เอาเรื่องนี้มาเล่าแล้ว ก็คงต้องบอกวิธีการอุทิศส่วนกุศลให้เขาได้รับมาบอกด้วย...

นะจุ๊ เอ้ย...นะจ๊ะ...

เข้าใจว่า อสูรกายและสัตว์นรกนั้น คือชีวิตที่มี "รูป" ที่แน่นอน และอยู่ในอีกโลกหนึ่ง เช่นเดียวกับเทวดาที่อยู่ในอีกโลกหนึ่งเช่นกัน เหตุที่อุทิศส่วนกุศลให้ไม่ได้ เพราะ
1. กำลังจิตไม่เพียงพอที่จะส่งข้ามโลก และ 2. รูปที่แน่นอน ย่อมมีอายุขัยตามที่กำหนด เช่นมนุษย์ก็ขึ้นอยู่กับสังขาร ตามตำราว่า เทวดาขึ้นอยู่กับผลบุญ อสูรกายขึ้นอยู่กับผลกรรม

ส่วนเปรตและเทวดาระดับใกล้ๆ มนุษย์ ไม่มีรูปที่แน่นอน จึงสามารถอุทิศบุญให้ได้ เพราะ
1. อยู่ในโลกเดียวกัน แม้จะต่างมิติ (ระดับของพลังงานใกล้เคียงกัน) และ 2. เมื่อไม่มีรูปที่แน่นอน หากมีบารมีสูงขึ้นจนพ้นภูมิเปรต ก็ไปจุติใหม่ตามภูมิต่างๆ ได้

แม้แต่น้ำสักหยดเดียวจากบาตรถึง ๓๐ บาตรของพระภิกษุ หรือ เทวดาจำนวนตั้ง 2 ล้านกว่าองค์...ยังช่วยน้องไม่ได้...แล้วจะมีความหวังอะไรเหลืออยู่อีก นอกจากรอให้หมดกรรม...ค่ะ

ใครเคยไปเห็นสภาพความเป็นอยู่ของภพภูมินี้ มาเล่าแบ่งปันให้ฟังบ้างได้มั้ยคะ
ไม่เอานิทาน หรือนิยายนะคะ....ไม่ใช่เบบี๋ ไม่ต้องมาปาฏิหาริย์


ดิฉันว่าผู้ที่อยู่ในภพภูมินั้นคงได้รับทุกขเวทนาอย่างแสนสาหัส
ก็ไม่รุว่าคนที่อยู่ข้างหลังหรือว่าคนที่ล่วงหน้าไปก่อนจะทุกข์กว่ากัน...เฮ้อออออ...



.....หมั่นสร้างบุญกุศลไว้เป็นเสบียงให้ตัวเอง แน่นอนที่สุดค่ะ ไม่ต้องรอใครอุทิศให้

เขาอยู่ในภพที่ทับซ้อนกับภพภูมิมนุษย์นี่ละค่ะ มีเป็นหมื่นๆ ภพภูมิ

คุณอยากเล่า ก็ลองเล่าดูก็ได้นี่คะ...

ดูเหมือนจะมีความหวังสุดท้าย....จริงๆ



มีบทสวดมนต์อยู่บทหนึ่ง
**มีอานิสงส์แบบไม่มีประมาณ**
....ขอให้มีศรัธทาแรงกล้าและปฏิบัติสม่ำเสมอ เชื่อว่า
แม้หยดน้ำ...ทีละหยดก็กลายเป็นมหาสมุทรได้


******ต้องเรียนให้เข้าใจกันก่อนว่าอสุรกายอยู่ในภพภูมิที่ไม่สามารถรับส่วนบุญกุศลใดๆ ได้
ฉะนั้นการอุทิศส่วนกุศลไปให้ ไม่ว่าจะเป็นอาหาร น้ำ หรือเครื่องนุ่งห่ม จึงไม่มีประโยชน์ค่ะ

แต่....หยดน้ำในมหาสมุทรที่ยกมากล่าวในที่นี้หมายถึง
หยดน้ำแห่งความเมตตาค่ะ คือ การแผ่เมตตาแบบไม่มีประมาณ
มนุษย์อย่างเราๆ สามารถแผ่เมตตาให้กับสรรพสัตว์ในสังสารวัฏได้ทุกภพทุกภมิ
แผ่ได้ไม่มีประมาณ และสามารถแผ่ได้ตลอดเวลาเมื่อใจนึกถึงบุญกุศลที่ทำมาค่ะ

.................

ที่มา...หนังสือมหาการุณิโกนาโถ...ได้รับแจกฟรีจากวัดป่าบ้านตาด จ.อุดรธานี...

...เปรตต่างจากอสุรกายตรงที่...เปรตได้รับความทุกข์เนื่องจากหิวอาหาร...
...ส่วนอสุรกายจะได้รับความทุกข์ความทรมานจากความหิวกระหายน้ำอยู่ตลอดเวลา

...เปตติวิสยภูมิ หรือโลกเปรต...แปลว่าภูมิที่อยู่ของเหล่าสัตว์ที่ห่างไกลจากความสุขสบาย...
...ถึงแม้จะได้รับความทุกข์ทรมานน้อยกว่าสัตว์นรกก็ตาม...มีอายุยืนนานคล้ายสัตว์นรก...
...เปรตส่วนใหญ่ไม่สามารถรับส่วนบุญส่วนกุศลของใครได้...มีปรัทัตตูปชีวีเปรตเท่านั้น...
...ที่สามารถอนุโมทนารับส่วนบุญส่วนกุศลจากญาติมิตรในโลกมนุษย์อุทิศไปให้ได้...
...มีรูปกายเป็นอทิสมานกาย...คือมีกายไม่ปรากฎในวิสัยของตามนุษย์ทั้งหลาย...
...นอกจากตนต้องการจะแสดงให้มนุษย์เห็นเป็นครั้งคราวเท่านั้น...
...ชนิดเปรตคอยอ่านในวัฏสงสาร

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=27452


...อสุรกายภูมิ หรือวินิบาต คือโลกอสุรกาย...แปลว่าภูมิที่อยู่ของเหล่าสัตว์อันปราศจาก...
...ความแช่มชื่นร่าเริง...เป็นโลกที่มีแต่ความชั่วร้ายไม่น่าอยู่ไม่น่าอาศัย...เต็มไปด้วย...
...เหล่าอสุรกายรูปร่างแปลกประหลาดพิสดารน่าเกลียดน่าชัง...ใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์...
...ปราศจากความสุขรื่นเริงโดยสิ้นเชิง...โดยมีลักษณะคล้ายคลึงกับเปรตมาก...
...จะต่างกันที่เปรตได้รับความทุกข์เนื่องจากหิวอาหาร...ส่วนอสุรกายจะได้รับความทุกข์...
...ความทรมานจากความหิวกระหายน้ำอยู่ตลอดเวลา...จนกว่าจะสิ้นกรรม...
...อันเนื่องมาจากกรรมคือการกระทำอกุศลกรรมด้วยความโลภมากไปด้วยอภิชฌา...
...ความเพ่งเล็งอยากได้ทรัพย์สมบัติของผู้อื่น...

บทไหนคะ...
จะได้ลองเอามาสวดบ้าง เผื่อจะได้ช่วยคุณเป็นหยดน้ำอีกสักหยด

.....โปรดใช้วิจารณญานนะคะ

ความฝันควบคู่นิมิต

>>
ตามที่ผูเขียนอธิบายบอกกล่าวให้ได้รับรู้ว่า ความฝัน กับนิมิตนั้นแยกกันแทบไม่ออก ถ้าผู้ที่
ฝันหรือนิมิตนั้น มิใช้ผู้ที่ปฏิบัติสวดมนต์ ภาวนา และแยกแยะออกว่าสิ่งใดคือ ความฝัน สิ่ง
ใดคือ นิมิต เรื่องที่ได้เกริ่นไว้ข้างต้นว่าจะเล่านั้น เป็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นในคืนที่เขียนบั้น
ทึกเรื่อง ฝึกจิตแก้กรรมโดยโทรจิต กำลังจะเข้าเนื้อเรื่อง
ก็ต้องพักการเขียนดังกล่าว เพื่อที่จะเขียนบันทึกนี้

เรื่องเล่า สวดมนต์ ปลดปล่อยวิญญาณ

เข้าพรรษา ปี 2552 ผู้เขียน ต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล เนื่องจากติดเชื้อไข้หวัด
2009 การรักษาตัว เป็นไปด้วยดี นอนรักษาจนล่วงเลยมาถึง วันพุธที่ 4 เดือนสิงหาคม ครบ
7วันอาการที่เจ็บป่วยต่างๆเริ่มดีขึ้น แทบจะกล่าวได้ว่า ร่างกายเป็นปกติ พร้อมจะกลับบ้าน

แล้ว หมอจึงให้ย้ายจากผู้ป่วยเฝ้าระวัง มาพักฟื้นที่ห้องสามัญ ซึ่งห้องสามันดังกล่าวเพิ่ง
เปิดรับคนไข้ รักษาเป็นเวลาได้ไม่นาน ผูเขียนได้มาพักฟื้นในห้องดังกล่าว
คืนแรกกว่าจะหลับได้ก็ประมาณเกือบจะเข้าเช้าวันใหม่ ก่อนนอนด้วยความที่ไม่ได้สวด
มนต์มาหลายวัน จากการไม่สบาย วันนั้นจึงสวดโดยใช้ บทสวด เมตตาพรหมวิหารภาวนา
หรือเมตตาใหญ่และชินบัญชร ซึ่งท่านที่เคยสวดบทสวดมนต์ เมตตาใหญ่ฯ จะทราบกันดีว่า
เป็นบทที่ค่อนข้างยาว ผู้เขียนสวดพอได้ ใช้เวลาในการสวด 1 จบ เกือบครึ่งชั่วโมงจึงไม่ค่อย

ใช้บทสวดนี้มาสวดนัก วันนั้นนึกอยากสวด เพราะเป็นการนอนคืนแรกในห้องสามัญ
ดังกล่าว จึงอันเชิญสวด 1 จบ พร้อมบทสวดชินบัญชรที่ผู้เขียนใช้สวดบ่อยและท่องจำได้
โดยไม่ต้องเปิดหนังสืออ่านตาม พร้อมแผ่เมตตาอย่างที่เคยกระทำในทุกๆครั้ง สวดจนครบ
ดังที่กล่าว ได้นั่งสมาธิประมาณครึ่งชั่วโมง และเข้านอนๆหลับ จิตนิ่งได้นิมิตกึ่งฝันว่า ขึ้น
ไปอยู่ในตึกที่สูง ซึ่งคล้ายกับห้องสามัญที่เรานอนพักฟื้น แต่แตกต่างกันพอประมาณ ได้เห็น
ศพคนตาย นอนสุมกันเป็นกอง มีทั้งหญิงและชายประมา 20 ถึง 30 ศพ เห็นจะได้ ผู้เขียนยืน
มองปลงในร่างกายมนุษย์ และกล่าวในจิตกับสิ่งที่เห็น " เกิดแก่เจ็บตายเป็นสิ่งที่จะต้องเจอ

กันทุกท่านขณะนี้เป็นเวลาท่าน ต่อไปก็ถึงคราวเราต้องเป็นไปทุกคน " ใจหนึ่งก็ปลง ใจหนึ่ง
ก็นึกกลัว กล่าวในจิตกับศพเหล่านั้น พร้องกับอากับกิริยาความกลัวปะปนควบคู่ อยู่ในภวังค์
ได้สักระยะ สิ่งที่เห็น ได้เปลี่ยนสภาพเป็นดวงวิญญาณและกำลังจะร้องบอกอะไรบางอย่าง
กับผู้เขียน ด้วยความที่ผู้เขียนกลัว ยังไม่ทันได้โต้ตอบและรับฟังสิ่งที่วิญญาณเหล่านั้นจะ
เจรจา ผู้เขียนกลับวิ่งหนี ดวงวิญญาณที่กล่าว กลับวิ่งตาม จนตามผู้เขียนทัน และได้ขอให้
ช่วยปลดปล่อยพวกเขาที ผู้เขียนถามกลับแล้วจะให้ทำอย่างไรตัวผู้เขียนไม่มีความสามารถที่

จะทำตามที่ขอให้หรอก ผู้เขียงโต้ตอบกับวิญญาณเสร็จ ก็เดินกึ่งวิ่ง จะหนี ก้าวเดินยังไม่ถึง
สามก้าว ก็ได้มีดวงวิญญาณดวงหนึ่งเป็นเสียงผู้ชาย กล่าวว่า " ท่านทำได้โปรดช่วยเหลือเรา
เถิด " ผู้เขียนกล่าวตอบ" ไม่! เราไม่มีบารมีที่จะสามารถปลดปล่อยพวกท่านได้หลอก
ให้ ไปขอท่านอื่นที่เขาสามารถทำตามที่ท่านร้องขอได้เถิด " ท่านทำได้ ท่านทำได้ ช่วยเรา
ด้วยเถิดขอเพียงท่านรับปากว่าจะช่วย " ผู้เขียนไม่ทราบว่าจะทำอย่าไร ใจก็อยากจะไปให้

พ้นจากวิญญาณเหล่านั้น จึงรับปากช่วย แบบขอไปที "เรารับที่ช่วยแล้ว! เราไปนะ ตัว
ผู้เขียนเดินจากมา ดวงจิตดวงเดิมได้กล่าวขึ้นอีกว่า "เดี๋ยว ท่านบอกจะช่วยให้เราหลุดพ้น
ท่านต้องส่งกุศลให้เราก่อน" ผู้เขียนกำหนดแผ่ส่วนบุญให้กับดวงวิญญาณเหล่านั้น ดวง
วิญญาณเล่านั้นได้รับบุญกุศลที่ผู้เขียนแผ่ให้ ร้องดีใจกันเสียงดังขรม พร้อมกลับกลายเป็น
ดวงจิตเล็กๆมากมากมองเห็นได้รอบๆตัวผู้เขียน ดวงจิตเหล่านั้นมีแสงระยิบระยับเป็นดวง

เล็กๆคล้ายหิงห้อย ล่องลอยขึ้นสู่บนฟ้า ผู้เขียนขึ้นตามไปส่ง ไปได้ประมาณครึ่งทางก็ตกใจ
ตื่น เหตุการณ์หมดที่เกิดขึ้นนั้นผุ้เขียนตื่นขึ้นยังจำได้ทุกเหตุการณ์ที่นิมิตฝัน และได้ถ่ายทอด
เป็นเรื่องเล่าให้คุณผู้อ่านได้อ่าน พร้อมสรุปในเรื่องราวของการนิมิตปนฝันนี้ว่า น่าจะเป็น
จากบทสวดมนต์เมตตาใหญ่ฯ และชินบัญชร ที่ผู้เขียนได้สวดและแผ่ส่วนบุญส่วนกุศล

ให้กับวิญญาณเหล่านั้น ท่านผู้อ่านๆเรื่องเล่านี้แล้ว ผู้เขียนหวังว่า เรื่องเล่าเรืองนี้จะทำให้
ท่านทราบว่า สิ่งที่มองไม่เห็นรับรู้ได้ ทางฝันและนิมิตอีกทางหนึ่ง และพุทธทานุภาพของ
บทสวดมนต์ ต่างๆที่พระพุทธเจ้าได้เผยแพร่ให้เราชาวพุทธได้ปฏิบัติ เปี่ยมด้วยพุทธทา
นุภาพบารมี ถึงพระองค์ท่านจะ ปรินิพานหมดภพชาติความเป็นมนุษย์
(ตรัสรู้ไปนานแล้ว) พุทธทานุภาพ บารมีของท่านมิมีเสื่อมถอยไปตามกาลเวลา แม้ บทสวด
แม่ตาใหญ่ฯ ผู้เขียนนั้น พึ่งจะนำมาปฏิบัติสวดไม่ถึงสิบครั้ง บารมียังเกิด มีดวงวิญญาณมา

ขอบารมีให้ช่วยปลดปล่อยเขาให้ไปจุติเกิด ณ.ภพภูมิใหม่ " สาธุ ขอให้ดวงวิญญาณเหล่านั้น
สู่สุคติ หมดภพภูมิ ที่จะต้องใช้กรรมทุกข์ทรมาน ไม่ ว่าท่าน ตอนมีชีวิต ท่านจะเป็นสาวก
ของพระผู้เป็นเจ้าพระองค์ใด ปัดนี้ พุทธทานุภาพ ของสมเด็จพระพุทธเจ้า พระพุทธโคดม
ได้ปลดปล่อยท่านให้หลุดพ้น ขอให้ท่านมีภพภูมิที่สูงส่ง จุติเป็นมนุษย์ ได้มาอยู่ในร่มโพธิ์
บารมี ของพระพุทธเจ้าณ.ประเทศไทย สยามประเทศ เถิด " จบเรื่องเล่า สวดมนต์
ปลดปล่อยวิญญาณ>>

พระคาถานี้เป็นที่คาถาที่แผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ไม่มีประมาณ
ไม่ว่าจะเป็นวิญญาน สัมภเวสี หรือ เทวดา เทพ พรหมทั้งหลาย



เมตตาพรัหมะวิหาระภาวนา พิสดาร (แบบย่อเล็ก)

เอวัมเม สุตังฯ เอกัง สะมะยัง ภะคะวา สาวัตถิยัง วิหะระติ
เชตะวะเน อะนาถะปิณฑิกัสสะ อาราเมฯ ตัตระ โข ภะคะวา ภิกขู
อามันเตสิ ภิกขะโวติฯ ภะทันเตติ เต ภิกขู ภะคะวะโต ปัจจัสโสสุง
ภะคะวา เอตะทะโวจะ เมตตายะ ภิกขะเว เจโตวิมุตติยา
อาเสวิตายะ ภาวิตายะ พะหุลีกะตายะ ยานีกะตายะ วัตถุกะตายะ
อะนุฏฐิตายะ ปะริจิตายะ สุสะมารัทธายะ เอกาทะสานิสังสา
ปาฏิกังขาฯ กะตะเม เอกาทะสะฯ

(๑) สุขัง สุปะติ
(๒) สุขัง ปะฏิพุชฌะติ
(๓) นะ ปาปะกัง สุปินัง ปัสสะติ
(๔) มะนุสสานัง ปิโย โหติ
(๕) อะมะนุสสานัง ปิโย โหติ
(๖) เทวะตา รักขันติ
(๗) นาสสะ อัคคิ วา วิสัง วา สัตถัง วา กะมะติ
(๘) ตุวะฏัง จิตตัง สะมาธิยะติ
(๙) มุขะวัณโณ วิปะสี ทะติ
(๑๐) อะสัมมุฬโห กาลัง กะโรติ
(๑๑) อุตตะริง อัปปะฏิวิชฌันโต พรัหมะโลกูปะโค โหติฯ

เมตตายะ ภิกขะเว เจโตวิมุตติยา อาเสวิตายะ ภาวิตายะ
พะหุลีกะตายะ ยานีกะตายะ วัตถุกะตายะ อะนุฏฐิตายะ
ปะริจิตายะ สุสะมารัทธายะ อิเม เอกาทะสานิสังสา ปาฏิกังขาฯ

อัตถิ อะโนธิโส ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ
อัตถิ โอธิโส ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ
อัตถิ ทิสา ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ

กะตีหากาเรหิ อะโนธิโส ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ
กะตีหากาเรหิ โอธิโส ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ
กะตีหากาเรหิ ทิสา ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ

ปัญจะหากาเรหิ อะโนธิโส ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ
สัตตะหากาเรหิ โอธิโส ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ
ทะสะหากาเรหิ ทิสา ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ
กะตะเมหิ ปัญจะหากาเรหิ อะโนธิโส ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติ

สัพเพ สัตตา สัพเพ ปาณา สัพเพ ภูตา สัพเพ ปุคคะลา
สัพเพ อัตตะภาวะปริยาปันนา
อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ ฯ

สัพพา อิตถิโย สัพเพ ปุริสา สัพเพ อะริยา สัพเพ อะนะริยา
สัพเพ จาตุมมหาราชิกาเทวา สัพเพ ตาวะติงสาเทวา
สัพเพ ยามาเทวา สัพเพ ตุสิตาเทวา สัพเพ นิมมานะระตีเทวา
สัพเพ ปะระนิมมิตะวะสะวัตตีเทวา สัพเพ อินทา สัพเพ พรหมา
สัพเพ จตุโลกะปาลา สัพเพ ยมมะราชา สัพเพ ยะมะปาลา
สัพเพ สิริคุตตะระอมัจจา สาสะนัง อนุรักขันตุ
อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ ฯ

สัพเพ ยักขา สัพเพ กุมภัณฑา สัพเพ ครุทธา
สัพเพ กินนรา สัพพา กินนะรี สัพเพ นาคา สัพเพ มะนุสสา
สัพเพ อะมะนุสสา สัพเพ วิริยะปะติกา สัพเพ มิตตา
สัพเพ อมิตตา สัพเพ มัชฌะตา
อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ ฯ

สัพเพ ติรัฉฉา สัพเพ เปติกา สัพเพ เปตา
สัพเพ อะสุระกายา สัพเพ เปตาวัตถุโย สัพเพ เปตวิเสยยา
สัพเพ วินิปาติกา
อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ ฯ

อิมัสมิง จะอาราเม สัพเพ สัตตา อะเวรา อัพยาปัชฌา
อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ ฯ

อิมัสสมิง ชมภูทีเป สัพเพ สัตตา อะเวรา อัพยาปัชฌา
อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ ฯ

อิมัสสมิง มังคลาจักกะวาเฬ สัพเพ สัตตา
อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ ฯ

ทะสาสุทิสาสุรัฐธิตายะ สัพเพ สัตตา อะเวรา
อัพยาปัชฌา อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ ฯ

อิเมหิ ทะสะหากาเรหิ ทิสา ผะระณา เมตตาเจโตวิมุตติฯ
สัพเพสัง สัตตานัง ปีฬะนัง วัชเชตวา อะปีฬะนายะ อุปะฆาตัง
วัชเชตวา อะนุปะฆาเตนะ สันตาปัง วัชเชตวา อะสันตาเปนะ
ปะริยาทานัง วัชเชตวา อะปะริยาทาเนนะ วิเหสัง วัชเชตวา
อะวิเหสายะ สัพเพ สัตตา อะเวริโน โหนตุ มา เวริโน สุขิโน
โหนตุมา ทุกขิโน สุขิตัตตา โหนตุ มา ทุกขิตัตตาติ อิเมหิ
อัฏฐะหากาเรหิ สัพเพ สัตเต เมตตายะตีติ เมตตาตัง ธัมมัง
เจตะยะตีติ เจโต สัพพะพยาปาทะปะริยุฏฐาเนหิ มุจจะตีติ
วิมุตติ เมตตา จะ เจโตวิมุตติ จาติ เมตตาเจโตวิมุตติ ฯ
เมตตาพรัหมะวิหาระภาวนา นิฏฐิตาฯ




http://board.palungjit.com/f17/%E0%B8%9 ... 07427.html

คำว่า "เมตตาเจโตวิมุตติ" หมายถึง

ความหลุดพ้นด้วยกำลังจิตคือสมาธิ
ที่ถึงขั้น โลกียฌานสมาบัติ (ด้วยการเจริญ เมตตากัมมัฏฐาน)

-------------------------------------------------------------------------------------



รวมรวม link ที่เกี่ยวข้องมาไว้ให้ค่ะ


------------------------------------------------------------------------------


เมตตากัมมัฏฐาน จาก พระอภิธัมมัตถสังคหะ ปริเฉท9
http://www.abhidhamo...aphi/p9/047.htm





๑๒. เมตตากัมมัฏฐาน เจริญสมถภาวนาได้ถึงปฐมฌาน
เป็นต้นไปตามลำดับจนถึงแค่ จตุตถฌานเท่านั้น (ในกรณี ปัญจกนัย)





------------------------------------------------------------------------------

พระอภิธรรมปิฎก เล่มที่ ๑
ธรรมสังคณีปกรณ์

จิตตุปปาทกัณฑ์
พรหมวิหารฌาน ๔

http://84000.org/tipitaka/read/?34/190

ดูอัฏฐสาลินี อรรถกถา หน้า 528 ประกอบ


------------------------------------------------------------------------------

พระอภิธรรมปิฎก เล่มที่ ๒
วิภังคปกรณ์


เมตตาอัปปมัญญานิเทศ
http://84000.org/tip...ead/?35/742-743
ดูสัมโมหวิโนทนี อรรถกถา หน้า 485 ประกอบ

เมตตากุศลฌาน จตุกกนัย
เมตตากุศลฌาน ปัญจกนัย
http://84000.org/tipitaka/read/?35/751


------------------------------------------------------------------------------


พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓
ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค

เมตตากถา
http://84000.org/tip...ead/?31/574-587
(อธิบาย ความหมาย อานิสงส์ และ วิธีเจริญ เมตตาเจโตวิมุตติ อย่างละเอียด)

ดูสัทธรรมปกาสินี อรรถกถา หน้า 543 ประกอบ

------------------------------------------------------------------------------


(เพิ่มเติม)

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๒
อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต

[๕๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุเจริญเมตตาจิต แม้ชั่วกาลเพียงลัดนิ้วมือ
เดียวเท่านั้น ภิกษุนี้เรากล่าวว่า อยู่ไม่เหินห่างจากฌาน ทำตามคำสอนของ
พระศาสดา ปฏิบัติตามโอวาท ไม่ฉันบิณฑบาตของชาวแว่นแคว้นเปล่า
ก็จะกล่าวไยถึงผู้ทำเมตตาจิตนั้นให้มากเล่า ฯ

[๕๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุใส่ใจเมตตาจิต แม้ชั่วกาลเพียงลัดนิ้วมือ
เดียวเท่านั้น ภิกษุนี้เรากล่าวว่า อยู่ไม่เหินห่างจากฌาน ทำตามคำสอน
ของพระศาสดา ปฏิบัติตามโอวาท ไม่ฉันบิณฑบาตของชาวแว่นแคว้นเปล่า
ก็จะกล่าวไยถึงผู้ทำเมตตาจิตนั้นให้มากเล่า ฯ


http://84000.org/tip.../read/?20/55-56