ขอบคุณค่ะย่าทัก อยากลืมแต่ยิ่งจำ ยิ่งคิดว่าไม่มีเขาอยู่เคียงข้างอีกแล้ว ยิ่งทุกข์ใจ

อย่าไปยึดคำว่า คู่กันแล้วไม่แคล้วกันนะ ถ้ายึดนี่ซวยเลย เป็นการสั่งจิตให้คิดแบบนี้มันก็เลยมีความหวังตลอด ความเป็นจริงแล้วเราตายๆเกิดๆไม่รู้เท่าไร เกิดมาเจอใครก็เอาดะ อย่าไปยึดเนื้อคู่เลย

ทำตัวแค่ว่าเขาถามอะไรแล้วค่อยพูด อย่าไปยุ่งอะไรกัน เจอกันก็ทักคำสองคำพอเป็นพิธี.

คร่า..จะพยายามค่ะย่าทัก

~**ระหว่างทาง...ของการเดินทางถอยกลับ**~

เคยไหม...ที่คุณก้าวเดินไปข้างหน้า
แต่รู้สึกว่ามันเป็นการถอยหลังกลับ

เคยไหม...ที่ท้องฟ้าในโลกส่วนตัวของคุณ
กลับเปลี่ยนจากสีฟ้ามาเป็นเมฆครึ้มสีเทาหม่น
โดยไม่มีเค้าลางแห่งพายุร้าย

ทุกอย่างพัดพาคุณกลับไปสู่จุดเริ่มต้น
หรือไกลกว่านั้น...เปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นหยดน้ำตา
เปลี่ยนเสียงหัวเราะเป็นเสียงสะอื้นไห้
ความทุกข์เข้ามาทดแทน
วันเวลาแห่งความสุขของคุณจนหมดสิ้น

ความคาดหวังคือปัจจัยหลักของความทุกข์
ความฝันบางครั้งก็เป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดทุกข์
ชีวิตคนเรามีปัญหา เพิ่มมากขึ้นตามวันเวลาที่หมุนไป

ทุกๆ วันเหมือนกับต้องตื่นขึ้นมา
เพื่อเดินเข้าไปในสมรภูมิรบ ฟาดฟันกับปัญหา
หากคุณชนะคุณก็จะเดินจากมา พร้อมความสำเร็จอีกครั้งหนึ่ง
หากคุณแพ้คุณก็อาจล้มจมอยู่กับที่

แล้วจะมีใครสักกี่คนบนโลกใบนี้
ที่จะคอยยื่นมือให้ความช่วยเหลือเมื่อเราเจ็บปวด
เอาเข้าจริงในโลกใบนี้...เราจะมีใคร?
ใครที่เป็นของเราจริงๆ เกิดมาเพื่อเราจริงๆ

บทเรียนของการเดินถอยหลัง
ทำให้รู้ว่าความคาดหวัง มักมาพร้อมกับความผิดหวังเสมอ
เราคาดหวังว่าจะมีใครมาร่วมแบ่งปันความรู้สึก
คอยประคับประคองอยู่เคียงข้าง...คอยรับเมื่อเราล้ม
แล้วตั้งความหวังว่าเขาจะยืนอยู่เคียงข้างเราไปจนวันตาย
มีลมหายใจของกันและกันอย่างอบอุ่น

แต่ในโลกของความเป็นจริงก็คือ...เราต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้
หายใจด้วยตัวเองให้ได้...ลุกด้วยตัวเองให้ได้
อ้อมแขนและลมหายใจของคนอื่น
เป็นเพียงส่วนประกอบ ที่ทำให้เราเต็มพร้อมสมบูรณ์

เราจำเป็นต้องก้าวเดินต่อไปให้ได้ แม้ไม่มีส่วนประกอบนั้นก็ตาม
ฉันได้เรียนรู้ว่า...ความฝันจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง
เพื่อลดความเจ็บปวดในชีวิต

เช่นเดียวกับความรัก
สิ่งที่เรามอบไปอย่างทุ่มเท...โดยไม่เคยคิดถึงความผิดหวังที่จะตามมา
มักทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทน

ความรัก...เปลี่ยนแปลงได้
รอยเท้าของเราเหยียบย่ำไปท่ามกลางความสับสน
บางครั้งเข็มนาฬิกาก็เดินเร็วขึ้น...บางครั้งกลับเดินช้าลง
ทุกอย่างไม่เป็นดั่งที่วาดหวังไว้เสียที
เพราะเราควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้

ความคิดของเขา...อาจทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทน
แต่เราก็ยังจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่...เพื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดนั้น
ดังนั้นเมื่อมีน้ำตาและตัดสินใจว่าจะต้องเปลี่ยนแปลง อย่าหันกลับไปทางเดิม
เพราะเรากำลังจะเดินจากมันมา...อาจไม่ใช่เขาหรือเราเป็นคนไม่ดี

แต่ในบางเรื่อง...ก็อาจมีเหตุผลมากกว่าหนึ่งอย่าง
อย่าพูดว่าเราทำเพื่อเขา...แต่กลับเอาตัวของเราเป็นที่ตั้ง
เพราะนั่นไม่ใช่รักที่แท้จริง

ถ้าบนทางเดินที่ผ่านมาเราก้าวเร็วเกินไป
มองย้อนกลับไปดูตัวเองใหม่...แล้วหัดเดินให้ช้าลง

ขอบคุณที่มา :: Forward Mail

กราบอนุโมทนาบุญกับผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่านนะเจ้าค่ะ มีดวงตาเห็นธรรม มีความสว่างทั้งทางโลกและทางธรรม มีความสุขความเจริญ และอยู่เย็นเป็นสุขนะเจ้าค่ะ

อนุโมทนาสาธุคร่า..คุณฟ้าใสใส

ก็ได้นะถ้าคุณทำใจได้ แต่หากคิดจะกลับไปใช้ชีวติคูอีกก็ลองย้อนกลับไปมองวันที่เลิกกันว่าเลิกกันเพราะอะไร แล้วถ้ากลับมาคู่กันอีกแล้วถ้าเกิดว่าทุกอย่างมันเป็นเหมือนเดิมล่ะ คุณจะทนได้หรือเปล่า ทัศนคติไม่ตรงกันนี่อยู่กันยากนะ ต้องมีใครเป็นฝ่ายยอม หรือผลัดกันยอม บางคู่ที่ทัศนคติไม่ตรงกันแล้วยังอยู่กันได้นานนั่นก็เพราะมีฝ่ายใดเป็นฝ่ายยอม บางคู่ผลัดกันยอม บางคนยอมอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอดชีวิต เป็นแบบนี้คุณทนได้หรือเปล่าล่ะ ตัดสินใจดีดีนะครับ จะได้ไม่ผิดพลาดและเสียใจภายหลัง

เฟิร์นจ๊ะ บลูเพิ่งเห็นกระทู้อ่ะ ไม่รู้ว่าคำถามของเฟิร์นเกิดมาจากอะไร
ถ้ามันใช่อย่างที่บลูคิด คือตอนนี้ เฟิร์นเริ่มกลับมาคุยกะเค้า แต่เค้าไม่ได้จะกลับมาคบกันเหมือนเดิม เฟิร์นเลยหวังจะได้คุยกันแบบเป็นพี่น้อง ถ้าใช่...ตอนนี้เราสองคนก็เหมือนกันเลยจ้ะ

ถ้าบลูตอบในฐานะเพื่อน อยากบอกเฟิร์นว่า บลูไม่คิดว่าเราจะมีความสุขได้จริง กับการกลับไปเป็นพี่น้องกับคนที่เราเคยรัก และในปัจจุบันก็ยังรักอยู่ เราอาจจะทำได้ในช่วงแรก และมีความสุขบ้างถ้าต่างคนต่างยังไม่มีใคร มีความสุขที่ได้ดูแล เป็นห่วงกันบ้าง แต่ถ้าวันนึงเค้ามีใครไปก่อนเรา อย่าให้พูดเลยจ้ะ ว่ามันจะเจ็บแค่ไหน

บลูไม่ได้คิดเอาเองหรอกนะ ที่มาตอบเฟิร์น แต่บลูเจอเข้ากะตัว ที่บลูหายไปช่วงนึง บลูดีขึ้น แล้ววันนึงเค้าก็เข้ามาคุยด้วยดีเหมือนเดิม บลูคิดว่า ถึงเลิกกันแล้ว คุยกันเป็นพี่น้องก็ได้เนอะ ก็เลยคุยกันทุกวันต่อไป แต่หลัง ๆ เค้าเริ่มมีหยอดโน่นนี่ ไม่เหมือนเพื่อนหรือพี่น้องคุยกัน บลูก็แอบดีใจ นึกว่าเค้าอาจจะอยากกลับมา พอบลูบอกเค้าว่าบลูกำลังจะกลับไทยนะ ไว้ว่าง ๆ ไปเจอกัน เค้ารับปาก แต่กลับบอกบลูว่า ต้องปิดเป็นความลับไม่ให้แฟนเค้ารู้... ตอนนั้นบลูช็อคมากเลย รู้สึกเหมือนตัวเองเหลือตัวนิดเดียว ช็อคว่าคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากคน ๆ นี้จริง ๆ หรอ แล้วเราเป็นตัวอะไร มีแฟนแล้วทำไมมาพูดกะเราแบบนี้ มันหมายความว่ายังไง หลังจากวันนั้นบลูกลับไปอมทุกข์เหมือนตอนที่เพิ่งเลิกกันใหม่ ๆ ทั้งที่มันน่าจะดีขึ้นมากแล้ว เห็นมั๊ยจ๊ะ บลูทำตัวเองแท้ ๆ และสุดท้ายบลูก็ไม่ได้คำตอบว่าเค้าทำไปทำไม และทำได้ยังไง แต่เฟิร์นรู้ป่าว บลูว่าเราไม่ต้องมีคำตอบให้กับทุกคำถามก็ได้ ตอนนี้บลูรู้แล้วว่าควรทำยังไง

เรื่องของเฟิร์น ในอนาคตมันอาจจะไม่เลวร้ายเท่าของบลู แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่ามันจะออกมาเป็นยังไง ถ้าเฟิร์นไม่อยากเสี่ยง ถ้าตอนนี้เฟิร์นดีขึ้นมากแล้ว จะกลับไปทำไมให้มันทุกข์ละจ๊ะ แต่ถ้าตอนนี้เฟิร์นยังเศร้าอยู่ บลูว่า ยังไงๆ เฟิร์นคงผ่านช่วงที่เศร้าที่สุดมาแล้ว ถ้าเราไม่ไปเกี่ยวข้องกะเค้ามันก็ไม่เศร้าไปกว่านี้ แต่ถ้าเอาตัวเข้าไปเกี่ยว อาจจะต้องเศร้ามากกว่าเดิมก็ได้

บลูไม่รู้ว่าตอบถูกประเด็นรึเปล่า แต่ก็ตอบซะยาว
สู้ ๆ นะจ๊ะเฟิร์น บลูเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่ทำให้บลูรู้สึกแย่มากมาอีกรอบ แต่เราจะผ่านไปได้จ้ะ