ตอนนี้ข้าพเจ้าเรียนอยู่ปี 2 ที่มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในภาคเหนือ

ครั้งแรกที่รู้ว่าสอบติดที่มหาวิทยลัยแห่งนี้ข้าพเจ้ารู้สึกว่ายินดีอย่างมาก

พ่อและแม่ต่างตั้วความหวังไว้กับตัวข้าพเจ้าเองแต่โดยไม่มีการบังคับจิตใจ

ทุกครั้ังที่เป็นวันหยุดวันสำคัญข้าพเจ้าจะกลับบ้านพ่อกับแม่พูดะสมอว่าตั้วใจเรียนนะ

แต่โดยที่เค้าไม่เคยเลยที่จะคาดคั้นเรื่องการเรียนหรือต่อว่าใดๆ

ในช่วงปี 1 เทอมแรกเป็นช่วงที่เด็กมัธยมเก่าจะต้องปรับตัวให้เข้ากับการเรียนแบบใหม่

ดังนั้นในเทอมนี้จึงเป็นเทอมที่เกรดออกมาไม่เคยสวยตอนนี้รู้สึกเครียดเองลึกๆในใจ

พอคุยกับใครก็มีแต่คนบอกว่ามันเป้นเรื่องธรรมดาที่มนเทอมแรกเกรดจะออกมาเป็นแบบนี้

เพราะเราเพิ่งจะปรับตัวต้องใช้เวลาอีกหน่อยในการปรับตัวซึ่งตอนนี้ตัวข้าพเจ้าเองก็เข้าใจ

แต่พอมาในเทอมที่ 2 ของปี 1 แทนที่เกรดออกมาจะดีขึ้นแต่มันกลับเลวร้ายลงไปกว่าเดิม

ออกกมาไม่ถึง 2.0 แถมมี F สวยๆออกมา 1 ตัว ตอนนั้นที่เห้นเกรดออกในระบบรู้สึกว่า

มันช็อกมาก น้ำตาแทบจะใหล ทั้งๆที่เราก็ทำเหมือนคนอื่น เรียนพร้อมคนอื่น ทำข้อสอบชุดเดียวกัน

แต่พอเอาเข้าจริงๆมันกลับไม่เป็นอย่างที่เราต้องการ โดยส่วนตัวแล้วพยายามคิดในทางที่ดีมาตลอดว่า

ไม่เป็นไรล้มแล้วจะลุกขึ้นสู้ใหม่ เราจะไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งใดๆเพราะเราคือความหวังเดียวของพ่อแม่

แต่ดูเหมือนความหวังจะเลือนลางออกไปทุกทีเพราะข้าพเจ้าเพิ่งผ่านพ้นการสอบกลางภาคของ

ชั้นปีที่ 2 เทอมที่ 1 ตอนนี้คะแนนออกเกือบครบทุกวิชาแล้ว แต่สุดท้ายแล้วคะแนนในแต่ละวิชา

มันต่ำมาก ต่ำจนไม่รู้จะทำอย่างไร ทุกคนที่คะแนนออกติดบอร์ดหรือดูในระแบบกับเพื่อน

คะแนนเราได้น้อยกว่าเพื่อนจนพูดไม่ออก อายเพื่อนมากในใจอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ

แต่ก็ต้องข่มใจไว้ทำเป้นหัวเราะร่าเริงบอกเพื่อนว่าไม่เป็นไรปลายภาคจะทำให้ได้เยอะๆ

ไม่ใช่แค่คะแนนสอบใหญ่เท่านั้นแม้แต่สอบย่อยหรือทำงานส่งออาจารย์ในห้องไม่ว่าจะวิชาใดก็ตาม

จะได้ต่ำกว่าเพื่อนทุกคน ข้าพเจ้ามั่นใจว่าความตั้งใจในการเรียนข้าพเจ้าไม่แพ้ใครอย่างแน่นอน

แต่ทำไมผลลัพธ์ที่ได้ออกมากลับตรงกันข้าม

เสียอะไรเสียได้
แต่อย่าให้ใจเสียไปด้วยนะคะ
ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยใจ

ตั้งใจและพยายามต่อไปดีแล้วค่ะ
เพิ่มอีกนิด ลองขอยืม lecture เพื่อนที่ได้คะแนนดีๆมาดู
แล้วก็หาโอกาสจับกลุ่มติวกับเพื่อนก่อนสอบด้วยก็ดีนะคะ
เพื่อนที่เรียนเก่งๆบางคนสรุปให้เราเข้าใจได้ดีกว่าอาจารย์เสียอีก
ป.ล.อยากบอกว่าพี่ก็เคยได้ F (เพราะโดดเรียนบ่อย^^)
แต่ตอนจบก็ได้ 3กว่า ยังมีเวลาๆ^^
เพราะฉะนั้นอย่าท้อนะจ๊ะ สู้ๆนะ

เสริมคุณจันทร์ ณ ฟ้าครับ

ตอนนี้ มีความบีบคั้น (ทุกข์) เกิดขึ้น ๒ ที่แล้วนะครับ คือความบีบคั้นจากภายนอก (ทุกขัง) คือการเรียนและผลการเรียนที่มากระทบ จนกระแทกและกระเทือนเข้าไปในใจ จนเกิดเป็นความบีบคั้นภายใน (ทุกขทุกข์)

ก่อนอื่น ต้องจัดการกับความบีบคั้นในใจให้ได้ก่อน เพื่อทำให้เกิดปัญญาในการจัดการกับความบีบคั้นจากภายนอกได้อย่างถูกต้อง โดยไม่เจือไปด้วยความเครียดกังวล หรือถ้ามีก็น้อยหน่อย

สติมีบทบาทสำคัญในการจัดการกับปัญหาภายในนะครับ เหมือนที่ท่านว่าไว้ว่า สติมาปัญญาเกิด

ตั้งสติให้ดีก่อนครับ ถ้าเครียดมาก ให้หาวิธีทำใจให้สงบเสียก่อน เช่น สวดมนต์ ไหว้พระ ทำสมาธิ (ถ้าอยู่เชียงใหม่ ขึ้นไปไหว้พระธาตุดอยสุเทพให้สบายใจก่อนก็ดีนะครับ)

แต่ถ้าจิตใจตั้งมั่นเข้มแข็งพอ ให้ใช้สมาธิและสติที่ตั้งมั่น (มรรคให้เจริญ) ดูสภาวะความเครียดตรงๆเข้าไปเลย (ทุกข์ให้รู้) อย่าไปหมกมุ่นกับเหตุที่ทำให้เครียด คือเรื่องผลสอบและการเรียน (สมุทัยให้ละ) ถ้าไม่วกกลับมาจมแช่อยู่กับเหตุจริงๆแล้ว สักพักความเครียดจะค่อยๆคลายตัวลงเพราะไม่มีเหตุ ตอนนี้เป็นจุดที่จิตใจจะผ่องใส (นิโรธให้แจ้ง) พร้อมใช้งานให้เกิดปัญญาในการหาวิธีแก้ไขปัญหาจากภายนอก คือเรื่องการเรียนแ้ล้วนะครับ

ค่อยๆหาเหตุที่ทำให้เราทำคะแนนได้ไม่ดี คำแนะนำนึงที่ใช้ได้ผลทุกระดับชั้นที่เรียนผ่านมาคือคาถาบทนี้ครับ

อเสวนา จ พาลานํ ปณฺฑิตานญฺจ เสวนา
ปูชา จ ปูชนียานํ เอตมฺมงฺคลมุตฺตมํ

หนึ่งคือบ่คบคนพาล เพราะจะพาประพฤติผิด
หนึ่งคบกะบัณฑิต เพราะจะพาประสบผล
หนึ่งกราบและบูชา อภิบูชะนีย์ชน
ข้อนี้แหละมงคล อดิเรกอุดมดี

หลีกเลี่ยงเพื่อนฝูงที่ชวนไปกินเล่นเที่ยวเตร่ให้เสียการเรียน

หากัลยาณมิตรที่ดี เข้ากลุ่มติวกับเพื่อนพวกทีมชาติ พอจับกลุ่มแล้วเอาข้อสอบเก่าๆมาแชร์กัน ทำซ้ำบ่อยๆร่วมกับพวกทีมชาติเหล่านี้ มันจะเกิดกระบวนการ osmosis ทางปัญญานะครับ

อีกทาง ก็หมั่นเข้าไปกราบอาจารย์ผู้สอน ขอคำอธิบายในจุดที่ยังไม่เข้าใจ อย่างน้อยถ้าทำสอบได้ไม่ดี ก็ยังคงได้คะแนนเห็นใจบ้างแหละน่า

เป็นกำลังใจให้ครับ

เจริญในธรรมครับ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคับ ตอนนี้รู้สึกว่าเหมือนได้ผ่อนคลายลงไปในระดับหนึ่งแล้ว