ตอนนี้มีความทุกข์มากๆค่ะ อยู่คนเดียวมาตลอด เป็นคนที่ไม่มีใครเลยจริงๆ ไปไหนมาไหนก็ไปคนเดียว ชีวิตเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ใครๆก็บอกว่าเกิดมาเป็นลูกคนเล็ก ใครๆก็รักก็เอ็นดู แต่กับเรามันไม่ใช่เลย...

ตั้งแต่เล็กหรือแม้กระทั่งจำความได้ ก็ได้แต่เป็นตัวอิจฉามาตลอด เพราะทุกๆคนก็ต่างรุมกันรักพี่สาวของตนเอง โดยไม่คิดจะเผื่อแผ่มาให้กับเราเลย จนกระทั่งโตมาจนนับบัดนี้ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ทุกครั้งเวลาที่มีการนัด รวมญาติ เราก็ได้แต่นั่งเป็นเงาอยู่ในมุมๆหนึ่งในห้อง ที่ไม่มีใครคิดจะใส่ใจ เพราะเวลาที่ผ่านมาเราได้พยายามทุกวิธีแล้ว และเราเคยเชื่อว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เข้าไปคุยไปเล่นแต่สุดท้ายก็ต้องท้แแท้กลับออกมา ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ไม่เคยเลยที่จะได้รับความรักความสนใจจากทุกคน แตกต่างจากพี่ที่ไม่เคยต้องทำอะไรเลยแต่กลับได้ความรักมากมายจากทุกทิศ เราไม่ได้คิดมากไปเองจริงๆค่ะ เพราะแม้แต่พ่อแม่แท้ๆของเราเอง ยังแสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าพวกท่านรักลูกสาวคนนี้มากเพียงใด เวลาที่พี่เสียใจ ทุกคนก็แทบจะทนไม่ได้ต้องรีบเข้าไปปลอบกันจ้าละหวั่น แต่กับเราถึงแม่จะร้องไห้จนตาบวมแค่ไหน ก็ได้ประโยชน์ตอกกลับมาอย่างเจ็บๆว่า "พอเหอะ อย่าสร้างปัญหาได้ไหม?" นี่เป็นประโยคที่ฝังใจเรามาตลอด จนทุกวันนี้ถ้าอยากจะร้องไห้ ต้องหลบมาร้องคนเดียวให้ใครเห็นไม่ได้

ไม่เคยมีใครรฃคิดจะมองเราในแง่ดีเลย ต่างกับพี่ ไม่ว่าจะผิดจะถูกก็เป็นพี่เห็นชอบจากทุกๆคนอยู่เสมอๆ ซึ่งเรา เวลาทำผิดก็โดนดุด่าสารพัด เวลาไม่ได้ทำก็โดนตัดสินไปว่าทำ เวลาที่ทำถูกก็โดนมองด้วยสายตาหมั่นไส้ ไม่ว่าจะอธิบายซักแค่ไหนก็เหมือนกับลม ที่ไม่มีใครสนใจที่จะฟัง เช่น. ตอนที่พี่โกรธลุง ก็ด่าเขาใหญ่ ทำให้เขาเกิดความทุกข์อย่างมาก ซึ่งเราผู้เป็นหลานเหมือนกันก็พลอยทุกข์ไปด้วย แต่สุดท้ายแล้วอากงไม่ว่าจะเสียใจอย่างไร ก็ได้แต่บอกว่าพี่เป็นหลานคนที่เขารักมากที่สุด ทั้งๆที่พี่ไม่เคยทำอะไรให้เขาเลย เราต่างหากล่ะที่ทำ แต่ก็ไม่เคยที่จะเห็นความดีของเราบ้าง

พยายามค่ะ ที่จะไม่ไปคิดมากแต่มันก็เป็นเรื่องราวที่เจออยู่ทุกวัน และมันก็ยิ่งเลวร้ายขึ้นเมื่อเราโตขึ้น คุณลุงก็ปลื้มพี่ สนับสนุนทุกอย่างไม่ว่าเขาจะอยากเรียนอะไร ถึงขั้นขอพ่อว่าอยากจะส่งเสียเอง แต่สำหรับเราไม่ว่าอยากจะเรียนอะไร อยากจะทำอะไร...ไม่มีใครสนใจ ญาติๆก็ไปเที่ยวกันเองไม่มีใครชวน ไอ้เราจะหน้าด้านก็ในเมื่อเคยลองพยายามไปแล้ว ก็เหมือนกับเขาไม่อยากให้เราไป สุดท้ายก็เลยต้องอยู่คนเดียว แต่ความรักที่เราต้องการมากที่สุดก็คือจากพ่อแม่แท้ๆ แต่ก็ไม่วายพากันรักพี่จนหมดไม่เหลือให้เราเลย เรื่องของพี่จะต้องมาก่อน เคยคิดปลอบใจตัวเองค่ะ ว่าพ่อแม่เค้าอาจจะไม่แสดงออก ว่าก็รักเราเหมือนกัน เลยหาทางพิสูจน์อยู่ตลอด แต่ก็ต้องหยุดเพราะยิ่งพิสูจน์ ก็ยิ่งรู้ว่าสิ่งที่เรากลัวมันจะเป็นความจริงขึ้นมา เลยพยายามหลอกตัวเองมาอยู่ตลอด ตอนนี้ยังยอมรับความจริงไม่ได้

ทั้งๆที่ออกมาจาก พ่อแม่เดียวกันแท้ๆ แต่ชีวิตมันช่างต่างกันมากเหลือเกิน คนๆนึงที่ได้ความรักมากมายล้นเหลือจากทั่วสารทิศ กับอีกคนที่ไม่เหลือใครเลย พยายามมองโลกในแง่ดี ว่าต้องมีใครสักคนที่รักและหวังดีกับเรา แต่ทุกวันนี้ไม่ว่าจะสุขจะทุกข์ก็มีแค่ตัวเราเองที่ต้องผจญกับมัน ไม่มีใครเลยที่จะช่วยแบ่งเบาความทุกข์ด้วยได้บ้าง ทุกวันนี้ก็ได้แต่ถามตัวเองเป็นพันครั้งหมื่นครั้ง ว่าทำไม เราทำอะไรผิด ทำไมถึงไม่มีใครรักและเห็นความดีของเราบ้าง? แต่ก็ไม่ได้คำตอบค่ะ เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรทุกอย่างก็เป็นแบบนี้ เป็นมาตลอด ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนก็ไม่มีใครสนใจ แม้แต่ที่สุดของความรัก...รักจากพ่อแม่ ก็ยังได้รับแต่เพียงน้อยนิด "ไอ้เด็กเก็บมาจากถึงขยะ" เป็นประโยคยอดฮิตที่ได้ยินประจำตอนเด็ก รู้ค่ะว่าพูดเล่น แต่ไม่คิดบ้างเหรอว่าหัวใจของเด็กตัวน้อยๆจะรู้สึกยังไง?

ทนมาได้สิบกว่าปีแล้วค่ะ จนมันเหนื่อยล้าและบอบช้ำจนไม่อยากรับอะไรอีกแล้ว บอกตรงๆว่าถ้าไม่กลัวในบาปกรรมแล้วล่ะก็ คงยังไม่มาใช้ชีวิตอยู่หรอกค่ะ เพราะไม่รู้จะอยู่ไปทำไม อยู่ไปเพื่อใคร ก็ในเมื่อเค้าไม่ต้องการเราแล้ว พวกเขาก็ยอมรับแล้วค่ะว่ารักพี่ "มันไม่มีค่า" ประโยคนี้ออกมาจากปากคนที่เป็นมารดาแท้ๆค่ะ ตอนนั้นทำให้เค้าโกรธแต่เกิดจากเรื่องเล็กมากค่ะ ประมาณเกือบสิบปีแล้วที่ได้ยิน แต่มันก็ยังฝังอยู่ในใจทุกวันนี้ ได้แต่ถามตัวเองว่าเราทำอะไรผิดหรอ? แล้วเมื่อไร่กันจะหลุดพ้นจากบ่วงกรรมนี้ซะที?

เลยอยากจะขอคำแนะนำค่ะ

สวัสดีค่ะคุณ piece
ดิฉันอ่านเรื่องที่คุณเล่าแล้วก็เห็นใจมากค่ะ

ปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นได้ทุกครอบครัวค่ะ บางครั้งคุณพ่อคุณแม่ก็มีเหตุผลของท่าน เราอย่าตำหนิท่านเลย แค่คิดก็บาปแล้ว
ดิฉันขอแนะนำให้คุณเป็นลูกที่ดี ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลา ที่สำคัญเลยอย่าโทษตัวเองน่ะค่ะ คุณทำดีแล้วค่ะ
ถ้ารู้สึกทุกข์หรือไม่สบายใจก็เข้ามาเล่าในลานธรรมได้ ทุกคนที่นี่ยินดีรับฟังคุณ คุณก็จะได้ไม่รู้สึกเดียวดาย

ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ

อาตมาภาพขอให้กำลังโยม Piece นะครับโยม

การเกิดมาได้แต่ละชาติ นี้ยากมากนะโยม หากลองศึกษาดี ๆ ใช้เวลาเป็น ร้อย ๆ พัน ๆ ปี ดีแล้วที่ยังคิดใช้ชีวิตต่อไปนะโยมไม่งั้นโยมคงได้ไปเที่ยวนรกภูมิแล้ว

ส่วนเรื่องครอบครัว โยมบอกไม่มีใครสนใจโยม คนในครอบครัวโยมอาจจะใช่นะแต่ในสังคมแห่งธรรมไม่เคยทอดทิ้งคุยเลย พระพุทธเจ้าไม่เคยทอดทิ้งคุณโยม และอาตมาเองก็ไม่ได้ทิ้งโยม หากอาตมาทิ้งโยม อาตมาคงไม่มาตอบกระทู้ให้แก่โยมเรื่องจริงไหม คุณโยม คนเราล้วนแต่มีกรรมเป็นของตนเองนะโยมสิ่งที่โยมกำลังเผชิญเรียกง่าย ๆ ว่ากรรม ลองเปิดใจซะหน่อยปล่อยว่างซะ ใครจะรัก ไม่รักเรา ก็ปล่อยไป แต่คนที่รักเรามากที่สุดคือตัวเราเอง ขอให้กำลังใจโยมนะที่เข้มแข็งมาโดยตลอด และอาตมาคงจะเห็นโยมเข็มแข็งอย่างนี้ต่อไป และตลอดไป หากมีอะไรสงสัยตอบมาได้นะโยม อาตมาจะตอบให้ เจริญพร

เรื่องของคุณกับเราเหมือนกันเปี๊ยบเลยค่ะ เวลาที่บ้านมีผลไม้อะไรน่ะ คุณแม่ของเราจะต้องบอกว่า
กินแค่นี้พอน่ะ อันนี้ต้องเก็บไว้ให้พี่ๆเค้าๆ ไม่ว่าจะเป็นของใช้ในห้องนอนของเรา
ก็จะเป็นของที่พวกพี่ๆไม่เอา แล้วมาให้เราใช้ คุณแม่ก็ซื้อของใหม่ให้พี่ๆ

แต่เราก็ไม่เคยสนใจหรือน้อยใจอะไรเลยค่ะ รู้สึกเฉยๆน่ะ ไม่อิจฉาแล้วก็ไม่โกรธ
เรายังเคยถามคุณแม่เลยค่ะ ว่าเราใช่ลูกของท่านหรือปล่าว?

เพราะเราไม่เห็นท่านจะสนใจอะไรกับเรามาก แต่ถ้าเราขอท่าน จะบอกว่ารอก่อน
แต่ถ้าพี่สาวเราขอ ท่านจะให้ตอนนั้นเลย เราก็คิดว่าถ้าท่านซื้อให้เราก็เอา
ไม่ซื้อให้ก็ไม่คิดอะไร จนทุกวันนี้เราแต่งงานมีลูก
พี่ๆของเราก็ ยังตำหนิเราแต่พวกเค้าจะเป็นห่วงเราน่ะ

คงไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ อาจจะเป็นเพราะตัวของเราเอง คุยกับพวกเค้าคนล่ะเรื่องก็ได้
คือคุยแล้วไปคนล่ะทาง อย่าไปคิดน้อยใจอะไรเลยค่ะ

อย่าไปหวังพึ่งจมูกของคนอื่นมาหายใจ ตัวของเราเป็นตัวของเราเองดีที่สุดค่ะ
ทุกคนมีเหตุผลของตัวเองทุกคนค่ะ บางครั้งเหตุผลของเค้า เราไม่รู้
เหตุผลของเราพวกเค้าก็ไม่รู้


ไม่รู้ว่า เป็นเพราะเราเจอเหตุการณ์แบบนี้หรือปล่าวน่ะค่ะ ทำให้เราเป็นคนขี้สงสาร
ชอบช่วยคนที่เค้าลำบากแล้วก็สัตว์

แล้วเวลาที่ให้ของกับใคร ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ เราจะให้แต่ของดีๆ พอเห็นพวกเค้าดีใจ
เราก็มีความสุขไปด้วย

ขอให้ คุณPiece เอาชนะเจ้าตัวกิเลส ที่อยู่ในใจของคุณ เอาเจ้าตัวกิเลสต่างๆนั้น
ใส่ถุงมัดแน่น แล้วโยนทิ้งถังขยะให้เค้าเอาไปกลบไปฝังซะเถอะค่ะ

พีซ ขอขอบพระคุณทุกท่านนะคะ ที่เข้าใจและเป็นกำลังใจให้ จะพยายามเข้มแข็งต่อไปค่ะ ยังไงก็จะไม่คิดทำอะไรโง่ๆเป็นอันขาด ทราบแล้วค่ะว่าชีวิตกว่าจะเกิดมามันยากแค่ไหน แต่เกิดมาแล้วแต่ละคนน่ะมีความสุขความทุกข์ต่างกันมากน่ะสิคะ คนนึงเกิดมาเพื่อถูกรัก ถูกเอ็นดูจากบุคคลรอบข้างอยู่ตลอดเวลา ส่วนอีกคน เกิดมาเพื่อถูกผู้อื่นทำร้าย ร่างกายน่ะไม่เคยมี แต่จิตใจมันบอบช้ำไปหมด มิหนำซ้ำคนที่ทุกคนเห็นว่าดีๆนี่แหละ คอยพูดจาถากถางเสียดสีเราอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำหรือจะหยิบจับอะไร พีซก็ยังไม่เข้าใจเสียทีค่ะ ว่าเมื่อไหร่พีซจะได้หลุดพ้นจากบ่วงกรรมอันแสนหนักอ้ึงนี้ได้

สวัสดีค่ะคุณพีซ คนเราเกิดมาไม่เหมือนกัน บางคนเกิดมาแบบเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง
แต่บางคนกลับไม่มีอะไรเลย ต้องดิ้นรนหาทางอยู่รอดให้ได้ไปวันๆ
คุณพีซเองก็นับว่าโชคดีกว่าใครๆหลายคนมาก แม้จะมองว่าตัวเองโชคร้าย ทุกข์ทรมาน
ที่ต้องเจอ ต้องรับเรื่องราวเช่นนี้ ไม่อยากให้คุณพีซเอง หมกหมุ่นกับเรื่องราวความทุกข์ของตัวเองมาก
คิดซะว่าคงเป็นกรรมที่ส่งผลมาจากอดีตชาติที่เราไม่ทราบและไม่สามารถแก้ไขอะไรได้
ส่วนในปัจจุบันที่เป็นอยู่ ก็อยากให้คุณพีซเอง ทำความดี คิดในสิ่งดีๆกับบุพการีของเรา
แม้ว่าท่านจะปฏิบัติดีหรือไ่ม่ดีอย่างที่เราต้องการหรือไม่ ก็ขอให้อย่าไปคิดโกรธเคืองใจท่านเลย
หมั่นทำความดีกับคนรอบๆข้างให้มาก หากทำแล้วยังรู้สึกว่าเสียเปล่า ก็อย่าย่อท้อค่ะ หมั่นทำต่อไป
ทำความดีกับพ่อแม่ยังไงซะก็คงได้รับแต่ผลบุญที่ดีกลับมาสู่ตัวของเราเอง คนอื่นไม่รู้ไม่เห็น แต่เรารู้ตัวดีที่สุด
อีกประการหนึ่งที่คุณพีซควรทำคือพยายามหยุดความคิดที่คอยตอกย้ำ ทำร้ายตัวเองเช่นนี้
แม้ว่าจะรู้สึกเสียใจ น้อยใจกับคำพูดการกระทำของคนในครอบครัว แต่ถ้ายังหลงปล่อยให้ตัวเองวนเวียน
กับคำพูดที่ทำให้รู้สึกเช่นนั้น ก็เหมือนตัวเราเองยังเฝ้าตอกย้ำทำร้ายตัวเองอยู่ตลอดเวลา
ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว คำพูดที่ได้ยินนั้น ทำร้ายเราได้เพียงแต่ครั้งเดียว แต่เราเองกลับเอามาทำร้ายตัวเองตลอดเวลา หากเป็นเช่นนี้แล้ว ตัวเราเองนั่นแหละที่พาตัวเองอยู่ในความทุกข์ใจ ไม่มีทางจะหลุดพ้นจากบ่วงกรรมดังเช่นที่ตัวเองต้องการได้ หากต้องการหลุดจากความทุกข์ก็ต้องพยายามทำให้เราห่างไกลจากความรู้สึกทุกข์ใจให้ได้ เข้าใจว่ามันอาจทำยาก แต่ของอย่างนี้ต้องพยายามฝึกฝน ต้องพยายามทำให้ได้ค่ะ
ตัวดิฉันเอง โชคร้ายกว่าคุณพีซมากค่ะ ดิฉันไม่มีบุพการี ไม่มีพ่อแม่เลี้ยงดูตั้งแต่จำความได้ ทั้งที่ท่านทั้งสองยังมีชีิวตอยู่ มีครอบครัวที่อยู่ดีมีความสุข ลูกๆที่เกิดจากความรักจากครอบครัวใหม่ของท่านต่างก็ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี ส่วนดิฉันเองเติบโตมาจากคุณลุงคุณป้าทีีเมตตาส่งเสียให้เรียนหนังสือ ให้การศึกษาเพื่อเป็นต้นทุนของชีวิตตัวเองต่อไป ส่วนเรื่องความอบอุ่น การดูแลเอาใจใส่ ความรักนั้น คงเทียบไม่ได้กับคนที่เติบโตมากับพ่อแม่ สิ่งที่ดิฉันได้รับจากคุณลุงคุณป้าก็คือ เงินเพียงเท่านั้น แต่เพียงเท่านี้ที่ท่านมอบให้ ก็ทำให้ดิฉันเติบโตมาได้จนถึงวันนี้แล้ว นับว่าเป็นพระคุณที่ยิ่งใหญ่กับตัวดิฉันมากๆค่ะ ตัวดิฉันเองไม่เคยนึกโกรธเคืองใครทั้งสิ้น ไม่โทษโชคชะตา เวรกรรมใดๆที่ทำให้ตัวเองเป็นเช่นนี้ เพราะนอกจากจะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ยังทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ใจเปล่าๆ ในวันนี้และวันที่ผ่านมาจึงทำทุกอย่างให้ดีที่สุด อาจมีผิดพลาดบ้างด้วยความไม่รู้ เพราะไม่มีใครชี้แนะแนวทางให้ แต่ทั้งหมดแล้วก็นำพาชีวิตตัวเองมาในทางที่ดี ที่ถูกต้องได้ แม้ชีวิตจะยังไม่ประสบความสำเร็จอะไรให้ใครได้ยกย่อง สรรเสริญ แต่ก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองตลอดมา ว่าอย่างน้อยดิฉันเป็นคนดีหนึ่งคนของสังคมนี้ ของโลกนี้และเป็นความภูมิใจเล็กๆของคุณลุงคุณป้าที่ส่งเสียเลี้ยงดูมา ดิฉันเป็นแค่หนึ่งตัวอย่างเล็กน้อยของคนในโลกนี้ที่มีความทุกข์เช่นเดียวกันกับคุณ ยังมีอีกมากมายหลากหลายปัญหาหลากหลายแบบที่คุณยังไม่พบเจอไม่เห็นอีกมากนะคะ เพราะฉนั้นต่อไปจากนี้ขอให้คุณเริ่มต้นความคิดใหม่ อย่าเอาความคิดไม่ดี ความคิดเป็นทุกข์มาใส่ใจตัวเองนะคะ ดิฉันเป็นกำลังใจให้ค่ะ