ตราบใด มนุษย์ยังไม่สามารถจัดการกับปัญหาพื้นฐานแห่งชีวิตของตน ยังวางตัววางใจหาที่ลงไม่ได้กับทุกข์ถึงขั้นตัวสภาวะ
ตราบนั้น มนุษย์ก็จะยังแก้ปัญหาไม่สำเร็จ ยังหลีกไม่พ้นการตามรังควาญของทุกข์ ไม่ว่าจะพบสุขขนาดไหน และจะยังไม่ประสบความสุขที่แท้จริง ซึ่งเต็มอิ่ม สมบูรณ์ในตัว และจบบริบูรณ์ลงที่ความพึงพอใจ

ปัญหาของมนุษย์ มีต่างๆมากมาย เมื่อกล่าวให้สั้น ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับดี - ชั่ว หรือดี – ร้าย และสุข-ทุกข์
ถ้าพูดรวบรัดลงไปอีก ก็รวมลงในคำเดียว คือ ทุกข์

แม้ที่พูดว่า มีชีวิตอยู่เพื่อหาความสุข ก็เป็นการบ่งถึงทุกข์อยู่ในตัว และทุกข์นั้นยังอาจส่งผลเกี่ยวข้องถึงความดีความชั่ว และสุขทุกข์ต่อไปอีกหลายชั้นด้วย

เริ่มแรก การหาความสุขก็แสดงอยู่ในตัวถึงความขาดแคลนบกพร่อง ความบีบคั้นกระวนกระวายหรือภาวะไร้ความสุขอยู่ภายใน ซึ่งเรียกสั้นๆว่า มีทุกข์

คุณกรัชกายเขียน



ตอนนี้เราอยากจะเจอกับความสุขที่แท้จริงของชีวิต จริงๆเลยค่ะ
ความสุขที่แท้จริงของชีวิตเป็นแบบไหน ตอนนี้เราก็พยายามที่จะใช้ชีวิตอยู่กับลมหายใจเข้า-ออก
แต่พอต้องมารับรู้กับโลกของแสงสี สุขนั้นก็หายไป

ช่วงที่เราเงียบๆไป ไม่มาคุยในเว็บฯเลย เพราะว่าเราจะหาว่า
ความสุขที่แท้จริงของมนุษย์นั้นอยู่ที่ไหน

ตอนนี้สิ่งที่เรายึดติดอยู่คือลูกเท่านั้น ที่ทำใจปล่อยวางไม่ได้
ได้แต่รอให้พวกเค้าโตรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ เราก็คงจะไม่ยึดติดกับอะไรทั้งนั้น

แต่พอถึงเวลานั้น เราก็ยังไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสหาเจอหรือไม่
กับคำว่า "ความสุขที่แท้จริงของชีวิตเป็นแบบไหน" อยากได้คำตอบ คำนี้จริงๆค่ะ

ความสุขที่แท้จริง ในโลกนี้มีจริงๆหรือปล่าวค่ะ ?
หรือเป็นแค่คำพูด กับการเขียนเป็นตัวหนังสือออกมาแค่นั้น
เราจะได้หยุดกับการตามหา

กับคำว่า"ความสุขที่แท้จริงของชีวิต"ซะที

ปัญหาเกิดจากมนุษย์มีทุกข์อยู่แล้ว แต่แก้ไขทุกข์ไม่ถูกต้อง จึงระบายทุกข์นั้นออกไป ทำให้ทุกข์กระจาย เพิ่มขยายปัญหาทั้งแก่ตนและผู้อื่น ด้วยความเป็นไปเช่นนี้ ทุกข์ที่เป็นสภาวะติดเนื่องมากับความเป็นสังขารของชีวิต หรือทุกข์ตามธรรมดาของธรรมชาติ แทนที่จะถูกแก้ไข กลับถูกละเลยมองข้ามหรือปิดกลบไว้เสีย แล้วสุขทุกข์และปัญหาต่างๆ ชนิดทีเกิดจากฝีมือเสกสรรผันพิสดารของมนุษย์ก็เกิดประดังพรั่งพรูวิจิตรนานัปการ จนแทบจะบดบังให้มนุษย์ลืมปัญหาพื้นฐานของชีวิตเสียทีเดียว

บางคราว มนุษย์เองยังคิดหลงไปด้วยซ้ำว่า หากลืมมองปัญหาพื้นฐานของชีวิตนั้นเสียได้ ก็จะสามารถหลุดพ้นไปจากความทุกข์ และชีวิตก็จะมีความสุข

แต่ความจริงยังคงยืนยันอยู่ว่า ตราบใด มนุษย์ยังไม่สามารถจัดการกับปัญหาพื้นฐานแห่งชีวิตของตน ยังวางตัววางใจหาที่ลงไม่ได้กับทุกข์ถึงขั้นตัวสภาวะ
ตราบนั้น มนุษย์ก็จะยังแก้ปัญหาไม่สำเร็จ ยังหลีกไม่พ้นการตามรังควาญของทุกข์ ไม่ว่าจะพบสุขขนาดไหน และจะยังไม่ประสบความสุขที่แท้จริง ซึ่งเต็มอิ่ม สมบูรณ์ในตัว และจบบริบูรณ์ลงที่ความพึงพอใจ ซ้ำร้าย ทุกข์พื้นฐานที่หลบเลี่ยงและยังไม่ได้แก้นั้น กลับจะกลายเป็นเงื่อนปมซับซ้อนอยู่เบื้องหลัง คอยส่งอิทธิพลออกมาบีบคั้นรุนเร้าให้การแสวงหา และเสวยสุขต่างๆ เป็นไปอย่างเร้าร้อนกระวนกระวาย ไม่รู้จักเต็มอิ่ม และไม่มีความแน่ใจจริง พร้อมทั้งส่งผลในทางจริยธรรมเกี่ยวกับความดีความชั่วให้รุนแรงยิ่งขึ้นด้วย

ตอนนี้สิ่งที่เรายึดติดอยู่คือลูกเท่านั้น ที่ทำใจปล่อยวางไม่ได้
ได้แต่รอให้พวกเค้าโตรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ เราก็คงจะไม่ยึดติดกับอะไรทั้งนั้น

คิดปล่อยวางแบบนั้น สมมุติว่า ปล่อยวางลูกเพราะโตแล้วได้ ก็ติดหลาน ติดเหลน ติดโหลนอีกครับ ปล่อยวางใจ ไม่ใช่ปล่อยวางงาน หรือปล่อยวางหน้าที่ ต้นแบบคือพระพุทธเจ้า ท่านวางใจ แต่ทำหน้าที่

คุณวรรณ ลองอ่านหลักพรหมวิหารดู
อ่านให้ครบนะครับ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
มีสามตอนต่อกัน ที่

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?topic=1714.0

ค่อยๆอ่านแล้วพิจารณาดู โดยเฉพาะอุเบกขา เข้าใจยังไงเล่าให้ฟังอีกที

(พิจารณาต่อ)

การดำเนินชีวิต ก็คือ ความพยายามที่จะแก้ปัญหาของชีวิต หรือการหาทางปลดเปลื้องไถ่ถอนทุกข์

แต่ถ้าไม่รู้วิธีแก้ไข หรือวิธีปลดเปลื้องไถ่ถอนที่ถูกต้อง การแก้ปัญหา ก็กลายเป็นการเพิ่มปัญหา

การปลดเปลื้องไถ่ถอนทุกข์ ก็กลายเป็นการสะสมทุกข์ ยิ่งพยายามดำเนินไป ปัญหาหรือทุกข์ก็ยิ่งเพิ่มขึ้น กลายเป็นวงจร และเป็นวงจรที่ยิ่งหนายิ่งเข้มข้นยิ่งซับซ้อนขึ้นทุกที

เรียกโดยภาพพจน์ว่า เป็นวังวนแห่งปัญหา และการเวียนว่ายอยู่ในทุกข์

สภาพเช่นนี้ คือ ความเป็นไปแห่งกระบวนธรรมแบบสังสารวัฏฏ์ที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงในหลักปฏิจจสมุปบาทฝ่ายสมุทัยวาร หรืออนุโลมปฏิจจสมุปบาท

แสดงให้เห็นว่า ปัญหา หรือ ความทุกข์ของมนุษย์ เกิดขึ้นตามกระบวนการแห่งเหตุและผลอย่างไร

คุณกรัชกายเขียน





คงจะไม่ค่ะให้พวกเค้าดำเนินชีวิตกันไปเอง
เพราะคนที่นี่ ถ้าหน้าที่การทำงานเงินเดือนไม่สูงจริงๆ ผู้หญิงที่นี่จะอยู่บ้านเลี้ยงลูกค่ะ
หรือถ้าไม่มีปัจจัยหนุน ผู้หญิงถึงจะช่วยสามีทำงานเพื่อสร้างครอบครัว
แต่สำหรับเรา เราถือว่ามีปัจจัยช่วยพวกเค้าแล้ว ถ้าถึงเวลานั้นเราปล่อยค่ะ





ตรงนี้คุณกรัชกายถามเราหรือถามคุณวรรณค่ะ


ขอบคุณน่ะค่ะสำหรับคำตอบ ที่คุณกรัชกายเขียนมาให้อ่าน
ทำให้เราเข้าใจ อะไรๆได้เยอะค่ะ


เพราะทุกวันนี้เราจะเดินจงกรมที่บริเวณในบ้าน เดินกำหนดพุท-โธ
บางครั้งบางวัน เดินตั้งแต่2ทุ่มจนถึง5ทุ่มเที่ยงคืนก็มีค่ะ

เพราะอยากจะรู้ว่า จริงๆแล้ว " ความสุขที่แท้จริงของมนุษย์เรานั้น "
ใช่อยู่ที่การมีชีวิตอยู่โดยการกำหนดลมหายใจเข้า-ออกหรือไม่

พอดีมีความโชคดีที่บ้านหลังใหม่นี้ อยู่ตรงมุมที่เงียบ
ไม่ใช่เป็นทางที่รถในหมู่บ้านต้องวิ่งผ่าน
คืออยู่บ้านสุดท้ายของบ้านแถวด้านหน้า จะเงียบดีค่ะต้องถือว่าเป็นความโชคดีของเราค่ะ

ขอโทษครับคุณเต้จำผิด

ต้องการให้อ่านความหมาย เมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา ครับ

ความสุขที่ทางศาสนาจัดไว้มี 10 ขั้น แต่เอาง่ายๆก็คือ

ความสุขที่ไม่อิงอามิส ก็คือ ความสุขที่เกิดจากจิตเป็นสมาธิครับ

ลมเข้า-ออกก็ดี การเดินจงกรม เป็นต้น ก็ดี เป็นเสมือนอุปกรณ์ให้จิตกำหนดรู้ คือจิตจะต้องอยู่กับงานคือลมเข้า-ออก เป็นต้นนั้น พอนึกออกไหมครับ


ดูรายนี้เป็นตัวอย่างว่าเขารู้สึกมีความสุขอย่างไร

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?t ... 530#msg530

มารู้จักธรรมะซักหน่อย ดูความหมายสามอย่างไว้ด้วย (ความจริง ความถูกต้อง ความดีงาม)

ธรรม แปลว่า ความจริง, ความถูกต้อง, ความดีงาม

ความหมายที่เป็นหลักเป็นแกนของธรรม ก็คือ ความจริง หรือสภาวะที่เป็นอยู่เป็นไปของมันอย่างนั้นๆเป็นธรรมดา

มนุษย์เรานี้ ต้องการสิ่งที่เกื้อกูลเป็นคุณเป็นประโยชน์แก่ตน แต่สิ่งทั้งหลายที่จะเกื้อกุลเป็นคุณเป็นประโยชน์แก่คนแท้จริง จะต้องสอดคล้องกับความจริง มิฉะนั้น ก็จะไม่เกื้อกูลเป็นประโยชน์ได้แน่แท้ยั่งยืน

สิ่งที่เกื้อกูลเป็นคุณประโยชน์แก่มนุษย์แท้จริง เรียกว่า เป็นความดีงาม

ความดีงาม จึงอยู่ที่สอดคล้อง คือถูกต้องตามความจริง

ความจริง เป็นหลักยืนตัว

ความดีงาม เป็นคุณค่าที่มนุษย์ต้องการ

ความถูกต้อง เป็นความสัมพันธ์ที่น่าพอใจ ระหว่างคุณค่าที่มนุษย์ต้องการ กับความจริงที่เป็นหลักยืนตัวนั้น


คงพอมองเห็นระบบของธรรมะแล้ว

ตรงนี้เราเข้าใจค่ะ










แต่ตรงอุเบกขานี่......เราอ่านหลายรอบค่ะ ก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ
คำว่าอุเบกขาในความรู้สึกของเรานี่คือ การปล่อยวางไม่ยึดติด(ไม่รู้ว่าเราเข้าใจถูกหรือปล่าวน่ะค่ะ)





ถ้าในความหมายของคุณกรัชกาย คือเฉย
แล้วจะมีคนที่เฉยมากเฉยมายขนาดนั้นเลยหรือค่ะ

ฟัง (ดู) ที่คุณเต้พูดแล้ว นึกเห็นภาพที่นักธรรมบ้านเราถกเถียงเกี่ยวกับธรรมะกัน เพราะอะไร ? เพราะคิดเห็นไม่เท่ากัน อ่านพระสูตร พระอภิธรรม หัวข้อธรรมะ หน้าเดียวกันข้อเดียวกันสูตรเดียวกันนี่แหละแต่คิดเห็นต่างกัน ตีความกันไปคนละแง่คนละมุมกัน

คุณกรัชกายเขียน



คงจะจริงค่ะ เรามีเรื่องเล่าให้ฟังเรื่องหนึ่งคล้ายๆกับที่คุณกรัชกายเขียนมานี่หละค่ะ
ถ้ายังไงถือว่าฟังนิทานธรรมะน่ะค่ะ

มีอยู่ช่วงหนึ่งเราจะนอนทำสมาธิจนหลับไปทุกคืน แล้วเราจะนิมิตว่า
เราได้ไปฟังธรรมเทศนาจากท่านอาจารย์องค์เทพที

นี้มีอยู่คืนหนึ่งค่ะ ท่านก็ให้ธรรมเทศนาแก่เราฟัง (ท่านจะมีภาพให้เราดูด้วยน่ะค่ะ)"
"ท่านก็พูดว่าสิ่งที่ท่านพูดมานี้ ในเว็บนี้มีคนนำมาเขียนไว้
ชื่อ........(เราจำชื่อกระทู้ไม่ได้แล้วค่ะ น่าเสียดาย)


ตอนนี้พวกเค้ากำลังเถียงกันอยู่ พรุ่งนี้ไปอ่านดูน่ะ
แล้วก็ไปบอกพวกเค้าว่า ที่ทุกคนเขียนมานี่ ถูกทุกคนแต่ถูกคนละแบบเท่านั้นเอง
เพียงแต่สิ่งที่ท่านพูดให้เราฟังวันนี้ ในหนังสือธรรมะไม่มีไปบอกพวกเค้า

พอตอนเช้าเราตื่นขึ้นมา เรารีบเปิดคอมพ์เข้ามาดูในเว็บฯเลย ก็มีชื่อกระทู้นี้จริงๆ
พอเราเปิดเข้าไปอ่านดู มีหลายคนต่างก็ยกตัวหนังสือมาจากพระไตรปิฎกทั้งนั้นเลย
มีคุณกรัชกายด้วย

ทุกๆคนก็มีความคิดเห็นไปคนล่ะแบบ ในลักษณะที่ว่า
ต้องแบบนี้ไม่ใช่แบบนั้น (มีหลายหน้าค่ะ) เราก็เกิดความรู้สึกว่า
ที่คุยๆกันอยู่นี้ มีแต่ท่านผู้รู้ทั้งนั้นเลย
แล้วถ้าเราไปpostตามที่ท่านอาจารย์องค์เทพให้เรามาเขียน

แล้วคุณกรัชกายคิดดูเถอะ ตอนนั้นเราก็ยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรมากมาย
แล้วจู่ๆเราไปเขียนสอนท่านผู้รู้ เราก็เกิดความไม่กล้า

เราก็อธิฐานจิตต่ออาจารย์องค์เทพว่า "ข้าพเจ้าไม่กล้า ต้องขอโทษอาจารย์องค์เทพด้วย"

เพราะฉนั้นเราเห็นด้วยกับที่คุณกรัชกายเขียนค่ะ