สามีไม่ได้มีเมียน้อย ไม่ได้นอกใจ แต่น่าจะเรียกว่าไม่ใส่ใจ....ได้หรือไม่
สามีไม่มีความเป็นผู้นำ (ในสายตาเรา) กระทำในสิ่งที่พอใจตนเสมอ จนปัจจุบันเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเมื่อสามีเป็นหนี้เป็นสินเพราะไม่เชื่อคำแนะนำจากเรา จนต้องออกจากงาน แต่เราก็ยังตัดสินใจจะอยู่ช่วยแก้ปัญหาต่อไป ไม่คิดจะทิ้งเขาไปในยามลำบาก (จริงๆ ก่อนหน้านี้ขอหย่า) แต่มีเพื่อนที่ให้สติเลยอภัยให้เขา เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาทำผิดกับเรา จริงๆ ก่อนหน้านี้ได้ตกลงกันไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรจะอยู่เป็นกำลังใจและไม่ทิ้งกัน ขอเพียงเรื่องเดียวคือห้ามนอกใจ เพราะจะไปทันที ไม่รอให้เลือก แต่สามียังไม่มีเมียน้อยก็มาเกิดเรื่องนี้ก่อน มีหลายเหตุผลที่เลือกจะอยู่กับเขาต่อไป
ตอนนี้สามีมีอาชีพส่วนตัวเป็นพ่อค้า กับหน้าที่นี้ก็ขยันขันแข็งดีไม่บกพร่อง แต่เรื่องเงินเราก็ยังไม่พอใช้ เพราะปัจจัยที่4 ... 5.... 6 .... ของเราที่เกิดจากความอยากได้อยากมีเมื่อครั้งทำงานมีเงินเดือนกินมันยังอยู่กับเราไม่ไปไหน ผ่อนรถ โน่น นี่ นั่น หมุนกันจนเกิดเป็นความเครียด เมื่อเครียดก็หนีไม่พ้นที่เราจะบ่นโน่นนี่ไปตามระเบียบ และพาลมองสามีว่าเป็นคนไม่ได้เรื่องทำให้เราต้องลำบาก กลางวันสามีขายของ กลางคืนสามีจะไปบ้านเพื่อนเป็นประจำ ไม่ได้ไปกินเหล้าเมายา แต่เราก็ไม่ชอบ เพราะเหมือนว่าไร้สาระเหลือเกิน เวลามีปัญหาภรรยาเตือนมักไม่ค่อยเชื่อ แต่พอเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายก็ไม่พ้นที่เป็นเราต้องคอยกำกับให้แก้ไขอย่างนั้นอย่างนี้ทุกที และน้อยใจเสมอที่สามีเหมือนไม่ให้ความสำคัญทั้งๆ ที่เราคิดว่าเราทนลำบากก็เพื่อเขา ถ้าบ่นมาก เตือนมากก็จะเดินหนี ไม่ว่าจะเรื่องสุขภาพ ชีวิตประจำวัน เรื่องเล็กตลอดจนเรื่องใหญ่ จริงๆ เขาก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่คบกันจนแต่งงาน เราก็อยู่มาอย่างนี้เรื่อยมา เข้าใจบ้าง เอาความดีของเขามาลบล้างบ้าง จนอยู่กันมาเข้าปีที่ 10 แล้ว เราขี้น้อยใจ พาลเกลียดเพื่อนๆ เขาที่ยังไม่มีภรรยา ไม่มีงานการทำ คอยแต่นั่งล้อมวงคุยเรื่องรถ ฟุตบอล ได้ทุกวี่วันจนหน้าเบื่อ (เรา 2 คนยังไม่แก่ก็20ปลาย) เพื่อนๆ เขาไม่ต้องทำงานมีพอ่แม่เลี้ยง บางครั้งเย็นชากันจนเบื่อหน่าย เออ...เรากับสามีคนละศาสนากัน ส่วนนี้ด้วยหรือเปล่าไม่รู้ที่ทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง เราพุทธเขาอิสลาม เราก็ไปทำพิธีกับเขาบ้างตามวาระสำคัญ แต่เราก็ยังทำบุญโดยที่เขาไม่รู้ ...... บางครั้งทำให้เราคิดว่าศาสนาพุทธละเอียดอ่อนที่สุดจริงๆ แต่ปัญหาจริงๆ ตอนนี้คือ บางครั้งเราอยากเลิกกับเขามากๆ อยากตัดปัญหา ไม่อยากมาทะเลาะกัน ดีกัน ทะเลาะกันอย่างนี้ อยากต่างคนต่างไป เราบอกเลิกเขาหลายทีมาก ตั้งแต่อยู่กันมาเขาไม่เคยบอกเลิกเลย พาลให้คิดไปว่าเขาอยู่กับเราเพราะมีเราเป็นคนคิดให้ตลอด...สบาย.....จึงไม่อยากเลิก แต่ตอนบอกเลิกเขาก็ไม่ได้บอกจะเลิกหรือไม่เลิกนะ เฉยๆ จนน่า....... สุดท้ายพอเราเย็นลงเราก็เป็นฝ่ายให้อภัยและคุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก แต่วันนี้สับสน ไม่อยากทุกข์ อยากจะเลิกหรือไม่เลิกดี ก็ตัดสินใจไม่ถูก บางครั้งคิดว่าทำไมเขาไม่มีเมียน้อยไป ให้ร้องไห้ครั้งเดียวแต่ตัดสินใจไปจากเขาได้ง่ายกว่าทุกวันนี้ ไม่ใช่เขาไม่ดีกับเรา แต่เราเบื่อความลำบาก เบื่อที่ต้องเป็นสมองให้เขาเสมอ เบื่อที่เขาไม่เชื่อฟังที่เราแนะนำเขา เบื่อสังคมเพื่อนๆ ที่ไม่รู้จักโตของเขา เราเหนื่อย และตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมไม่ตัดสินใจไปจากเขาเหมือนที่ตั้งใจ (เรามีงานมั่นคง ไม่ลำบากถ้าต้องเลิกกัน) ช่วยคิดทีจะทำอย่างไร 10 ปีที่อยู่ด้วยกันมา เขารักเราบ้างหรือไม่เนี่ย เราไม่มีลูกด้วยกัน (เรา2คนมาจากครอบครัวแตกแยกจึงไม่กล้ามีลูกกลัวอดีตทั้งคู่) ถ้าข้อความสับสนบ้างก็ขออภัยเพราะตอนนี้สับสนกับตัวเองมากจริงๆ ..........ช่วยชี้ทางสว่างด้วยเถิด