เคยเกลียดผู้ชายคนหนึ่งมากที่พูดจาไม่ให้เกิยรติผู้หญิง เช่น แนะนำผู้หญิงต่อหน้าคนอื่นว่าเป็นแฟนของตัวเอง ทั้งที่ตัวเองมีเมียแล้ว บอกรักผู้หญิงต่อสาธารณะ เหมือนประกาศ ชอบพูดลอย ๆ ขึ้นมา เหมือนกระทบคนอื่น ชอบพูดมาก หัวเราะเสียงดัง นิสัยเหมือนผู้หญิง

สรุปคือเคยเกลียดผู้ชายคนนี้มาก พยายามทำเฉย ๆ ไม่ปรุงแต่งในสิ่งที่เขาพูด และพยายามอยู่ห่าง ๆ แต่ก็น่าสงสัยว่า ทำไมยิ่งอยากห่างเขากลับเข้าใกล้ เช่น นั่งรถไปอบรมทั้งสำนักงาน เราอุตส่าห์ไปนั่งด้านหน้า ผู้ชายคนนี้ก็ไปนั่งเก้าอี้ด้านหลังเรา และพูดจาไม่น่าฟังตลอดการเดินทาง เรารำคาญมาก ยกอภัยทานให้ สุด ๆ เลย

ขออย่าได้พบเจออีกเลย

มองว่าเค้าเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ในสังสารวัฏคนนึงเหมือนเรา ยังมีกิเลสเหมือนเรา ย่อมทำอะไรที่กระทบตัวตนคนอื่นได้เหมือนที่เราเคยทำ และหากดูใจเราทันเมือเกิดความรู้สึกไม่ชอบใจ ก็ถือเป็นแบบฝึกภาวนาอย่างดี รวมทั้งเป็นการบำเพ็ญขันติบารมีของเราด้วย ถือว่าเค้าเป็นครูดีที่อยู่ใกล้ตัว

สวัสดีค่ะ คุณสุคนธ์
เคยได้ยินคำโบราณท่านว่า "เกลียดอะไรมักต้องเจอกับสิ่งนั้น"
ธรรมชาติของ "จิต" ตรึกนึกคิดในสิ่งใดก็จะวนเวียนอยู่กับสิ่งนั้น
ถ้าไม่อยากเจอก็ต้องไม่เกลียด ทำใจให้เป็นกลาง สิ่งเหล่านี้
เป็นสิ่งที่มีอยู่ในธรรมชาติ ไม่ได้เป็นของเรา ...จะเก็บเอามาใส่ใจทำไม
ธรรมชาติของมนุษย์มาจากพื่นฐานที่แตกต่างกันทั้งการเลี้ยงดู การศึกษา
สภาพแวดล้อม...และสติปัญญาดังนั้นคงจะหายากหน่อยนะที่จะเอาให้ได้
อย่างใจเรา...ให้คิดเสียว่าเป็นเรื่อง..ธรรมดาของโลก
..มีอีกวิธีคือการเจริญเมตตา..แต่วิธีนี้บอกได้ว่ายาก เพราะโดยธรรมชาติ
ของมนุษย์จะเมตตาได้เฉพาะคนที่ตนรัก...ลงได้เกลียดแล้วเมตตาไม่ลง
วิธีนี้ต้องค่อย ๆ ฝึกต้องใช้เวลาไม่ใช่ปากบอกให้อภัยแล้ว..แต่ใจทำได้หรือเปล่า

...เห็นคนที่ไม่ชอบใจ ได้ยินเสียงคนที่ไม่ชอบใจ ก็เป็นเราสะสมโทสะเอง...เป็นสภาพธรรม...
...ทุกขณะเป็นสภาพธรรมให้เรารู้จักอดทน และเข้าใจค่ะว่าไม่มีใครมารองรับอารมณ์ของเรา...
...มีแต่สภาพธรรมจัดสรรให้เราได้พบเห็นผู้คนในสิ่งแวดล้อมแตกต่างกัน...แล้วก็ต่างสร้างกรรม...
...ซึ่งเป็นกรรมทางกาย วาจา จิตใจของแต่ละบุคคล แต่ละขณะจิต ถึงจะอยู่ในสิ่งแวดล้อมเดียวกัน...
...กรรมที่สร้างก็ต่างกรรม ต่างวาระ ต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างรู้สึก เปลี่ยนไม่ได้เป็นไปตามเหตุปัจจัย...