อยากรู้ครับ ว่า
1.เวลาเรานั่งสมาธิ สวดมนต์ แผ่เมตตา เราสามารถเผื่อแผ่บุญกุศลให้กับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ไหม ถ้าทำได้ควรทำอย่างไร ถ้าทำไม่ได้ มีวิธีการทำอย่างอื่นหรือเปล่าที่จะทำให้กรรมของเขาบรรเทาเบาบางลง

2.ในปัจจุบัน คนที่ทำงานอาชีพผู้หญิงขายตัวเนี่ย เมื่อชาติก่อน เขาไปทำอะไรมาถึงต้องมาชดใช้กรรมแบบนี้ เราสามารถช่วยพวกเขาได้ไหมเเบบเพื่อนมนุษย์คนนึง

1. แผ่ได้หมดนั่นแหล่ะครับ สัพเพ สัตตา หมายถึงสัตว์ทั้งหมด ทั้งมวลครับ แผ่เมตตาแล้วอุทิศส่วนกุศล
เพราะในบทสวดมันมีบอกนะครับ
2. กรรมของใครของมันนะครับ ถ้าคุณอยากเข้าไปช่วย คุณได้มีกิเลสในใจแล้วนะครับ
คือ ความอยาก และความอยากนี่เเหล่ะเป็นบ่อเกิดของความทุกข์

อนุโมทนาครับ

เรื่องการแผ่เมตตานั้น หากจะสงเคราะห์เข้าในทำนองเดียวกับการเจริญเมตตาภาวนานั้นก็น่าจะไปกันได้ ท่านได้แสดงเรื่องการเจริญ เมตตา ไว้โดยแสดงบุคคลที่เป็นโทษต่อเมตตาภาวนา หากไปแผ่เมตตาให้ก่อน ดังนี้
บุคคลประเภทที่แผ่ให้ก่อนไม่ได้ มี 4 ประเภท คือ
1.บุคคลอันไม่เป็นที่รัก จะเป็นโทษเพราะเป็นปัจจัยแก่โทสะ แผ่ให้ก่อนแล้วไม่สบายใจ
2.บุคคลที่เป็นที่รักมาก จะเป็นโทษเพราะถ้าเขามีความเดือดร้อนใจมาก ตนเองก็จะเดือดร้อนใจ อดกลั้นไม่ไหว เพราะรักมาก
3.บุคคลที่ไม่รัก ไม่ชัง เป็นกลางๆ เพราะยังไม่รู้ว่าบุคคลนั้นมีคุณธรรมอะไรที่จะทำให้รักเคารพ จิตใจก็จะไม่ค่อยสบายนัก
4. บุคคลผู้เป็นศัตรู หากแผ่ให้ก่อน ก็จะมีแต่ความไม่สบายใจ ขัดเคืองเพราะเป็นศัตรูกัน
ส่วนอีก 2 ประเภทที่เป็นโทษต่อเมตตาภาวนา ก็ได้แก่ บุคคลที่เป็นเพศตรงกันข้ามก็จะเป็นปัจจัยให้ราคะกำเริบ.....
และบุคคลผู้ตายไปแล้ว ...เพราะเมตตาเกิดไม่ได้เลย เนื่องจากอารมณ์ของเมตตาต้องเป็น ปิยมนาสัตวบัญญัติ คือ สัตว์ที่เป็นที่รักที่ชื่นชมและพอใจเป็นอารมณ์ จึงจะเรียกว่า เมตตา

ดังนั้น การแผ่เมตตาจึงไม่เหมือนกับการแผ่อุทิศบุญให้ผู้ตายตรงนั้นเรียกว่า ปัตติทาน.... แต่การแผ่เมตตา อารมณ์ของเมตตาจะต้องเป็น สัตว์อันเป็นที่รักที่ชื่นชมที่พอใจเป็นพื้นฐาน ผู้ที่ตายแล้ว ใจเราจะไม่ได้รักชื่นชมพอใจ แต่ใจจะอาลัยอาวรณ์ เสียใจ เสียดาย เป็นต้น

สมควรแผ่เมตตาให้ตนเองก่อนอยู่เสมอๆ ความไม่อยากตาย ต้องการสุข เกลียดทุกข์ อยากอายุยืนที่มีอยู่ประจำใจตนเองนั้น ย่อมเกิดขึ้นเป็นพิเศษ แล้วจะนึกเปรียบเทียบไปในสัตว์ทั้งหลายว่า ล้วนรักสุข เกลียดทุกข์ด้วยกันทั้งสิ้น เหมือนตนทุกประการ ด้วยเหตุนี้แหละ จะทำให้เมตตาเกิดขึ้นได้จริงๆก่อน แล้วตั้งมั่นขึ้น แล้วจึงค่อยๆแผ่เมตตาไปให้คนอื่นๆและสัตว์อื่นๆทีหลัง
จึงควรเริ่มต้นที่เมตตาตนเองก่อน ฉะนั้น ผู้ที่รักตนย่อมไม่เบียดเบียนผู้อื่นแม้กระทั่งสัตว์เล็กน้อย
การแผ่เมตตาให้แก่ตนแล้ว ก็พึงลำดับการแผ่เมตตาไปยังบุคคลต่อไปนี้

1. บุคคลอันเป็นที่รัก
2. บุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง
3. บุคคลที่ไม่รัก ไม่ชัง
4. บุคคลที่เป็นศัตรูกัน



มีหลายสาเหตุครับ..ตัวอย่างจากพระไตรปิฎกมีเช่นนางอัมพปาลีเถริ ผู้บรรลุอรหันต์ได้เล่าว่า..
ดิฉันเกิดในสกุลพราหมณ์ใน
เมืองอรุณอันน่ารื่นรมย์ โกรธแล้ว ด่าภิกษุณีองค์หนึ่งผู้มีจิตพ้นแล้ว
จากกิเลสว่า ท่านเป็นหญิงเพศยา ประพฤติอนาจารประทุษร้าย
พุทธศาสนา ครั้นด่าอย่างนี้แล้ว ดิฉันต้องไปสู่นรกอันร้ายกาจ
เพรียบพร้อมไปด้วยมหันตทุกข์ เพราะกรรมอันลามกนั้น เคลื่อน
จากนรกนั้นแล้วมาเกิดในหมู่มนุษย์เป็นผู้มีลามกธรรม เป็นเหตุให้
เดือดร้อนครองความเป็นหญิงเพศยาอย่างหมื่นชาติยังมิได้พ้นจากบาป
กรรมนั้น เปรียบเหมือนคนกินยาพิษอันร้ายแรง
(คัดจาก อัมพปาลีเถริยาปทานที่ ๙)

นอกจากการด่าว่าคนอื่นเช่นตัวอย่างข้างบนแล้ว อีกเหตุหนึ่งคือ การล่วงศีลข้อ๓ ทำกรรมที่เคยพรากภรรยาผู้อื่น เจ้าชู้มากรัก และหักอกให้ผู้อื่นต้องช้ำใจ ทำให้ต้องมาเกิดเป็นโสเภณี และบางรายก็มีเหตุจากสั่งสมอุปนิสสัยเสพคุ้นพฤติกรรมขายตัวจนเกิดชอบใจก็มีครับ



หากอยู่ในฐานะที่จะช่วยเขาได้ก็พึงทำครับ แต่ควรพิจารณาถึงเหตุต่างๆในปัจจุปันของเขาด้วยว่าอะไรทำให้เขามาทำอาชีพนี้ สิ่งที่ควรเริ่มต้นก่อนช่วยด้วยวิธีอื่นๆคือการให้ "ธรรมทาน" คือความรู้เรื่องโทษของอาชีพนี้ ให้เขาทราบถึงโทษของอาชีพนี้ หากเขาทำอาชีพนี้เพราะรักสบาย นี่ก็คงลำบากที่จะช่วยต่อไปเพราะคนรักสบายย่อมรังเกียจงานที่ไม่สบายแน่ๆ มีอาชีพมากมายที่ใครๆสามารถเลือกทำได้ แม้ไม่มีความรู้เลย จริงใหมครับ

อันนี้ ยืนยันว่าจริง...

การแผ่เมตตาเป็นการตั้งใจที่เราจะให้ความดีที่เราทำนั้นให้คนอื่นมีส่วนร่วมในการทำความดีนั้นถ้าเป็นมนุษย์ด้วยกันเราจำเป็นต้องบอกกล่าวให้เขารับทราบว่าเราทำความดีเพื่อเขาจะได้อนุโมทนากับความดีของเราเพื่อเขาจะได้บุญกุศลด้วยถ้าเขายินดี แต่ถ้าเขาไม่ยินดีกับความดีที่เราทำเขาก็ไม่ได้บุญกุศลนั้นหรอกครับ ความดีให้กันไม่ได้แบบยกให้นะครับต้องอนุโมทนา ส่วนสัตว์ที่อยู่ภูมิอื่นๆก็จะรับรู้สิ่งที่เราบอกกล่าวได้เมื่อเขารับรู้เขาก็อนุโมทนาเขาก็ได้บุญ ส่วนการเจริญเมตตาภาวนานั้นเป็นการสร้างความเมตตาให้เกิดขึ้นกับจิตของเราอันนี้เป็นการพัฒนาจิตของเราเอง เพื่อให้เกิดเป็นอุปนิสัยต่อไปอันนี้ก็เป็นการทำความดีแก่ตัวเรา อันนี้กระทำได้โดยหลายวิธี เช่นช่วยเหลือคน ให้ความรักแคนรอบข้าง และคนทั่วไปอื่นๆอีกมากมาย น่าจะเป็นอย่างนี้ครับ(ตามความเข้าใจผมนะครับ)

อนุโมทนาครับทุกท่าน

หมายถึงเห็นใครก้ตาม จะกำหนัดไปหมดเลยเหรอครับ

ตอบปัญาหาคาใจ...คุณอยากรู้มากๆเลยครับ

ข้อแรก

...ว่ากันว่ากระแสจิตเป็นคลื่นชนิดหนึ่ง...สามารถส่งผ่านอากาศไปถึงกันได้...
...ผู้ส่งส่งคลื่นออกไป...ผู้รับก็มีเสาอากาศรับคลื่น...คล้ายมีลางสังหรณ์ล่วงหน้า...
...ข้าพเจ้าเป็นบ่อย...เวลาคิดถึงใครขึ้นมา...อยู่ๆเขาก็โทรศัพท์มาหาเจ้าค่ะ...

...มีที่ส่งกระแสอย่างแรงกว่านี้อีก...แบบว่าคนบนลานธรรมจักรเนี่ย...เขาชอบส่งไอเดียดีๆ...
...อย่างเวลาอ่านแล้วขำกลิ้ง...ขำจนหัวเราะคนเดียวได้...แสดงว่าคลื่นมันแรงม๊ากมาก...

ข้อสอง

...ข้าพเจ้าว่า...คุณเธอทั้งหลายเหล่านั้น...เธอเลือกทางเดินของเธอเอง...สาเหตุน่าจะมาจาก...
...ความโลภมาก่อน...เพราะคิดแต่ทางที่จะได้...ไม่คิดทางที่จะเสีย...ยอมลดศักดิ์ศรีตัวเอง...
...ข้ออ้างมาจากต้องใช้เงินจำนวนมาก...สารพัดข้ออ้าง...เนื้อแท้น่าจะเป็นวิธีที่ได้เงินง่ายดี...
...อาชีพที่สุจริตอื่นๆถมไป...เงินที่ได้มาแบบนั้น...เอาไปทำบุญ...มันจะได้บุญรึก็หาได้ไม่...
...เธอทั้งหลายเหล่านั้นต้องคิดช่วยตัวเอง...ให้พ้นจากที่ตรงนั้นด้วยตัวเธอเองนั่นแหละ



...ไม่มีใครฉุดรั้ง...ให้จิตใจเราตกต่ำได้...ถ้าจิตใจเราไม่ต้องการ...

...ลืมบอกอีกอย่างนึง...หลังสวดมนต์ไหว้พระให้นั่งสมาธิรวมบุญกุศลที่ทำก่อน...
...แล้วจึงแผ่เมตตาแก่สรรพสัตว์...เป็นบุญเป็นกุศลมากกว่าสวดมนต์อย่างเดียว...






...นัตถิปัญญา สมาอาภา...แสงสว่าเสมอด้วยปัญญาไม่มี...

คนมันแรงน่ะจ๊ะ


ยัง "แรงได้อีก" นะ อย่าได้"แคร"สื่อ


โอ๊ะ ชอบมากเลย คำพูดนี้
แจกมงกุฏให้เลย