลยไม่เสียหาย
แต่ถึงน้ำจะไม่ท่วม ก็มีเรื่องนั่น ปัญหาโน่นนี่ รังควาญตลอดครับ
บางทีเวลาที่ฝนไม่ตก พ่อผมไม่อยากจะหันมองนาที่ทำเลย
"ไม่อยากไปดูเลย อดสงสารข้าวไม่ได้" พ่อผมว่างั้น
ทุกข์จริง ๆ ครับ เห็นใจทุกคนเลย

หากช่วยได้ก็ช่วยกันเห็นค่าของสิ่งที่บริโภคเข้าไป โดยเฉพาะข้าวครับ
แล้วนำให้ผลผลิตที่ดื่มกินเข้าไปนั้น เป็นกำลังทำทำความดี ทำประโยชน์ต่อส่วนรวมครับ
สาธุ ๆ

เปลี่ยนภาพใหม่ อย่าตกใจภาพนี้ถ่ายหลังเดินจงกลมเสร็จ เหงื่อยังชุ่มอังสะอยู่ ถ่ายเมื่อ 13 ปีผ่านมาแล้ว ตอนนี้ไม่ได้เป็นพระแล้ว......เจโดวิมุติ

ยังไงก็ต้องทำใจไม่รู้จะทำยังไง ร้อนรนไปก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะว่าธรรมชาติ ต้องช่วยตัวเองไปก่อนช่วยให้จิตใจไม่ร้อนรน รัฐบาลก็พยายามเต็มที่ประชาชนคนไทยด้วยกันก็ช่วยกันเต็มกำลัง ที่สำคัญอย่ามัวนั่งรอแต่ผู้อื่นช่วยต้องช่วยตัวเองด้วย ผู้อื่นเห็นก็ได้แค่สงสารและก็ช่วยเหลื่อตามความสามารถ

สอบถามเพื่อนต่างชาติว่าประเทศของคุณเกิดน้ำท้วมทำไง เค้าบอกรัฐจะนำเรือนำประชาชนออกจากบ้านเพราะเพื่อความปลอดภัย แล้วมาอยู่รวมกันในที่พัก มีเสื้อผ้าอาหารการกินครบ ในแหลงเดียวกันมีที่นอนพร้อมอาจไม่ดีนักแต่ก็อยู่ด้วยกันเพื่อความปลอดภัย อีกอย่างบ้านเมืองของเค้าน้ำมันเย็นมากเจี๊ยบ บ้านเรายังดีน้ำไม่เย็นจัด และก็บอกเค้าว่าบ้านเราคนเค้าไม่ค่อยออกจากบ้านหรอกเค้าเป็นหว่งสมบัติ ก็แปลกดีบ้านเราเมืองพุทธ แต่คนมีสมบัติมากมายทองเอยอะไรมากมาย แต่พวกฝาหรังไม่นิยมสะสมสมบัติเช่นทอง เค้ามีเงินเค้าซื้อของอำนวยความสะดวกและก็เก็บเงินเที่ยวหมายถึงพักร้อน หลังจากที่เค้าทำงานหนักๆ เพื่อสะสมไว้พักร้อนนานๆ ชาวไร่ก็เหมือนกันหลังจากที่เค้าทำงานเต็มที่เค้าก็จะพักร้อนต่างบ้านต่างจังหวัดเดินป่าเที่ยวทะเล อย่างพวกเลี้ยงวัวแพะแกะ ก่อนหน้าฤดูหิมะตกเค้าจะเก็บเกียวหญ้าตามถูเขาแล้วก็กองไวโตๆ พอหะมะตกเค้าก็ใช้ลากลงมาตามหิมะลากด้วยสกี เค้าขยันกันน่าดู ลืมบอกไปฝาหรังส่วนมากเช่าห้องพัก