เรื่องเกิดมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ตัวเราเองมีเพื่อนที่รักกันมากแต่นิสัยต่างกันคือเราจะเป็นคนเงียบๆส่วนเพื่อนจะเป็นคนที่รู้จักคนอื่นเยอะ มีช่วงที่เราอกหักแล้วได้คิดผิดคือให้เพื่อนหาคนคุยให้พอคุยกันไปเรื่อยๆเราก็รู้มาว่าคนที่เราคุยด้วยนั้นมีแฟนอยู่แล้วเราจึงเลิกคุยไปและสิ่งที่เสียใจที่สุดคือเพื่อนเราเอาเรื่องชีวิตของเราในอดีตที่มันไม่ดีไปเล่าให้แฟนคนที่เราคุยด้วยฟังซึ่งเพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนที่เรารักมากเรายอมรับว่าสิ่งที่เขาพูดบางเรื่องก็เป็นเรื่องจริงบ้างเรื่องก็เกินจริง ด้วยความที่เราโมโหมากจึงทำผิดกับเพื่อนคนนี้คือเอาความอิจฉาริษยาที่เราคิดไปเองว่าเพื่อนดูถูกเรา ไปเล่าให้แฟนใหม่ของแฟนเก่าเราฟังด้วยความที่สมัยที่เราเรียนเราไม่ค่อยเข้ากับเพื่อนคือเช้ามาเรียนเย็นไปทำงานจึงทำให้เราใช้ชีวิตไม่เหมือนเพื่อนคนอื่น พอเอาไปเล่าให้เขาฟังสรุปก็มีเรื่องจนได้เราก็ได้ทะเลาะทั้งเพื่อนทั้งแฟนใหม่ของแฟนเก่าแต่การทะเลาะครั้งนี้เรายอมรับผิดในทุกอย่างที่เคยทำไม่ดีกับเพื่อนไว้เราสามคนเคลียร์กันจบเรื่องแล้วเราก็คิดว่าเรื่องมันจบแล้ว แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมครั้งจากที่คุยกันจบแล้วทั้งเพื่องทั้งแฟนใหม่ของแฟนเก่าก็ยังไม่เลิกที่จะเอาเราไปพูดให้คนอื่นฟัง ณ ตอนนั้นเราเกิดอาการปลงเพราะอยู่ในช่วงที่เรากำลังท้องเราก็ได้แต่เงียบไม่พูดไม่โต้ตอบ จนวันหนึ่งแฟนใหม่ของแฟนเก่ามาขอโทษเราบอกว่าเขาใจร้อนไปหน่อยเรื่องมันไม่ได้มีอะไรเลย เราก็บอกเขาไปว่าไม่เป็นไรคนเราความคิดไม่เหมือนกันหลังจากที่เขาขอโทษเราก็ยังคุยกับเขาปกติแต่ไม่ได้ไปคุยอะไรมากส่วนเพื่อนตอนนี้ก็ยังไม่เลิกที่จะเอาเรื่องที่เราผิดพลาดในชีวิตไปพูดให้คนอื่นฟัง

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและอนุโมทนาผลบุญด้วยค่ะ ตอนนี้พยายามที่จะนิ่งไม่พูดหรือโต้ตอบโดยส่วนตัวคิดว่าไม่มีใครรู้จักเราดีเท่ากับตัวเราเอง ใครว่าอะไรมาก็นิ่งอย่างเดียวเลยค่ะ