เพิ่งสมัครสมาชิกค่ะ เพราะมีความไม่สบายใจมาก บางครั้งคิดว่าตัวเองเป็นโรคจิต คือเราเป็นผู้หญิงที่มีแต่ความหวาดระแวง กลัวว่าแฟนจะมีผู้หญิงคนอื่น คือเรากับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ นานๆเจอกันที พอเจอกันเราก็จะเอาเวลาส่วนใหญ่หาเรื่องและเช้คโทรศัพท์ และจะคอยถามเค้าว่ามีคนใหม่มั้ย ยังรักเราเหมือนเดิมมั้ย แรกๆก็เหมือนกับว่าเค้าพอทนได้ แต่ช่วงหลังๆมาดูเค้าเบื่อหน่ายรำคาญกับพฤติกรรมแบบนี้มาก และจิตใจเราก็จะคอยคิดแต่เรื่องแบบนี้วนเวียนไปมาตลอดที่ลืมตา หรือแม้แต่เวลานอน บางครั้งที่เครียดมากๆก็จะเก็บไปฝัน มันทุกข็ทรมานใจมาก รู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่มีความสุขเลย สวดมนต์นั่งสมาธิก็ไม่หาย เป็นมาอย่างนี้ตลอด แต่เค้าก็เก่งนะที่ทนเรามาได้ตั้งสี่ปี เวลาถามว่าเค้ามีคนใหม่ใช่มั้ยแรกๆก็จะบอกว่าไม่มี แต่เราไม่เชื่อก็จะถามเค้าอีก เค้าตอบมาอีกทีว่ามี จนเรางงว่าที่ตอบแบบนี้เพราะประชด รำคาญที่เราถามเซ้าซี้ หรือว่ามีจริงๆก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าเราคิดมากแต่ทำไมเค้าไม่พูดกับเราดี ๆ เราเครียดสุดๆเลย เพื่อนช่วยให้คำแนะนำเราบ้างนะคะ พูดมาตรงๆได้ เราควรทำยังไงดี

ลองหัดหวาดระแวง หัดสะกัดกั้นความรู้สึกไม่ดีนั้นดูครับ อย่าเพิ่งให้มันชักจูงได้
ต้องไว้ใจเราให้ได้ก่อนครับ ว่าเราจะสามารถเป็นคู่ที่ดีให้แก่เขาได้
แล้วก็ให้ความไว้วางใจแก่คู่ของเรา
คุณลูกโป่งเคยนำคำของหลวงพ่อจรัญมาโพสต์ไว้ว่า
"แฟนแปลว่า เย็นใจ อยู่ด้วยแล้ว สบายใจ"
ถ้าเราคิดว่าเราเป็น "แฟน" เขา
เราก็ต้องมีส่วนทำให้เขาสบายใจ อยู่ด้วยแล้วเย็นใจ
เริ่มที่ตัวเรานี่แหละครับ สู้ ๆ นะ

"ความรักเป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ ทุกข์เพราะรัก แต่ก็หายทุกข์เพราะรักนั่นเอง"
(ปิยะโสภณ)

สวัสดีครับ

ขอให้มีความสุข ณ ลานธรรมจักรแห่งนี้ด้วยครับ

ลองเอาใจเค้ามาใส่ใจเรา ถ้าเป็นเราเราจะรำคาญมั้ย
ใครๆก็อยากอยู่กับคนที่อยู่ใกล้แล้วสบายใจ
การทำแบบนี้เหมือนเป็นแรงผลักความสัมพันธ์ให้ห่างออกทุกทีๆ
ขอบอกว่าเราเป็นคนนึงที่เลิกกับแฟนเพราะแรงผลักนี้
แม้จะรู้ว่าเค้ารักแค่ไหน แต่การที่รู้สึกเหมือนถูกจำกัดอิสระทางใจ ก็ทำให้ความรู้สึกเปลี่ยน
กลายเป็นน่าเบื่อ น่ารำคาญ
ถ้าคุณรักเค้าจริง ควรทำให้เค้ามีความสุข สบายใจมากกว่าความอึดอัด
ตัวตนของใครเค้าก็ถือว่าสำคัญที่สุด
หากนำหลักพรหมวิหารและกฎไตรลักษณ์มาใช้ได้ก็จะดีมากค่ะ
อย่าปล่อยให้อะไรๆสายเกินแก้นะคะ

สวัสดีค่ะ คุณใบใต้น้ำ

"อันความรักที่ปราศจากความสมดุล ไม่ยังความสุขใจให้กับผู้ใดได้เลย"
ความรักที่น้อยเกินไป นำมาซึ่งความ "ขาดพร่อง"ทำให้ผู้รับรู้สึกว่าไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่ จึงไม่สามารถเติมสิ่งที่ขาดได้ ส่วนความรักที่มากเกินไป เปรียบเหมือน "น้ำที่ล้นแก้ว" ไม่ยังซึ่งประโยชน์
และไร้คุณค่าในสายตาของผู้รับ ทำให้รู้สึกอึดอัด ขาดความเป็นส่วนตัวและอิสระภาพ
ความรักจึงต้องอยู่บนพื้นฐานของความสมดุล สิ่งที่ให้และสิ่งที่รับต้องนำมาซึ่งความพึงพอใจทั้งผู้ให้และผู้รับ จึงนำมาซึ่งความสุขและความยั่งยืนของชีวิตครอบครัว
....ดังนั้นการประคับประครอง "ชีวิตครอบครัว" ให้มีความสุขและความยั่งยืนนั้น มิใช่เรื่องที่ง่ายเลยคุณ
ต้องเรียนรู้ซึ่งกันและกันเพื่อปรับตัว ปรับใจ หาจุดสมดุลร่วมกันของคนในครอบครัว ความสุขและความยั่งยืนจึงจะเกิดขึ้นได้....
ปัญหา ที่ไม่ได้รับการแก้ไข เปรียบเหมือน "ระเบิดเวลา" ที่กำลังรอคอยเวลาที่จะ "ระเบิด" และพร้อมที่จะทำลายล้างทุกสิ่งให้แตกหักและพังพินาศ....
...วันนี้คุณสามารถเลือกการกระทำของตนเองได้ โดย ทำ "เหตุ" ให้ถูกตรง "ผล" ย่อมถูกตรง
ถ้าคุณสร้างความสุขผลก็ย่อมเป็นสุข แต่ถ้าคุณสร้างความทุกข์ผลก็ย่อมเป็นทุกข์ เป็นเช่นนั้นเอง....

ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม