วุ่นวายทุกเรื่อง ร้อน หนาว ฝนตก แดดออก หิว อิ่ม อร่อย ไม่อร่อย เจ็บป่วยไม่สบาย เกี่ยวข้องกับคนเป็นพ่อแม่ไปหมดเลย แต่ก็ยังอยากมีกัน เห็นพ่อแม่พาลูกมาซื้อของแล้วก็ดุด่ากัน ไม่ก็หลงบ้ายอปลื้มกัน เห็นแล้วเหนื่อยใจแทนค่ะ รู้สึกว่า คนเป็นพ่อแม่นี่ เวลาลูกดีก็แจ่มใสเหมือนขึ้นสวรรค์ทีหนึ่ง พอลูกนอกลู่นอกทางก็ร้อนใจเหมือนตกนรกกันทีหนึ่ง เห็นแล้วน่ากลัวจริงๆการมีลูก

แต่ทำไมคนจำนวนมากก็ยังมีกันคะ

โซ่ทองกับบ่วงสนิม มนุษย์ประเสริฐกับคนบลาบลา

พุทธฏีกา
(คุตฺตวํโส ภิกฺขุ)
ดอยสัพพัญญู
๒๗ กันยายน ๕๓

Credit image by:
http://www.tamdee.net/db/forum_posts.as ... 4&PID=4816

คงจะมีไว้เพื่อการสืบเผ่าพันธุ์นะคะ
แต่ว่าถ้ามีครอบครัวแล้วมีลูกชีวิตครอบครัวคงมีชีวิตชีวาดีนะคะ อยุ่กะสามีและลูกที่น่ารัก
ไว้เลี้ยงดูเรายามแก่เฒ่าด้วย

และอีกอย่างหนึ่งคงทำให้เราได้รู้จักคำว่าพ่อคนแม่คนมั้งคะ
เหมือนที่พ่อแม่เลี้ยงเรามาด้วยความเหนื่อยยากเราจะได้รักและดูแลท่านให้มากกว่าที่เคยทำ

สู้ๆๆต่อไปนะคะ

อาจเป็นเพราะ คนเรามักแสวงหาสิ่งต่างมาบำรุงบำเรอความต้องการของตน
ทั้งทางร่างกายจิตใจ เพื่อการดำรงค์วงศ์ตระกูล สืบสมบัติพัสฐานที่สร้างสะสมไว้
และเพื่อการสืบต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์

หรือว่า.... เห็นลูกคนอื่นน่ารักน่าชัง เห็นลูกๆ อ้อน พ่อแม่อยากได้นั้นได้นี่ ตามที่ชุมนุมชน
ส่วนมากก็ตามห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ เห็นแล้วก็น่ารัก น่าเอ็นดู เห็นเด็กๆ วิ่งไล่จับกัน
แกล้งกันร้องไห้กระจองอแง "พ่อค่ะ แม่ค่ะ พี่-น้องเค้าแกล้งหนู"
เข้ามากอดขากอดเอว "กินหนม" คนที่ไม่มีลูกก็เลยอยากจะมีบ้าง

อีกอย่างฐานะก็คงไม่ลำบาก หากจะมีเด็กๆ ไว้เป็นโซ่ทอง (ที่จริงท่านเรียก..บ่วง) คล้องใจ
เมื่อมีชีวิตคู่หรือคู่ชีวิต ก็อยากทำหน้าที่ พ่อ-แม่ เพื่อให้ชีวิตมีความสมบูรณ์ (ใครว่าก็ไม่รู้)

อิอิ..แต่ข้าน้อย..คิดถึงการเสียสละของพระโพธิ์สัตว์ เพื่อแสวงหาพระโพธิญาณ
ต้องสละลูก-เมีย เป็นทาน อยากจะทำอย่างท่านบ้าง แต่ก็กลัว..มีดอีโต้..ขอรับ

สวัสดีค่ะ คุณHanako
....ถ้าผู้ถามปัญหาแต่งงานแล้วจะทราบคำตอบได้ด้วยตัวเอง........
....แต่ถ้าผู้ถามปัญหายังไม่ได้แต่งงาน ...ลองถามคุณพ่อคุณแม่ของคุณดูสิคะ..อาจจะทำให้
คุณเข้าใจชีวิตดีขึ้น...ศึกษาจากคนในครอบครัว..คนใกล้ตัวดีกว่า..ศึกษาจากคนไกลตัวค่ะ..

ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม

ดิฉันคนหนึ่งคะ ที่เข้าใจธรรม(ไม่ได้หมายความว่าทำได้นะคะ) เรื่องของเกิดเป็นทุกข์ ทุกข์ทั้งสิ้นมักมีฐานจากอัตตา ถ้าไม่มีอัตตาเป็นอนัตตาความทุกข์ก็คงไม่เกิดแล้ว แต่เกิดมาแล้วนี่คะ พอเกิดเป็นคน กิเลส1500 ตัณหา 108 ก็มารวมกันเป็นกองทุกข์อันเบ่อเร่อ หลอกให้จิตเข้าใจว่า กายเป็นเรา กิเลสตัณหาเป็นเรา ผูกจนจิตแยกไม่ออก ต้องทำทุกอย่างสนองกิเลสและตัณหาของตัวเอง ทำให้เกิดทุกข์เดือดร้อนไม่รู้จักจบสิ้นในวัฏฏ

ดิฉันก็คนหนึ่งคะ ที่เป็นแม่ รู้ว่าตัวเองเป็นทุกข์ก็หลังจากเกิดมามีสามี และลูกแล้ว ทุกอย่างที่ทำก่อนหน้านี้ ก็สร้างบาปกรรมที่ต้องตามชดใช้ไม่จบสิ้น แต่บอกตรงๆนะคะ รู้ว่าตัวเองมีทุกข์ รู้ว่าลูกเป็นห่วง รู้หมดคะ แต่ถ้าจะให้ดับทุกข์ด้วยการตัดแล้วซึ่งความผูกพันฉันสามีภรรยา คงทำได้ แต่ถ้าจะดับทุกข์ด้วยการตัดแม่ลูก ทำยังก็ไม่ได้ และยังไม่เห็นทางที่จิตอยากจะละกิเลสตัวนี้เลยซักครั้ง ฉนั้นกิเลสตัวนี้คงทำให้ดิฉันเห็นแต่เวทนาที่เป็นสุขคะ ถึงทุกข์ก็อภัยตลอดคะ ใครมีอะไรแนะนำหน่อยสิคะ

คุณ ploypet เพราะเห็นแม่ลูกผุกพันตัดกันไม่ขาดเนี่ยค่ะถึงยิ่งสงสัยเลยน้าาา เราจะมีคนที่ทำให้เราตอ้งห่วงไปทั้งชีวิตทำไม

แต่ก็จริงอย่างที่หลายท่านว่า เราก็ไม่เคยมีครอบครัวซะด้วย ก้ได้แต่คิดๆเอาว่า จะมีกันทำไมนะลูก เราเองกลัวใจตัวเองเหมือนกันว่า พอมีแฟนแล้วจะอยากมีลุก อยากมีมนุษย์ตัวเล็กๆที่หน้าตาคล้ายๆเรากับสามีที่เรารัก อะไรแบบนั้นอ่ะค่ะ