สวัสดีค่ะ กัลยาณมิตรแห่งลานธรรมจักรทุกคน
หลังจากที่ได้ตั้งกระทู้"สามี เกิดอุบัติเหตุรถชนกับรถพ่วง เสียชีวิตคาที่" ก็มีเพื่อนแห่งลานธรรมจักรเข้ามาพูดคุยและให้กำลังใจ.....ขอบคุณมากค่ะ.
ตอนนี้เหนื่อยเหลือเกินค่ะ นี่ก็2เดือนกับ10วันแล้วที่สามีจากไปอย่างไม่มีวันกลับมา หน้าที่ทุกอย่างตกมาที่เราหมด ตอนนี้อยู่บ้านเลี้ยงลูกชาย2คน
ไม่ได้ทำงานค่ะเพราะลูกยังเล็ก ดีที่มีเงินประกันของสามีและเงินสวัสดิการที่นี่คอยช่วยเหลือ ทำให้เรากับลูกไม่ลำบากเรื่องการเงิน จะมีก็แต่เหนื่อยกายเหนื่อยใจที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว
สิ่งที่กลัวมากที่สุดก็คือถ้าเราเจ็บป่วยขึ้นมา ลูกๆจะทำยังไง ยิ่งอากาศที่นอร์เวย์หนาวมาก ถึงจะมีปู่กับย่าคอยช่วย แต่ก็ไม่เสมอไปเพราะพวกท่านก็ทำงาน อีก4ปีถึงจะเกษียณ
คนโต6ขวบครึ่งและคนเล็กอีก4วันก็จะ3เดือน.วันจันทร์ถึงศุกร์ต้องตื่น ตั้งแต่6โมงเช้า ทำอาหาร, แต่งตัวให้ลูกคนชายคนโตไปร.รเสร็จ ก็ให้เค๊านั่งทานข้าวเอง
และระหว่างนั้นก็จัดการกับคนเล็ก นอนอยู่ก็ต้องปลุกค่ะ ต้องเอาไปส่งคนโตที่ ร.ร ด้วย.แต่ช่วงนี้ไปถึงเดือนมีนาคม ลำบากสุดๆเพราะถ้าวันไหนหิมะตกหนัก
ต้องตักหิมะหน้าโรงรถออกก่อนเพราะไม่อย่างนั้นรถออกไม่ได้ค่ะ. จะสบายก็วันศุกร์ตอนเย็นถึงวันอาทิตย์ เพราะปู่กับย่าจะมาเอาคนโตไปช่วยเลี้ยง.
เวลาที่เค๊าอยู่บ้านก็จะมีบางครั้งที่ซนมากๆและไม่ยอมที่จะฟังเราเลย ของเล่นก็จะไม่ยอมเก็บถ้าแม่ไม่ช่วยเก็บ. บางครั้งเวลาที่ให้นมน้องอยู่
เค๊าก็ชอบมาเรียกร้องความสนใจอยากให้แม่เล่นด้วย อยากให้อุ้มเหมือนที่พ่อเขาเคยทำ ซึ่งเราก็ทำไม่ได้เพราะเขาตัวโตและก็คลอดน้องได้ไม่นาน
ลูกก็บอกว่าเข้าใจแต่ก็บ่นคิดถึงพ่อด้วย ยิ่งได้ยินก็ยิ่งเจ็บค่ะ เพราะแม่เองก็คิดถึงพ่อเค๊ามากๆเช่นกัน.อยากจะรู้จักกับเพื่อนๆที่เลี้ยงลูก คนเดียวค่ะ.

ขอบคุณค่ะสำหรับคำแนะนำที่คุณตะเกียงแก้ว

และคุณทักทายแนะนำมา จะทำตามค่ะ..

คุณทักทายเขียน


ประโยคนี้ของคุณทักทายเราเห็นด้วยค่ะ บางคนอยากจะอยู่บ้านเลี้ยงลูก
ในขณะที่ไม่มีพ่อแต่ไม่มีโอกาส เพราะต้องทำงานหาเงินมารับผิดชอบในครอบครัว
หัวหมุนจนเหมือนน๊อต แต่คุณแอนิต้าโชคดีที่พร้อมทางด้านปัจจัย


การมีลูกเราต้องเลี้ยงเองค่ะ พอเค้าโตได้สิบกว่าปีคุณจะรู้สึกเลยมันคุ้มกับความเหนื่อย
เค้าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณ

ตอนลูกเราเล็กๆ เราก็หัวฟูเลยค่ะไม่ได้หยุดเลย ไม่รู้จะหันไปตรงไหนดี
พอเค้าหลับถึงได้มีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง

เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ ตอนนี้คุณต้องเป็นทั้งพ่อและแม่ คุณต้องสู้ค่ะ
ส่วนเรื่องร่างกายก้อคอยระวังไว้บ้าง ถ้าอากาศเย็นมากๆ ลองตุ๋นตังกุยกับหมูไม่ติดมันกินบ้างก็ดีค่ะ

ดีกว่าไปกินพวกเหล้า เพื่อให้หายหนาว พวกเครื่องดื่มที่เป็นแอกอฮอร์ อย่าไปสนใจมาก
ถ้าติดแล้วลำบาก

แล้วคุยกันใหม่น่ะค่ะคุณแอนิต้า

Consider yourself a very lucky mom to be able to raise two healthy boys with family and government supports in a safe, warm home of your own. What more can you ask for?


All of your complains can be easily managed by yourself.
No one is running your life, but you. No boss, No jealous co-workers, No shortage of income, No working against deadline, No idiotic clients to be pleased.

I bet many people out there would love to swap their place to yours.

Winter will pass, and spring will be a lot brighter for you next year.

พรุ่งนี้มีนัดกับจิตแพทย์เด็กค่ะ เพราะไม่สบายเรื่องลูกคนโต เค๊าชอบพูดถึงแต่เรื่องตาย

เช่นมาถามแม่ว่า "มาม๊ารู้ไหมว่าผมจะตายนานแล้ว แต่พระเยซูบอกผมว่าให้อยู่ต่อไป"

เวลาทำอะไรผิดก็อ้างแต่พระเยซูบอก. พูดให้เพื่อนฟัง เขาก็หัวเราะ อาจเป็นเรื่องตลกสำหรับคนอื่น

แต่เราที่เป็นแม่นี่สิ กลุ้มใจ. เราเองก็นับถือศาสนาพุทธ และก็ไม่รู้จะพูดยังไงกับลูกเรื่องพระเยซู

แต่ก็บอกเขานะว่าทุกศาสนาสอนให้เราทำดี เป็นคนดี. กับน้องคนเล็กเขาก็รักนะ

ตอนนี้ก็ให้เขาช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้น้อง หาอะไรให้เขาทำกับเราค่ะ.มองดูหน้าลูกๆแล้วน่าสงสาร

โดยเฉพาะคนโต เขานอนเตียงเดียวกับแม่และน้อง เวลาน้องตื่นกินนมตอนกลางคืน ก็ตื่นด้วย

บอกให้นอนต่อก็ไม่นอน รอนอนพร้อมกัน.กลางวันอยู่ที่ ร.ร ก็ง่วงนอน ตาก็แดง แต่ทาง ร.ร ก็เข้าใจ

ครูเขาก็บอกให้ไปนอนที่โซฟาหลังห้อง.ตอนที่ปาป๊าเขายังอยู่ ลูกนอนห้องตัวเอง

แต่ตอนนี้ไม่อยากแม้แต่จะเข้าไป เขากลัว. กลุ้มใจและเป็นห่วงลูกมากค่ะ.

ยังมีภรรยาอีกมากมายที่คิดถึงบุคคลอันเคยรักเคยใกล้ชิด
ขณะที่เขาเหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่ แต่ทิ้งลูกและภรรยาไว้อย่างไม่แยแส
นั่นเป็นความคิดถึงแบบทุกข์ทรมานเลยทีเดียว
หญิงสาวบางคนจึงยอมให้เพื่อนชายของเธอบางคนไปตายดีกว่าไปมีคนใหม่

จริงอย่างที่ คุณวันนี้ ได้พูดค่ะ

แอมก็ได้เลี้ยงลูกคนเดียวเหมือนกัน เลี้ยงคนเดียวตั้งแต่ลูกเกิด
ไม่ได้มีใครคอยช่วยเหลือเหมือนกันค่ะ
แถมต้องมานั่งทุกข์ใจ กับพ่อของลูกอีก (เพราะเรามาอย่างไม่ถูกต้อง)
แต่แอมก็ยืนหยัด ในการเลี้ยงลูกเพียงลำพัง ซึ่งตอนนี้ ลูกก็ได้ 6 เดือนแล้ว
ถึงแม้ในใจเราจะเศร้าอย่างไร แค่มองหน้าลูก ก็ช่วยบรรเทาได้แล้วค่ะ

คุณยังเป็นคนโชคดีมากๆ กว่าผู้หญิงหลายคนเยอะค่ะ
ที่เค้าได้จากไป แล้วยังเหลือสิ่งที่ดีๆ ให้เราได้คิดถึง
แต่คนที่ยังอยู่ซิค่ะ ยังคงวนเวียนหลอกหลอนในใจของเราตลอดเวลา
(เพราะเรายังต้องพึ่งปัจจัยจากเค้าอยู่)

สู้ๆๆ ค่ะ ผู้หญิงอย่างพวกเรา ต้องเข้มแข็งอยู่แล้ว