ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รู้สึกหมดหวังท้อแท้ในชีวิต ผมอายุ28ปี ภรรยา26ปี บ้านผมเปิดร้านซ่อมคอมพิวเตอร์ และมีสวนปาร์มอยู่นิดหน่อย อยู่ด้วนกัน4คนมี แม่ของผม ผม ภรรยา และลูกสาวตัวน้อย อายุ1ปี กับ10 เดือนกำลังย่าง11เดือน ชื่อน้องข้าวหอม ความหวัง เรี่ยวแรงในการทำงานต่างๆของผมก็มาจากเจ้าตัวน้อยคนนี้แหละ กิจการงานต่างๆก็กำลังไปได้ดี แต่แล้วก็เหมือนมีใครมากระชากหัวใจของผมไป 23/10/53 ที่ผ่านมาเป็นวันที่หัวใจดวงน้อยของผมถูกพรากไปจากอุบัติจมน้ำหลังบ้านของผมเอง มันเป็นอะไรที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูกอยากจะตายตามไปด้วย มันเหมือนขาดจุดศูนย์กลางของบ้านเพราะกิจกรรมทุกอย่างในบ้านจะต้องมีเค้าร่วมด้วยเสมอตั้งแต่เช้าจรดค่ำตลอดระยะเวลา1ปี10เดือนไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่ได้เจอและไม่ได้พูดคุยกับเค้าผมรักเค้ามากคิดถึงเค้ามากอยากเจออยากกอดเค้าอยากบอกบอกเค้าว่าพ่อขอโทษที่ดูแลเค้าไม่ดี ตอนนี้ผมหมดหวังทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรเลย ผมทำใจไม่ได้เลยจริงๆ เวลานอนผมแทบไม่ได้นอนเลยหลับตาลงทีไรเห็นแต่หน้าของเจ้าตัวเล็กจะนอนกอดเสื้อผ้าของเค้าชุดที่เค้าชอบใส่เหมือนคนบ้า

เป็นกำลังใจให้ผ่านความทุกข์ทั้งหมดทั้งมวลไปให้ได้นะคะ

สวัสดีค่ะ คุณkhawhom
ความรัก ความผูกพันธ์ ความพลัดพราก คนทุกคนต้องเจอในช่วงเวลาที่แตกต่างกันไปเท่านั้นเอง
เพียงแต่ของคุณ อาจจะมาเร็วเกินไปโดยยังไม่ได้เตรียมใจไว้เผื่อความพลัดพรากนี้ จึงทำให้คุณยังยอมรับการสูญเสียไม่ได้....วันและเวลาจะทำให้คุณดีขึ้น...ความทุกข์ ความสูญเสียและพลัดพราก...เป็น
สัจจธรรม...ที่มนุษย์ทุกคนต้องเจอ...คุณไม่ได้เป็นผู้โชคร้าย...แต่คุณกำลังได้เรียนรู้ถึง "สัจจธรรม"
ความจริงที่ต้องเป็นไปตามกฏของธรรมชาตินี้...

ถึงยังไงคุณก็ยังมีคนที่คุณรักอยู่อีก พ่อ แม่ ภรรยา ทำจิตใจให้เข้มแข็งอยู่เพื่อคนที่คุณรัก...และพวกเขาก็รักคุณเช่นกันค่ะ.......
ขอเป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งกำลังใจ

ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม

ขอขอบคุณมากๆสำหรับทุกกำลังใจ ผมไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนแล้วจริงๆ ขอบคุณมากครับคุณปลีกวิเวก คุณแสงอาทิตย์ ขอบคุณมากจริงๆครับ

เสียใจด้วยนะค่ะ
ทุกอย่างถูกกำหนดมาแล้ว
ทำจิตใจให้เข็มแข็งนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณและครอบครัวค่ะ

ขอให้ผ่านคืนวันที่เลวร้ายไปให้ได้...เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน ทุกขัง อนิจจัง อนันตา

ตอนนี้ยังเศร้า ขอให้ยึดเอาธรรมะของพุทธศาสนาเป็นหลักในการดำเนินชีวิต...จะช่วยได้มากค่ะ
ยิ่งศึกษาอย่างลึกซึ้ง ก็จะยิ่งเข้าถึงสัจธรรมของชีวิต เรื่องการพลัดพราก
หากเมื่อใดที่คุณคิดถึงลูก ก็คิดถึงไปนะค่ะ...แต่ขอให้มองหากิจกรรมรอบๆ ตัวด้วย อย่างการศึกษาพุทธศาสนาอย่างเข้าถึงแก่น จะช่วยได้เยอะค่ะ
ลองอ่านหนังสือของท่านพุทธทาส หรือเสียดายคนตายไม่ได้อ่าน ดูนะค่ะ (ธรรมะช่วยได้เยอะจริงๆ )

เอาใจช่วยนะค่ะ

ในสมัยพุทธกาล ครั้งหนึ่งมี่แม่ที่เสียลูกน้อย ไปในขณะที่ยังเยาว์วัย โดยไม่ได้รู้ ไม่ได้ตั้งตัวไว้ล่วงหน้า แม่นั้นเมื่อรู้สึกตัวก็ใจสลาย ร้องไห้จนสิ้นสติไป ฝื้นขึ้นมาอีกก็ยังทำใจไม่ได้ร้องให้จนสลบไปหลายครั้งหลายครา ไม่วายญาติหรือคนรอบข้างจะปลอบอย่างไร ก็ไม่อาจทำให้ความโศรกเศร้านั้นจางคลายลงได้แม้แต่น้อย ญาติเห็นดังนั้นก็จนปัญญาที่จะปลอบโยน จึงชวนกันหอบหิ้วกันไปเฝ้าพระพุทธเจ้า เมื่อพระพุทธองค์ทรงเห็นถึงอาการโศรกเศร้า ที่หนักหนาสาหัสนั้น จึงทรงใช้ธรรมมะวิจะยะใคร่ครวญแล้วตรัสว่า เมื่อนางยังคงเสียใจจนทรงตัวอยู่ไม่ได้เช่นนี้ คถาคตคงต้องหาทางช่วย ซึ่งก็พอมีทางอยู่บ้าง ที่จะช่วยให้ลูกน้อยของนางฝื้นคืนกลับมามีชีวิตอีกได้ แต่นางต้องเข้มแข็งลุกขึ้นยืนให้ได้ แล้วเดินไปตามนิคมต่างๆ เพื่อหาเมล็ดถั่วชนิดหนึ่ง (บอกชื่อไป)มาเพียงกำมือหนึ่ง แต่ต้องเป็นเมล็ดถั่วที่ได้จากบ้านที่ไม่เคยมีคนตายมาก่อนเลยแม้แต่คนเดียว นำเมล็ดถํวนั้นกลับมาให้คถาคต และคถาคตจะใช้เมล็ดถั่วนั้นมาทำพิธีให้ลูกน้อยของนางฝื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพระพุทธองค์ซึ่งเป็นจอมโลกสามตรัสดังนั้น นางก็มีความเชื่อสนิทใจ มีความหวังทีจะได้ลูกน้อยกลับคืนมา กำลังใจ กำลังวังชาก็กลับคืนมา มีแรงเดินทางไปตามนิคมต่างๆบ้านแล้ว บ้านเล่า หลายบ้านมีเมล็ดถั่วดังกล่าวแต่ไม่มีบ้านใดเลยที่ยังไม่เคยมีคนตาย(บ้านสมัยนั้นก็อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่แต่ละบ้านก็มีอายุหลายชั่วอายุคน) บางบ้านมีเคยมีคนตายคนหนึ่งบ้าง มีคนตายสองคนสามคนคนบ้าง บ้างบ้านที่ไปขอก็พบว่าพึ่งมีคนตาย เจ้าของบ้านกำลังเศร้าโศรกเสียใจอยู่เหมือนกัน นางเดินทางผ่านไปจากวันเป็นเดือน ก็ยังไม่สามรถหาถั่วจากบ้านที่ไม่เคยมีคนตายได้ จนครบกำหนดเวลาที่นัดหมายกับพุทธองค์ไว้ นางก็ได้เดินทางกลับไปเข้าเฝ้าพระพุทธองค์อีกครั้ง พระพุทธองค์ตรงตรัสถามขึ้นว่า ได้ถั่วจากบ้านที่ไม่เคยมีคนตายมาด้วยหรือไม่ นางก็กล่าวตอบว่าไม่ได้มาพระเจ้าค่ะ เพราะทุกบ้านที่ไปถามหาถั่วล้วนแต่เคยมีคนตายด้วยกันทั้งนั้น หนึ่งคนบ้าง สองคน สามคนบ้าง ไม่มีบ้านใดเลยที่ไม่เคยมีคนตาย พระพุทธองค์ก็ทรงตรัสว่างั้นคถาคตก็คงช่วยให้ลูกของท่านฟื้นคืนชีพไม่ได้ นางก็ตอบว่าไม่เป็นไรพระเจ้าค่ะ ข้าพระพุทธเจ้าเข้าใจแล้ว ว่าเกิดแก่เจ็บตายนั้น เป็นเรื่องปกติที่ต้องเป็นไป ใครก็ไปหลีกเลี่ยงไม่ได้ วันนี้ข้าพเจ้าได้เห็นทุกข์ของคนอื่นๆ ตลอดทางที่เดินผ่านมา ทำให้ข้าพเจ้าได้คิด และทำใจยอมรับได้แล้วที่ต้องสูญเสียบุตรไป
.....เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง ไม่ได้หมายความว่าไม่ให้เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เสียใจเถอะ ร้องไห้เถอะร้องให้น้ำตามันเหือดแห้งไปเลย ชั่วชีวิตหนึ่งของคนเราไม่น่าจะมีเรื่องใดที่น่าทุกข์ น่าเศร้ามากกว่าเรื่องนี้แล้ว
เสียใจเสียให้พอ แล้วเรียกสติคืนมา ดูแลสุขภาพตัวเอง คนรอบข้าง ประคองชิวิตให้เป็นปกติให้ได้ ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป เพื่อตัวเองและอีกหลายคนที่ยังอยู่ คิดถึงเขาก็ไปวัดทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขาบุญกุศลนี่แหละคือสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ พอที่จะทำให้เราส่งความรัก ความคิดถึงไปถึงลูกได้ หมั่นทำความดี อายุเรายังน้อยยังมีเวลา ทีรอวันคืนดีๆหวลกลับมา...ขอให้โชคดีโดยไว/เจโตวิมุติ

นี่คือรูปของลูกสาวผมครับ ผมไม่ได้อยากโชว์นะครับแต่ผมอยากทำในสิ่งที่สบายใจและลูกของผมก็ชอบมากด้วย

ลูกสาวคุณ "น่ารักมากค่ะ" เก็บความทรงจำที่ดีของเค้าไว้ในหัวใจคุณ....เพื่อเป็นกำลังใจให้คุณดำเนินชีวิตต่อไปด้วยความมั่นคง....ทุกครั้งที่คุณคิดถึงเค้าแล้ว "เป็นสุข" ไม่ใช่ "เป็นทุกข์" ไปบั่นทอนกำลังใจของคุณนะคะ..........

ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม

น้ิองน่ารักที่สุดเลยคะ ขอให้ความน่ารักของน้องช่วยทำให้ความทุกข์ทั้งหมดทั้งมวลที่คุณพ่อรู้สึกอยู่
จงจางหายไปกับสายลมในเร็ววันนะคะ ไม่ทราบจะพูดปลอบใจอย่างไรแต่ขอให้คุณรู้นะคะ่ว่าเราในที่นี้
รับรู้ถึงความทุกข์ที่คุณมี ขอให้ความทุกข์ในวันนี้จงกลายเป็นความสุขกายสุขใจในวันข้างหน้าโดยเร็วนะคะ ส่งกำลังใจมาพร้อมนี้ด้วยคะ

ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข ........... ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์

สัจจะความจริงไม่เคยเปลี่ยน นี่แหละครับ อริยะสัจจ มีใครบ้างในโลกนี้ไม่ไม่เคยสูญเสียคนอันเป็นที่รักบ้าง ผมก็สูญเสีย คิดเสียว่าเป็นเรื่องธรรมดา ไม่วันนี้ก็วันหน้าที่ต้องสูญเสีย เราไม่ไปก่อนเขาก็ไปก่อน ทำใจไว้ก่อนแต่เนิ่นๆ เรียกว่าไม่ประมาทครับ

หมั่นทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้บ่อยๆ เราก็คลายทุกข์โศกได้ระดับหนึ่ง
ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ..

เห็นใจมากเลยนะครับ
เป็นกำลังใจให้ ขอให้ผ่านมันไปให้ได้
ช่วงแรกนี้มันจะหนักที่สุดอยู่แล้ว แต่ยังไงมันก็ผ่านได้
เราต่างเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ด้วยกัน
มีอะไรผมช่วยได้บ้างผมยินดีที่สุดเลยนะครับ
สู้ต่อนะครับ เพื่อตัวเองและคนรอบๆข้าง

เสียใจด้วยค่ะ ต้องใช้เวลา

คุณ khawhom เป็นยังไงบ้างครับ